سلام و وقت بخیر
ممنون که فیلم تئاترهای تئاتر ملی لندن رو تهیه و اکران عمومی میکنید.
سوالی داشتم و اون هم اینکه آیا این فیلم تئاتر زیرنویس فارسی یا انگلیسی هم داره؟

چهار بازی خوب، در یک نمایش معمولی.

داستان، کلیشه‌وار، با بیانی صریح و دراماتیک توصیفی بود از سرخوردگی‌های انسان در جستجوی آرزوهاش و گاهی رسیدن‌ها و امان از رسیدن‌ها…
چون فوتبالی نیستم قضاوت درباره ارجاعات فوتبالی نمایشنامه رو میسپارم به اهلش، اما حدس میزنم از حیث درد و دل‌های فوتبالی، شاید بتونه قولنج دل اهالی فوتبال رو بشکنه.
اما داستان به نظر من زیادی ساده و در سطح بود، مفهومی در دلش نداشت و همه اهدافش در دل مونولوگ‌های کاملا ساده و صریح خلاصه میشد. همین باعث میشد علیرغم همذات‌پنداری با کاراکتر‌ها، نشه در عمق و کنه قصه‌شون فرو رفت و در نهایت انگار مخاطب سریال‌های صدا و سیما هستی، شاید کمی آوانگارد‌تر.
بازی‌ها رو علیرغم اینکه چالش زیادی نداشتن و مبتنی بر مونولوگ بودن دوست داشتم و جز این هم از این چهار عزیز انتظاری نمیرفت، اما حیفه که با یک نمایشنامه اینچنینی نشه هنر این عزیزان اونطور که باید روی صحنه ... دیدن ادامه ›› شکوفا بشه.
صحنه بسیار ساده بود و نور هم در شب اول چیزی برای ارائه نداشت، صداهای بک گراند هم به نظر میرسید بیت باکسن و در لحظه تولید میشن که در نوع خودش جالب بود اما اون هم همچنان معمولی. البته که بعنوان شب اول اجرا همه این نقایص تا حد زیادی پذیرفته‌ست.
در نهایت برای همه عوامل این نمایش آرزوی موفقیت‌های بیشتر و بهتر دارم✨

نظر خیلی شخصی: همونقدر که با تماشای یک خواننده در قامت بازیگر روی صحنه دچار شرم نیابتی میشم، وقتی بازیگری روی صحنه ناشیانه آواز سر میده یا رپ میکنه هم تو ذهنم میگم حالا چه کاریه؟!
(این وسط عده قلیلی استثنا هم داریم که در یک حوزه تخصص داشتن و در حوزه دیگه هم تمرین کردن و حالا در هر دو متبحرن، اما خب عرض کردم؛ قلیل!)
خاطره اسدی در ایفای چیزی که ازش خواسته شده بود کم نگذاشت و از طرفی این صحنه هدفمند و در جهت نشون دادن علاقه این کاراکتر به رپ بود، اما حداقل نظر بنده اینه که با یه هد زدن و همخونی با دو سه‌تا جمله هم کار در میومد، دیگه بیشترش میشه اضافه کاری و همون جریان شرم نیابتی که عرض کردم.
البته که فدای سرتون، توی اسنپ “سفارشی” رو پلی کردم، یاس که ورس اولو خوند، کل امروزمو شست و برد.

