کیومرث پور احمد و سونامی خودکشی در راه
حالا که از مرگ کیومرث پور احمد زمانی گذشته است دوست دارم چند خطی درباره اش بنویسم اما نه اینکه چرا کارگردان نوستالوژی های ما خودش را کشت که این امر به هر شکلی که نگاه میکنم انتخاب خود اوست و جای هیچ سوالی یا تحلیلی یا قضاوتی یا داستان سرایی ندارد یا لا اقل من نمی خواهم داشته باشم. هرچند کسی که مجید را با تمام قصه هایش از کتاب های مرادی کرمانی کشاند بیرون و روبروی مان در خیابان های زندگی چرخاند شاید انتهای اینگونه اش، نسل ما را که با مجید به زندگی کردن و دویدن در بالا و پایینش اشنا کرده بود با شوکی بزرگ همراه ساخت اما این انتخاب او بود و باید بپذیریم که ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است. اما نکته من چیز دیگری است.
حدود ده سال پیش پروپزال مارکتینگ پلان پروژه ای را نوشتم که در ان پیش بینی کرده بودم صنعت سالمندان در بیست سال آینده رشد خارق العاده ای خواهد داشت و از این رو از سال ۱۴۱۰ به بعد ما با مارکت بسیار بزرگی روبرو خواهیم بود که زمانی جوان ترین کشور دنیا نام داشت و در ان سال تبدیل خواهد شد به یکی از پیر ترین کشور های دنیا. ما و نسل مجید در سال ۱۴۱۰ به بعد، میرسیم به سن شصت به بالا . مرگ خودخواسته خالق مجید و داستان هایش، نهیبی بزرگ نه از نوع اقتصادی اش بلکه از نوع اجتماعی اش را در گوش مان فریاد میزند. این صدا آنچنان بلند است که اگر گوشمان را هم با دو دست بگیریم ، (مثل اقایان حکومتی )باز هم گوش مان را کر خواهد کرد.این صدای سونامی خودکشی است که با اندکی تامل میتوان به عمق آمدن فاجعه ای بزرگ در ده تا بیست سال آینده پی برد. نه چشم بصیرت می خواهد و نه حتی دانش اجتماعی و یا جمعیت شناختی. نسل ما که به همت کارخانه پدارنمان در دهه پنجاه و شصت تولید انبوه شده ایم از سال ۱۴۱۰ به بعد به پیرترین نسل جهان تبدیل خواهد شد. تا اینجای کار باز هم مشکلی نیست اما اگر ذره بین را کمی نزدیک تر ببریم و این نسل را واکاوی بیشتری بکنیم قطعا سیلی سونامی ... دیدن ادامه ›› خودکشی چهارچوب بدن مان را خواهد لرزاند. نسلی که از پدران خود گلایه دارد بابت آشی که در سال ۵۷ برایشان پخته است و یک کینه ی بزرگ با آنها دارد. به قول عزیز ی “صلح مسلح هستیم با پدران و مادران خویش.” . نسلی که یا مهاجرت کرده است و در خاک غریب روزگار میگذراند به سختی و یا مانده است و هر سال همه چیزش را باخته است به بازی حکومت با قدرت های جهان . نسلی که بالاترین میزان طلاق را در تمام طول تاریخ خود دارد. نسلی که یا فرزند دار نشده است از ترس این حکومت عجیب یا اگر هم که شده است یک یا دو بچه دارد که آن هم فرستاده است ان ور آب و یا دارد می فرستد. نسلی که بالاترین نرخ فساد اخلاقی و مالی را دارد. نسلی که به نزدیکترین دوست خود هم رحم نمی کند و فرصتی به دست بیاورد سر خودش را هم کلاه میگذارد. نسلی که بالاترین نرخ خیانت را دارد. بالاترین نرخ دروغ و زندگی دوگانه. نسلی که دیگر هیچ چیز برایش نمانده است و هم از آش پدر مادرش ناراضی است و هم از ناتوانی خودش در تغییر سرنوشت. نسلی که هر چه زد به در بسته خورد. هر چه کاشت حکومت برداشت. هرچه درو کرد باد برد و هر چه ارزو کرد باد هوا شد و رفت. نسلی که همه جور سرطان را تجربه کرد. نسلی که یک شبه، دار و ندارش را باخت و هی فکر کرد که حباب است و پایین می آید این دلار لعنتی. نسلی که چند متر خانه را باید به قیمت چند ده سال کارکردن میخرید و تا میخواست بخرد، دوباره همه چیز گران میشد.نسلی که از قصه های مجید چیزها آموخت ، دوید، دوید و دوید اما درست مثل بازیگر نقش قصه های مجید به هیچ جا نرسید. حالا بیایید برویم در سال ۱۴۲۰ بنشینیم و به این نسل نگاه کنیم. پدران و مادران ما به احتمال زیاد مرده اند بی انکه حسابمان با انها صاف شده باشد! بخش عمده ای از ما طلاق گرفته ایم. بچه ای نداریم یا فقط یکی دوتا داریم که اکثر انها ،فرار کرده اند به کشوری دیگر. دوستان مان که قرار بود پیری هایمان را با هم بنشینیم در پارک ملت و خاطره بگوییم، هرکدام در کشوری دیگرند. سرمایه چندانی نداریم. سازمان بازنشستگی توان پرداخت حداقلیات زندگی بازنشستگی را ندارد. کشور و حکمرانانش هیچ فکری نکرده اند تا زیر ساخت مواجه با این جمعیت کهنسال را فراهم کنند و هیچ امکاناتی برای این حجم از جمعیت سالخورده نیست.یک دنیا ناکامی و نرسیدن و از دست دادن و دوری و تنهایی و غم روی شانه های ما سنگینی می کند. همه چیز سیاه است برای نسل من در سال ۱۴۲۰ به بعد. ما که همه مان مجید بودیم در دهه شصت و هفتاد، قطعا خیلی از ما در ۱۴۲۰ کیومرث پور احمد خواهیم شد. حالا نمایندگان مجلس عوام مان بنشینند تا اقا مثل همه مسایل دیگر یک کلمه درباره این سونامی وحشتناک خودکشی در سال های آتی بگوید تا انها مثل همیشه خدا تازه شروع کنند به تصویب طرح و لایحه. که اینها همیشه ی تاریخ، نوش دارو پس از مرگ سهراب بوده اند. کیومرث پور احمد از سال ۱۴۱۰ به بعد، قصه های مجید جدیدی را روی پرده خواهد اورد اما اینبار غمناک تر. گریه دار تر. خدا رو شکر که مادرمان نخواهند بود تا این سونامی را تجربه کنند و داغدار عزیزان شان شوند درست مانند بی بی اقای پور احمد که نبود تصویر تلخ پسرش را ببیند.این سونامی تراژدی نسل ما را کامل خواهد کرد.اقای پور احمد عزیز چه نسل عجیبی و غمناکی بود نسل قصه های مجید شما.

