-اولین جرعه از لیوان علم باعث می شود شما یک آتئیست شوید، اما در ته لیوان خدا منتظر شماست.
هایزنبرگ

-خدا واقعیتی عینی و بیرونی نیست بلکه ... دیدن ادامه ›› فرافکنی ریشه دارترین ایده ال های بشری!
فوئر باخ

ولتر می گوید:
مهم نیست که خدا هست.مهم این است که این فکر درخشان به ذهن موجود شریری به اسم انسان رسیده است!

"من" ضمیر شخصی منفصل برای اول شخص مفرد (متکلم وحده) است که در اینجا خدای صحنه است!
مخلوقش رو آقریده و داره از آفربنش خودش لذت می بره!
دیگه تنها نیست دیگه عکس اتاقش فقط سیب خدا نیست دیگه نیازی نیست تو آینه فقط خودش ببینه "آدم" دیگه ای مقابلش قرار گرفته برای انجام همه کارهای که نمی شه به تنهایی انجام داد" پارتنری" آفریده شده!
تصورش رو عینت بخشیده ولی ارضا کننده نیست "آدم" شروع به نافرمانی می کند، از سرخوشی به سمت ویرانی و تجزیه کامل می ره تا اینکه خودش به آخرش می رسه: به مرگ!
نمایش دیشب به نسبت شبهای اول تغییراتی داشت که از ردیف یک این بار برام جذاب تر بود ،تصاویر "من" های تنها در فاصله کادرهای مربع و دایره انگار مرز بین تخیل و واقعیت شخصیت داستان بودن، استفاده از حباب یه عنوان شفاف ترین و کم عمرترین ماده، دکور آینه و عکسها، استفاده از عود.
بازیهای هر دو هنرمند بسیار درخشان و در هماهنگی کامل بود و در نهایت کارگردانی درخشان تر!
منتظر کارهای بعدی گروه جذاب بالن هستم🩷🙏🏻💫

می‌خواهم سرگذشتِ قهرمانِ داستانم آلکسِی فیودروویچ کارامازُف را بنویسم اما درست در سرآغازِ کار، مانده‌ام حیران و بلاتکلیف. از یک طرف، آلکسِی فیودروویچ را قهرمانِ داستان می‌خوانم، ولی از طرفِ دیگر، خوب می‌دانم که او هر چه و هر که بوده، قهرمان نبوده؛ و به همین دلیل، می‌توانم همه جور سؤالِ حتمی و ناگزیر را پیش بینی کنم؛ مثلاً : مگر آلکسِی فیودروویچ چه قابلیتی دارد که دیگران ندارند؟ چرا او را قهرمانِ داستانت کرده ای؟ مگر چکار کرده؟ مگر آدمِ مشهوری بوده؟ اگر بوده، در چه زمینه‌یی شهرت داشته؟ منِ خواننده چرا باید وقتم را صرفِ خواندنِ سرگذشتِ او کنم؟

سؤالِ آخر سؤالِ بسیار مهمی است، ولی تنها جوابی که من دارم این است که شاید با خواندنِ رمان خودتان بتوانید جوابِ سؤال را پیدا کنید. حالا آمدیم خواندید و نتوانستید جوابِ سؤال را پیدا کنید _ آن وقت چه؟ آمدیم خواندید و دیدید آلکسِی فیودروویچ قابلیتِ درخورِ توجهی نداشته _ آن وقت چه؟ اینها را می‌گویم چون متأسفانه خودم هم همین احتمال را می‌دهم. به نظرِ خودِ من او شخصیتِ درخورِ توجهی است، ولی نمی‌دانم می‌توانم این را به خواننده هم بقبولانم یا نه.


فیودور داستایوسکی

-پدر شما حالتون خوب نیست بخوابین!
-من در بهترین حالت ممکن هستم یعنی حالت اضطراب!
-آلیوشا من به ایمان نیاز دارم نه به علم و آگاهی!

