نمایش نقص در مجموع به عنوان اجرایی هنرجویی قابل قبول بود اما برای یک اجرا حرفه‌ای به نظرم نیاز به بازنگری داره. اول، من باور دارم محتوای اجرا جای کار بیشتر داشت، با باز کردن جعبه‌ی پاندورای این محتوای فرویدی انتظار داشتم بیشتر بهش پرداخته بشه، و به نظرم خیلی جا داشت بیشتر روی اید، ایگو و سوپرایگو کار بشه. اما تلقی من این بود که صرفا اشاره‌ای گذرا بود و تمرکز این اجرا روی فرم بود. و یک اجرای فرمالیستی-تجربی رو شاهد بودیم. فرم اجرا بسیار جلوتر از محتوا بود و ترکیب فرم و طراحی صحنه رو دوست داشتم. قطعا پتانسیل زیادی در تیم این اجرا دیدم.
ایده‌ی قطع و وصل نور و نمایش تغییرات در حالت بازیگران رو خیلی دوست داشتم به عنوان یک اکت تجربی، اما باز هم برداشت من اینه که ممکنه برای مخاطب عام خسته کننده (مخاطبی که لزوما دنبال دیدن نوآوری نباشه) بشه.
در نهایت اینکه صدا با توجه به بضاعت سالن وضعیت خوبی داشت. امتیاز من به این اجرا ۳ هست.

چقدر من تجربه امشب رو دوست داشتم.
یک بستر ارجمند برای تئاتر تجربی و سایکودراما تراپی.
من امشب بعد از مدت‌ها یکساعت تونستم حرف بزنم. این فرصت به من داد شد که زندگی خودم رو بازی کنم و بفهمم برای افراد قویا غریبه با شخصیتم چگونه‌ام. بازی خودم در نقش خودم را دوست داشتم، دیگران هم احتمالا دوست داشتند. از طرفی حس میکنم حال خوبی دارم. حداقل موقتا. واقعا متشکرم از گروه فوژان و آقای یاری عزیز. دوست داشتم به صندلی اکسیژن بچسبم و تا ابد بازی کنم اما حیف که وقت محدود بود. باز هم قطعا دوست دارم این فضا رو تجربه کنم. ممنونم. ممنونم و ممنونم.

دوباره بیایم لذت ببریم ^^

و اینکه ای کاش محدودیت کودکان زیر 12 سال رعایت میشد! که این هم بر عهده شهرزاد هست.علاوه بر بی نظمی و تاخیرات همیشگی ای که در شهرزاد تبدیل به عادت شده است.

نمایشی با درون مایه طنز اجتماعی رو دیدم که واقعا از اون لذت بردم. بازیگران با شوق بسیار کار رو بازی کردند و میشد با همه شخصیت‌ها ارتباط گرفت و باهاشون خندید و از طرفی طنز‌ها لودگی نبود بلکه بسیار سر ضرب و برنده رفت به سراغ معقوله‌ی دروغ در سیاستمداران. یک نمایش اجتماعی که همه چیز داشت. بازی‌های خوب، صدا‌های قوی و آواز‌های قوی، نور خوب و بازی فیزیکال خوب. وقتی تئاتری وظیفه‌اش را به بهترین نحو انجام می‌دهد من واقعا راضی بیرون می‌آیم.
جا داشت نمایش کمی کوتاه تر شود اما در نهایت این موضوع و چند لغزش ریز از بازیگران جلوی لذت بردن من از این اجرا را نگرفت و واقعا توانست من رو تو فضای خودش نگه داره. شخصیتی مثل شخصیت همسر رقاصه و زن همسایه جا برای توسعه و کار بیشتر داشتند اما باقی شخصیت‌ها واقعا قابل لمس و دوست داشتنی بودند.
از بین اون‌ها درخشان ترین بازی متعلق به محسن رضوی نیا بود. دوست دارم بیشتر روی صحنه ببینمش!
نمایش رو اگر به شکل قطعه موسیقی ببینیم درونش دو تک نوازی داشت، یکی تک نوازی‌های فیزیکال محسن رضوی نیا که واقعا جریان نمایش رو تغییر داد و دیگری تک نوازی مهسا احمدپور با صدای تواناش. واقعا دست مریزاد.