این روز ها هرچه بیشتر سراغ تیوال می آیم بیشتر این حس در من دامن زده می شود. حس می کنم تیوال جدید تبدیل به یک فضای عجیبی شده است. یک ترکیب منحصر به فرد. یاداشت ها و تصاویر و اعلانات و کامنت ها و امتیازها و غیره را که بالا و پایین میکنم احساس می کنم تیوال شده است ترکیبی از اینستا گرام و فیسبوک و لینکدین و IMDB و حتی تلگرام و واتس اپ! البته دم تان گرم که هنوز با این همه سختی چراغ هنر را روشن نگاه داشته اید و قطعا سیاست گذاری های صاحبان این رسانه دوست داشتنی، قابل احترام است اما نمی دانم چرا اخیرا دلم برای تیوال قدیم تنگ می شود.

یاداشتی درباره برادران لیلا

پیشنوشت: این یک برداشت کاملا شخصی است از برادران لیلا و هیچ ربطی به برادران لیلا ندارد.

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست
زمانی که روستایی ابد یک روز را ساخت خیلی ها باور نداشتند این جوان کم سن و سال و کم ادعا بتواند چنین شاهکاری را بنویسد و بسازد. همون روز ها در یاداشتی تحت عنوان "بدبختی ابد و یک روز است" درباره این فیلم نوشتم و ارزو کردم این جوان بیشتر بسازد. هرچند درباره فیلم بعدی اش یعنی "متری شش و نیم" معتقد بودم که کار به قدرت ابد یک روز در نیامده است اما دیدن فیلم برادران لیلا برایم سرخوشی تماشای فیلم های روستایی را صد چندان کرد و این امید را داد که در جامعه رو به انحطاط سینمای ایران، جوانی دارد راهش را با قدرت ادامه می دهد هرچند که برای یک بوسه عاشقانه بر روی فرش قرمز جشنواره کن و یا هر دلیلی که خودشان می دانند این فیلم اجازه پخش نیافت. نادانی بزرگ است اگر گمان کنیم در این زمانه می توان بر همه چیز بند زد و به توقیف کشاند. ... دیدن ادامه ›› به قول سید علی صالحی عزیز :"گیریم همه ی پنجره ها را بستید، با رویاهامان چه می کنید؟"
من هم فیلم را نه آن گونه که شایسته کارگردان عزیزش بود بلکه به صورت پخش غیر قانونی دیدم که به قول عزیزی قانونی که قانون نباشد قطعا قانون نیست! اما بر خود لازم می دانم از سعید روستایی عزیز عذر خواهی کنم هرچند هم خودش می داند و هم همه ی کسانیکه که باید بدانند می دانند. من سهم خودم را از طرف کارگردان پرداخت کردم به مرکز محک. ما هم دستمان کوتاه است همچون دست روستایی و عوامل تولید و دادمان به هیچ جایی نمی رسد.
برادران لیلا اوج کار روستایی هم در نوشتن و هم در کارگردانی است. فیلمی خوش ساخت با هزاران حرف های از دل برآمده. به عقیده من روستایی جوان که فیلم نامه را می نوشت نه می دانست در روزهای اکران فیلمش، دختران ایران زمین بر تارک دنیا نشسته اند و یک جهان شجاعت شان را دیده اند و نه فکر می کرد این سیلی محکم به همین زودی از سوی لیلاها برگونه پدر لایعقل فرود می آید. اما او قطعا می دانست که زیر این خاکستر فرونشسته آتشی است که روزی زبانه خواهد کشید. که کار فیلم ساز و نویسنده چیزی جز این نیست که درد های جامعه اش را بشناسد و آن را قلم بزند و روبروی دوربین قرار دهد. درباره فیلم و داستان فیلم و لایه رویین آن همه گفته اند. عده زیادی، آن را ستودند و مثل همیشه عده ای هم نقد های حق یا نا حق شان نوشته اند. چیز زیادی در این باره نمی خواهم بنویسم چون نوشتنی ها و گفتنی ها را تفریبا همه گفته اند اما من می خواهم اینجا برداشت خودم را از متن بنویسم و یک لایه به زیر داستان و روایت بروم. چند نکته را شرح بدهم که ممکن است اصلا نظر نویسنده و کاردگردان بدان نبوده باشد و یا هم بوده باشد! به قول فلاسفه،متن که نوشته می شود و در معرض عموم قرار میگیرد، دیگر برای آفریننده اش نیست و همین تاویل پذیری متن است که آن را جاودان میسازد. به عقیده من لیلا نه تنها نماینده خوب زنان این سرزمین است بلکه او فرمانده بی زره میدانی سخت شده است که مردان نیز بنا به هزار دلیل، دیگر توان جنگیدن در آن را ندارند. لیلا (با بازی زیبای ترانه علی دوستی که دست بر قضا چندی را برای زن،چندی برای زندگی و چندی برای آزادی، آزادی اش را از دست داده بود) آتشی بود که از زیر خاکستر بلند شد و در روزگاری که مردان این سرزمین سرگرم روزمرگی هایشانند تا زندگی خود را نجات دهند ،تا گلیم خود را از آب بیرون بکشند،تا به استیصال عادت شده تن بدهند و روزگار بگذرانند، این لیلا بود که از بین خانواده پدر سالارِ مرد دوستِ مرد پرور، سر بلند کرد،ایستاد، فریاد زد و سیلی محکمی نواخت بر گونه های پدری که نمی فهمد کیست و کجای قصه دارد نادانی می کند. پدری که تا نرینگی نوه اش را به چشم نبیند از خر شیطان پیاده نمی شود و تمام خوشی روزگارش، داشتن یک آلت نرینگی است که هر از گاهی در می آورد و درون سینک زندگی بقیه ادرار می کند! پدری که ارزو می کند ای کاش همان موقع تولد، دخترش مرده بود تا این لکه ننگ، اینگونه دامنش را نگیرد. سعید پور صمیمی با آن اتفاق هایی که برایش قبل از جشنواره افتاد، نقش این پدر را "خوب" نه، استادانه بازی کرد! حال این خودش بود یا نقشش بماند به کنار چون خودش می داند و خدایش اما به اعتقاد من به زیبایی هرچه تمام تر نقش این پدر دیوانه را بازی کرد. پدری که از سالاریش یک تراژدی کمیک باقی مانده است. پدری که حاضر است تمام هستی اش را بدهد تا در یک نمایش مضحک فامیلی، "پدرخوانده" شود و بر روی صندلی تکیه بزند و سیگارش را دود کند و از تشویق حضار لذت ببرد. میزبانی که می داند این بازی، برای این پدر خوانده جذاب است و در یک شوی بزرگ سراسر دروغ، همه را جمع می کند تا پدرخوانده جدید فامیل را معرفی کند و چهل سکه بستاند! چقدر این سکانس زیباست. چقدر آشناست این پدر، چقدر آن میزبان ها ملموسند. چقدر این کف زدن ها را در همین چهارچوب صدا و سیمای میلی خودمان دیده ایم. سال هاست که این پدر پیر هم خودش و هم همه ی زندگی ما را به مضحکه گرفته است و از نان شب ما می زند می دهد به فامیل های الدنگ تا برایش کف بزنند و دورش جمع شوند. تا احساس کند که پدر خوانده است. سالهاست فرزندان این پدر دارند مستراح می شورند و اینقدر مستراح شسته اند که به این اضمحلال عادت کرده اند، آنقدر دله دزدی کرده اند که دیگر جزی از شخصیت شان شده است که حتی از خانه خود هم می دزدند تا یک روز بیشتر و راحت تر زندگی کنند. سال هاست از شکم این فرزندان زده و داده است به "دیگران" تا برایشان کف و سوت بزنند و هیچ هم نگران این نیست که فزرندانشان با هزار ترفتد و دغل و کلک چون دست شان از همه چیز