بریم برای بار چندهزارم به دیدن فیلم‌تئاتر سیزیف. تکراری نمی‌شه این لعنتی هیچوقت...

دیشب به تماشای نمایشی نشستیم.
این نمایش بر اساس مفهومی از پیش مطرح‌شده در پوستر ورودی سالن، به مسئله‌ای فلسفی اشاره دارد: مجموع مواد تشکیل‌دهنده بدن انسان (اکسیژن، فسفر، کلسیم و دیگر عناصر) ارزش مادی‌ای معادل ۱۶۸ دلار دارند. به عبارت دیگر، اگر هر یک از این عناصر به‌طور جداگانه خریداری شوند و قیمت‌شان جمع‌بندی گردد، به رقمی معادل ۱۶۸ دلار می‌رسیم. هرچند این توضیحات در پوستر ورودی آمده است، شخصاً آن را مطالعه نکردم و از دوستان شنیدم. به هر حال، از آنجا که این توضیحات صرفاً در پوستر آمده و در خود اجرا به آن اشاره‌ای نمی‌شود، مخاطب انتظار دارد نمایشی را ببیند که بر اساس این ایده‌پردازی مادی، ارزش انسان را فارغ از ابعاد ماورایی آن بیان کند، اما در عمل چنین اتفاقی نمی‌افتد.

اجرای نمایش به‌وضوح بر فرم و بازی بدن تأکید دارد، و حرکات بدن در آن نقشی اساسی ایفا می‌کند. بارها به دوستانم گفته‌ام که برای من، بازی بدن و پرفورمنس در نمایش‌ها از مهم‌ترین المان‌هاست و گاهی حتی مهم‌ترین بخش کار به حساب می‌آید. در این نمایش، بازی بدن به‌طور قابل قبولی اجرا شد، اما مشکلاتی در سطح دیگری وجود داشت.

محتوای نمایش که به نظر می‌آید باید بر مسئله بدن و بدن‌مندی تمرکز داشته باشد، بیشتر در ذهن کارگردان باقی مانده و برای بیشتر تماشاگران قابل ... دیدن ادامه ›› درک نمی‌شود. هدف نمایش به‌نظر می‌رسد این است که تفاوت‌های موجود در ترکیب مواد تشکیل‌دهنده بدن می‌تواند به ایجاد تفاوت‌هایی در بدن‌مندی و بیان منتهی شود، که این مسئله در اجرا چندان روشن نشده و در برخی نقاط گنگ می‌ماند. مخصوصاً اگر مخاطب هیچ‌گونه پیش‌زمینه‌ای از توضیحات پوستر نداشته باشد، این ابهام بیشتر می‌شود. افزون بر این، برداشت‌هایی از قبیل تکامل، هوش مصنوعی و آگاهی از سوی برخی دوستان مطرح شد که هرکدام از این مفاهیم خود بحثی مفصل دارند و نمایش نتوانست مخاطب را به یک وحدت کلی برساند. درست است که هر فرد می‌تواند برداشت شخصی خود را از یک اثر هنری داشته باشد و من نیز با این دیدگاه موافقم، اما در اینجا به نظر می‌رسد دلیل اختلاف نظرها ناشی از سردرگمی در پرفورمنس و کارگردانی است، نه اینکه کارگردان عمداً قصد داشته باشد تضادهایی را به‌طور آگاهانه به مخاطب منتقل کند.

نمایش به‌شدت روی فرم و پرفورمنس تأکید دارد. با استفاده از دیالوگ‌هایی به زبان‌های خارجی مانند ایتالیایی و آلمانی و...، سعی می‌کند به مخاطب این پیام را برساند که از زبان چیزی نمی‌فهمی، اما بدن را می‌بینی و این بدن است که زبان مشترک تمام انسان‌هاست. با این حال، در حالی که بر بدن‌مندی تأکید زیادی می‌شود، این تأکید در اجرا چندان موفقیت‌آمیز نیست. از نظر تکنیکی، حرکات بدن به‌طور کلی قابل قبول هستند و قطعاً که برای طراحی حرکت کار، زحمت زیادی کشیده شده، اما از یک نمایش که تأکید اصلی‌اش بر این موضوع است و به‌عنوان تنها برگ برنده‌اش به شمار می‌رود، انتظار می‌رود که حرکات بسیار کارشده‌تر و متقن‌تر باشند.

