چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
رمان منگی نوشته ژوئل اگلوف یکی از آثاریه که در پس روایت ساده و پرتعلیق، ساختاری چندلایه و تفکر عمیقی رو عرضه می‌کنه. این اثر، تصویری از انسانی رو ارائه می‌ده که در گیرودار دنیایی بی‌روح و ماشینی گم شده؛ دنیایی که بی‌تفاوتی و خفقانش، انسان رو از معنای زندگی تهی می‌کنه. این رمان با یه زبان گزنده و گاهی طنز، از گریزناپذیری این شرایط می‌گه، اما درعین‌حال یه نوعی عجز و یأس وجودی رو هم به نمایش می‌ذاره.

این نمایش به‌خوبی موفق شده روح این رمان رو در قالبی جدید و هنری بازآفرینی کنه. به قول معروف، جان کلام رو فهمیده. اونچه توی طراحی صحنه با چمدونی بزرگ به‌عنوان مرکزیت بصری اثر دیده می‌شه، به‌زیبایی مفهوم اسارت و میل به رهایی شخصیت اصلی رو تداعی می‌کنه. این چمدون، هم استعاره‌ای از بار سنگین زندگی مدرن و هم نمادی از آرزوی گریزه. این نوع نمادگرایی نه‌تنها به متن وفاداره، بلکه در عین حال ظرفیتای دراماتیک جدیدی رو هم به نمایش اضافه کرده.

نورپردازی و سایه‌بازی، نقش حیاتی توی خلق فضای مورد نظر دارن. کم‌نوری ممتد صحنه با نورهای محدود و هدفمند، مستقیما به فضاسازی رمان وفاداره؛ ... دیدن ادامه ›› همون فضایی که توی رمان اصلی، توی اون صبح و شب تفاوت چندانی ندارند و این یک‌رنگی و بی‌روحی محیط، بازتابی از درونیات شخصیت اصلیه. استفاده از نور بیشتر برای نمایش رویاهای شخصیت هم، تضاد بین جهان ذهنی و محیط بیرونی اون رو برجسته کرده؛ تضادی که توی متن اصلی رمان هم نقش کلیدی داره.

پرفورمنس، به‌عنوان نمایشی از آشفتگی‌های ذهنی شخصیت اصلی، لایه دیگه‌ای به کار اضافه کرده. این نوع تجسم‌بخشی به حالات روانی، که انگار به خود آشفتگی‌های درونی شخصیت جون بخشیده و به اجرا درآورده، از عناصر برجسته تئاتر پست‌مدرن محسوب می‌شه. با توجه به این مسئله و البته گریز و تناقض انسان مدرن از مدرنیته اطرافش، می‌تونه باعث بشه این کار رو تا حدودی پست‌مدرن بدونیم. پرفورمنس‌ها، علاوه بر تقویت بعد روان‌شناختی اثر، به مخاطب امکان می‌ده تا پیچیدگی‌های شخصیت اصلی رو از زاویه متفاوتی تجربه کنه.

یکی از نکات جالب توجه، استفاده نمادین از المان‌ها با هدف خلق فضای رمانه؛ زمانی که از سایه هواپیما و قطار و... استفاده می‌شه. این انتخاب و ایده جسورانه، اگرچه ممکنه در ابتدا با نگرانی همراه باشه، اما گاهی برای تطبیق یه اثر ادبی با مدیوم تئاتر ضروریه.

پایان‌بندی کار با پایان‌بندی رمان متفاوته. به نظر می‌رسه پایان‌بندی جدید نه‌تنها خدشه‌ای به پیام اصلی اثر وارد نکرده، بلکه امکان هم‌ذات‌پنداری و تعمق بیشتر مخاطب رو هم فراهم کرده (نظر شخصی).

انتخابای هنری درست و جسورانه، از طراحی صحنه گرفته تا نورپردازی و بازیگر، در کنار تعهد به مفاهیم بنیادین اثر اصلی، این نمایشو برای من به تجربه لذت‌بخش و تأثیرگذاری تبدیل کرد. خیلی ممنونم از عوامل.