کوتاه است،دارند سر هم کلاه می گذارند تا یک خانه چند متری بخرند که نمی شود که نمی شود و نمی شود. سال هاست دنبال یک بلیط یک طرفه هستند که از آب های یونان خودشان را برسانند به کشوری دیگر، جایی که کار کنند و دارایی هایشان را روز به روز از دست ندهند. نوید محمد زاده چه کارکتر جالبی را بازی کرده است. چقدر خوب این نقش را درآورده است. جوانی از ده شصت که می کوشد خودش را از این منجلاب دور نگه دارد. نه در اعتراض شرکت می کند، نه در دعوا های خانوادگی، او می خواهد کاری داشته باشد و روزگاری بگذراند. او بیشتر از بقیه می فهمد اما کمتر دخالت می کند و کمتر حرف میزند. او می داند وقتی کارگران دارند اعتصاب می کنند باید ساکش را بردارد و فرار کند. او می داند که این پدر بیهوده گویی می کند اما توان مقابله را ندارد. او حق را می داند ، او حق را دوست دارد اما طرف حق نمی ایستد. او می داند که اشتباه است و اشتباه می کند. چقدر خیلی از ما شبیه نوید محمد زاده شده ایم؟ در تمام طول فیلم، آقای محمد زاده به شکلی تعمدی گردنش را پایین نگه می دارد. او می داند اما می گذرد و به قول لیلا "این فریادش هم از ترسش است". ما چگونه به اینجا رسیدیم. پدر مان با ما چه کار کرده است که در گذر زمان اینهمه ظلم را دیده ایم اما سر مان هم چنان پایین است. می دانیم که اشتباه است اما کمک می کنیم که این اشتباه انجام شود. چه با سکوت،چه با ترحم، چه از روی ناتوانی و چه از روی نادانی. سکانس اقتدار کمیک پورصمیمی را در جمع فامیل چاپلوس دغل باز که می دیدم بی اختیار اشک می ریختم. چقدر دردناک است آدم بداند که اطرافیانش برای طلا پدرشان را "بالا بلند" کرده اند اما کاری از دستش بر نیاید. ادم بداند که تمام و دار و ندارش دارد به فنا می رود تا پدرش روی صندلی پدرخوانده بشیند و فخر نداشته اش را به رخ بکشد ولی کاری از دستش برنیاید. انگار ما همه برادران لیلا هستیم. می دانیم که این پدر نا اهل است و همه دورش را گرفته اند که مالش را بگیرند اما کاری از دست مان بر نمی آید! کاری نمی کنیم. چگونه در تاریخ به اینهمه استیصال رسیده ایم؟ می دانیم که چراغی که به خانه رواست بر مسجد حرام است اما این سیرک پدر دیوانه مان را تحمل می کنیم. چاره ای نداریم . از نرینگی تنها عرق خوری یاد گرفته ایم که بشورد و ببرد. پیک را بلند کنیم به سلامتی پدر خوانده و برای فرار از این غم بزرگ که چیزی از دست مان بر نماید بگویم نوش و برویم وسط میدان برقصیم. اصلانی وار برقصیم با پیرهن قرضی، امشب که تمام شد فردا دوباره برویم مستراح بشوریم. ما برداران لیلا هستیم. باید به تاریخ جواب بدهیم. انقدر مردانگی نداریم که سینه سپر کنیم و بگوییم پدر جان این چراغی که به خانه رواست را به مسجد نبر! حتما باید لیلا بلند شود، سکه ها را بردارد، در خیابان بدود، با تک تک ما بجنگد، اقتصاد یادمان بدهد و برایمان اشک بریزد که یک متر مغازه خریداری شده را نفروشید در مملکتی که پدر نه شان خودش را می داند، نه قدر سرمایه ما را و نه نگران اینده فرزندانش است. حتما باید لیلا بلند شود، مهرش را، همه ی احترامش را، غرورش را، وجدانش را بگذارد کنار و خشمش را جمع کند تا بکوبد بر صورت پدری که نمی فهمد چکار می کند و چه چیز را نابود می کند تا یادمان بیاید مردانگی تنها به داشتن آلت نرینگی نیست!! سیلی لیلا به نظر من خیلی آشنای است در این ماه های اخیر. دخترکانی که سال هاست از همه سو در فشار بوده اند. از برداران و رگ های غیرتشان که مستراح می شورند و از خانه پدر دزدی می کنند اما رگ غیرتشان اندازه ریشه ها درخت باد می کند. از مادرانی که خودشان ظلم را پذیرفته اند و تلاش می کنند سینه به سینه آن را به دخترانشان هم انتقال دهند و از پدرانی که هر روز آرزو می کردند که ای کاش این یکی هم پسر بود تا راحت تر و استوار تر درون کوچه راه بروند. نسل من نسل فرهاد اصلانی ها بود. فرزندان دهه پنجاه که از جنگ و کشته شدن جان سالم بدر برد. به وضع موجود راضی شد، زن و بچه گرفت و روز به روز فربه استیصال شد. نسل پیمان معادی ها هم خیلی مشخص است. جوانان دهه شصت که زرنگ تر بودند. به هر دری زدند که یک متر خانه بخرند اما نشد. ارزوی شان مهاجرت به هر طریقی حتی برداشت کلاه دیگران است. نسلی که آب شدن روزانه سرمایه شان را دید و هی حق به جانب گفت حباب است و می ترکد! چشم بر روی حقایق بست و زورش نرسید که به جایی برسد. نوید محمد زاده اما از همان مردهایی هست که زیاد می دانست اما ترجیح داد که سرش در لاک خودش باشد. ترجیح داد حق را بفهمد اما برای اعتلایش کاری نکند. ترجیح داد یک زندگی ساده ای داشته باشد و لا غیر. او می فهمد که پدر در یک سیرک بزرگ همه دارایی شان را میبازد اما همراهش می شود که خدای نکرده این آخر عمری سکته نکند بمیرد که جوابش را در یک کلمه لیلا می گوید وقتی دلیل می آورد اگر پدر بفهمد میمیرد
لیلا:
-خب بمیره
و آن دم که می میرد او همین پسر دانای ناتوان، اولین کسی است که بر روی جنازه اش می رقصد. دقیقا شبیه نسل خود ما .سرشار از تناقض. سرشار از دانسته های بی استفاده. سرشار از بغض. خمیده از غصه. اما برادر جوان تر خانه را هم همه ما می شناسیم. فرزندان دهه هفتاد که دیده اند چه بر سر دهه شصتی ها و دهه پنجاهی ها آمده است. بادی بیلدینگ کار! بی دغدغه، غرق در روزمرگی های ساده. بی آینده، بی حال، بی گذشته اما با مرام. اما اخلاقی تر. اما صادق تر. اینها همه برادران لیلا بودند در خانه ای که مادرش هم شبیه خیلی از مادر های ماست. و اما لیلا چیز دیگریست. او هم دلسوزی های زنانه را دارد هم شجاعت های مردانه را. لیلاست که یک تنه نمایش مضحک پدر را به سخره می گیرد و به همگان نشان می دهد که این بازی یک پدر دیوانه است با آینده یک خانواده. لیلا است که سینه سپر می کند و برادرانش را جمع می کند تا یک فعالیت اقتصادی راه بندازد هرچند همین موجودات نر او را در جلسه نرانه شان راه نمی دهند! لیلاست که از دل تاریخ بلند می شود، تمام آشپزخانه را می دود و یک سیلی محکم بر گوش پدر نالایق خانه می زند تا بفهماند که این پدرخوانده مضحک نه تنها خودش را به سخره گرفته است در جمعی که او را به خاطر سکه هایش می خواهند بلکه اینده خانواده بی آینده را هم به نابودی کشیده است. لیلا آتش زیر خاکستر ایران زمین است این روز ها حتی اگر روستایی هم هیچ ذهنیتی از این چیز هایی که من نوشته ام نداشته باشد.