نمایش ... دیدن ادامه ›› برادران کارامازوف برای بار دوم برام حس بعد از دیدن سیزیف داشت یه حال بد خوب!
دلم می خواست بعد از اجرا تو صندلی لابی ایرانشهر بشینم به یه نقطه زل بزنم تک تک صحنه ها رو مزه مزه کنم با هر کدومش یه لبخند پت و پهن بشینه روی صورتم و هیشکی بهم کاری نداشته باشه که البته همیشه حراست محترمانه به بیرون راهنمایی ام می کنه :)
بعد از شنیدن فایل صوتی برادران کارامازوف با صدای جذاب میکائیل شهرستانی قفل همه صحنه باز شد و با گذشت زمان در سیاه چاله ای که جناب خیل نژاد یا وسواس و زیبایی برامون به گردش واداشته بودن فرو می رفتم و دلم نمی خواست اجرا تموم بشه ، داشتم رمان رو تصویری با بهترین ورژنش می خوندم!
همه اکتها، دیالوگ ها طراحی لباس ها و صحنه ها فوق العاده بود!
-عکس توهم جسم است، چون شخص در عکس حضور دارد اما در حال حاضر دیگر نیست اما اشیا ابژه حاضرند چون در همان موقعیت حضور دارند، در این اجرا هر پلک زدن عکسی می شود در خاطر مخاطب بدون اشیا و فقط با حضور بازیگر و چقدر تک تک هنرمندان درخشان بودن از پدر تا بابا!
برادران کارامازوف تاریخ،فرهنگ، سنت،ایمان،علم، خانواده ،کلیسا،دین و دولت رو (در روسیه ) به سخره گرفته بود عین مقالات ایوان کسی نخونده بود ولی همه اظهار نظر می کردن در بابت مخالفت باهاش :)
جناب دیمیتری شما مست نیستید ولی تماشاگرتون رو مست می کنید و شرافتمند زندگی می کنید!
جناب ایوان شما قاتل نیستید شما یک کارامازوف به درخشانی پدرتون هستین!
جناب آلیوشا شما دچار شک شدید اما شر مطلق رو مهار کردید!
جناب خیل نژاد سپاسگزارم از همه زحماتتون همگی درخشان بودید💫🙏🏻♥️
پ ن١:چون حس بعد از سیزیف رو بعد از سالها دوباره تجربه کردم دارم به دیدن سومین بارش فکر می کنم :)
پ ن٢: کار تجربی برای بازیگر و کارگردان نیست تجربه برای تماشاگره، لذت این تجربه ناب رو از دست ندید!

گرگ :برای اینکه بز بشم باید چی کار کنم؟
بُز :باید اول بترسی...
ترسیدن برای یک بز مهمتر از هرچیزی!
نمایش بی پدر با نبود مادر شروع می شه، چند ... دیدن ادامه ›› دقیقه سکوت و تاریکی و بعد صدای مهیب در زدن و صداهای لرزان بچه ها که بین مواجه با واقعیت یا ترس در تلاطم هستن و در نهایت لای در باز می شه داخل اتاق ها دیده نمی شه با تغییر نور اتفاقات رو می شه حدس زد!
آقا گرگ خوش تیپ قصه وارد می شه تا شنگول منگول و حبه انگو رو از بی پدری نجات بده!
مادر بز ها با افتخار خبر ازدواج اش رو اعلام می کنه:
ازدواجی در جهت ایجاد صلح و کنترل و کاهش آسیب و خشونت و حفظ امنیت در تمام صحنه ها!
به خصوص امنیت روانی بچه ها که مادر معتقد باید همیشه بهش توجه بشه!حتی کرگک بچه پاک و معصوم گرگ!
دکور نیم طبقه ای از یک راهرو است که بیشتر اتقاق ها در پله ها و در مسیر صعود یا تنزل به خصایل اخلاقی می افته،بحران هویت و انتقال چرخه خشونت تیتر این اجرا بود، پدری که گرگ اما از بچه هاش مواظبت می کنه مادری که بز اما بچه هاش رو تنبیه می کنه!
پارادوکس های جالبی در اجرا کنار هم قرار می گیره تا جاییکه که این تعارضات به دلیل همون ترس ها نهادینه می شه و هویت رو تغییر می ده و از "دیگر خواری" به "خود خوری" می رسه!
علف سخت پیدا می شه اما خون همیشه در دسترس و هم خون نزدیک تر حالا که گرگک خواهر و برادر پیدا کرده چرا باید علف بخوره؟! چرا بزها نبایدگوشت بخورن؟
مادر برای حفط کانون خانواده بر ترس ها غلبه می کنه دیگه از پله ها نمی ترسه روی پله ها می خوابه می پره به عقب برمی گرده و در مقابل همسر گرگی اش داره مرتب لطیف تر و حساس تر می شه تا اونجاکه گوشت و خون حالش رو بهم می زنه و نمی تونه راحت این اختلاف طبقاتی رو طی کنه!
یعد از مدتی از تلاش برای هم نوع سازی که به بحران بیشتری انجامیده با خروج خون از زیر لامپ وسط راهرو این پیوند صلح قطع می شه و در ادامه یا وجود تلاش مادر برای جلوگیری از فروپاشی نىه در نهایت "قربانی" می شن!
ترس و شجاعت، واقعیت و خیال، در حال شیفت شدن در کارکترها هستن!
اجرا بیشتر بر فرم استوار و پرفورمنس ها از اجرای قبل بیشتر شده بود.
من اجرای ٩٦ رو بیشتر دوست داشتم فضای قشقایی دکور تیره رنگ با نور کم راهرو صحنه های وهم انگیزی رو ایجاد کرده بودن که به قول دوستی ویرانگری رو کاملاً می شد حس کرد ،حس هولناک به سمت فروپاشی رفتن!
بازیها خوب بود اما حرکات فرم می تونست منسجم تر و هماهنگ شده باشه، نوپردازی و موسیقی خوب بود فقط کاش از هاش اف استفاده نمی شد نویز میکروفون ها در طول اجرا ازار دهنده بود.
با سپاس از همه عوامل، بدرخشید🤍🙏🏻💫