چقدر فضای این کار رئال بود. همه چیز به شکل عجیبی باورپذیر.
سعیدخان زارعی این هم سومین فیلم کوتاه از این سه‌گانه که دیدم. دست‌خوش انصافا.

نظر جناب کیانی درباره این کار که اکانتشون دچار مشکل شده و من بدون هیچ دخل و تصرفی پیامی که برای من فرستادن رو کپی می‌کنم و اینجا می‌ذارم:

// گریه نکن زاق زاق، می برمت آوینیون، گریه کنی زاق راق //

اجقای خوبی بود، یک کم طولانی بود...
۱۴ از ۲۰
اگه فقنوش نیک اندیش سیگاق نمی کشید...
می قفتم وسط زاق می زدم...

چند شب پیش به دیدن این نمایش نشستیم.
درباره نمایشنامه مالی سویینی زیاد حرفی نمی‌زنم به این دلیل که اکثرا با این نمایشنامه آشنایی کامل رو داریم. ... دیدن ادامه ›› نمایشنامه‌ای فلسفی و روان‌شناختی با پرسش‌هایی اساسی: آیا می‌تونیم "دیدن" و "فهمیدن" رو هم‌ارز بدونیم؟ ارتباط "ادراک" با "هویت" به چه شکلیه؟ عشق برای عشق یا عشق برای خودخواهی؟ و... اگه از این نمایشنامه فاخر بخوایم حرف بزنیم که می‌شه ساعت‌ها گفت و شنید و به وجد اومد.
پیش از دیدن این نمایش، برای دوستان سوال پیش اومده بود که آیا تالار وحدت تالار مناسبیه برای این اجرا یا نه. این مسئله به دلیل اهمیت بازی بدن مالی و احساساتی که از چهره این شخصیت قراره بروز پیدا کنه بود. من در ردیف دوم تالار وحدت از این نظر مشکلی نداشتم و نمی‌دونم این تسلط روی اجرای خانم کردا در ردیفای عقب‌تر هم وجود داشته یا نه، اما به صورت کلی تنها مزیتی که از تالار وحدت برای این نمایش حاصل شده بود، امکان استفاده از یه طراحی صحنه آنچنانی و پرخرج و البته چشم‌نواز و درست بود. انصافا که این طراحی صحنه در بازتاب تصاویر حسی قوی نمایشنامه موفق عمل کرد. با این حال شخصا ترجیح می‌دادم این نمایش رو با صحنه ساده‌تر ولی در سالن دیگه‌ای می‌دیدم.
متن وفاداری بالایی با اثر برایان فریل داشت و تا حد تقریبا خوبی تونسته بود اون فضای داخل نمایشنامه رو پیاده‌سازی کنه. منظورم از این فضا، هم محتوای اصلی و اساسی کار بود و هم ساختار اپیزودیک و مونولوگ‌ها. چقدر هم این ساختار برای این نمایشنامه خوبه به این دلیل که به مخاطب اجازه می‌ده از چند دیدگاه به رخداد نگاه کنه و به دلیل این که این ساختار باعث می‌شه مخاطب به جای نمایش، گزارشی شخصی از افراد درگیر در یک رخداد رو ببینن، به مخاطب اجازه درگیر شدن با داستان نمی‌ده و بیشتر این فرصت رو فراهم می‌کنه که با نگاهی قضاوتمندانه، از بیرون به مسئله نگاه کنه. این چیزیه که برای این نمایشنامه با این موضوع لازمه.
بخش‌های کمی کمدی به کار اضافه شده بود که کار رو دلنشین‌تر می‌کرد و چه خوب که اندازه کمدی بیش از این نشد و در حد یک لطافت شیرین، چاشنی کار شده بود.
بازی‌ها در سطح خوبی بود و البته با این کست، انتظار دیگه‌ای هم نمی‌شد داشت. این بازی خوب هم از نظر تسلط بر اجرا و هم از نظر نمایش درست شخصیت‌شناسی کاراکتر قابل توجه بود. گرچه صابر ابر در بازتاب بعد خودمحور و مهرطلب فرانک چندان موفق ظاهر نشد. اما در مقابل در نشون دادن اشتیاق احساسی و گاهی بی‌قراری افراطی موفق بود.
مکث‌ها و نگاه‌های طولانی علی سرابی به خوبی درگیریای درونی کاراکتر دکتر رایس رو منعکس می‌کرد. نمایش توامان آرامش و سنگینی با اون ضعف و اضطراب این کاراکتر توسط علی سرابی قابل قبول بود.
بهترین بازی رو اما الهام کردا نشون داد. مشخصه که بعد از چند دور اجرا در سال ۹۴ و ۹۷ به شکل نسبتا کاملی با کاراکتر مالی سویینی عجین شده. الهام کردا یه حالت آروم، اما با عمقی درونی داشت که نشون‌دهنده توانایی کاراکتر مالی در کنار اومدن با نابینایی و بعد از اون، سردرگمی بعد از بازگشت بینایی بود. الهام کردا تفاوت بین اعتمادبه‌نفس اولیه و شکنندگی نهایی رو با تغییرات ظریفی توی لحن و زبان بدنش نشون داد. گرچه این تغییرات در لحن کمتر ملموس بود.