اما این لیلا خیلی دوست داشتنی و خیلی خواستنی است. جایی که بسیاری از مرد های شناخته شده این کشور حق را دیدند اما سکوت کردند این روزها، لیلا ها بودند که برخواستند و روبروی ناحقی ایستادند شکنجه شدند و انفرادی کشیدند. سکانس پایانی هم شاهکار است. پدرخوانده مضحک درست در روز تولد نوه دختری اش می میرد! پدر بزرگی که تا ندید نرینگی نوه اش را از بیمارستان بیرون نرفت اما حالا در بین فرشته های دختری که آمده اند تولدی را جشن بگیرند روی صندلی تمام کرد. به راستی تنها مرگ است که عادلانه بین همه تقسیم می شود. پدخوانده مضحکی که تشویق و تمجید فامیل را بر آسودگی فرزندانش ترجیح میداد در قشنگ ترین جای داستان می میرد. هرچند همان دارایی اندک خانواده به حماقت همین پدر نابود شده است اما مرگ و تنها مرگ روزی فرا می رسد و ما خواهیم توانست دوباره از نو بسازیم. آن روز به اندازه یک آهنگ،به اندازه شاید چند آهنگ با لیلاهای نازنین مان خواهیم رقصید. ما رقصی چنین میانه میدان مان آرزوست..
من به نمایندگی از خودم وقتی لیلا را دیدم،شرمنده دخترانی شدم که در خیابان موهای زیباشان را با کش بستند و به سمت گلوله دویدند.
من به نمایندگی از خودم شرمنده زنان سرزمینم شدم وقتی که به روزمرگی های زندگی چسپیدم،سعی کردم در لاک خودم بروم و به درامدم بچسبم تا وضع موجود را برای خودم حفظ کنم.
من به نمایندگی از خودم شرمنده همسرم شدم وقتی که گشت ناعفاف وی را به درون "ون های مرگ" کشاند از او خواستم تعهد نامه را امضا کند تا غائله ختم شود.
من به نمایندگی از خودم شرمنده خواهرانم شدم وقتی که دیدم زورم به جایی نمی رسد ساکم را برداشتم و فرار کردم.
من به نمایندگی از خودم وقتی لیلا را دیدم شرمنده خودم و خانواده ام شدم وقتی که هر سال تمام اندوخته هایم ظرف چند ساعت دود شد و به هوا رفت، اصرار کردم که " حباب " است و به زودی توافق می شود و همه چیز برمی گردد به گذشته!
من به نمایندگی از خودم شرمنده لیلا های سرزمینم شدم وقتی فهمیدم که خاتمی فرقی با هاشمی،احمدی نژاد فرقی با خاتمی ،روحانی فرقی با احمدی نژاد و رئیسی فرقی با روحانی ندارد،باز هم همه را جمع کردم و گفتم خوب می شود شرایط و سکوت کردم.
من به نمایندگی از خودم شرمنده عمر از دست رفته ام شدم وقتی که باید سیلی میزدم ،چمدانم را بستم و پاسپورتم را برداشتم و مهاجرت کردم تا در جای دیگری از جهان دنبال یک زندگی ساده انسانی بگردم.
من به نمایندگی از خودم وقتی روستایی آینه را برداشت و من را نشان داد در جمع برادران لیلا،شرمنده روستایی شدم که ماند،که لیلا را نشانمان داد که توقیف شد،که تهدید شد که لیلایش به اوین رفت که لیلاهامان چشم هایشان ساچمه باران شد و دخترکانمان با گاز های سمی تهدید شدند ولی ما همچنان برادران لیلا باقی ماندیم و منتظر رقصی میانه میدان مانده ایم..
به عقیده من روستایی یکی از موفق ترین و آینده دار ترین کارگردان های سینمای ایران خواهد بود. از او به خاطر نوشتن لیلا،از او به خاطر دیدن لیلا،از او به خاطر به تصویر کشیدن لیلا و برادرانش سپاسگذارم.خیلی از ماها برادران لیلا بودیم و هستیم و حتی از آینه هم می ترسیم. دمت گرم و سرت خوش باد جوان رعنای سینمای ایران که نقش مان را در آینه سینما راست نمودی.

یاداشتی بر فیلم تراژدی مکبث۲۰۲۱
اگر نمایشنامه مکبث، شاهکار شکسپیر را خوانده اید و اگر نسخ مختلف آن را در سینما یا تئاتر دیده اید!توصیه میکنم حتما مکبث کوئن را ببینید. نسخه ای وفادار به متن حتی در روایت و وزن دیالوگ ها. با بازی بی نظیر دنزل واشنگتن در نقش مکبث و فرانسیس مک دورمند در نقش لیدی مکبث.
کل فیلم به شکل سیاه و سفید فیلم برداری شده و با میزانسن های مینی مال که حس صحنه تئاتر را دارد. جدا از شاهکار کوئن چقدر این نمایشنامه دیدنی و خواندنی است!
داستان دلاوری نیک نام به اسم مکبث که به وسوسه قدرت، پادشاه عادل و فروتن اسکاتلند را در خواب میکشد و می فهمد از آن لحظه به بعد “دیگر هیچ شبی را نخواهد توانست خوابید”!
سردار بزرگ سرزمین، با لغزشی، اسیر هوای نفس می شود و آنقدر مسیر انحطاط را آرام طی میکند که دیگر مرگ لیدی مکبث هم برایش درد اور نخواهد بود!
شکسپیر در به تصویر کشیدن این انحطاط اخلاقی و قساوت قلب انچنان استادانه عمل میکند که ادمی انگار خودش نشسته است جای مکبث و دارد همراه با اضطرابش عرق میریزد، درد میکشد، مشوش می شود، هذیان می گوید ، غرق می شود و غرق می شود و غرق می شود.
به راستی چقدر انسان برای کریه شدن جا دارد! چقدر مرز ... دیدن ادامه ›› میان انسان بودن و توحش باریک است! قدرت چه ها با ادمی نمی کند و قلب آدمی را تا به کجا سخت نمیسازد!
یکی از اساتید ارجمندم تعریف میکرد روزی در یک سخنرانی بین مسئولان رده بالای کشور گفت که “مشکل ما در کشور این است که دست اندکاران کشور رمان نمی خوانند”! ایشان گفت گروهی خندیدند و گروهی هم به کنایه رد شدند! اما واقعیتی بزرگ در این جمله نهفته است. بی شک اگر مسئولان مان رمان می خواندند، عزیزان مان فیلم میدیدند شاید این گونه در باتلاق فرو نمی رفتیم!