-دوربین عکاسی از همه چیز می تونه عکس بگیره و ثبتشون کنه غیر از خودش یا همین چشم ما که همه چیز رو می بینه غیر از خودش!

« من » دارای حالات متفاوتی است و این حالات متفاوت، با تغییر قابل توجهی در دیدگاهها و لحن صدا و کلمات و سایر جنبه های رفتار مشخص می شود. چنین به نظر می رسد که هر فرد، تعداد محدودی از این « حالات من » را داراست . « حالاتِ من » واقعیتهای روانی هستند و به خاطر قرار گرفتن در موقعیتهای مختلف به وجود نمی آیند؛ بلکه موقعیتهای گوناگون می توانند این حالات را درخواست کنند حالاتِ من را می توا ن به شرح زیر دسته بندی کرد:
کودک : حالاتی است که نمایانگر سالهای اولیۀ زندگی فرد و دوران کودکی فرد است. همۀ افراد خردسال و بزرگسال از لحاظ شخصیتی، در درون خودشان یک پسر بچه یا دختر بچۀ کوچکی دارند « کودک » یادآور خصوصیاتی مانند بازی، شیطنت، تخیل، لذت طلبی، دردگریزی، هیجانات، لجبازی، انتقام جویی، علاقه مندی، دمدمی مزاج بودن، کنجکاوی، عینیت گرایی (= درک مفاهیمی که قابل رویت هستند مثل اشیاء و جانداران)، جاندار پنداری (= زنده دانستن اشیاء بیجان) و تفکر جادویی (= مرتبط دانستن علت وقایع به علل غیر واقعی) است.
والد : حالاتی است که نمایانگر رفتار فرد به همان صورتی است که پدر و مادرش (یا جانشین آنها) رفتار می کردند . از لحاظ شخصیتی والد بعد از به وجود آمدن کودک در فرد رشد می کند . وجود والد برا ی زنده ماندن کودک ضروری است. برای همین است که خردسالانی که والد در آنها رشد نکرده است نمی توانند از خودشان ... دیدن ادامه ›› مراقبت کنند و به پدر و مادرشان وابسته هستند . والد یادآور خصوصیا تی مانن د مسئولی ت پذیری، قانونمندی ، تعصب، وجدان، حمایت، مراقبت و عادتها است.
بالغ : حالاتی است که نمایانگر رفتار پخته و منطقی فرد است و بلوغ فکری فرد را نشان می دهد . از لحاظ شخصیتی، بالغ بعد از به وجود آمدن والد در فرد رشد می کند. وجود بالغ برای ادامۀ حیات لازم است. برای همین امر است که انسانها برخلاف موجودات زندة دیگر توانستند با محیط خودشان سازگاری پیدا کنند و منقرض نشدند .
همچنین بالغ تنظیم اعمال والد و کودک ، و وساطت بی طرفانه بین آنها را به عهده دارد . والد یادآور خصوصیاتی مانند عبرت گرفتن، نوآوری، واقعگرایی، انتقاد، تصمیم گیری، محاسبه، پیش بینی کردن، استنبا ط و ذهنی گرایی (= درک مفاهیم غیر قابل رویت مثل نیرو، هوش یا تمدن) است.
با توضیحات فوق مشخص می شود که هر فرد در هر موقعیت معین از زندگی خودش، یکی از حالات من را ابراز می دارد و افراد می توانند به تناسب آمادگی شان از یک حالات من به یک حالت دیگر تغییر کنند.