ایده و داستان رو‌ دوست داشتم؛ اینکه دست روی هزارتا موضوع و دغدغه گذاشته بود رو هم. اما نثر و نوشتارش رو نه. چرا؟ چون “کلمه بازی” بود. ترکیب مسلسل وار کلمات بعضا بی‌ربط، جمله بندی‌های گل درشت و از این شاخه به اون شاخه پریدن، ردیف کردن هزار جمله قصار و بعضا گنگ پشت هم و تلاش برای بیرون کشیدن مفهوم از پس تک تکشون.
مطالعه و تامل در جملات این چنینی وقتی در قالب کتاب به نگارش در میان، بسیار شیرین و لذت بخشه. اما حالا فرض کن یه کتاب ۱۰۰ صفحه‌ای رو به دستت بدن که پشت هم جملات قصار این فیلسوف و اون سیاست‌مدار رو بی هیچ مقدمه و حرف پیش و پسی پشت هم ردیف کرده و به تو دو ساعت وقت میدن تا تمومش کنی. آیا ازش لذت میبری؟ نه. آیا به تک تکشون فکر میکنی؟ بعید میدونم. آیا تمومش میکنی؟ شاید.
بله، حقیقت اینه که از پس هر کلمه به تنهایی هم میشه هزار مفهوم بیرون کشید، چه برسه به سیل واژگان در کنار هم! اما دلیل نمیشه که هی بچینیم و بچینیم و بعد فکر کنیم چه مفاهیمی رو میشه از توش بیرون کشید. کلمات راهگشای ما برای بیانن، معلولن؛ نه علت! شاید واسه همینه که درباره خیلی از المانهای این نمایش بحث در کامنت‌ها بسیاره؛ اینکه چرا بونکر؟ چرا خش خش؟ چرا صحنه چرخان؟ از پی این ابهامات میشه هزار برداشت گوناگون کرد و همگی هم معلق بین درستی و نادرستی، و این در کمال تناقض هم حسن و هم عیب گنگ نویسیه.
از این حیث به نظر میرسید خیلی‌هامون از تماشای این موعظه طولانی و مبهم خسته و کلافه شدیم؛ اینو از دیالوگ‌هایی که بعد اجرا تو محوطه بیرونی لبخند میشنیدم و از افرادی که وسط اجرا سالن رو ترک کردن برداشت کردم. البته اینکه مدت نمایش حدود ۳۰ دقیقه بیشتر از تایم اعلام شده بود هم بی‌تاثیر نبود.
بازی ... دیدن ادامه ›› خانم رسول زاده رو به مراتب بیشتر از آقای آذرنگ دوست داشتم. علم روانشناسی میگه لحن یه تراپیست خوب باید خالی از عواطف و قضاوت درباره مراجعش باشه، صورتش هم. اما ما که اینجا یه تراپیست تماما بد رو شاهد بودیم، ما که انتقال متقابلشون رو شاهد بودیم، قضاوت‌گری و خروج از چهارچوب‌های روانکاوانه رو شاهد بودیم، حالا چی میشد این تراپیست ناشی لحنش از این مونوتون یکنواخت خارج میشد و کمی احساس، در کلام و صورتش هم دیده میشد؟
(البته اینم توی پرانتز بگم که اکت بدنشون حرف نداشت.)
صحنه و نور به خوبی در خدمت اجرا بودن، اما متوجه علت وجود ویلچر در صحنه نشدم، اگر هم نمادین بود برای من آنچنان ملموس نبود. از طرفی صحنه بین سنت و مدرنیته گیر افتاده بود و من مدتها بود اون صندلی فلزی‌های عتیقه رو جایی جز سریال‌های دهه شصت ندیده بودم و حالا نظاره‌گر اونها در یک فضای آخر الزمانی بودم. لباسها ساده و تا حدی متناسب بود و بد نبود گریم هم به تکمیل این فرایند بپردازه. (مثلا برای اراذل نشون دادن دختر میشد جای زخمی روی صورتش تعبیه کرد یا کمی از زیبایی و ظرافت ذاتی چهره سارا رسول زاده نازنین کاست.)

و اما بگم از تماشاگران که دیشب عجیب بد و بی‌انصاف بودند. دیشب عده‌ زیادی میهمان ردیف‌های جلو رو اشغال کرده بودند و چشمم به یک کودک و یک نوجوان هم برخورد کرد. از بد روزگار، به نظر میرسه لبخند سالن اکوستیک و بشدت استانداردیه و شما میتونی صدای ویبره گوشی افراد رو حتی از ردیف‌های روبروت هم بشنوی. ۳ بار گوشی در اقصی نقاط سالن زنگ خورد، هزارتا نوتیف برای دختر کناریم اومد که در کمال تعجب پاشو به لبه پشتی صندلی مقابلش قلاب کرده بود و از همه رو اعصاب‌تر خنده تماشاگرا به عجیب‌ترین و نامربوط‌ترین دیالوگهای ممکن!
موز: خنده حضار!
ننه سگ: خنده حضار!
ایشالا که همیشه خنده‌رو باشید، والا ما که چیز خنده‌داری ندیدیم!

