بنظرم فیلم ضعیفی بود، بدون جذابیت داستانی و بدون کشش و جاذبه ای در فیلمنامه، برای یه فیلم کوتاه 20 دقیقه ای مناسب بود نه یه فیلم سینمایی

فیلم خوبی بود مخصوصا با بازی زیبای آقای هوتن شکیبا

فیلم لوکیشن های خوبی دارد برای همین روی پرده سینما قشنگتر است. ولی کارگردانی یا فیلمنامه ضعیف هست.

بازی بهار کاتوزی،هانیه توسلی و نقش شوهرش خوب بود.علی مصفا خیلی ضعیف بود اصلا حس نمی توانست بگیرد.

شروع فیلم خوبه یه مقدمه بی نقص از کل داستان که سرانجام همه چیز به اون برمیگرده و بهتر بود تیتراژ از اون جدا باشه و فونت دستنویس و خارج از چارچوب جالب نبود و هم هیچ ارتباطی به فیلم نداشت

راستش در زیبا بودن فیلم شکی نیس اما یک موضوع نامفهوم ماند که بلاخره برادر. زنده مانده از جنگ چه شد که اگه زنده بوده که وصلت این دو از لحاظ اسلامی مشکل دار میشه وهمچنین پوشش زنان مخصوصا همسر شخصیت اول داستان دهه شصتی نیست یا خیلی دور از اون زمانه درصورتی که نشان دادن المانهای اون دوره مشخصه برای کارگردان مهم بوده

به شخصه پلان های طولانی از یه کادربندی منو خسته میکرد هرچند که کارگردان میخواست زندگی آروم و روال کندی رو نشون بده

خیلی قشنگ بود. شروع قدرتی بود، قشنگ یهو ضربه بهت میزنه فیلم، بعد ولت میکنه تو هم میری تو بهت و برگات از هجده طرف میریزه.
فیلمنامه قوی بود، بازی هارو دوست داشتم.ولی پایان بندی خیلی خوب نبود، انگار کارگردان یهو داستانو ول میکنه میگه فیلم به اتمام رسید با قدوم مبارک سالن را ترک و مشرف شوید به خانه.
یه سکانس هاییش هم سانسور شده بود که درباره روز حادثه بود. درسته گرفتن اون سکانس ها سخت بوده و زحمت کشیدن ولی نبود سکانس های باغ به نفع فیلمه چون وقتی که موضوع اتفاقات باغ رو میگن خب ما می‌تونیم باور کنیم که همه مختلط ریختن توی استخر ولی وقتی که سکانس‌ها باشه خب سینمای ایرانه و نمی‌شه خیلی باز نشون داد و از باور پذیری فیلم کاسته میشه. البته سانسور هیچوقت چیز خوبی نبوده، نیست و نخواهد بود.

می رویم می رویم و می رویم و به هیچ کجا نمی رسیم
و دوباره بر میگردیم به همان جایی که بودیم !
ما راه را غلط رفتیم ؟ ما با که مخالفت کردیم ؟

فیلم مفهوم کامل از دست دادن است ، نرسیدن ، دویدن
عشق و رویا های آب برده ...

دوست داشتم...
یه صحنه‌های یاد فیلم مرثیه‌ای برای یک رویا افتادم... در کل فیلمی بود که از دیدنش پشیمون نیستم، من رو به فکر واراد کرد و همراهی کردم

خوب بود.فرهاد آییش بازیش زیاد خوب نبود.

فیلم یک زن و شوهر از طبقه بالای جامعه هست که داریوش مهرجویی میخواد فلسفه زن دوم را بررسی کند تا قاجار در ایران ،چند همسری بود زمان پهلوی هم سبک زندگی غرب بود بعد انقلاب سیستم من در آوردی تک همسری اجرا شد که نرخ بالای طلاق میگوید جواب نمی‌دهد چون پاسخگوی تنوع طلبی مرد نیست تازه جوابی هم برای تنوع طلبی زنان قرن جدید ایران ندارد،پس مهرجویی سراغ گزینه چند همسری قدیم میرود مدام در طول فیلم حالات زن را توسط لیلا حاتمی به نمایش میگذارد و در پایان می گوید انگار فعلا زن ایرانی نمی تواند چند همسری را قبول کند و برایش مثل گذشته قابل پذیرش نیست و با پایان باز این فیلم را به انتها می برد.

در واقع لیلا در این فیلم تماشاگر را به تک همسری میرساند چون بودنش سبب زهر شدن زندگی دوم و فرزند دختر میشود و دخترک بدون مادر و چشیدن طعم مادری باید بزرگ شود زندگی دوم که می‌توانست عالی باشد تبدیل به جهنم میشود و تماشاگر به این نتیجه می‌رسد چند همسری و دلسوزی دیگر در این مملکت جواب نمی‌دهد و کار درست این بود یا باید با زن اول به زندگی ادامه میداد یا باید طلاقش میداد و سراغ زن دوم می‌رفت اینجوری زندگی زن دوم و دختربچه دیگر جهنم نمیشد.به قول معروف باید تصمیم گرفت ،مرگ یک بار ،شیون هم یک بار

سارا
فیلم تا ده دقیقه مانده به انتهای فیلم روال عادی خود را طی میکند ولی ده دقیقه آخر فیلم که نیکی کریمی شروع به دیالوگ گویی میکند قشنگ میشود.