هر فرد در زندگی خود از لحاظ رشد شخصیت، دارای حالت کودک است ، سپس دارای حالت والد می شود و در نهایت دارای حالت بالغ می شود. بنابر این، شخصی که به کمال رسیده باشد دارای هرسه « حالات من » است. به وجود آمدن « حالاتِ من » در طول زندگی فرد به وجود می آیند اما ارتباطی با سن تقویمی افراد ندارند. مثلاً افراد بزرگسالی وجود دارند که فقط دارای حالت کودک هستند و یا افراد خردسال ی وجود دارند که دارای حالت بالغ هستند.

انقدر این فاجعه دردناک بود که من دیگه نمی تونم سوت بزنم!
ماهم تو استخر خانواده در حال شنا کردن بودیم به خواست پدر ( جناب مساوات) ،ما هم تنیس ... دیدن ادامه ›› بازی کردیم شام خوردیم و یه جاهای داد زدیم که هستیم ولی صدامون شنیده نشد!
خان وا ده الان یا خان وا ده ١٠ سال پیش؟
چون اجرای قبل دیدم کاملاً غیر ارادی مقایسه ای صورت می گرفت ،اجرای قبل برام جذاب تر بود بازیها فرم و دیالوگ گویی جذاب تری داشتن و البته تغییرات کادر دور صحنه و استخر که اضافه شده بود ،هرچند که اجرای دیشب هم درخشان بود!
واقعیت یا خیال،عینیت یا رویا از شروع اجرا آغاز می شه صدای اعضای خانواده حین انجام کارهای روزمره شنیده می شه ولی وجود ندارن مخاطب باید تصویر سازی کنه، بچه ها توی صحنه هستن عین عروسک خیمه شب بازی فقط برای تایید سرشون تکون می خوره طراحی لباس و گریم به زیبایی هویت جنسی رو گرفته،شلوار و کت دامن، کفش های همسان، تنها گردنبدهای مروارید که با رتبه خانوادگی کوچیک تر می شد وجه تمایز زن و مرد هست!
کاراکترها هویت فردی هم ندارن ، اسم ندارن و با نقش خطاب قرار می گیرن نقشی که پدر حلقه اتصالشون هست!!
اعضای خانواده ماسکی روی صورت دارن که سییل ( نماد مردانگی و قدرت) ازش بیرون زده!
آنیما و آنیمونس شخصیتها با صدا و حرکات بدن به زیبایی نمایش داده شد.
انتخاب بازیگرهای مرد هوشمندی در تصور "زن" روی صحنه بود!
تعویض صحنه ها با سوت همراه دارن کاری می کنن اما ما تغییری نمی بینیم باید صحنه رو تصور کنیم!
پدری وسواسی با تیک عصبی ،انتقامجو با ذهنی بسته و دیکتاتوری که از نسل قبلش و مادرش بیشتر،یاد گرفته که خانواده از هرچیزی مهم تره با روش خودش می خواد اعضای خانواده رو خوشحال کنه، سر میز شام، میزی که وجود نداره فقط پایه هاش رو نمایش می دن تا گشتالتی شامش رو تصور کنیم، سعی می کنه اختلافات رو عادلانه حل کنه و نادیده گرفتن از همین جا آغاز می شه!
پسر بزرگ تصمیم به بیان "واقعیت" می گیره حتی به بهایی حذف شدن!
دیگه نمی خواد زندگی اش رو تصور کنه می خواد هیچ رو ببینه و مهم از اون فریادش بزنه،هواپیمایی که وجود نداره، استخری که وجود نداره، کادوهای تولدی که وجود ندارن!
تنها کادوی خودش واقعی و توپ و راکت تنیس!
در صحنه شنا ما حتی صدای آب رو می شنویم ولی واقعی نیست خیال!
بحران حضور در وهم با پذیرش خواهر بغرنج تر می شه و ناخواسته به همه اعضای خانواده سرایت می کنه تا جاییکه دیگه هویت نقشها هم وجود نداره و در هم ادغام می شن تصور اینکه کی پدر بود کی مادر خیلی سخت می شه دیگه نمی شه متمایزشون کرد، همه یک تن می شن و خانه وا ده تبدیل می شه به خانواده!
بازیها،نور و موسیقی خیل خوب و هماهنگ بود ولی مادر بزرگ یه چیز دیگه بود من رو یاد بازی هوتن شکیبا در نمایش دایی وانیا انداختن در نقش دایه :)
با سپاس از همه عوامل به خصوص جناب مساوات، بدرخشید♥️💫🙏🏻
پ ن: در اجرای دور اول اسماعیل گرجی نقش پسر بزرگ رو بازی می کرد با اینکه اون موقع نمی شناختمش ولی بازی فوق العاده اش تو خاطرم موند!

