*حج ما فقیرا*

چهل و سه سال بیشتر ندارد، ولی اندازه صد ساله ها خسته و درمانده است، چهل و سه ساله است ولی از او به اندازه چهارصد سال کار کشیده اند، چهل و سه ساله است اما تو این چهل و سه سال جز زجر و آزار و اذیت چیزی ندیده است.

نه مراقبتی، نه نگهداری و نه طرحی برای عدم فرسایش اون ، ولی تا توانستیم خسته و فرسوده و فرتوتش کردیم؛ از ساختن مسجدی با اون هیبت تا عوارض ساخته شدن مترو و....

کدام سالن ساخته شده شما آقایان از ردیف شش به بعد، صحنه دارای دید درست است؟؟؟!!! کدام سالن ساخته شده شما آقایان معماری ایرانی در اون ... دیدن ادامه ›› بکار رفته؟؟!!!؟؟


لطفا، خواهشا؛مراقب این دردانه و نماد فرهنگ این مملکت باشید، آیندگان شما را قضاوت خواهند کرد.


http://media.isna.ir/content/1445089165343_1010.JPG/4

می ترسم بزرگ شم، نکنه عاشقی کردن یادم بره ...

من کجا هستم؟ حقیقتِ من کجاست؟ روزگاری ساکنِ شهری بودم؛ و اینک قرنهاست سرگشته بیابانِ خضرِ الیاسم!

شما مرا از من گرفتید. خیالاتِ خود را به من چسباندید. خون از شمشیرم چکاندید و سرهای دشمنان به تیغِ ذوالفقارم بریدید! قلعه‌گیر و خندق‌گذار و معجزه‌سازم کردید! شاهِ مردان و شیرِ خدا گفتید! از زمینم به چهارم‌ آسمان بردید! به خدایی رساندید! پدرِ خاک و خونِ خدا خواندید! درِ شهرِ علمم خواندید و از آن به درون نرفتید! شما با من چه کردید؟
.
.
وای بر آن‌که برده کند، و آن‌که بردگی خواهد! وای بر آن‌که نام ِو خونِ کسی را نان و آبِ خود کند! شما با من چه کردید؟ سوگند خوردید به فرقِ ... دیدن ادامه ›› شکافته من برای رواج سکه‌های قلبتان! به ذوالفقارِ خون‌چکان برای کشتنِ روحِ زندگی! و اشک ریختید بر مظلومیتِ من تا ساده‌دلان را کیسه تهی کنید!

ای طبلی از شکم ساخته ، قناعت به دیگران آموختی تا خود شکم بینباری! ای رگِ گردن برآورده ، گردن زدن آیین کردی ، که گردنت نزنند! ای بالانشین ، که حیا فکندی، دور نیست که افکنده شوی! و ای ستم بر، که در مظلومیت خویش پنهانی، تا کی ثنایِ ستمگر؟

و تو ای سوار بر رهوار - تو بر سینه و سر زدی اگر کسی می دید ، تا رکابت گیرند.و چون بر زین نشستی بر پیادگان خندیدی! ای زادهء دروغ و بالیده در ریا ، به شمار بارهایی که به نامم سوگند خوردی برای فریفتن خویش و دیگری و من و خدا ، به همان شمار که دانستم و به رویت نیاوردم ، شرمی از فردا کن که آینه روبرویت گیرند. ....."ذوالفقار این است نه تیغِ دو دم!"

صبر کردم صبر، چون کسی که خار در چشم و استخوان در گلو دارد . به سالها!
.
.
آنها که خود را به من می‌بندند، کاش آزادم کنند از این بند! _ آنها که سوار بر مرکبِ روحِ ساده‌دلانند! آنها که لاف جنگ می‌زنند با دشمنان خیالی در دیاراتِ خیال؛ و هرگز نجنگیدند با دشمنِ راستین که در نهاد خویش می‌پرورند برای جنگِ با حقیقت!


شما با من چه‌ کردید؟ بزرگم کردید برای حذفم؟؟!! راستی که من انسان بودم ، پیش از آن‌که به آسمان برین برانیدم! چنین است که صحنه‌ها از ابن ملجم پر است و، از علی خالی!
.
.
.
.
شما دوستدارانِ من با من چنین کنید، دشمنانم چه باید بکنند؟؟!؟



از: نمایشنامه مجلس ضربت زدن "بهرام بیضایی"

کارت پستی خیلی جا نداره ......