همانطور که پیشتر اشاره کردم، نمایش از پرداختن به محتوا صرف‌نظر کرده و آن را فدای فرم کرده است. در نظریه‌های نئوفرمالیسم، تأکید بر هم‌خوانی و ارتباط مناسب بین فرم و محتوا است. محتوا جوهر است و فرم، صورت عارض بر آن جوهر. اگر فرم نتواند محتوا را به‌طور منسجم و یکپارچه منتقل کند و تبدیل به پرفورمنس‌هایی جداگانه و بی‌ارتباط با هم شود، نشان‌دهنده ضعف فرم است. این مسئله در این نمایش به وضوح مشهود است.

از سوی دیگر، در کارهایی که بر فرم تکیه دارند، همه عناصر حرکتی و میزانسن باید هم‌راستا و در خدمت هدف محتوایی اثر قرار گیرند. اما در این نمایش، چنین هم‌راستایی‌ای مشاهده نمی‌شود. گاهی میزانسن دچار مشکل است. همچنین به صورت کلی اگر شما ترتیب پرفورمرها را تغییر دهید یا برخی کاراکترها را حذف کنید، به نظر می‌رسد که هیچ خللی به اثر وارد نخواهد شد. این نشان‌دهنده عدم انسجام کار است و به‌طور کلی، اثر نتوانسته است از فرم به‌طور مؤثر در راستای مضمون خود بهره‌برداری کند.

برای ارزیابی اینکه این نمایش تا چه حد از فرم خود کارکرد درست گرفته، باید به چند سوال پاسخ داد:
- چگونه هرکدام از عناصر محتوایی نمایش با ساختار فرمال آن مرتبط می‌شوند؟
- آیا هر بخش از فرم به بخش‌های دیگر متصل است و ارتباطی معنادار دارد؟
- آیا مجموع این ساختار فرمی با هر بخش از فرم ارتباط دارد یا گسستگی وجود دارد؟
- میزان ارتباط فرم و "ریتم" در نمایش چقدر است؟

در نهایت، این نمایش با وجود زیبایی‌های بصری در عرصه پرفورمنس، دچار سردرگمی است و هدفش چندان مشخص نیست. اگر هدف اصلی از اجرای این کار فرم، تنها جنبه زیبایی‌شناختی و مستقل از محتوا بود (مانند هنر رقص یا پرفورمنس‌های مشابه که هدف زیبایی‌شناختی حرکت است)، شاید می‌توانست موفق‌تر باشد، اما این نمایش تلاش می‌کند محتوای خاصی را منتقل کند که چندان موفق نمی‌شود.

از جنبه مثبت، طراحی صحنه مینیمالیستی است که به بیننده این امکان را می‌دهد تا بیشتر به بدن‌ها و حرکات آن‌ها توجه کند تا به آکسسوار صحنه.

با تمام این‌ها، به دلیل اینکه نمایش حداقل‌های لازم را داراست و توانسته ذهن مخاطب را به چالش بکشد، توصیه به حداقل یک‌بار دیدن آن دارم. با تشکر از همه عوامل.