میزانسن کار درست و آگاهانه بود. فاصله بین کاراکترها حین مونولوگ گفتن رو می‌شه به فاصله فضای ذهنی کاراکترا نسبت به یک موضوع واحد تعبیر کرد. این فاصله وقتی کم می‌شه که ارتباط درونی کاراکترها بیشتر می‌شه. با این وجود به نظرم امکان چیدمان دیگه‌ای برای صحنه وجود داشت که ممکن بود جالب بشه. به این صورت که سه فضای مجزا برای کاراکترها حین مونولوگ گفتن در نظر گرفت. البته که من متخصص این کار نیستم و این صرفا بازگویی فضای ذهنی خود من از این نمایشنامه بود و حتی "پیشنهاد" هم تلقی نمی‌شه.
از نورپردازی استفاده خوبی شده بود، به خصوص در زمان شروع بینایی مالی سویینی. گرچه شخصا دوست داشتم به اون لحظه که به نوعی نقطه عطف و اون مرز بااهمیت نمایشه، توجه ویژه‌تری می‌شد و نه صرفا با نمایش یک نور شدید که در شروع بینایی تابیده می‌شه.
کار، کار چشم‌نوازی بود اما چیز اعجاب‌انگیزی برای عالی شدن نداشت و بیش از اثری متوسط نبود. گرچه اثر متوسط چشم‌نوازی بود. خیلی ممنونم از همه عوامل.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش "من هم" از نظر من نمایش موفقی تلقی می‌شه. در این نمایش همه چیز به درستی پیش می‌ره و سر جای خودش چیده می‌شه. در این نمایش، فرم و اجرا تمام و کمال در اختیار محتوا قرار گرفته و در خدمت نمایشه.
دقایق ابتدایی نمایش، فرد رو پرت می‌کنه به جنبش me too و جریانات دنباله‌ی اون. این موضوع رو از اسم نمایش هم می‌شه حدس زد. اما نمایش توی اون تله شعاری و گاها کورکورانه نمیفته و یک موضوع رو از هر دو دیدگاه روایت می‌کنه. این نگاه بی‌طرفانه هستش، آدم‌ها رو با دو دسته خوب و بد تقسیم نمی‌کنه. نمایش نگاهی خاکستری به کاراکترها داره.
در طول این نمایش، مخاطب همواره "روی دوم" یک سکه رو می‌بینه. این روی دوم می‌تونه مربوط به روایات متفاوت افراد باشه، می‌تونه روی دوم ماجرا با پیشروی زمانی داستان باشه، می‌تونه روی دوم کاراکترها باشه و... پس چقدر اون استفاده از تاتامی و برگردوندنش برای نشون دادن اون "روی دوم" و عوض کردن لباس دقیقا در نقاط عطف داستانی، درست و دقیق و خلاقانه بوده. مجددا یادآوری می‌کنم در این نمایش همه چیز در خدمت محتوا و روایته.
علاوه بر طراحی صحنه و لباس که اشاراتی بهش داشتم، انتخاب رنگ موضوع دیگه‌ای بود که خوب از آب دراومده بود. رنگ در این کار خیلی درسته. هرچیزی در زمان خودش و به دلیلی درست و محکم رنگ عوض می‌کنه در صحنه و لباس. این مسئله از نقاط قوت اصلی کاره. فقط داشتم فکر می‌کردم کاش روی اولی تاتامی‌ها به رنگی ... دیدن ادامه ›› خاکستری بود تا خاکستری بودن کاراکترها و نه سیاه و سفید بودنشون رو تاکید کنه. البته این نظر کاملا شخصیه وگرنه که شخصا سواد این کار رو ندارم نظری تخصصی بدم.
استفاده از لپ‌تاپ و ویدئوکال هم انتخاب هوشمندانه‌ای بود. چون این مدیای فضای مجازی ارتباطی جدانشدنی و قوی با جنبش me too داره و به نوعی همه چیز از همون لپ‌تاپ شروع می‌شه.
پایان‌بندی کار مثل تمام طول اجرا درسته. مثل تمام طول اجرا از شعار دادن فرار کرده و توی تله پیش‌بینی‌پذیری کلیشه‌ای نیفتاده.
تنها چیزی که متوجه نشدم دلیل استفاده از میکروفون بوده، مخصوصا در سالنی که مشکلی در عدم استفاده از میکروفون نداره. پس می‌شه متوجه شد که این مسئله به دلیل محدودیت سالن نبوده و دلیلی مربوط به خود اثر داره که اگه عزیزان متوجهش شدن به من هم بگن.
به صورت کلی "من هم" کاری استاندارد و درسته که پیشنهاد می‌کنم ببینید. خیلی ممنونم از تمام عوامل.