وقتی کارت پستی انتخاب می کنی ، یعنی دلت می خواد حرف بزنی
.
.
.
.
ولی چیزی نداری که بگی ......

هیشکی نبود از ما ، یه عکس یادگاری بندازه .....

تبریک به بیتا نجاتی عزیز
دوست خوبمون در تیوال

امیدوارم تو و گروهتون نتیجه بیش از یکسال تلاش و ممارست رو به بهترین شکل ببینی و ما هم از دیدنش کلی لذت ببریم.

موفق باشید

*بانوی اردیبهشت*

بانو سلام

قصه هایت را دیدم ، همه آدمهای قصه ات را می شناختم ،با اونها زندگی کرده بودم، بزرگ شدم و کلی خاطره ساخته بودم.

می گویند قصه هایت تلخ است .می گویند مصداق بارز سیاه نمایی است .می گویند تصورت از جامعه و اتفاقهای پیرامونش غلط است و آدمهای قصه ات هیچگاه ... دیدن ادامه ›› رستگار نمی شوند....
ولی چرا نمی گویند آدمهای قصه ات، خوب عاشقی کردن را بلدند ؟؟؟؟ چرا نمی گویند با اینکه زن هستی مردهای قصه ات همیشه عاشق تَرن؟؟؟؟ هنوز عباسِ زیر پوست شهرت عاشقِ سرونازش است .اینقدر عاشق ، که اسم دخترش رو سروناز گذاشته..... رسول رحمانی روسری آبی هم بعد از 20 سال از عشقش با احترام یاد می کند و خوشبختی رو در حالِ خوشِ دلش جستجو می کنه نه در نگاه آدمها.حتی مردهای جدید قصه ات هم عشقشان زلال است و پاک.

از مادران قصه ات هم نمی گویم که گیلانه ات هنوز هم جِزِ اسماعیلش را می زند، هنوز هم صداش تو گوشم می پیچه که " مادرت گفت: اگه خودت دختر داشتی راضی می شدی یه عمر چرخِ فلجی برونه؟؟؟؟ گفتم:آخه بی انصاف ، مگه بچه من وقتی رفت جنگ این جور بود؟؟سیبیل و سُنبلش هنوز سبز نشده ، قد داشت مثلِ شمشاد...."
طوبی داستانت هم اینقدر قوی بود که هنوزم که هنوز است بارِ مردای خونه اش رو به دوش می کشه. راستی بعد از 15 سال کسی صداش رو هم نشنیده که می گفت: "خونه ام رفت ، بچه ام آواره شد ، حالا یکی پیدا شده همش فیلم می گیره ؛ یکی بیاد از دل من فیلم بگیره ، اصلا این فیلمها رو کی قراره ببینه؟!؟!؟ "
.
.
.
.
بانو باش ، بانو بمان و برایمان فیلم بساز و نترس از اینکه فیلمت پخش نشود چرا که "هیچ فیلمی تا ابد تو کمد، بایگانی نمی مونه"

وقتی بچه بودیم پدرم بعضی کلماتی که باید در ذهنمان نقش می‌بست را با تحکم خاصی می گفت و مدام برایمان تکرار می‌کرد. یکی از این کلمات، «آت‌لان» بود:
.
.
.
.
یعنی سوار اسبت شو و برو...

آذر: «چه جوری شد من به پستت خوردم؟ دفعه اول منو کجا دیدی؟»
عزت: «حتما باید بگم؟»
آذر: «دلم می خواد بگی.»
عزت: «می‌دونی من اکثر شبا که می‌خوابیدم خواب یه دختر مو بور می‌دیدم با چشای درشت و آبی. عینهو خارجیا! عین خودت! یه شب می‌اومد به خوابم یه شب نمیومد یه هفته علافم می‌کرد... خلاصه حسابی منو پیچونده بود... بعدش تو رو دیدم. دیدم همونی هستی که تو خوابم میومد. بعد دیگه تو رو تو خواب می‌دیدم. کار به جایی رسید که به عشق ِ خواب دیدن می‌خوابیدم! حالا هم دیگه قاطی کردم... نمی‌دونم اول خوابتو دیدم یا خودتو...»
آذر: «خب... حالا باقیشو بگو...»
عزت: «باقیش؟ باقیش دیگه همش حسرت... هر دفعه می‌خواستم باهات حرف بزنم تنم داغ می‌شد. دیگه دلمو خوش کرده بودم به اینکه از دور ببینمت...»





از: فریاد زیر آب (سیروس الوند 1356)