درود. کسی هست که دو بلیط برای پنجشنبه یا جمعه این هفته یا هفته آینده داشته باشه؟
اگه دارید به این شماره پیام بدید
09136570443
ممنونم.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
پیش از هرچیزی بگم که با وجود مخالفت تمام‌قدی که با محتوای کار دارم، ولی کاری رو دیدم که به شدت دوست داشتم و تونستم ازش لذت ببرم. در این متن هم سعی می‌کنم نظریات شخصی خودم در رابطه با محتوای کار رو دخیل نکنم و بدون جهت‌گیری بنویسم.
بحث اصلی کار، شیءوارگیه. شیءوارگی (Objectification) به فرآیندی اشاره داره که توی اون انسان به جای یه فرد با ویژگی‌ها، ارزش‌ها و احساسات انسانی، به‌عنوان یک شیء یا ابزار دیده می‌شه. توی این حالت، فرد به‌گونه‌ای تلقی می‌شه که انگار فقط برای برآورده کردن نیازها و اهداف دیگران که عمدتا طبقه فرادست یا بورژوا هستش، وجود داره. فرد به‌عنوان یه موجود انسانی با احساسات و اراده آزاد نادیده گرفته می‌شه و تنها کارکرد یا سودمندی اون در نظر گرفته می‌شه (یادم میاد چند سال پیش شرکتی کار می‌کردم که یه روز یکی از مدیرانش به یکی از نیروهاش خیلی مستقیم گفت تو برلی من عدد درصد پیشرفت پروژه‌ای فقط و نه چیز دیگه. دختر بیچاره فکر کنم چندان آمادگی پذیرش شیءوارگی رو نداشت و کل روز به خاطر شنیدن اون حرف گریه کرد...). از منظر مارکس (لعنت اله علیه البته😁)، شیءوارگی به تبدیل روابط انسانی به روابط کالایی اشاره داره، جایی که انسان‌ مثل کالا معامله می‌شه.
اینجا کاراکتری که در ابتدا باهاش مواجه می‌شیم شمایل عروسک چوبی داره که انگار توسط نخ کنترل می‌شه. این بهترین شکل برای نمایش اون شیءوارگیه. چرا که از طرفی مفهوم کنترل‌شدن رو هم منتقل می‌کنه. استفاده از عروسک و عروسک‌گردان هم در تکمیل این مفهوم ... دیدن ادامه ›› هوشمندانس.
از طرفی دو کارگر می‌بینیم که روی بشکه نفت ایستادن. اگه بشکه‌های نفت رو به مثابه دنیای سرمایه‌داری بشه در نظر گرفت، اون شیءوارگی انگار در اعتراض به کاپیتالیسم می‌تونه تلقی بشه. با این که با این محتوا و مفهوم مخالف جدی هستم، ولی نمی‌شه انکار کرد که نمادها دارن توی کار درست کار می‌کنن.
ایده کار ضد درام، ایده قشنگیه و روی کار نشسته. نمایش مخاطب رو صرفا با پرسش‌هایی اساسی مواجه می‌کنه و نه داستان. از نظر من یکی از پارامترهای یک نمایش خوب اینه که بعد از تموم شدنش، یه پرسش توی ذهن مخاطب ایجاد کرده باشه و این نمایش از این منظر کار خودشو به نحو احسن انجام داده. بخشی از این پرسش‌ها از مسئله‌ای نه چندان مهم و گاهی مسخره مثل تف کردن و تفی شدن و... مطرح می‌شه که از این حیث می‌شه رگه‌هایی از ابزوردیسم رو توی کار دید. چرا که از شاخصه‌های مهم کار ابزود، طرح پرسش‌های بنیادین از دل یک مسئله بی‌اهمیته.
جناب پرهام خیلی بجا از تکنیک فاصله‌گذاری استفاده می‌کنه و دیوار چهارم رو جای درستی می‌شکنه. محتوای صحبتشون در این فاصله‌گذاری هم به فضای کار می‌خوره و فکرشده هستش.
موسیقی کار عالی بود و انتخاب موسیقی حیرت‌انگیز. واقعا اون لحظاتی که نور روی عروسک بود و موسیقی پخش می‌شد از لحظات موردعلاقه من در کار بود. نورپردازی و میزانسن درست هم از نکات مثبت تکنیکال کار بود.
بازی‌ها به شدت خیره‌کننده بودن. از طراحی حرکت و بازی بدن بارها و بارها به وجد اومدم و پر از لذت شدم.
ای کاش برای چنین نمایشی با چنین کیفیتی، پوستر باکیفیت‌تری درست می‌شد. پوستری که در حال حاضر وجود داره متاسفانه چندان مخاطب رو در همون ابتدای امر ترغیب به دیدن نمایش نمی‌کنه.
به صورت کلی کار، کاری درست و قویه. قاطعانه پیشنهاد به دیدنش دارم. حیفه که چنین نمایشی صندلی خالی داشته باشه. خیلی خیلی از عوامل ممنونم.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش حول محور سفر درونی یک "زن" می‌چرخه و در این مسیر، مخاطب رو با چالش‌هایی که این زن از درون داره، مواجه می‌کنه.