چند شب پیش به دیدن این نمایش نشستیم.
صالح علوی‌زاده چه در این کار و چه در کارهایی که این اواخر با سعید دشتی عزیز کرده، متاسفانه در ژانر انتقام گیر کرده و نمایش‌هایی که با متن ایشون اجرا می‌‌ره، همگی یک تم تکراری رو به خودشون گرفتن: ژانر انتقام، سوژه دختر، مونولوگ‌هایی از چند کاراکتر که در نهایت به داستانی واحد ختم می‌شه. امیدوارم این دور تکراری برای این نویسنده جوان بشکنه.
با متنی چندان قوی مواجه نیستیم. متنی که علاوه بر تکراری بودنی که اشاره داشتم، تقلا داره که به هر قیمتی شده به‌روز شده و از واژگان و دغدغه‌های نسل امروز به کرات در متن استفاده شده اما جاهایی این مسئله از کادر خارج می‌شه و وصله ناجوره. از طرفی از سردرگم بودن متن مواجه هستیم. متن بین مفاهیم مختلف روانشناختی، تروماهای کودکی، مسائل اجتماعی، مسائل انگیزشی، عشق به فوتبال و... سرگردانه و قرار نیست انگار هیچکدوم رو به نتیجه درستی برسونه. علاوه بر این‌ها متن دارای برخی ایرادات اساسی در منطق نمایشنامه داره که جهت جلوگیری از اسپویل، در انتهای نظرم بهش اشاره خواهم داشت "۱".
با وجود این‌ها متن کار در یک مورد خوب عمل کرد و اون هم فرار از کلیشه یک‌چهارم ابتدایی کاره. در ابتدای کار با آرزوها و انگیزه‌های افرادی از نسل‌های مختلف طرف هستیم که درگیر مشکلاتی در این مسیر شدن. مخاطب ممکنه تصور کنه نمایش داره به سمت شعارهای کلیشه‌ای پیش می‌ره که برای خواسته‌هات بجنگ، به هر قیمتی شده و... اما در ادامه داستان خوشبختانه به سمت دیگه‌ای می‌ره و اتفاقات جدیدی در ... دیدن ادامه ›› متن میفته.
بازی‌ها همگی خوب بود و کم و کاستی نسبت به انتظار تماشاگر از این نمایش وجود نداشت. در واقع اجرا بسیار جلوتر از متن قرار گرفته بود.
نورپردازی درست و در خدمت کار بود. ترکیب نورپردازی و صدا برای نشون دادن روشن و شعله‌ور شدن آتیش در جایی از نمایش، ایده خیلی خوبی بود.
به طور کلی این نمایش برای چند دقیقه سرگرم شدن خوبه ولی بیش از این نمی‌شه انتظار خاصی ازش داشت. خیلی ممنونم از همگی عوامل.


