حکم، اعدام! حرف آخرتو بزن!
حکم، اعدام! حرف آخرتو بزن!
حکم، اعدام! حرف آخرتو بزن!
تکرار، تکرار، تکرار، و این تکرار با آینه هایی که سه طرف صحنه را احاطه کرده چندین برابر میشود و ما را عاصی میکند حال این که ما در زندگیمان شاهد تکرارهای غم انگیزتر و حزن آورتر هستیم. توی این نمایش از چندتا تکرار مشابه تکرارهای زندگیمان به قدری خسته میشویم که میخواهیم سالن را ترک کنیم حال اینکه تکرارهای غم انگیزتر زندگی را بینهایت بار تکرار میکنیم و خم به ابرو نمی آوریم شاید این تکرارهای غم انگیز زندگی را نمی فهمیم و وقتی توی این نمایش با آنها اجبارا روبرو میشویم خیلی دردمان می آید، خیلی اذیت میشویم.
اعدامی هایی که اعدام شدنشان بیش از این که تقصیر خودشان باشد تقصیر اجتماع و مایی هست که اجتماع آنها را تشکیل دادیم، این بیان عریان حال آدم را بد میکند. ما آنها را پای جوخه اعدام می‌فرستیم و ابلهانه جان دادنشان را موقع اعدام پیروز مست(به قول احمد شاملو) به تماشا می نشینیم و لذت میبریم حال شاید خواست احتمالی آنها این باشه که ما کور بشیم یا چشمهای ما را عوض چشمهای آنها ببندن یا حداقل ما را هو کنند،نمیدانیم ... دیدن ادامه ›› شاید.
این نمایش با تکرار شوخی با الکن بودن زبان بعضی ها در ادای بعضی واژه ها ما را آزار میدهد چون که فکر می کنیم کلیشه شده ولی به زعم کارگردان محترم این نمایش و با احترام به نظر ایشان، به نظر من هم، نه که کلیشه نشده بلکه هر روز دارد دردناکتر و آزاردهنده تر تکرار میشود. برای نمونه نظر شما را به مصاحبه ای که این روزها در فضای مجازی دست به دست میشود ارجاع میدهم که بارها و بارها(باز هم تکرار) یک واژه را میخواهد به کار ببرد ولی فراموشش میکند و از پشت دوربین به او میرسانند ولی شوربختانه تر این است که آن واژه 《تفریح》 هست و آن بزرگوار ثابت میکند که در زبان او و خیلی از متولیان این کشور واژه 《تفریح》برایشان تعریف نشده و غریبست.
من از همه عوامل این نمایش برای نشان دادن این تفکر دردناک تشکر می کنم. از نویسنده و کارگردان محترم این کار(اگر چه روی صحنه نیامدند و ما ایشان را ندیدیم ) به خاطر گنجاندن این همه موضوع در یکساعت بسیار سپاسگزارم‌. از طراح صحنه و دکور بخاطر طراحی هوشمندانه اش متشکرم و درنهایت لازم به ذکر است، بازی بازیگران فوق العاده بود علی الخصوص بازی آقای علی سرابی