اجرا از متن خیلی جلوتر بود در این کار. متن گاهی اوقات، زیادی رو بود و مفاهیم رو به شکل دلنوشته‌هایی با تم صدای درون بیان می‌کرد و جاهایی هم در معرض شعارزدگی بود. بازی مونولوگ خانم بقایی اما پیشروتر بود. بازی بدن و ری‌اکشن‌ها درست و به‌اندازه و متناسب با فضای کار بود.
طراحی صحنه و لباس خیلی دقیق انجام شده بود. از اکسسوارهای صحنه به خوبی و درستی کارکرد گرفته شده بود. ترکیب رنگ‌های سیاه و سفید و قرمز در صحنه، لباس و گریم، ترکیبی معنادار و در خدمت کار بود.
به صورت کلی کاری با رویکرد زنانه رو شاهد بودیم که در این نوع خودش خوب بود و اجرا هم نسبتا موفق بود تا نواقص متن رو رفع کنه. خیلی ممنونم از پناه عزیز و تمامی عوامل.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش یخ‌زده، نمایش خوش‌ساختی بود. کار از نظر فنی ایرادی جدی نداشت. طراحی صحنه، طراحی لباس، طراحی نور ... دیدن ادامه ›› و طراحی حرکت به درستی استفاده شده بود.
دراماتورژی کار قابل قبول بود. متن اصلی که ظاهرا یک رمانه به شکل خوبی اجراپذیر شده بود. با جاهایی از متن اصلی نتونستم به درستی ارتباط بگیرم که به دلیل وفاداری جناب بهکام به متن در رابطه با این موارد، به اجرا هم انتقال پیدا کرده بود.
در ابتدای کار سوالاتی روی صحنه ظاهر می‌شه که عمدتا مرتبط با نقش مشکلات روانی جدی در مجرم شناخته شدن یک فرد خاطیه. نمایش در راستای پاسخ به همین سوال‌ها پیشروی می‌کنه اما در انتها بر این موضع نمی‌مونه و مفهوم دیگه‌ای مطرح می‌شه: قدرت بخشش. این همون چیزیه که انگار از موضوعات درجه دوم نمایش بوده (نسبت به سوالات طرح‌شده در ابتدا) اما در پایان‌بندی به ناگهان تبدیل به مهم‌ترین دغدغه کار تبدیل می‌شه. از قضا یک سری از باگ‌های متن اصلی که بهش اشاره داشتم مربوط به همین قضیه بخششه. در پایان‌بندی شکلی اغراق‌آمیز از قدرت این بخشش به مخاطب معرفی می‌شه. طوری که یک آدم سایکوپات که مشکلات حاد روانی در طول سالیان سال داره، تحت تاثیر این قدرت قرار می‌گیره. این در صورتیه که از کادر رئال متن خارج می‌شه و کمی به سمت شعارزدگی می‌ره.
مناسبات بین رالف و اگنتا عجیب بود. هیچ پیش‌زمینه و منطق خاصی از قبل وجود نداره (مخصوصا از جانب اگنتا) ولی مخاطب با صحنه اهدای اون شال از اگنتا به رالف مواجه می‌شه که اون مخاطب رو درباره نتیجه‌گیری از این بخش سردرگم می‌کنه. شاید هدف خاکستری‌تر کردن شخصیت رالف بوده که باید بگم بهتر بود راه دیگه‌ای پیدا می‌شد و نه این ارتباط گنگ نامعلوم.
ریتم روایت داستان در طول 15 سال کمی تند بود و با سرعت از برخی مسائل عبور می‌شد و مخاطب جاهایی فرصت درگیر شدن پیدا نمی‌کرد. این مسئله مخصوصا در رابطه با زمانی که مادر قراره رویکرد بخشش رو بپذیره، بیشتر خودنمایی کرد. شاید اگر برخی دیالوگ‌ها در بخش‌هایی از کار حذف می‌شد و در مقابل به برخی رویدادها در طول این 15 سال عمیق‌تر نگاه می‌شد بهتر بود.
فرم موازی کار از نقاط مثبت کار بود. دو روایت با منطق درستی با فرم موازی در این 15 سال پیش می‌ره. زمان نمایش شاید کمی طولانی تلقی بشه ولی برخلاف خیلی از دوستان فکر می‌کنم ریتم کار همه جا حفظ شده و مخاطب رو همراه خودش نگه می‌داره.
در رابطه با اون حواشی مربوط به حضور کودک در یکی از صحنه‌های کار، با این که به لطف و توجه جناب بهکام این مسئله رفع شد و از بازیگر برگسالی در صحنه مذکور استفاده شده بود، باز باید بگم نظر شخصی من اینه که حضور کودک در اون صحنه واقعا ایرادی بهش وارد نبود.
ایراداتی که عرض کردم عمدتا مربوط به متنه. اجرا اما بالاتر از حد متوسط بود. هم کارگردانی و هم عمده بازی‌ها خوب بود. بهترین بازی شاید مربوط به جناب کوهی باشه که انگار به خوبی تونسته بودن با کاراکتر رالف ارتباط ارتباط بگیرن.