"۱": مواردی که که از نظر من باگ نمایشنامه به نظر اومد (هشدار اسپویل):
طبق چیزی که من می‌دونم، مسئله دارک‌وب انقدری که در نمایش نشون داده می‌شه پیش‌پاافتاده نیست. خانمی که در دهه هفتاد، تا جایی که یادمه بدون این که در ابتدا کامپیوتر داشته باشه وارد رشته مهندسی کامپیوتر شده و بعد از اون به علت ازدواج و محدودیت‌های اون این زمینه رو رها کرده و اونطور که از نمایش متوجه می‌شیم، حدود سی سالی هم سمتش نیومده و ارتباطش به کل با اون فضا قطع شده و صرفا خونه‌داری کرده، چطور انقدر سریع در کارش پیشرفت کرده و پروژه از خارج کشور می‌گیره و رابط توی دارک‌وب داره و... کسانی که سال‌هاست خاک بازار می‌خورن در زمینه مهندسی کامپیوتر چنین رزومه درخشانی ندارن!
نکته دوم اینه که من خودم دانشگاه تهران بودم و پیش نیومده عادل فردوسی‌پور رو ببینم. اما یادمه که خیلی از دوستانم در دانشگاه شریف بارها و بارها عادل رو دیدن و گپ و گفت مفصل داشتن و... بنابراین فکر نمی‌کنم دسترسی به عادل فردوسی‌پور اونجور که توی نمایش نشون می‌ده، به شکل اغراق‌آمیزی سخت و عجیب غریب باشه.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
پیش از شروع بگم که در حدود یک ماه پیش در جمعی از دوستان گفتم واقعا جای نمایشی با مضمون جدال آغا محمدخان ... دیدن ادامه ›› قاجار و لطفعلی‌خان زند چقدر خالیه. وقتی با نمایش الف غین میم مواجه شدم گفتم کاش چیز دیگه‌ای از خدا می‌خواستم!
تاریخ ایران عجیبه دوستان. تاریخی سراسر رشادت، حسرت، خیانت، غرور و اشکه. این برهه تاریخی که در این نمایش بهش پرداخته شده، تمام این‌ها رو در برمی‌گیره. بزرگمردی که مغلوب به اخته‌ای شد. آخ از لطفعلی‌خان... آخ از لطفعلی‌خان‌ها...
موضوع کار همونطور که تا الان متوجه شدین، برای من جذاب اومد و چیزی بود که به زعم من باید بیش از این‌ها گفته و شنیده بشه.
نمایش با یک سری مونولوگ توسط افرادی در اطراف جنازه آغا محمدخان شروع می‌شه. از همینجا می‌شه حدس زد که احتمالا قراره کار با فرمی دایره‌ای ببینیم که حدس درستیه. این از ایده‌های خوب کار بود. در این مونولوگ‌ها عمدتا به شخصیت‌پردازی کاراکتر آغا محمدخان پرداخته می‌شه. این بخش از کار از این حیث حائز اهمیته که اون مخاطبی که اطلاعات عمومی کمتری از زندگی این خواجه تاجدار داره رو هم همراه می‌کنه. گرچه این مسئله به دلیل متن تقریبا ثقیل و ریتم تند مونولوگ‌ها، چندان در همراهی تمامی مخاطبان هم موفق نبوده.
بازی‌ها اکثرا خوب بود. بهترین بازی رو از بازیگر کاراکتر آغا محمدخان شاهد بودیم. اون خمودگی و اختگی و قساوت قلب رو هرچه کامل‌تر به مخاطبش نشون می‌ده. بازیگر لطفعلی‌خان اما چندان رضایت‌بخش نبود. مخاطب اون آزادمردی و دلاوری که از شخصی مثل "لطفعلی‌خان زند" شاهده، در این بازی نمی‌بینه. صرفا شخصی سرخورده و کمی مستاصل رو شاهد هستیم که به اسارت دراومده.