من من تو دنبال تصویری ثابت و قطعی از من بودی،نگاه کن همه چیزهای اطرافت در حال تغییرند،این کوچه،این بوی لعنتی،حتی این کتابها،....
تو من صدا کردی ... دیدن ادامه ›› که از تنهایی در بیایی که یکی باشه که باهات برقصه اما هیچ وقت ازم نپرسیدی که رقصیدن رو دوست دارم یا نه،پاشو برام توضیح بده عشق چیه؟ اوج عاطفه یا تموم شدن قوه عاقله، اما هیچ کدوم از اینا نیست.....
نمایش من آینه ای بود در مورد تمامی سرکوبها، ترسها، خلا ها و موانعی که در ناهشیار فرد رو کنترل می کنه ولی در اینجا "من" من بهشون آگاه شده و خودخواسته می واد باهاشون مواجه بشه!
آیا ایگوی ما توانایی این مواجه با اید و سوپرایگوش داره؟!
"من" ی که تنها است،منزوی، پارتنر و دوستی نداره، خرید نمی ره ،هایدگر و نیچه می خونه اما تا حالا به پایانش که مرگ فکر نکرده، در کشاکش علم و مذهب گیر کرده بین عشق و منطق در نوسان ،زندگی بسیار خط کشی شده ای داره تا شاید خودش رو از آسیب حفظ کنه اما دیگه حتی خواب راحتی هم نداره!
چهارچوبی که برای خودش ساخته سفید ولی برای رد کردن خط قرمزها باید از این چارچوب ها خارج بشه رقص به عنوان مواجه مثبت و کابوس ها به عنوان مواجه منفی در خارج اتاق اتفاق می افته!
من منش در ابتدا هویتی نداره حتی جنسی، مطیع سلطه پذیر و در تکامل سلطه گری اش عمل می کنه مثل نماد معروف یونگ یین و یانگ نماد زندگی ،در تضاد و تکامل و همسانی باهم(صحنه ای دایره ای کل اتاق رو گرفته بود) اما به تدریج شورشی علیه عادتها صورت می گیره هرچند که فشار ناهشیار انقدر زیاد که با کوچکترین تغییری گارد داره جای دکور اتاق یا حتی تایم خواب.
من من اش رو احضار کرده تا تنها نباشه اما از تنها بودن با خودش می ترسه از موسیقی گوش دادن ، از تلویزیون نگاه کردن، از کتاب خوندن از غذا خوردن با خودش می ترسه!
خوددرمانی رو شروع می کنه از تکنیک تداعی آزاد، بدون محرک نمی تونه صندلی خالی رو می زاره و خوش می شه محرکش!
تغییر دردناک و این درد یعنی بالا آوردن تمام چیزهای که بهمون آسیب زدن یعنی مواجه با نقطه ضعف های خودمون اینجاست که اگه زخم ها و سرکوب کردن ها به اندازه فیلی باشه و نه ماهی فرد نمی تونه تحمل کنه!
تعدادی از دوستان با پایان بندی مشکل داشتن ولی من کاملاً پایان اجرا رو مناسب دیدم، بازی ها خوب و مسلط، موسیقی عالی، طراحی لباس ،دکور و نوپردازی هماهنگ و فکر شده بود، متن می تونست قوی تر باشه و تکرار کمتری داشته باشه به نظرم بازیها جلوتر از متن بود،با سپاس از همه عوامل🤍🙏🏻💫!
پ ن: موسیقی پیانو اوایل اجرا
Step by Step از کریس اسنلینگ
https://songsara.net/52946/

دوستان نظرات جامعی در مورد اجرا داده اند من فقط خواستم یه نکته رو مجدد یادآوری کنم:
جناب رحیم نوروزی یک کلاس بازیگری هستید!
واقعاً حضورتون روی صحنه لذت بخش بود کاش بیشتر روی صحنه ها ببینمتون🙏🏻🤍💫
امشب سورپرایز اجرا برای من حضور جناب علی شمس بود ، هدویگ باعث شد بعد از سالها باهم آشتی کنیم :)

اتودی از نافرمانی بدن های شورشی!
وقتی بدن کارگردان در بدن بازیگرانش تکثیر می شه!