نمایش یخ‌زده حداقل یک بار ارزش دیدن رو داره. نمایشی بیدار و دغدغه‌منده. خیلی ممنونم از همه عوامل.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
نمایش سعی داره تم‌های پیچیده‌ای از روان‌شناسی و قدرت‌طلبی انسان‌ها رو به تصویر بکشه. از نظر درون‌مایه، ... دیدن ادامه ›› در ابتدا به نظر می‌رسه که با داستانی معمایی و ترسناک مواجهیم، اما در نهایت به ابعاد عمیق‌تر و فلسفی‌تر در مورد هویت، واقعیت، قدرت‌طلبی و خودشناسی برمی‌خوریم.
در نمایش باغ دکتر کوک، یکی از اصلی‌ترین تم‌ها بحث هویت و تغییره. شخصیت‌های اصلی نمایش، در مسیری از نوسان در هویت خودشون قرار دارن که به تدریج با حقایق و واقعیت‌های ناراحت‌کننده روبرو می‌شن. من نمایشنامه اصلی رو نخوندم ولی انگار شخصیت‌پردازی در داخل نمایشنامه اصلی برای شخصیت‌های فرعی (باغبان و خدمتکاری که پلیسه) عمیق‌تر انجام شده. اتفاقی که در نمایش شاهدش نیستیم و ضعف شخصیت‌پردازی درست به چشم میاد.
نمایش باغ دکتر کوک به نوعی می‌خواد به مثابه یه استعاره از دنیای ذهنی و درونی شخصیت اصلی باشه و سعی شده مرزای واقعیت و خیال محو بشن. اما توی این امر چندان موفق عمل نکرده و مخاطب با بخش خیالی همراه نمی‌شه و در برقراری ارتباط بین این دو فضا سردرگمه. در اون فضای خیالی، در ابتدا شاهد درگیری دو شخصیت فرعی هستیم و جایی دیگه هم چیزی شبیه به سوءقصد پلیس در عالم خیال شخصیت اصلی رو می‌بینیم که برقراری ارتباط بین این فضا و فضای واقعی و همچنین ضرورت وجود بخش خیالی سخته. من این رو بیشتر پای ضعف در کارگردانی می‌دونم.
نمایش به‌طور مستقیم به آنارشیسم اشاره نمی‌کنه، اما در لایه‌های عمیق‌تر، می‌شه بعضی از ویژگیای آنارشیستی رو در درون‌مایه‌ها و ساختارش مشاهده کرد. آنارشیسم به عنوان فلسفه‌ای که به مخالفت با هرگونه ساختار قدرت، کنترل و نظم اجتماعی رسمی می‌پردازه، توی این نمایش به‌طور غیرمستقیم از طریق نقد قدرت حاکم و بالادستی و مواجهه این قدرت با اعمالی از فردی که از نظر شخص آنارشیست خاطی به شمار میاد، به نمایش گذاشته می‌شه. شخصیت دکتر کوک نماد فردیه که سعی داره با استفاده از علمش، نظمی نوین از طریق حذف گزینشی افراد انجام بده. این مسئله در اعتراض به قدرت حاکم و ساختارشکنی در اون سیستم انجام می‌شه که یکی از ویژگی‌های اساسی آنارشیسمه. آنارشیسم به نوعی از عدم ساختار و نظم اجتماعی حمایت می‌کنه. یکی دیگه از جنبه‌های مهم در آنارشیسم، تاکید بر آزادی فردی و شکستن زنجیرهای اجتماعی و روانیه که به انسان‌ها تحمیل می‌شه. چیزی که درون‌مایه اصلی این نمایشه.
از طرفی این اثر به خوبی به بررسی قدرت و تسلط در روابط انسانی پرداخته. این مسئله از بعد فلسفی، به نقد قدرت و جایگاه فرد در برابر نظام‌های علمی و اجتماعی اشاره داره. این مسئله همراه با نوعی آشنایی‌زداییه که اون روی سکه وجهه نیمه‌مقدس "پزشک" رو نشون می‌ده.
از این نمایش انتظار فضای رعب‌آور و معمایی بیشتری می‌رفت که در اجرا خیلی خوب درنیومده بود. به صورت کلی نمایشی رو شاهد بودیم که در متن موفق اما در اجرا و کارگردانی ضعیف عمل کرد. چیزی که در متن تحسین‌برانگیز بود ولی در بازی‌ها چندان باب میل نبود و با وجود این کست، انتظار بیشتری می‌رفت، تغییر شخصیت ناشی از ساحت قدرت بود.
گرچه ایرادی که به متن وارده هم قابل پیش‌بینی بودن اون بود، مخصوصا در رابطه با نقشه‌ای که دکتر کوک برای کاراکتر اصلی کشیده بود.
طراحی صحنه و گریم و لباس خوب بود و نمی‌شه ایراد خاصی ازش گرفت. استفاده از میکروفون برای من عجیب بود و ضرورتش رو حقیقتا درک نکردم. موسیقی کار هم از نقاط ضعف کار بود که خیلی از مواقع ناهماهنگ بود. همونطور که گفتم بازی‌ها واقعا پایین‌تر از حد انتظار بود و توقع بیشتری از این تیم می‌رفت.
در کل ممکنه از نمایش لذت ببرید اما من این نمایش رو متوسط رو به پایین دیدم. خیلی ممنونم از همه عوامل.

