«قصه‌ی ظهر جمعه» نمونه‌ی موفق نمایشی است که این باور را به اثبات می‌رساند که می‌توان با توجه‌کردن به کارگردانی، ریتم، بازی‌گردانی، فضاسازی، طراحی صحنه و لباس و دقت به جزئیات، از یک متن متوسط، یک اجرای خوب از کار درآورد. کار من را پرتاب کرد به چیزی حدود سی سال قبل و مناسبات آن دوره. طراحی صحنه، لباس و گریم در این نمایش فراتر از خوب است و کارگردانی کار با توجه به حجم زیاد میزانسن‌های پربازیگر به‌نظرم بسیار حساب‌شده است. بازی‌ها هم همگی خوب و یک‌دست است. تماشای این نمایش را پیش‌نهاد می‌کنم، با این توضیح که به‌خاطر از دست‌ندادن بعضی از دیالوگ‌ها، سعی کنید جایی در ردیف‌های جلو برای خودتان پیدا کنید!