امکان ندارد کسی مکبث خوانده باشد و یا دیده باشد و آن زمان که دچار شک می شود، جلوی آینه چهره خود را نبیند و بر خود بانک نزند!
چه پیشگویی از شکسپیر قشنگ تر می گوید اینده تان را!
کجای این داستانید که همچنان به غرق شدن ادامه می دهید! قدرت تا کجا انسان را هار می کند؟چطور می شود ادمی چشمش را ببندد و برای تاج و تخت، دستور قتل عزیزترین دوستانش را بدهد؟ چقدر خوب است این تراژدی مکبث! چقدر خوب است وقت کنیم نگاهش کنیم به اندازه دو ساعت! عمیق ! از ته دل! مسئولان عزیز ! حالا که وقت ندارید رمان و نمایشنامه بخوانید لا اقل دو ساعت تان را اختصاص دهید شاهکار شکسپیر را از دوربین کوئن ببینید شاید در اینه دنزل واشنگتن ، تصویری از خود یافتید! ما که زندگی مان را باختیم اقایان و سالهاست از بالای تالار به کف ایوان پرت شده ایم ! ما که نه کاری به تاج تان داریم و نه باری به تخت تان بسته ایم لا اقل شما رمان بخوانید! به فرزندان تان یاد بدهید رمان بخوانند!مکبث درونتان، جهان تان را فروخورده است! سقوط تنها افتادن از تخت نیست گاهی آدمی از خود سقوط می کند!

سپتامبر سال ۲۰۱۴ در فرودگاه آمستردام هلند نشسته بودم از رو بیکاری این رو نوشتم :
و داغانو و افتاده
مچاله گشته در یک شهر
منتظر تا باز گردد نوبت پرواز
و دلتنگو غمینو خواب آلوده
شبیه ظرف فالوده
فتاده زیر پای عابری بد مست
که شوتش می کند در کوچه ای بن بست
خشن ، پر گو، پر از تکرار
چو سیمی گیر کرده در میان پرّه های یک موتور گازی
صدایش می دهد آزار
نشستم ... دیدن ادامه ›› منتظر پرواز بعدی را بپروازم
غریبه
یک مسافر
یک شبیه هیچ چیز یا هیچ کس یا هـیچ مقدارم
شبیه خواب در چشمم
که می آید ولی جرات ندارد بسته گردد باز
خفن ،آتش گرفته ،سوخته ،دلتنگ
شبیه مرد سرگردان
نه اینجا هیچکس را می شناسم نه کسی من را
پریده
رنگ رفته
زرد رو
خسته
کجایید دوستان؟ اینجا دلم تنگ است!
برم نوشابه ای را ابتیاع سازم
و لیوانی از آن بالا روم تا شاید این دلتنگی ام گم شد!
و این شعر هلندی هم
همینجا سهم مردم شد!

غمگینم
مانند شبی تاریک در سرزمینی غریب
که هیچ آسمانی تو را نمی بارد
هیچ پنجره ای به انتظارت باز نمی شود
هیچ ماشینی برای رساندنت نمی ایستد
و هیچ دری به رویت گشوده نمی شود
و تو تا انتهای صبح
همه ی شهر را قدم میزنی
اما
هیچ خیابانی هیچ خاطره از تو به یادت نمی آورد
غمگینم
همچون پناهنده ای خسته
در اردوگاهی آتش گرفته در انتهای ... دیدن ادامه ›› انتهای انتهای یونان
بی وطن
بی شناسنامه
بی پاسپورت
منتظر ایستاده در کنار باند پناهجویان سوری
که گونه ات را بشکنند
که پرت کنند روی زباله انبوه
که محکم بکوبند زیر سینه ات با پوتین
که نشانت بدهند تو نیستی
هیچ چیز نیستی
و از حکمرانانت متنفرند
غمگینم
مانند یک مشت لغت بیرون افتاده از کتاب
که در هیچ متنی نمی نشیند
که هیچ معنی ای برای هیچ کس ندارد
که هیچ چیز را
برای هیچ کس تداعی نمی کند.....

خداحافظ قصه گوی فوتبال؛خداحافظ اقای صدر
نمی دانم بیگ فیش را دیده اید یا نه اگر ندید توصیه میکنم حتما ببینید.فیلمی از تیم برتون که داستان ادوارد بلوم را از زبان خوش روایت میکند. یک کمدی - درام با روایتی سورئال . ادوارد بلوم زندگیش را برای عروسش تعریف میکند ! داستانی که هربار روایتش میکند، تغییر می کند و باز تغییر می کند. پسر و همسرش هزاربار این قضه را شنیده اند و حال نوبت عروس خانواده است که تازه وارد است و نشسته است در بیمارستان کنار پیری های ادوارد بلوم تا داستان جدید زندگیش را گوش کند.
بعضی ادم ها کلا عجیبند! عجیب زاده میشوند ، عجیب زندگی میکنند، عجیب حرف میزنند و عجیب قصه میگویند! روزهایی که جهان فوتبال تغییر کرده بود و گزارشگرها سعی میکردند با دادن اطلاعات و امار عجیب و غریب از بازیکنان و زمین و زمان این جادوی مستطیل سبز را زیباتر روایت کنند و کارشناسان و مربیان می کوشیدند به کمک ابزارهای نوین، تحلیل های عجیب و غریب از تعداد پاس ها و یا ثانیه های دویده شده بازیکنان ارائه کنند، یک نفر آمده بود که مینشست کنار عادل فردوسی پور و قصه گویی فوتبال میکرد. انگار تصویری که او از فوتبال میدید با تصویری که همه‌ی ما از توپ میدیدیم فرق میکرد! جوری درباره منچستریونایتد و پل اسکولز و دیوید بکام و گری نویل و یورک و رابطه شان با الکس فرگوسن صحبت میکرد که انگار چند سال با همه ی انها هم خانه و هم کلاس بود! دستانش را تکان میداد و با عشق روایت فوتبال میکرد و هر از گاهی موهای بلند روی پیشانیش را عقب می انداخت ، آب دهانش را فرو میخورد ودوباره شروع میکرد به قصه گویی. عادل که خودش خدای سخنوری بود و میکروفن به کسی تعارف نمیزد ، ساعت ها کنار می ایستاد تا داستان آقای صدر را تا انتهایش گوش کند! داستانی درهم تنیده از خیال و واقعیت حتی!اما آنقدر پر کشش و آنقدر جذاب درکنار هم بیان میشد که بارها شده بود چشمانم را ببندم و با قصه فوتبال آقای صدر روبروی تلویزیون در یک شب زمستانی سرد که ... دیدن ادامه ›› هیچ برفی از هیچ پنجره ای نمی امد به خواب بروم بعد نیمه های شب بیدار شوم و ببینم که هم عادل فردوسی پور و هم آقای صدر رفته اند !