امشب به تماشای نمایش سیزن سه نشستم و دلیلش این بود که عکس‌های اجرا من رو ترغیب کرد که ببینم فضایی که حدس میزدم دارد چگونه ساخته و پرداخته شده است.
به نظرم نمایش به عنوان کار اول کار قابل قبولی بود اما نکاتی که برای من در تماشای این نمایش مورد نظر بود رو ذکر می‌کنم:
1-به نظرم سوال مطروحه در پس این نمایش سوال ارجمندی بود اما حتی با یاری فرم و کار تیمی بازیگران، متن از این پیام عقب بود و نتوانسته بود خودش را به آن برساند.
2-دیالوگ‌ گویی‌ها (یا بهتر است بگویم مونولوگ گویی‌ها) دارای لحن‌های غیر قابل لمسی بود که به نظرم زیادی شکسپیرین بود. این توصیفی هست که می‌تونم بکنم.
3-کار از نظر کیفیت، سناریو و پایان بندی من رو یاد دجال از آقای فردوسی انداخت اما خب دجال رو از این کار قوی تر می‌دونم.
با آرزوی موفقیت برای آقایان احمدی. قطعا پتانسیل کاری شما بالاست و اجرای بعدی شما رو به تماشا خواهم نشست.

به نظرم بهتره به ترمینولوژی‌ها احترام بگذاریم. این اجرا نمی‌تونه یدک کش عنوان کنسرت در هیچ کدوم از بخش‌هاش باشه. بهتره به مخاطب احساس "مسخره" شدن ندیم و این آشتی ای که با تئاتر صورت گرفته را متاثر نکنیم. عنوان کنسرت به نظرم بخشی از ایده‌ی مارکتینگ این اجرا در کنار استفاده از استاد شمس لنگرودی به عنوان بازیگر بوده است. موسیقی ابدا بخش تعیین کننده این اجرا نبود. همچنین حضور استاد شمس لنگرودی باعث شد انتظارم از این اجرا بیشتر باشه چون وقتی شما به دلیل حضور یک سلبریتی میزانی مخاطب رو به نوعی برای خودت تضمین میکنی و افراد صف می‌بندن (یک تجربه بهرام افشاری گونه) برای دیدن کارتون بهتره تمرکز بیشتر و بهتری روی فرم و محتواتون و از همه مهم تر تطابقشون داشته باشید تا مخاطب رو با چنین بلیط قیمتی ای (گرون ترین بلیطی که من در تاریخ حضورم در تیوال خریدم) راضی به خونه بفرستید و نه به حالت Meh! به خصوص که خود استاد شمس به وضوح مناسب یک اجرای تئاتر نبود. چه برسد به "بهترین تئاتری که دیدم". بلکه در واقع انگار نقش ایشان باز خوانی تعدادی از اشعارشون بود برای مخاطبی که "برای دیدن شمس" به سالن اجرا پا گذاشته بودند و سعی شد این اشعار در محتوای کار گنجانده شود. به همین دلیل هست که من شخصا با حضور سلبریتی‌های حوزه‌های دیگر در تئاتر کاملا مخالفم چرا که حضور شمس در کنار شخصی مثل فرزین محدث یک کنتراست آشکار در هنر بازیگری بود و در بخش‌هایی از اجرا به کلی حس کردم انگار وزن بازیگرانه‌ای برای شمس در نظر گرفته نشده است بلکه اون جهت بازخوانی اشعار و قدم زدن روی صحنه اینجاست و وزن اصلی روی دوش فرزین محدث قرار گرفته است.
به نظرم اجرا برای روایتی که می‌خواست بگه بیش از حد طولانی شد، انگار عوامل بیشتر روی صحنه موندند که به نوعی اضافه کاری ای کرده باشند. به خصوص در نیمه اول واقعا ریتم کندی رو تجربه کردیم و دیالوگ‌ها نیز مانیفست گونه بود. مثل دلنوشته‌هایی که میشه در کانال‌های تلگرامی خوند به همراه کمی شعر. و بی‌پرده این اجرا در 3/4 اولش مناسب رده سنی نوجوان بود. مثل دراما‌های ترم اول دانشگاه. اما در نیمه دوم (به خصوص ربع پایانی) واقعا اجرا بهتر شد، تئاتر دیدیم و احساساتی خوبی رو در من برانگیخت. به نظرم در این اجرا سوال اصلی و پایانی محتوا به طور کلی از فرم خیلی جلوتر بود و خیلی اجرای منجسمی به جز در ربع ... دیدن ادامه ›› پایانی به نظر نمی‌رسید. سوالی که اجرا سعی داشت مطرح کنه سوال ارجمندی بود و همین دقایقی پایان اجرا رو برای من لذت بخش تر کرد و تجربه کلی من از اجرا رو به "قابل قبول" تغییر داد. اجرا سعی داشت اجرای خاصی جلوه کند اما اجرای خاصی نبود بلکه صرفا در ربع پایانی اجرای قابل قبولی بود.
نمره من به این اجرا چیزی بین دو و سه هست.