چند شب پیش به تماشای این نمایش نشستیم.
رمان منگی نوشته ژوئل اگلوف یکی از آثاریه که در پس روایت ساده و پرتعلیق، ساختاری چندلایه و تفکر عمیقی رو عرضه می‌کنه. این اثر، تصویری از انسانی رو ارائه می‌ده که در گیرودار دنیایی بی‌روح و ماشینی گم شده؛ دنیایی که بی‌تفاوتی و خفقانش، انسان رو از معنای زندگی تهی می‌کنه. این رمان با یه زبان گزنده و گاهی طنز، از گریزناپذیری این شرایط می‌گه، اما درعین‌حال یه نوعی عجز و یأس وجودی رو هم به نمایش می‌ذاره.

این نمایش به‌خوبی موفق شده روح این رمان رو در قالبی جدید و هنری بازآفرینی کنه. به قول معروف، جان کلام رو فهمیده. اونچه توی طراحی صحنه با چمدونی بزرگ به‌عنوان مرکزیت بصری اثر دیده می‌شه، به‌زیبایی مفهوم اسارت و میل به رهایی شخصیت اصلی رو تداعی می‌کنه. این چمدون، هم استعاره‌ای از بار سنگین زندگی مدرن و هم نمادی از آرزوی گریزه. این نوع نمادگرایی نه‌تنها به متن وفاداره، بلکه در عین حال ظرفیتای دراماتیک جدیدی رو هم به نمایش اضافه کرده.