بعضی آدم ها را خدا جوری دیگری می افریند! انگار بعضی آدم ها را خدا بغل میکند! یک جور که همه ی آدم ها برایشان احترام قائلند! به احترامش کلاه برمیدارند و با مرگشان اشک میریزند در دلشان ! شب به خیر قصه گوی فوتبال!ممنون برای همه ی خاطراتی که برایمان ساختی! دنیای فوتبالی مان بدون شما یک چیز بزرگ کم دارد!یک آقای صدر! برای من همیشه شما قصه گوی فوتبال بودید! درست مانند ادوارد بلوم تیم برتون! که هربار روایت میکردید چیزی جدید در قاب تلویزیون تصویر میشد…

شب های تفلیس: یک
افتاده بودم روی زمین. نصف سرم بریده شده خوابیده بود به پهلو کنارم و نصف دیگر سرم، قطره قطره داشت تمام می شد. رنگم پریده بود یک جای دور. خیلی دور، انقدر دور که دیگر چیزی ازش باقی نمانده بود.  سه شنبه خیس دوباره رفته بود پیش موری و داشت فلسفه میبافت. رج به رج می بافت و بالا می رفت. اینکه جهان پست است و بی بنیاد. اینکه هیچ چیز جهان  به هیچ چیز دیگرش ربط ندارد. اینکه تمام منطق بشر بر فلسفه دو به دویی استوار است و روزی اگر این هم زیر سوال برود هیچ چیز برای جهان باقی نخواهد ماند. موری که اینها را می بافت شال گردنم تمام شد. آن را برداشتم و در گرمای شرجی 37 درجه تفلیس، انداختم دور گردنم. حالا کره زمین وصل شده بود به سرم و کج شده بود در فضایی که باید دور خورشید می چرخید. از ماه که نگاه میکردی منظره ای خنده دار میدیدی. دوتا پا که از یک کره گرد شکل سبز رنگ زده است بیرون و دارد در خالی آسمان تلو تلو می خورد. جهان روی سرم سنگینی  می کرد و روی گردنم فشار می اورد.طعم گیلاس که دورن بشقاب به ترتیبی خاص چیده شده بود، پیچید درون هیج جای مشامم و ناخوداگاه گفتم :چه توت شیرینی! شال قشنگ اندازه گردنم شده بود. صدای تار از اولین پنجره اتاق می رفت تا سرپایینی شات براشویلی، بعد، یک مقدار از عطر تن تو را بر میداشت و از پنجره روبروی من، می انداخت روی صورتم که اصلا رد پایی از عرق روی پیشانی اش نبود! اصلا تب نداشتم و با اینکه تب نداشتم و با اینکه همه ی خونم ریخته بود تقریبا پایین، داغ ترین روز تابستان درون سرم کز کز میکرد.
در قفس خیال تو 
تکیه زنم به انتظار
تا که تو بشکنی قفس
پر بکشم به سوی تو
پر بکشم به سوی تو
تار با صدای حزن انگیز همایون می رفت تا صورت استخوانی سحر دولتشاهی ... دیدن ادامه ›› و خالی مغرم را طی می کرد و می امد کنار هیچ چیز می نشست رو برویم .
بر دو جهان نمی دهم
یک سر تار موی تو
من نگاهش می کردم. او بی انکه نگاهم کند ادامه میداد.
مستی هر نگاه تو
به ز شراب و جان می
کی به سرم برون شود
یک نفس آرزوی تو
همه ی اتاق پر شده بود از مه غلیظی که از سال ها پیش نشسته بود روی دیوار. لم داده بودم رو میز و قطره قطره شراب قرمز خشک ساپراوی، از روزنه های هزار توی چون پنبه می گذشت و دانه دانه می افتاد روی میز. زمین کف اشپزخانه جوری قرار گرفته بود روی چهار پایه میز نهار خوری که انگار یه کم میز را جابه جاکنم خانه ام آوار خواهد شد. آرام از روی میز نهارخوری نگاهم را برداشتم. زمین با سرم تکان خورد و افتاد یک گوشه.
در قفس خیال تو تکیه زنم به انتظار
تا که تو بشکنی قفس
پر بکشم به سوی تو
های می کشد همایون . هی می کشد همایون
پر بکشم به سوی تو
تمام می شود،تمام می شوم،تمام می شویم.
ساعت حدود همان ها بود و انگار دیگر داشت تمام می شد. عقربه ها چسپیده بودند روی دیوار و یکی یکی آب می شدند. صورتم رنگش پریده بود. پریده بود آن بالاها و داشت می رفت از پنجره بیرون. دنبال صدای تار، دنبال همایون که رفته بود تا می خواهم زنده بمانم، دنبال صورت استخوانی سحر دولتشاهی که میگفتند عاشق همایون شده است در اولین اجرای سی مرغ ! دنبال گرمای شرجی شاتبراشویلی، دنبال فنس های روبرو که یک کوه را از یک بطری شراب جدا می کرد. رفتم تا آن ناکجا آباد دور. رنگ صورتم تمام شده بود. شال گردن موری دور گردنم بود. هوای شرجی خیابان روبرو قاطی شده بود با صدای همایون و باد کولری که می خورد روی سینوس هایم و یک مشت درد را برمیداشت می برد تا زیر پیشانی ام.......
سعدی چو جورش میبری
نزدیک او دیگر مرو
ای بی بصر من می روم؟
او می کشد قلاب را
بطری شراب روی میز جان می دهد. شال گردن باز می شود.می خواهم زنده بمانم تمام می شود...

داستان کوتاه: ملیحه
ملیحه
نشسته بودم زیر یکی از زمین‌های تهران که با چند تا صندلی لهستانی، چند فنجان بوی قهوه و یک عالمه دود سیگار، داشت ادای کافی‌شاپ‌های دهه پنجاه رو در می‌آورد. نصف صورت همفری بوگارد، جوانی‌های آل پاچینو، موهای سفید شاملو با چند خط شعر که برای جوانی‌های آیدا سروده شده بود، چهره خسته فروغ! چند کارگر نشسته روی میله‌های آسمانخراشی در نیویورک، چند تصویر یادگاری از شجریان و چند عکس دیگر که نمی‌شناختمشان، کج و معوج چسپانده شده بود روی دیوار‌های گچیِ رنگ شده. پیانو فاخر مشکی رنگ واکس زده، با اینکه نبود، یکی از آهنگ‌های معروف را با نوازنده‌اش همراهی میکرد. نوازنده نشسته نبود روبروی در و انگشتانش روی صفحه پیانو، تند‌تند راه نمیرفت و با ریتم نت، پایش را بالا و پایین نمیکرد. بوی قهوه داغ، سرپا ایستاده بود و هر از گاهی می‌رفت تا جلد کتاب‌های قدیمیِ قرار‌گرفته شده در قفسه روبرو، بعد می‌ایستاد و اندکی از طعم تلخش را می‌چسپاند روی کتاب، چند کلمه از نوشته‌های داخلش را بر‌میداشت و می‌آورد بین فضای دلتنگ کافه، نزدیک سیگار‌هایی که داشتند هوای اتاق را می‌سوزاندند، پخش می‌کرد.
