سرانجام گفت این ز کشتن بتر
که من پیش رومی ببندم کمر

ستودان مرا بهتر آید ز ننگ
یکی داستان زد برین مرد سنگ(فردوسی)

ستودان : گور،قبر

فرهنگ ایرانی فرهنگ نام و ننگست.
فرهنگ آزادگیست.
نون جوین می‌خورد به فلک باج نمی‌دهد.

گفتمش: (( سلسله زلف بتان از پی چیست؟ ))
گفت: (( حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد ))

به نظرم یکی از طنار‌ترین و شاید مطلق طنازترین شاعر ما حافظه.

در حال خواندن شعری به غایت عرفانی هستی؛ ناگهان به بیتی می‌رسی در حالی که هنوز در اوج آسمونهایی بدون اینکه به فضای شعر ضربه بخورد، ناخوداگاه لبخندی میزنی ... دیدن ادامه ›› جان‌فزار

حالا شعرو یه بار دیگه بخونیم از بالا به پائین و ناگهان در بیت اخر

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگان لب دریا می‌کرد

مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تأیید نظر حل معما می‌کرد

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گنبد مینا می‌کرد

بی دلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد

این همه شعبده خویش که می‌کرد این جا
سامری پیش عصا و ید بیضا می‌کرد

گفت آن یار کز او گشت سر دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می‌کرد

گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست
گفت حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد

فلک را ندانم چه دارد گمان
که ندهد کسی را به جان خود امان

کسی را اگر سالها پرورد
درو جز به خوبی دمی ننگرد

چو ایمن کند مرد را یک زمان
از آن پس بتازد برو بیگمان

به تخت اندر آرد نشاند به خاک
از این کار نی ترس دارد نه باک

به مهرش مدار ای برادر امید
اگرچه دهد بیکرانت نوید

شاهنامه ( خردنامه‌ی حکیم توس )

ما از سرزمین هرز شرمندگی و بلوای اجتماعی می‌توانیم فقط با پیروی از یک حکم اخلاقی دور بمانیم ... دروغ نگو !

کتاب دروغ
سام هریس

چه اندوه بار است ای خدایان جهان به شب‌هنگامان. و چه رازگونه است مِهی که مرداب‌ها را می‌پوشاند. اگر پیش از مرگ رنجی فراوان برده باشی و اگر بار گران جانکاهی بر دوش گرد جهان می‌گشتی، می‌فهمیدی.و اگر خسته باشی و بی هیچ بیم و دریغی به ترک جهان و به ترک مه و مرداب و رودخانه‌هایش رضا داده باشی، می‌فهمیدی .اگر حاضر بودی با روحی سبک به کام مرگ فرو روی و می‌دانستی تنها مرگ مرهم زخم توست، می‌فهمیدی.

مرشد و مارگاریتا
ترجمه‌ی عباس میلانی

ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش
بیرون کشید باید از این وَرطه رَختِ خویش

از بس که دست می‌گَزَم و آه می‌کشم
آتش زدم چو گُل به تنِ لَخت لَختِ خویش

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخِ درختِ خویش

کای دل تو شاد باش که آن یارِ تندخو
بسیار تند روی نشیند ز بختِ خویش

خواهی که سخت و سست جهان بر ... دیدن ادامه ›› تو بگذرد
بگذر ز عهدِ سست و سخن‌هایِ سختِ خویش

وقت است کز فراقِ تو وز سوزِ اندرون
آتش درافکنم به همه رَخت و پَختِ خویش

ای حافظ ار مراد مُیَسَّر شدی مدام
جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش

والسلام...

