یکم
مکانی را تصور کنید که بدون شکل است، مانند میدان گسترده ایست که در آن همه چیز ساکن است، صدایی شنیده نمی شود و حرکتی به چشم نمی خورد... هیچ چیز در برابر شما نیست. و در آن هیچ، شکافی پدید می آید، یک گسیختگی... که از آن زندگی برخواهد خاست.
"واسومانی" همین شکاف و گسیختگی است. این شکاف دهانی گشوده است در ستایش از مشت کوبنده ی هنرمندانی که با کارشان، علیه آن پرستش بزدلانه ی هرآنچه در گذر زمان کرم خورده و تباه شده، شورش می کنند.
به قول آلن بدیو، ما نه وارثیم و نه مقلد... شاگرد تمام هنرمندان هستیم ا