کافه پر بود از صدای سکوتی که آرام روی میزها سرو می‌شد و همهمه‌های که اصلا نبود. ملیحه آمد روبروی هیچ‌کس روی یکی از همین صندلیهای لهستانی لم نداد. ایستاد. شال گردنش را باز کرد و آرام گذاشت روی میز. میز به عطر گردن ملیحه آغشته شد و همه ملیحه را نفس کشید. ملیحه چترش را تکان داد. چند قطره باران تمام شده، ریخت روی هوا و آرام پراکنده شد روی موازیک‌های کف کافی‌شاپ که اصلا سفید نبود. بوی باران و خیسی ابرهای زمستانی که چسپیده بود روی گوشه‌های ... دیدن ادامه ›› یقه ملیحه، فضای گرم کافی‌شاپ را برد تا خیابان سرد جمهوری و برگرداند. چند سر کنجکاو برگشت سمت ملیحه بی‌ آنکه هیچکدامشان، نگاه ملیحه را به خود جلب کند. ملیحه نشست، دستانش را از دستکش خالی کرد و دستکش خالی شده از پوستش را گذاشت روی میز. کیفش را باز کرد و یک جلد کتاب چهل یا پنجاه صفحه‌ای سفید رنگ که عکس یوزپلنگی در حال دویدن رویش تصویر شده بود را بیرون آورد. ده صفحه اول تند تند ورق خورد. کتاب را خوانده و نخوانده به پشت برگرداند روی میز و صورتش را انداخت روی کف دستانش.
حالا کف دستان ملیح ملیحه، پر شده بود از یک عالمه غم و بغض و گریه و اخم و دلتنگی و سنگینی سر و بینی یخ زده قرمز و گونه‌های استخوانی و ابروهای کوتاه کم پشت و چشمان بیرنگ و لب‌های ترک خورده‌ی خط خطی. این همه‌ی ملیحه بود که اصلا دیده هم نمی شد و من داشتم حدس می زدم! چند لحظه همانطور مکث کرد. بعد دست انداخت درون کیف. سیگارم را از داخل کیفم برداشتم، فندک بلند شد و سیگار شروع کرد به تمام شدن. تند تند چند تا کام گرفتم. هوای گرم کافی شاپ داشت می‌سوخت و بعد از گذشتن از فیلتر مارلبروی فیلتر پلاس، می رفت روی دردهایم! یکی دوتا که نیست لعنتی! کتاب را گرفتم دوباره توی دستم. اولش را تند تند ورق زدم. روی پیشانی‌ام انگار مار راه میرفت و ابرو‌هایم را توی صورتم جمع می کرد.کدام صفحه بود؟! چندتا ورق جلوتر رفتم. اینجا بود گمان می کنم. خواستم شروع کنم به دوباره خواندن. یک مشت نفس سرد درون سینه‌ام گیر کرد. نه می‌توانستم فرو ببرمش و نه می‌توانستم به بیرون پرتابش کنم. بی‌آنکه در آبی فرو رفته باشم و یا طنابی دور گردنم باشد داشتم مزه مرگ را درون سینه‌ام میچشیدم. چند میز آن طرف‌تر، جوانی با موهای جو گندمی نشسته بود روبروی هیچ‌کس و داشت با خودش حرف میزد. هر از گاهی سرش را می‌چرخاند به این‌طرف و آن‌طرف، دستانش را فرو میبرد لای موهایش، قهوه‌اش را بلند می کرد تا امتداد صورت من، و به اندازه چند سی‌سی از قهوه می‌خورد. حدودا چهل ساله به نظر می‌رسید. با خط و خطوطی نامنظم روی پیشانی و چروک‌های محدودی دور چشم. انگار داشت چیزی می نوشت. نگاه را دوخته بود به هیچ جای کافه، چند میز آن طرف‌تر از میز من. سرش را که بلند میکرد، چشمانش هوای بین میز من را می‌شکافت، با بوی قهوه قاطی می‌شد، از لای دود سیگارم در هاله‌ای از غم، عرض میزم را طی می‌کرد، می‌رفت تا انتهای کافه و کوبیده می‌شد به تابلوهای روبرو که کج و معوج روی دیوار نصب شده بود. . نصف صورت همفری بوگارد، جوانی‌های آل پاچینو، موهای سفید شاملو با چند خط شعر که برای جوانی‌های آیدا سروده شده بود، چهره خسته فروغ! چند کارگر نشسته روی میله‌های آسمانخراشی در نیویورک، چند تصویر یادگاری از شجریان و چند عکس دیگر که نمی‌شناختمشان، کج ومعوج، چسپانده شده بود روی دیوار. از صورتش زیاد چیزی دستگیرم نمی شد. هیچ حسی در اطراف میزش پخش نشده بود. روی میز، یک خودکار، یک چتر عصایی تکیه داده شده به پشت صندلی، یک لیوان قهوه که هر از گاهی بالا و پایین می‌شد، چند برگ کاغذ و یک کیف دستی مشکی رنگ، تمام آن چیزی بود که از مرتضی می‌دیدم. شلوار جین مشکی‌اش هم از زیر صندلی لهستانی دیده میشد که با یک پیراهن دکمه دار اسپرت زغالی رنگ ست شده بود. سرم را که عقب‌تر می‌بردم گوشه بوت مشکی رنگ هم از زیر صفحه میز دیده میشد. روی پیشانی اش چند تا چروک بگی‌نگی عمیق وجود داشت. درست مثل کاغذ های قدیمی امتحانی! قهوه‌اش را می‌خورد، به روبروی نگاه می‌کرد، قهوه اش را پایین می‌آورد، به روبرو نگاه می‌کرد، دوباره قهوه اش را می‌خورد، به روبرو نگاه میکرد و شروع میکرد به نوشتن. کتابم را باز میکنم. کتاب را که باز کرد دوباره شروع کرد به خواندن. به سیگار کشیدن. به پرت کردن دردهایش دورن ابرهای بالای میز! ملیحه چند خط از کتاب را خوانده و نخوانده، جمع کرد درون چشمانش، نفس عمیقی کشید و خیره شد به هوای دم کرده‌ی اتاق. چشمهای زیتونی رنگش را برگرداند سمت موهای قهوه‌ای رنگ من. دوباره نفس کشید. من دوباره نفس کشیدم. او دوباره نفس کشید. من دوباره نفس کشیدم. یک لحظه نه! راستش را بگویم اصلا مکث نکرد. چشمانش را برگرداند. کتاب را برداشت و گذاشت توی کیفش. سیگارش را مچاله کرد در زیرسیگاری چوبی وامانده‌ی کثیف و هزار دود اندود. دستکشش را برداشت، وسایلش را جمع کرد و بی‌آنکه دوباره نگاهم کند رفت سمت صندوق. صدای کیف ملیحه حالا تمام حجم کافی شاپ را پر کرده بود. صدای کارت ملیحه از کیفش بلند شد و کشیده شد درون دستگاه! رمز کارت ملیحه بین دست‌های صندوق‌دار و دستگاه کارت خوان بود که ملیحه از در بیرون رفت و قدم زنان، خیابان منتهی به جمهوری را زیر بارانی که دیگر نمی‌آمد به انتها رساند. هنوز سر جمهوری نرسیده بود که شروع کردم به نوشتن.کاغذهای قبلی را پاره کردم. بعد فشارشان دادم بین مشت‌هایم و شروع کردم:
نشسته بودم زیر یکی از زمین‌های تهران که با چند تا صندلی لهستانی، چند فنجان بوی قهوه و یک عالمه دود سیگار، داشت ادای کافی شاپ‌های دهه پنجاه رو در می‌آورد. نصف صورت همفری بوگارد، جوانی‌های آل پاچینو، موهای سفید شاملو با چند خط شعر که برای جوانی‌های آیدا سروده شده بود، چهره خسته فروغ ! چند کارگر نشسته روی میله‌های آسمانخراشی در نیویورک، چند تصویر یادگاری از شجریان و چند عکس دیگر که نمی‌شناختمشان، کج و معوج چسپانده شده بود روی دیوار های گچیِ رنگ شده.