دوستانی که تا به امروز در این سالن به تماشای نمایش نشستن میشه راهنمایی کنن کدوم ردیف‌ها دید و شنود بهتری از نمایش دارن؟

اولین چیزی که به محض نشستن روی صندلیم به ذهنم رسید این بود که چقدر موضوع صندلی‌ها بیخودی گنده شده! من درست وسط ردیف سوم، باکس f بودم و به جرئت میتونم بگم جز ردیف اول بقیه ردیف‌ها بدون چالش خاصی میتونن به تماشای اثر بشینن. مشکل اصلی من در تماشا، جنب و جوش همه هنرمندان روی صحنه بود. توی اکثر صحنه‌ها ما با تعدد بازیگرانی مواجهیم که هر کدوم به نحوی بامزه در نقششون غرقن و تو نمیدونی چشمت رو به روی کدوم یکی بچرخونی تا اکت اون یکی رو از دست ندی، علی الخصوص مدام استرس داشتم مبادا چیزی از حرکات بانمک خانم نقوی رو از دست بدم و مطمئن میشدم بعد هر ۳۰ ثانیه نیم نگاهی هم به ایشون کرده باشم :))
بازی‌ها یک به یک درخشان بود، اما گل‌های سر سبد صحنه خانم نقوی و آقای سیاحی بودند که هر دو در شخصیت‌پردازی و از آن خود کردن کاراکترشون بسیار استادانه عمل کردند. ستاره و خسرو پسیانی علیرغم اینکه وجهه طنزی در کاراکترشون نداشتن به خوبی بهشون شکل داده بودن اما راستش من از خسرو پسیانی توقع داشتم همونطور که در اکت چهره بسیار قویه در اکت بدنی هم کمی خلاقانه‌تر عمل کنه و از همین تریبون هم اعلام میکنم ستاره جان, خیلی زیبا در نقشت گنجیدی؛ کاشکی یکم از دلبری‌های مرجانو به دخترک توی ریش آبی هم میدادی :)
از آقای “لنگ جهان” هم تقاضا داریم لنگ بزنن بیزحمت :))

صحنه متشکل از یک لنج دو تکه و دو طبقه‌ست و حدودا با همه متعلقاتش(بادبانها و..) ۴ متر ارتفاع داره. طراحی این صحنه چندمنظوره بسیار خلاقانه ... دیدن ادامه ›› بود، نور پردازی بسیار عالی باعث میشد توی بعضی صحنه‌ها ناخودآگاه توجهم به سایه‌های روی دیوار معطوف شه و مخصوصا استفاده از نور در فانوسها و داخل صندوق‌ها بسیار هوشمندانه بود. المانها و ریزه کاری‌های به کار رفته در طراحی لباس رو دوست داشتم، مخصوصا صدف‌ها رو که حتی تا روی کفش مهدی حسینی نیا هم کشیده میشد. واقعا بچه‌های صحنه و لباس و نورتون گل کاشتن!
موسیقی هم البته خوب بود، ولی جای بهتر شدن هم داشت؛ اگه یه کوچولو به حال و هوای موسیقی جنوب نزدیک‌تر میشد که دیگه بی نظیر میشد. ولی افکت‌های دریا و جزیره عالی بودن، مخصوصا اون صدای پرنده‌های استوایی بین بازی بی‌نظیر کاظم سیاحی! اگه به بعضی المانهای محو در صحنه، مثل ریختن شیر یا سایر خوراکی‌ها در ظرف‌ها، یا موجوداتی که بنگو باهاشون دیالوگ میگرفت(که هنوز مطمئن نیستم حاصل توهماتش بوده یا واقعی😅) افکت صوتی میدادید هم خیلی بامزه میشد. نکته کوچک بعدی هم اینکه توی بعضی قسمت‌ها کمی ولوم بالا بود و باعث میشد صدای بازیگر‌ها نامفهوم شنیده بشن.