این که روایت این بخش از تاریخ با فرمی غیرخطی و در فضایی مدرن و سورئال ساخته شده، یک عیب و یک مزیت داره. مزیتش اینه که مخاطب رو محدود به اون ماجرای خاص نمی‌کنه. نمایش با این کار، مخاطب رو از فضای اون برهه درمیاره و مواجهش می‌کنه با تمام آغا محمدخان‌ها، لطفعلی‌خان‌ها، کرمان‌ها و شیرازهای امروز و دیروز و همیشه. اصلا می‌شه به این شخصیت‌ها به چشم کاراکترهایی تخیلی نگاه کرد و نه شخصیت‌های واقعی تاریخ. این از خلاقیت‌های اجرا بود و قابل احترامه.
همونطور که گفتم، همین حسن و مزیت در ژانر و فرم و فضا، ایرادی رو هم با خودش به همراه داره. ببینید ما امروزه انواع و اقسام برداشت‌ها و دیدگاه‌ها و سبک‌ها در اجراهای نمایشنامه‌های مکبث، هملت، مده‌آ و... داریم. یکی یه کار مدرن می‌کنه، یکی با مراسمات آیینی تلفیق می‌کنه، یکی پارودی می‌سازه، یکی نمایش در نمایش می‌سازه و این دست موارد. دلیلش اینه که ما پیش از این هزاران هملت و مکبث و مده‌آ دیدیم و اگه کسی بخواد باز این نمایش رو روی صحنه بیاره باید حرف تازه داشته باشه؛ چه در فرم و چه در محتوا. در این حالت این شکل جدید اجرا پسندیده و تحسین‌برانگیز می‌شه. ولی ما مگه چندتا نمایش از جدال آغا محمدخان و لطفعلی‌خان در تاریخ نمایشمون دیدیم که الان از روی نمایش رئال تاریخی skip کنیم روی نمایش سورئال از این کار؟ این مسئله برای موقعیه که مخاطب تئاتر به شناخت کافی از "آغا محمدخان بر صحنه نمایش" رسیده باشه. شاید در این حالت اجراهای سورئال پخته‌تری رو هم شاهد باشیم اتفاقا. با تمام این‌ها، جسارت کارگردان کار در اجرای نمایش با چنین فرمی قابل تحسینه.
یکی از مواردی که بسیار جذاب بود و جای تحسین داشت، نورپردازی کار بود. نورپردازی همه‌جا به شکل درستی استفاده شده بود. مخصوصا که ایده استفاده از اون نور شدید سفید که باعث اذیت شدن "چشم"های مخاطب می‌شه، دقیقا در لحظه‌هایی که "چشم"ها داره توسط جلاد درمیاد، ایده نوآورانه‌ای بود. نمایش وقتی داره از "درد" می‌گه، بخشی از اون درد رو داره میاره جلوی چشم مخاطب. می‌گه اگه می‌خوای بدونی اون لحظه چه حسی داره توسط کاراکتر تجربه می‌شه، بخشی از اون رو هم باید خودت بچشی. سر تعظیم فرود میارم در برابر این ایده.
متن نمایش یکی به نعل می‌زد و یکی به میخ. متن بین لحن ثقیل تاریخی و لحن محاوره امروزی سرگردون بود. احتمالا این موضوع هم از عوارض اون برداشت مدرن از رویداد تاریخیه که عرض کردم شاید با تجربه اجراهای رئال تاریخی، باید به پختگی بیشتری می‌رسید. البته شکی نیست که نوشتن چنین نمایشنامه‌ای هم کار ساده‌ای نیست و احسنت بر نویسنده کار.
برخی رویدادهای تاریخی این روایت نظیر ماجرای اخته شدن آغامحمدخان، با چیزی که من قبلا در کتاب‌ها خونده بودم تفاوت داشت. نمی‌گم اشتباه بود. ممکنه اطلاعات مراجع من درست نبوده. اما صحت اون ماجرا برای من کمی شک و شبهه داره.