من اجرا رو شب اول دیدم و سه پرفورمنس عالی دیدم و البته بدون ... دیدن ادامه ›› ارتباط خاصی با هم ( اپیزودهای مختلف) بعد از خوندن نظرات دوستان و اشاره به پوستر نمایش که در پیچ جناب رسولی پست شده بود برداشتم دقیق تر و شفاف تر شد، اینکه در پوستر به عناصر سازنده بدن انسان اشاره شده نوع و مقدارش و ارزش مادی این عناصر سازنده حیات به "دلار"محاسبه شده برای من بازیها تداعی خروج این عناصر از بدن و رهایی از قالب تحمیل شده است اینکه اول اندامها نافرمانی کنن تا برسه به کوچکترین جز یعنی اتم ها!
هر کدوم از کاراکترها برای من نماد یک عنصر سازنده شدن، همه شون باهم صحنه رو زنده نگه می داشتن و هر کدوم ویژگی خودشون رو داشتن، از مدل مو و لباس تا رنگ جوراب و زبان!
زبان بدن اشتراک داشت اما هرکدوم مجزا از دیگری!
تمرین طولانی و سخت هنرمندان کاملاً مشخص بود منتظر کارهای بعدی این گروه خلاق هستم🤍💫🙏🏻

خوب این رمان تمام شد!

برادران کارامازوف ٥ ستاره
حامد رسولی هزار ستاره!

اشکان خیل نژاد در مقام خدای صحنه روح فاوست رو با مفیستو های جذاب صحنه معامله می کنه . عجب ... دیدن ادامه ›› رویارویی نفس گیر و جذابی!
تایم غیر معمول و تک اجرایی بودن جذابیت قبل از اجرا رو ایجاد کرده بود،ورود تماشاگر با حضور بازیگران در صحنه همراه هست بازیگرانی که به ظاهر خسته تمرین هستن و انگار انها منتظر شروع بازی ما هستن!
روابط خانواده کارامازوف در کنار موارد دور آشنایی از نظر مخاطب واکاوی می شه ، روابط پدری و فرزندی، دین و سیاست، عاشق و معشوق.......
همه به صورتی خلاقانه و گاهی اوقات بداهه با بازی درخشان همه بازیگران به نمایش در میاد.
نمایش زنده است و در جریان اما از شما حین اجرا عکس می گیرن تا وارد اجرا بشید،ثبت لحظه حضور شما در جایی که قبل و بعدش نیستید فریز شدن شما در صحنه!
عکس زخمی واقعیت است واقعیتی که داریم زندگی اش می کنیم و این اجرا تجربه های متفاوتی رو ایجاد می کرد!
نمایش پکیجی خلاقانه از روانشناسی، جامعه شناسی و سیاست است، اشارات به آنیما آنیموس، ادیپ برای من جذاب بود!
و اما حضور حامد رسولی که از پسران تاریخ و شکوفه های گیلاس نامش در ذهنم درخشان حک شده، دیشب درخشان تر بود!
مجبورم اعتراف کنم حتی وقتی نقشی نداشت من ترجیح ام نگاه کردن به ایشون بود تا بازیگرهای دیگه، تنها ایستادن در صحنه اش ،خوندنش ،نگاهش و سیگار کشیدنش به اندازه یک اجرا کامل میارزید!
بیشتر توضیح دادنش مرز اسپوبل رو رد می کنه اما در مورد ردیف مناسب باکس وسط ردیف های یک تا سه مناسب، بعد از سه ساعت یک آنتراک تقریباً نیم ساعته بود بعد یک ساعت اجرا و و مجدد یک برک دیگه در کل زمان اجرا 5 ساعت بود.
سه ساعت اول به دلیل ریتم مناسب اصلاً خسته کننده نیست ولی نیمه دوم دیگه صندلیهای سمندریان عوارض خودشون نشون می دن :)
دیدن این اجرا در کنار دوستان عزیزم لذت اش رو بیشتر کرد و در کل تجربه جذابی بود!