فیلم›از رییس جمهور پاداش نگیرید

دیشب این فیلم رو دیدم.
خب فکر کنم فقط من نباشم که متوجه حذفیات بسیار زیاد و فاحشی در این فیلم شدم. فیلم به قدری تکه تکه شده بود که این کار کاملاً مشهود بود! حتی به نحوی نبود که مخاطب نتونه این ضعف رو تشخیص بده. از وسط صحبت یک شخصیت یکدفعه می پریدیم به وسط دیگ بخارپزی توی آشپزخونه.
با خانم الف موافقم. این فیلم یک کپی بسیار ضعیف از فیلم فوق العاده زیبای "لیلی با من است" بودش، اما این کجاو آن کجا! بازی بی نظیر آقای پرستویی کجا و بازی شخصیت اصلی این قصه کجا. من تا آخرین لحظه فیلم نتونستم با این آدم ارتباط برقرار کنم و سرنوشتش برام اصلا مهم نبود. حتی اون حسی که موقع دیدن لیل با من است گرفتم و تغییر که در صادق دیدم رو در این شخصیت اصلا نتونستم ببینم. در اون فیلم قشنگ این الوهیت و پاکی روح صادق حس شد، ولی اینجا....
شخصیتها همه سردرگم بودن. می آمدند و می رفتند. صابر ابر فقط در فیلم حضور داشت، ولی نقشی نداشت! با اینکه میدونم با "افشاگری" که در اول فیلم می بایست میکرد، باید نقش مهمی می داشت. بقیه شخصیتها هم، به دلیل حذفیات بیش از حد فیلم، چندان شخصیت پردازی نشده بودند یا حداقل نمی شد تشخیص داد که داستانشان و ربطشان با شخصیت اصلی چیست.
فیلم پر بود از شوخی های بی مزه و گاهی بی ادبانه که از کارگردانی با این اسم و رسم بعیده! وسط فیلم ناگهان یاد شوخی های فیلم "پسران بد" افتادم!
اشارات ضعیفی که به موضوع انرژی هسته ای و مذاکرات در فیلم بود خیلی بی معنی و بی ربط بودن.
اگر قرار بود که فیلم اینطوری سلاخی بشه، خوب بود که کارگردان به خودش و به فیلمش احترام می گذاشت و یا اصلا چنین چیزی با این مضمون نمی ساخت و یا اجازه اکران به آن نمیداد!

با سلام به دوستان
-توقیف بودن فیلم و قیچی خوردن آن به خودی خود مزیتی محسوب نمی شود و اساسا ارتباطی به تماشاگر ندارد. بقیه فیلمسازان هم در همین شرایط کار می کنند. فیلمساز باید محدودیت ها را بشناسد و البته همیشه هم تهیه کننده با نفوذ (مثل تهیه کننده لیلی با من است و مارمولک) حامی فیلم نیست.
- فیلم حتی در خنداندن تماشاگر هم موفق نیست. توجه کنیم که خنده تماشاگران تنها در هنگام آمپول زدن،لحظه خلوت عروس داماد و صحنه صحبت تلفنی معجونی با تهران(آنجا که می خواهد چند بار به خودش فحش بدهد و هر بار پسیانی مانع می شود) به گوش می رسد.
- خلاصه داستان فیلم نا خواسته فیلم "لیلی با من است" را به یاد می آورد. اما "از رئیس جمهور..." با "لیلی با من است" و دوران اوج تبریزی فاصله بسیار دارد
-اما پوستر فیلم و تبلیغات آن با این عبارت که "تنها در بعضی از سینما های تهران"! در خور توجه است.