یه روز میرسه که آدم دست به خودکشی میزنه. نه اینکه یه تیغ برداره رگشو بزنه، نه، قید احساسشو میزنه، تبدیل میشه به یه ماشین آهنی از صبح تا شب سگ دو میزنه. بی هیچ دلیلی پیر میشی. اصلا موندن تو این خراب شده دلیل هم میخواد؟ معلومه که دلیل میخواد. وقتی لحظه لحظه بودن برات عذاب آوره معلومه که بودن دلیل میخواد. وقتی مجبوری یکسر خودت و دیگران رو تحمل بکنی معلومه که بودن دلیل میخواد. وقتی نیم قرن مجبوری تو این زباله دونی دست و پا بزنی معلومه که بودن دلیل میخواد.

[بعضی از کارگردانان، نویسندگان، تهیه کنندگان و سرمایه گذاران تئاتر] نشستن دم از صنعت زدند، تئاتر تبدیل شد به یک سیرک خصوصی برای پر کردن جیب شومن های مبتذل بی مقدار.
نه، نه، تئاتر یک صنعت نیست. نباید آدمهای این زباله دونی تبدیل بشن به دلالهای وال استریت تا برای بدست آوردن چند دلار بیشتر، عین هرزه های نایت کلاب پشت سر هم صفحه بذارن و تن به هر کثافتی بدن. نه من برای یه همچین تئاتری زندگی خودمو هدر ندادم!