مهدی کوشکی کارگردان خوش ذوق و خلاقیست. وی این خصیصه را قبلاً در نمایش «ولپن» که در کارگاه نمایش تئاتر شهر بر صحنه برد به خوبی اثبات کرده است. در نمایش « ریچارد II» نیز برگ دیگری از این خلاقیت را با شیوۀ دراماتورژی و کارگردانی ویژۀ خود رو می کند. صحنه متشکل است از یک بلاک باکس کوچک که در اینجا به هیأت یک رِد باکس یعنی جعبۀ قرمز درآمده است. دیوارها، کف و سقف با موکت های قرمز رنگ که نمادی از خون و جنایت است مفروش شده اند. هیچ دکوری بر صحنه وجود ندارد و با یک فضای خالی مواجه می شویم تا زمانی که اولین بازیگر با قدی حدود سه متر پا بر صحنه می گذارد.
می توان گفت این اولین نمایش اجراء شده در نوع خود در تاریخ تئاتر کشور ماست که تمامی بازیگران با وسیله ای به نام استلیت واکر (چوب پا) بر صحنۀ تئاتر حضور می یابند. طراحی لباس نیز در این نمایش جایگاه ویژه ای دارد به طوری که برای بازیگران لباس های بسیار بلندی طراحی شده است که هم بدن و هم چوب پاها را می پوشاند و آنان را به صورت متحدالشکل درآورده، در نظر تماشاگر توهم بلند قدی ایجاد می نماید. در جاهایی از نمایش نیز برای نشان دادن قتل و خون از پارچۀ قرمز رنگ کوچکی استفاده می شود که توسط قاتل از گریبان یا لباس مقتول بیرون کشیده می شود و چنین ابداعی بسیار در تنۀ بازی ها و کلیّت نمایش، خوش نشسته است. استفاده از چوب پا بیشتر به دلایل برداشت های مفهومی از بطن متن بر می گردد؛ زیرا شاه ریچارد و اکثر شخصیت های نمایش کسانی هستند که با افکار دیکتاتور مآبانه خود را بسیار بالاتر از حد معمول و سایر مردم می دانند و در خیال خود گویی با خاک بسیار فاصله دارند. انگار همه را از زاویۀ بالاتری نگاه می کنند. هنگامی که در پایان شاه ریچارد درهم می شکند و با چوب پاها سقوط می کند، برای اهل ادبیات سریع این شعر مولانا از دفتر چهارم مثنوی معنوی تداعی می شود که: نردبان این جهان ما و منیست / عاقبت این نردبان افتادنیست / لاجرم آن کس که بالاتر نشست / استخوانش سخت تر خواهد شکست.
سرتاسر نمایش با حرکت ها و میزانسن های بازیگران شکل می گیرد. مهارت بالایی که بر اثر تمرین های بسیار و مداوم برای حرکت کردن با چوب پا توسط بازیگران ... دیدن ادامه ›› احراز شده است، سبب به وجود آمدن صحنه های قابل توجه و جذابی از لحاظ بصری می گردد و برای تماشاگر ایرانی تازگی دارد. نزدیک ساختن متن به زبان امروزی ما و همچنین وارد کردن اصطلاحات و جملاتی نزدیک به حال و هوای جامعه و آشنا با گوش مخاطب به شیرین تر شدن نمایش کمک کرده و تماشاگر را بهتر با خود مأنوس و همراه می سازد.
از منظر بازیگری، بازی ها همگی در سطح مطلوبی قرار دارند اما به ترتیب دو بازی بیش از سایرین به چشم می آید و البته از قوّت بیشتری برخوردار است. ابتدا بازی بازیگر نقش «فالستاف» و پس از آن بازیگر نقش «ملکه» با رعایت بهتر ریزه کاری های بازیگری و شخصیت سازی پخته و سنجیده تر، بازی های بهتری را در این نمایش از خود ارائه می کنند.
اما در این کار به موسیقی توجه کمتری شده و بیش از حد لزوم وجود آن در اثر، کمرنگ بود. به غیر از ابتدا و انتهای نمایش موسیقی چندان و خاصی وجود نداشت در صورتی که وجود و طراحی یک موسیقی خوب، به طور ویژه و مخصوص چنین تئاتر نویی بسیار می توانست به قوّت و تأثیر آن در اذهان مخاطبان کمک بسزایی بکند و فضاهای حسی آن را با قدرت تأثیر گذاری بیشتری همراه سازد.
در پایان مطلب خود را با این جمله به پایان می رسانم که: می توان این نمایش را یک نگاه تازه در وادی تئاتر ما به شمار آورد و به عنوان اولین کار در نوع خود بر صحنۀ تئاتر و تاریخ نمایش ما قابل ستودن دانست.