در مورد نمایشنامه یادداشت مجملی در هفته‌های قبل روی صفحه همین نمایش تهیه کردم که لینکشو در انتهای متنم باهاتون به اشتراک میذارم. نمایشنامه به پیرنگ داستان اصلی وفادار بود و در این میان از نامها، القاب، المانها و رسوم ملاحان جنوبی در بخش‌هایی از متن گنجونده شده بود که حقیقتا مایه مباهات و بسیار شیرین بود به زعم من. نثر نمایشنامه همچنان ساده اما قوی‌تر از ریش آبی بود؛ جملاتی داشت که به قوت اثر اضافه میکرد و البته همچنان جای کمی بهتر شدن هم داشت اما باقی عناصری که پیش‌تر عرض کردم به نحوی جبران مافات میکرد.

در کل تجربه این اجرا شبیه تجربه نمایش یک کارتون روی صحنه تئاتره، اکت‌ها و فرم‌های فانتزی، صحنه رنگارنگ و داستان ماجراجویانه همگی سعی در این دارن که در جسم بزرگسالمون یکبار دیگه بچه بشیم و همراه شخصیت‌ها ماجراجویی کنیم.

لذت بردم و دستمریزاد میگم به همتون که درخشانید

پی نوشت: هر کجای نمایش که صحبت از ساحت پدر دریانورد ماجو میشد، احساس میکردم که اون جمله غیر مستقیم و در وصف آتیلا پسیانی عزیز نوشته شده. در تک تک جملات ادای دین بچه‌ها به پدر رو شاهد بودیم و مطمئنم که وقتی بعد هر اجرا به صف روبروی ما و با لبخند می‌ایستید و تعظیم میکنید، پدر هم در میان همه ما تماشاگرانتون می‌ایسته و جانانه به افتخارتون کف میزنه.
روحش شاد🤍

یادداشتم در خصوص داستان اورجینال اثر: https://www.tiwall.com/wall/post/365666

علیرغم همه حواشی پیرامون این نمایش، نظرات هم درباره تماشای این نمایش از هر ردیفی خیلی ضد و نقیضه. یکی میگه ۲ به بعد، یه عده‌ای میگن ۳ به بعد، خود عوامل میگن ۴ به بعد، بعضی هم عقیده دارن ۵ به بعد، و من بعد سه بار کنسلی این نمایش و هزار بار عوض کردن جایگاه و بلیتم همچنان این سوال برام مطرحه که با این اوصاف و این دکور ظاهرا مرتفع چرا سالن سمندریان؟ و اصلا بالفرض که چاره‌ای جز این سالن، این نوع چیدمان صندلی و این دکور صحنه نبوده، اگر اینقدر نشستن توی ردیفهای پایین برای همه بینندگان چالشیه، چرا بلیتش رو میفروشید و این همه نظر منفی رو به جون میخرید؟
این نمایش از خیلی جهات برای من عزیزه، هم از حیث نوستالژیک بودن نمایشنامه و هم هنرمندان قدری که روی صحنه میبرنش. خیلی قدردان و خوشحال میشم که عوامل محترم پاسخگوی این حواشی و دغدغه‌های تماشاگرانش باشن🙏

“فردا” مفاهیم زیادی رو در خودش گنجونده بود، دوست داشتنی بود و روی هم رفته اثری قابل دفاع.
بازی ایمان صیاد برهانی رفته رفته بهتر میشد، در دقیقه‌های اول نتونستم با ترس کاراکترش همراه بشم و برام زیادی ابزورد و تصنعی جلوه میکرد، اما رفته رفته کاراکتر رو خوب شکل داد و در میانه اجرا نهایت هنرمندی و پتانسیل‌هاش رو به خوبی شاهد بودیم. سعید زارعی هم حقیقتا باورپذیر و معقول کاراکتر برادر بزرگتر رو شکل داده بود و از همون ابتدا مجذوبت میکرد. در کل میشه گفت بازی‌های شسته رفته‌‌ای رو روی صحنه شاهد بودیم که بعضی جاها زیادی گل درشت میشد و در مابقی موارد کاملا در کار میگنجید و خوش مینشست.
با اینکه کاملا احتمال میدادم داستان در یک لوپ اتفاق بیفته اما توقع پایان بندی بهتری داشتم، صرفا توقعم این بود که پایان بندی یک حادثه غیرمنتظره یا پیام غایی خودش رو توی صورتم بکوبه؛ اما از اواسط ماجرا تقریبا میشد چنین پایان بندی‌ای رو حدس زد. در حقیقت علیرغم بعضی باگ‌ها، سیر تکاملی نمایشنامه رو بسیار پسندیدم؛ هر چند که در میانه‌ش اوج گرفتیم و در نیم ساعت پایانی افول کوچکی رو درش شاهد بودیم.
صحنه و موسیقی و عزیزان اتاق کنترل هم بسیار شارپ و بی نقص عمل کردند و همگی به درستی در خدمت اجرا بودند.
در نهایت، “فردا” رو اثر قابل تامل و شریفی میدونم و برای هنرمندان خوش آتیه‌ش آرزوی موفقیت‌های بیشتر و بزرگتر رو دارم.

