باور کنید از این جنگ چیزهای بزرگی بدست میاد. یک فرهنگ یکپارچه‌ ی مدرن که از اسطوره های پروست ریشه گرفته. تمدنی که این انقلاب رو نپذیره رو به ویرانیه. صدور این انقلاب یک وظیفه عمومیه. هجوم فرهنگ منحط و پوسیده ای که از دشت های سیبری میاد رو باید جدیش گرفت. قبول کنید شما نمی دونید چی می خواید چون دیگه چیزی ندارید یک مشت ابله که برای فرار از ترس خودشون دشمن رو حتی تا توی تخت خوابشون راه میدن. مردم برای هر دولتی یک جور سیاهی لشگر صحنه هایی هستن که دوست داره از عظمت خودش بسازه. توده معنایی نداره. غریزه اجازه نخواهد داد همه ابرانسان باشن. اینجاست که لزوم نژادی که بتونه دغدغه ی تربیت و هدایت توده رو بدست بگیره حس میشه، نژادی که اصیل و تقدیس شده است. من از تقدیس مذهبی حرف نمیزنم چرا که اونم یک جور ایجاد طبقه توجیه ناپذیر عاری از گناه و مسئولیته. این طبقه جز حماقت خودش و تکرار حماقت خودش به هیچ چیز دیگه ای اعتقاد نداره. یک طبقه توخالی و سست که به محض هجوم ناگزیر آگاهی از هم میپاشه. باور کنید فرانسه میتونه در کنار آلمان باشه نه در مقابل اون. هدف این جنگ هم همینه ولی زمانی فرانسه میتونه به اونچه که آلمان رسیده دست پیدا کنه که آلمان رو تماما باور کنه. تسلیم فرانسه به آلمان جدا از ضعف یک رهبر یک جور فرصته وگرنه میشه با پاریس همون کاری رو کرد که با ورشو.