کمدی تراژدی «تعبیر یک رویا» اثریست که از ترکیب اولین گونۀ نمایشی در ایران یعنی تعزیه با نمایش به سبک امروزی پردازش شده است. از ابتدا تا اوسط نمایش در حال و هوای کمدی و از وسط تا انتهای نمایش در فضای تراژیک می گذرد. طراحی صحنه حالت یک رویارویی را تداعی می کند که متناسب با مفاهیم متن طراحی شده است. سن سالن قشقایی تبدیل به صحنۀ دو سویه شده و در دو طرف سن دو دکور بلند طراحی گردیده که در یک طرف نوازندگان با سازهای ویژۀ مراسم تعزیه از شیپور و غیره به همراه ضرب گیر زورخانه نشسته اند و در سوی دیگر مقامات سیاسی دولت آن زمان می نشینند.
«تعبیر یک رویا» نمایشی است بازیگر محور که بر روی صحنه ای همانند صحنۀ تعزیه خوانی اجراء می شود اما حتی از آن هم تهی تر است. به نظر بنده طراحی این نمایش اضافه بر تعزیه با تأثیر و تأثر از گونۀ تئاتر بی چیزِ یرژی گروتفسکی انجام پذیرفته است. بر صحنه جز در چند مورد جزئی و کوچک، آکساسواری وجود ندارد و تنها بازیگر و میزانسن های اوست و بس. بازیگر است که به تنهایی همه چیز را به پیش می برد و تأکید کار بر اوست. جالب اینجاست با اینکه به جز بازیگر هیچ چیز دیگری بر صحنه وجود ندارد، تماشاگر هیچ بوی کمبودی از نمایش به مشامش نمی رسد و گویا وجود چیز دیگری بر صحنه لازم نیست. صحنه در اینجا به مثابۀ میدانی است که محل مبارزۀ خیر و شر است، ماکتی کوچک از میدان دنیا که آن هم در طول تاریخ همین خاصیت را داشته و دارد.
در اینجا متوجه می شویم که اهمیت فضاسازی در تئاتر تا به چه اندازه است و بازیگر چگونه می تواند با توانایی خود، قدرت خلاقه و تخیل مخاطب را به کار بیاندازد و با اینکه در یک فضای خالی دیده می شود به خوبی از پس انتقال جزء و کل فضاهای مستتر در بطن نمایشنامه برآید. در مورد پایان این نمایش باید گفت که شباهت بسیار زیادی داشت به پایان سریال «شب دهم» حسن فتحی که در آنجا هم دقیقاً همین اتفاق و رویارویی انجام می گرفت. به احتمال زیاد نویسنده و کارگردان به اثر حسن فتحی نظر داشته و از آن برای این نمایش تأثیر گرفته است که البته با توجه به فاصلۀ زمانی پخش آن سریال (1380) که دوازده سال پیش بود و همچنین ... دیدن ادامه ›› تفاوت ظرف تئاتر با تلویزیون به عقیدۀ من این مطلب را به پای ضعف این نمایش نمی توان گذاشت.
نمایش به خوبی از نظر خطّ مشی داستانی و بازی های روان و کم نقص آن، مخاطب را درگیر و احساساتش را دستخوش تأثیر و تأثّر قرار می دهد. ردپای کارگردان نیز در جای جای کار به چشم می خورد و استفاده از صحنۀ دو سویه در یک ماجرای رو در رویی که شما بیشتر شاهد نیمرخ دو طرف کارزار هستید، انتخاب به جا و مناسبی برای این نمایش به نظر می رسد.