به نظر من " داستان داستان‌هایِ " شاهنامه داستان " رستم و اسفندیار"ست . داستان ازادگی.
جایی که رستم -پهلوان پهلوانان ایران - ناخواسته و به حکم تقدیر در مقابل شاهزاده ایرانی ایستاده . اسفندیار شاهزاده‌ی ایرانی که آیین لهراسبی رو گستررش داده و حال، او نماینده‌ی دین و دولته ...
و اما رستم پهلوانی که تنها در مواقع نیاز به کمک ایران می‌اید و اوست که ازاد و ازاده از فرمان هر شاهی ، فقط و فقط یاری‌گر ایرانست .
دو راه جلوی رستم است و هر دو به نابودی او می‌انجامد :
یکی دست به بند اسفندیار دادن و پذیرش قول اسفندیار که هرچه خواهی به تو می‌دهم تنها دست به بند بده تا من پدر را راضی کنم و تخت شاهی را از آن خود . آنگاه تو آزادی...
دیگری جنگ با اسفندیار که فر شاهی دارد و حنگ با او بدشگون است و خود و خانواده‌اش نابود خواهند شد...
رستم تصمیم می‌گیرد؛

چه نازی بدین تاج گشتاسپی
بدین تازه آیین لهراسپی

که گوید برو دست رستم ببند
نبندد مرا دست چرخ بلند

که گر چرخ ... دیدن ادامه ›› گوید مراکاین نیوش
به گرز گرانش بمالم دو گوش

و ...

رستم ازاده‌ست و دست به بند نمی‌دهد به هر بهایی که باشد ...

به نظرم بزرگترین موهبتی که هر ادمی می‌تونه برخوردار باشه ازادگیست . به نظرم تنها جایی که حتی میشه ازادی رو فنا کرد در راه ازادگیست ...

و شاهنامه ، خردنامه‌ی ازادگان است...
شاید امروز بیش از همه چیز به ازاده بودن و آزادگی نیاز باشه...
کاش پیش از این و بیش از این شاهنامه خونده بودیم و فهمیده بودیم....

در گفت‌وگو‌، مفاهمه و روشنگری در مورد یک موضوع از طریق جریان و انتقال ایده و معنا در خود و درمیان جمع روی می‌دهد. ما گفت‌وگو را با جریان و انتقال ایده‌های خود در موضوع مشترک شروع می‌کنیم . موضوع مشترک به گفت‌وگوی ما عینیت می‌بخشد در پی این جریان و انقال اید‌ه‌ها ، مفاهمه و روشنگری‌ای پیش می‌رود که ممکن است به ایجاد ایده‌ها و معانی مشترک و یا خلق ایده‌ها و معانی نو برسد یا نرسد.اما، در هر حال تداوم گفت‌و‌گو هم به مفاهمه و روشنگری درباره موضوع مشترک می‌رسد و هم به مفاهمه درباره‌ی خود و دیگران...
مفاهم و روشنگری همچون هدف گفت‌و‌گو از این رو الزامی است که هریک از ما با وجوه یا جنبه‌های متفاوت و متمایزی از هر موضوعی آگاهی داریم.گفت‌و‌گو امکانی است که ما دریافت‌های خود درباره‌ی موضوع‌ها را با دیگران به اشتراک بگذاریم و از طریق مفاهمه و روشنگری به دریافت و ادراک منسجم‌تر و متعالی‌تر برسیم.
گفت‌و‌گو حضور در مرز ناشناخته‌هاست.انچه بنیان ما را به حضور در این مرز هدایت و حفظ می‌کند، تفاوت و تمایز است.آنچه موجب مفاهمه و روشنگری نیز می‌شود تفاوت و تمایز ارا و عقاید است. از این لحاظ باید تاکید کرد، گفت‌وگو جز بر زمینه‌ی تفاوت و تمایز ناممکن است .

کتاب " شوق گفت‌وگو و گستردگی فرهنگ تک گویی در میان ایرانیان" صفحه ۱۵۲ ، نوشته حسن قاضی ... دیدن ادامه ›› مرادی...

بعد از مدت ها سری به کتابخونه‌ام زدم و دیدم شاید اوردن قسمتی از این کتاب بی‌مناسبت با شرایط امروز جامعه و تیوال نباشه.‌‌..
طبق تعریفی که اقای قاصی مردای از گفت‌وگو می دهد احتمالا اکثر ما گمان می‌کنیم گفت‌وگو می‌کنیم و بیشتر تک‌گویی می‌کنیم.