انتخاب موسیقی انتخاب چندان خوبی نبود. فکر می‌کنم اگه به جاش از ترکیب سازهای کوبه‌ای و ایرانی استفاده می‌شد به همراه صدای سوز و ناله یک نفر در طول اجرا، شاید ایده بهتری بود و کار قشنگ‌تر درمیومد. البته من که سررشته‌ای از موسیقی ندارم و ممکنه دچار اشتباه شده باشم.
در کل الف غین میم نمایشی محترم، جسور، قوی و درسته و قطعا دیدنش با ندیدنش تفاوت خواهد کرد. همینی که بعد از چند روز هنوز بخش زیادی از ذهن من رو درگیر خودش کرده، برای من مخاطب کافیه و نمایش با تمام کم و کاست‌ها، بالاخره کار خودش رو کرده. خیلی خیلی ممنونم از تمامی عوامل کار.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
مختصر اگه عرض کنم، کاری شریف و اصیل رو شاهد بودم و زحمتی که برای این کار کشیده شده به وضوح قابل رویت بود.
انتخاب زندگی مولانا انتخاب قشنگی بود. شخصیت مولانا در تاریخ ادبیات فارسی به شدت جذاب و عجیبه. به زعم من شاعری بوده ساختارشکن و آوانگارد در زمانه خودش. پا رو فراتر از ادبیات کلاسیک وقت می‌ذاره و با شکستن قالب و ساختار سنتی و تغییر در زبان شعر عارفانه و آهنگین خودش، شور و طرب و رقص میاره. به این شخصیت بیش از این‌ها باید بها داده بشه و مطالعه بشه.
شروع داستان با حمله مغول‌ها شروع شد و به نظرم شروع مناسبی برای داستان کار بود. حمله مغول‌ها از نقاط عطف تاریخ ایران بوده که این مسئله شامل تاریخ ادبی و آثاری که روی سبک‌های ادبی اون زمانه گذاشته هم می‌شه. روایتی که از داستان شمس و مولانا شده، در عین حفظ عارفانه بودنش، از روایات زرد و فاقد ارزش ملت‌عشق‌گونه فاصله داشت و همین مسئله، اثر رو ارزشمند کرده بود. انتخاب آثار درست موسیقیایی و ترتیب و توالی درستش، از نقاط قوت کار بود. به صورت کلی کاریه که می‌شه درش غرق شد و لذت برد.
نکته‌ای که بعد از اجرا ذهنم رو درگیر کرده بود این بود که پرداختن به "ادبیات" سهم بسزایی در دلنشینی این کار داشت. داشتم فکر می‌کردم که ادبیات (خاصه ادبیات فارسی) چقدر مهجور مونده و چه آثار بکری که می‌تونه ساخته بشه و متاسفانه بهش کم‌لطفی شده. به عنوان‌ کسی که از علاقه به ادبیات ... دیدن ادامه ›› رسیده به علاقه به تئاتر، باید بگم ادبیات مادر زیبایی‌هاست. ادبیات فارسی، اصالتی اعجاب‌انگیز داره. کاش "شاعرانگی" رو در نمایش‌های بیشتری بشه دید.
نورپردازی‌ها، عروسگردانی‌ها، موسیقی و طراحی صحنه حیرت‌کننده بود و به صورت کلی به جز صدای نسبتا بالای کار، ایراد فنی نمی‌شه به کار وارد کرد.
با صحبت‌های ابتدایی جناب غریب‌پور در رابطه با تحسین ترکیه از جهت بها دادن به مولانا زاویه دارم. این که در کشوری زندگی می‌کنیم که بنا به هر دلیلی چندان کوششی برای احیای نام مولانا و هویت ایرانی اون نمی‌کنه، دلیلی نداره کشور همسایه رو ستایش کنیم به خاطر مصادره نام مولانا برای خودش.
با وجود تایم طولانی نمایش، هیچ لحظه‌ای نبوده که من مخاطب از کار خسته بشم. این کار قطعا و قطعا شایسته حمایته. خیلی ممنونم از تمامی عوامل.