چقدر درخشان بودید. چقدر کاردرست، به جا، مسلط، بانمک و بااحساس. چقدر خوب دست گذاشتید رو ذهنامون و بعد قلبمونو نشونه رفتید. چه خوب بلدید خلاقانه و آبرومندانه بخندونید. چه خوب و شریف بازیگرانی هستید؛ و چه خوشحالم من که امروز کاملا اتفاقی به تماشاتون نشستم، با غمتون گریه کردم و با خنده‌تون شاد شدم.

یک دستمریزاد بزرگ هم به آقای علیزاده که هم در مقام کارگردان و هم نویسنده قوی ظاهر شدند. متن مثل توپ هزارلای کودکی‌هامون در هر لایه یک رنگ میشد و هر بار یک قسمت از خاطراتمون، فکرامون و احساساتمونو نشونه میرفت.

صحنه تقریبا چیزی برای ارائه نداشت، و اصلا لازم هم نبود وقتی اینقدر قشنگ با فرم و اکتتون همه عناصر صحنه رو در ذهنمون تداعی میکردید؛ و در کنارش موزیکهایی که وسواس‌گونه انتخاب و در بک گراند پلی میشد هم به کمک این تجربه میومد.

ممنون که در عصر ابتذال فرهیخته‌اید، به امید‌ موفقیت‌های بیشتر و بزرگتر

یادداشتی درباره جزیره گنج و راهنمای کوچکی برای مخاطبین:

من هنوز به تماشای نمایش ننشستم و نمیدونم چقدر به داستان اصلی وفاداره، اما در کل چند نکته درباره داستان اورجینال این اثر حائز اهمیته و دونستنش پیش از تصمیم‌گیری برای خرید بلیت خالی از لطف نیست:

1. این اثر نوشته قرن ۱۹ هست و بسیاری اون رو در دسته ادبیات نوجوان تلقی میکنن.
2. داستان بیشتر از اینکه دغدغه‌مند باشه یا سعی داشته باشه در لایه‌های پسین خودش مفهوم ژرفی رو انتقال بده، یک رمان ماجراجویانه و تخیلیه (و البته که برخلاف بسیاری از نمایش‌ها درباره دغدغه‌مند بودن ادعایی هم نداره)؛ این به معنی کم ارزش بودن اثر، صاحب اثر یا اقتباس‌های انجام گرفته از روی اثر نیست. یکی از اصلی ترین اهداف هنر سرگرم کردن هم خالق و هم مخاطبشه؛ در سینما هم کم نداریم فیلم‌های تحسین شده‌ای که در ژانر علمی تخیلی، فانتزی، جنایی، وحشت و ژانرهای مشابه ساخته شدن و گاها بار مفهومی عمیق یا یونیکی رو به دوش نمیکشن و از نظر شخصی بنده عیبی هم نداره که گاهی فقط و فقط بهر سرگرم شدن کتابی ... دیدن ادامه ›› رو بخونیم، فیلمی رو ببینیم یا هنری رو دنبال کنیم.
3. در کل فکر میکنم اگر مخاطب پیش‌تر ذهنیتی از داستان این نمایش داشته باشه، بیشتر به هدف خاطره بازی و لذت بردن از تماشای بازی عزیزان به تماشای این اثر میشینه و کمتر در تصمیم‌گیری برای تماشای اون سردرگم میشه.