نورپردازی و سایه‌بازی، نقش حیاتی توی خلق فضای مورد نظر دارن. کم‌نوری ممتد صحنه با نورهای محدود و هدفمند، مستقیما به فضاسازی رمان وفاداره؛ ... دیدن ادامه ›› همون فضایی که توی رمان اصلی، توی اون صبح و شب تفاوت چندانی ندارند و این یک‌رنگی و بی‌روحی محیط، بازتابی از درونیات شخصیت اصلیه. استفاده از نور بیشتر برای نمایش رویاهای شخصیت هم، تضاد بین جهان ذهنی و محیط بیرونی اون رو برجسته کرده؛ تضادی که توی متن اصلی رمان هم نقش کلیدی داره.

پرفورمنس، به‌عنوان نمایشی از آشفتگی‌های ذهنی شخصیت اصلی، لایه دیگه‌ای به کار اضافه کرده. این نوع تجسم‌بخشی به حالات روانی، که انگار به خود آشفتگی‌های درونی شخصیت جون بخشیده و به اجرا درآورده، از عناصر برجسته تئاتر پست‌مدرن محسوب می‌شه. با توجه به این مسئله و البته گریز و تناقض انسان مدرن از مدرنیته اطرافش، می‌تونه باعث بشه این کار رو تا حدودی پست‌مدرن بدونیم. پرفورمنس‌ها، علاوه بر تقویت بعد روان‌شناختی اثر، به مخاطب امکان می‌ده تا پیچیدگی‌های شخصیت اصلی رو از زاویه متفاوتی تجربه کنه.

یکی از نکات جالب توجه، استفاده نمادین از المان‌ها با هدف خلق فضای رمانه؛ زمانی که از سایه هواپیما و قطار و... استفاده می‌شه. این انتخاب و ایده جسورانه، اگرچه ممکنه در ابتدا با نگرانی همراه باشه، اما گاهی برای تطبیق یه اثر ادبی با مدیوم تئاتر ضروریه.

پایان‌بندی کار با پایان‌بندی رمان متفاوته. به نظر می‌رسه پایان‌بندی جدید نه‌تنها خدشه‌ای به پیام اصلی اثر وارد نکرده، بلکه امکان هم‌ذات‌پنداری و تعمق بیشتر مخاطب رو هم فراهم کرده (نظر شخصی).

انتخابای هنری درست و جسورانه، از طراحی صحنه گرفته تا نورپردازی و بازیگر، در کنار تعهد به مفاهیم بنیادین اثر اصلی، این نمایشو برای من به تجربه لذت‌بخش و تأثیرگذاری تبدیل کرد. خیلی ممنونم از عوامل.

چقدر فضای این کار رئال بود. همه چیز به شکل عجیبی باورپذیر.
سعیدخان زارعی این هم سومین فیلم کوتاه از این سه‌گانه که دیدم. دست‌خوش انصافا.