برای اینکار زحمت زیادی کشیده شده بود. صرف پرداختن به بیمار مبتلا به شیزوفرنی (اسکیزوفرنی) نوید آن را میدهد که با کار دغدغه داری مواجهیم اما پرداخت شخصیت بیمار به قدری ضعیف است که انگار خود روایت مبتلا به اسکیزوفرنی است. بیمار شیزوفرن نمایش، بی هویت است. معلوم نیست از کجا آمده از چه طبقه و چه خانواده ایست و چه کسی او را به آسایشگاه آورده و عزیزان او کیستند. شیزوفرنی به گسیختن کامل از واقعیت منجر نمی شود بلکه تحریف وقایع تاریخی و ... را در پیوند با رخدادهای خانوادگی و زندگی شخصی فرد مبتلا به همراه دارد. کاراکتر اسکیزوفرن پیوند چندانی با واقعیت نداشت و یکسره در توهم بود. خاطرات و کاراکترهای واقعی زندگی او نامعلومند و نمایش از زندگی شخصی و خانوادگی او اطلاعی بدست نمی‌داد و این فقدان پیوند با واقعیت، ارزش کار را به کلی از سکه انداخته بود. خرده روایت رابینسون و مداد و تراش و .‌‌‌‌‌.. لوس و نازل بود همان‌قدر که خرده روایت معلم جالب درآمده بود ... در کل کار همراهم نکرد.

مدرن، خلاق، خوش ساخت
کوچک اما درخشان

فرقست بین پست مدرنیسم و مزخرفیسم
دومی فقط وقت رو تلف می‌کنه
این کار، دومی بود برای من، از بدترین تجربه های وقت تلف کردنم

بازیها به ویژه کاراکترهای میزبان روان - بعضی شوخی ها دلچسب اما شخصیت پردازی ها غیر یکدست و درام، عقیم.
مونولوگها با موسیقی یکنواخت، سطحی و کلیشه ای ...
با اینکه تلاش تیم محسوس بود و جای تقدیر داشت؛
اما در نهایت یه کار سانتیمانتال محقر بود با مدت زمان طولانی

بنظرم نقطه مثبت، بعد از سناریوی امانوئل اشمیت بزرگ، ( والبته ترجمه عالی شهلا حائری) بازی خانم سالاری بود.
گریم و طراحی لباس می‌توانست خیلی بهتر باشد. بازیگر مرد، نقش پیچیده و سنگینی داشت و اکت و زبان بدن و حس بیشتری میطلبید.
هرچند موسیقی عالی بود اما صدای موسیقی در بخشهای زیر دیالوگ، بلند بود و همین باعث میشد دیالوگ‌های روی آن محو شود و دست کم به درستی شنیده نشود. تابلو های نقاشی اگر بر روی دیوار صحنه نصب شده بود، می‌توانست به شخصیت پردازی کمک بیشتری کند.
ممنون از تیم بی ادعا، خودمانی و باشخصیت و پذیرای آوای ققنوس.
به امید اجرای حرفه ای تر در سالنی حرفه ای تر

رنگارنگ، درخشان، حرفه ای، فاخر و لذتبخش
متن و ریتم و اجرا، روان و عالی
موسیقی و گریم و طراحی لباس، خیره کننده
(فردریک در دوراهی شرافت و سازش / عشق به کار تئاتر و پشت کردن به کار عشق/ بازی کردن تا سرحد مردن و مردن برای بازی کردن ...)
اما در عین حال اثری کاملا رو بود و مناسب برای یک بار دیدن ضمن اینکه مونولوگ حمیدرضا نعیمی در پرده های پایانی شعاری بود.