فیلم همان حکایت همیشگی دزدی در ذات مدیران دولتی می‌باشد.تمامی نظام های غیر شفاف مالی، بعلت دیکتاتوری نظامی یا مذهبی الزاما دزد میشوند،دزد میشوند چون میدانند مردم را میترسانند و مردم قدرت یا پناهی ندارند.
در این فیلم خسرو شکیبایی سمبل دزدی رایج طبقه مدیران است و نیکی کریمی هم سمبل بی پناهی ملت زحمتکش و فداکار است امین تارخ هم در نقش روسا یا مدیران کل ایران است که نقش مترسک را دارند.
داریوش مهرجویی فلسفه و زیست این مثلث را به تصویر میکشد.

تقسیم بندی کشور های آسیا
از نظر سطح تکنولوژی که بتوانند قطعه تولید کنند و بسازند مثل پالایشگاه،لوازم پزشکی،خودرو،مسکن،هواپیما،کامپیوتر،نیروگاه،مترو،سد،پساب خانه و ...

اول: ژاپن
دوم: استرالیا-نیوزلند
سوم:هند-کره جنوبی-ایران-ترکیه-مالزی
چهارم:تایوان-پاکستان-اندونزی-ویتنام

درآمد میانگین سالانه هر نفر تولید ناخالص داخلی کشورها
آمریکا،ایرلند،سوییس،سنگاپور،قطر ۸۴ هزار دلار
استرالیا،سوئد ۶۰ هزار دلار
فرانسه،امارات، آلمان،نروژ،اتریش،انگلیس،اسراییل ۴۸ هزار دلار
ایتالیا،اسپانیا،تایوان،عربستان،ژاپن ۳۰ هزار دلار
چین، روسیه،آرژانتین،مکزیک،گینه استوایی،موریس ۱۳ هزار دلار
ترکمنستان،ترکیه،قزاقستان،مالزی،گابن_برزیل،کوبا،بوتسوانا ۹ تا ۱۲ هزار دلار
آذربایجان،گرجستان،ارمنستان_ عراق و آفریقای جنوبی،لیبی ۶ تا ۷ هزار دلار
اندونزی،لبنان،الجزایر،نامیبیا ۵ هزار دلار

ایران،تونس ۴۲۰۰ دلار
ونزوئلا،فلسطین،مصر ... دیدن ادامه ›› ۴۰۰۰ دلار
هند،ازبکستان ۲۸۰۰ دلار
بنگلادش ۲۵۰۰ دلار

آفریقا ۲۳۰۰ دلار
پاکستان،تاجیکستان ۲۰۰۰ دلار
کره شمالی،یمن ۷۰۰ دلار
افغانستان،سوریه ۵۰۰ دلار
ایران جزو هشتاد کشور فقیر جهان است.

ارزش تولید ناخالص داخلی 2024 ایران بر اساس شاخص قدرت خرید، با افزایش 83 میلیارد دلاری، 1808 میلیارد دلار خواهد شد. ارزش تولید ناخالص داخلی ایران بر اساس قیمت‌های جاری نیز 20 میلیارد دلار نسبت به سال 2023 افزایش خواهد یافت و از 366 میلیارد دلار به 386 میلیارد دلار در 2024 خواهد رسید. به همین ترتیب تولید ناخالص داخلی سرانه ایران بر اساس شاخص قدرت خرید به 16 هزار و 529 دلار می‌رسد که این رقم نسبت به سال قبل 240 دلار؛ معادل یک و نیم درصد رشد خواهد داشت.ایران بر مبنای برابری قدرت خرید در رتبه ۸۸ جهان از نظر رفاه است.

صندوق بین‌المللی پول، رشد اقتصادی ایران در 2024 را دو و نیم درصد پیش‌بینی کرده ‌اما این رقم در 2023 به میزان سه درصد برآورد شده است.ایران قبل از تحریم ها در سال ۲۰۱۱ دارای پانصد میلیارد دلار تولید ناخالص بود.

روش محاسبه سرانه سالیانه هر نفر: تولید ناخالص داخلی ۳۶۶ میلیارد دلاری ایران تقسیم بر مجموع جمعیت ساکن در ایران (شامل ایرانیان و مهاجران افغان و ...)

https://fa.m.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D9%87%D8%B1%D8%B3%D8%AA_%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%87%D8%A7_%D8%A8%D8%B1_%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D9%87_%D8%AA%D9%88%D9%84%DB%8C%D8%AF_%D9%86%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%84%D8%B5_%D8%AF%D8%A7%D8%AE%D9%84%DB%8C