هی چشمانم را پاک میکنم هی دوباره خیس میشود هی پاک میکنم هی دوباره خیس میشود . اینهمه بغض نشسته درگلوی تمام نشونده از چیست؟ انگار آسمان غم گرفته این جمعه تلخ ، امده است تا زیر سقف صورتم پایین. نفسم کوتاه شده است و تمام بدنم سست است. با دست هایم ابر ها راکنار میزنم. اشک ها را پاک می کنم. کنار نمی رود. پاک نمی شود. تمام نمی شود این جمعه دلگیر مرگ اندود لعنتی. هر جای ایران را که باز میکنی نوایت دارد پخش میشود. تصویریت دارد جلوه میکند. عزیزی میگفت ترس های آدمی خلاصه یک روزی گریبان آدم را میگیرد و محکم میکوبدش به دیوار! همیشه از امروز می ترسیدم. روزی که بگویند نیستی، بگویند نمی خوانی، بگویند رفته ای به نمی دانم آن کجای آن سوتر. گمان میکردم در چنین روزی اگر زنده باشم در تشیع یک تاریخ، در تشیع یک فرهنگ در تشیع حافظه جمعی چند نسل در کنار میلیون ها مشتاق بلند بلند گریه خواهم کرد. اشک خواهم ریخت. انقدر اشک خواهم ریخت و راه خواهم رفت در کنار انبوه مشتاقانت که ارام خواهم شد. ای دریغ ! ای حسرت! حالا ان روز ترس فرا رسید. بی انکه بتوانیم کنارت راه برویم . بی آنکه آواز هایت را در کنار تابوتت همنوایی کنیم. بی آنکه تالار وحدت را تا میدان آزادی تشیع ات کنیم و بلند بلند بگرییم. حالا باید بسنده کنیم به همین پست های مجازی! به همین اندوه انبوه! به همین خداحافظ ساده! به همین اشک های نشسته روی مبل! به همین سیگار روبروی پنجره! به همین بغض که امانمان نمی دهد. به همین ابرهای تمام نشدنی آسمان نانجیب تهران.صدای یک تاریخ را سوار هواپیما میکنند و می برند تا در کنار استاد سخن دفن کنند. استاد آواز در کنار استاد سخن! چقدر حافظ و حافظیه حسادت می کنند امشب! چقدر مقبره سعدی دلگیر می شود امروز. کجای این ایران خاکت میکردند که ارام میگرفتیم. قلب ایران کجاست؟ انگار دارند تو را در سینه هایمان دفن می کنند که اینقدر سینه مان سنگین شده است. چرا هر چه گریه می کنیم آرام نمی شویم! ما یک خاک سپاری باشکوه به شما بدهکاریم! ما شما را درون سینه هایمان به خاک میسپاریم. قرار مان بماند برای تاریخ. برای روزی که ظلم ظالم و جور صیاد تمام شده باشد.مرغ سحر ایران زمین آسوده بخواب:(

از برادر بزرگم روزی که رفت دارخوین و دیگر برنگشت، یک تابلوی بزرگ نقاشی (که از روی عکسش کشیده شده است) مانده که هنوز در بهترین جای خانه ی پدری نصب شده است. از اون روزها فقط همین تابلو که بنیاد شهید در روزهای اول شهادتش برایمان اورده بود یادم هست و هق هق های تمام نشدنی مادرم که یک ماه تمام چیزی نخورد و تصویر خمیده پدرم که می نشست کنار اتاق و یک پایش را دراز میکرد و پیشانی اش را میگرفت بین دو انگشتان دست راستش و آه می کشید! دقیقا یادم هست وقتی خبرش را آوردند مادرم افتاد، پدرم نشست روی زمین و سرش را کوبید به کشوی کمد باز شده ی کنار رختخواب! بوی خون پیشانی پدرم بلند شد و با صدای نفس های مادرم که بالا نمی آمد تمام حجم گوش هفت ساله ام را پر کرد. مادرم که مرد، تیکه پارچه ای را پدرم زیر بینی اش سوزاند! او نفس کشید. تکه تکه! پاره پاره! و زنده شد. از آن غروب غمگین همین تصویر ها یادم مانده است و تصویر دو بسیجی که هفته بعد بوم نقاشی برادرم را آوردند و گفتند "آنها که برای خدا رفته اند را مرده مپندارید آنها زنده اند و نزد خدایشان روزی میگیرند و عند ربهم یرزقونند!
حالا برادرم سالهاست رفته است و سالهاست تابلوی نقاشی اش با پیشانی بند سبز رنگ روی دیوار خانه نصب شده است. روزی که می رفت نوجوانی ۱۸ ساله بود که میگفت یک وجب از این خاک نباید دست عراق بیوفتد. روزی که رفت حتی نمی دانست سیاست چیست. سرباز نبود. داوطلب رفته بود. هر از گاهی عکس هایش را برایمان میفرستاد. عکس هایی که حالا زرد شده اند! روزی که کنار چادر سرپا ایستاد و پیشانی بندش را بست، شاید فکر نمی کرد همان صدای فلاش دوربین قرار است سی و چند سال روی دیوارخانه ی مان نصب شود و هربار آهی شود که وجود همه ی مان را آتش بگیراند. همه ی دستاورد و دریافتی ما از بنیاد شهید ، بنیاد مستضعفان و جانبازان ،سازمانتبلیغات انقلاب اسلامی و کمیته های پرطمطراق جنگ، همین یک نقاشی شده است که چسپیده است به دیوار. قامت رعنای برادرم بی هیچ صدایی، بی هیچ نگاهی، بی هیچ عطر تنی، بی هیچ حرفی، رفته است درون قاب و میخ شده است به روبرو. روبرویم ایستاده است و به من نمی نگرد. روبرویم ایستاده است و مرا نمی بوسد. روبرویم ایستاده است و مرا در اغوش نمی کشد. روبرویم ایستاده است و نفس نمی کشد. روبرویم ایستاده است و مرا بلند نمی کند و تا سقف پرتاب نمی کند. همان شکل جوان. همان ... دیدن ادامه ›› شکل رعنا. همان شکل هجده سالگی! حالا من بزرگتر از اویم. موهایم سفید شده است، دورچشمانم چروک شده است اما او هنوز همانگونه، همانقدر معصوم درست مثل همه ی این سال ها دارد نگاهم میکند. حسن و حسن های ما، هجده سالگی هایشان را فدای خاکی کردند که قرار بود درونش آباد شود. قرار بود فقر از چهره اش زدوده شود. قرار بود کاخ هایش فروریزد و آزاد باشد. برادر من برادرهایمان رفتند و هرکدامشان شدند قاب عکسی پر حسرت چسبانده روی بهترین نقطه دیوار خانه ی پدری . بهترین هایی که فقط تصویرشان مانده است و انبوهی اندوه که جانمان را آتش میزند. آنهایی که بر میراث شان ماندند از ایران ویرانه ای ساختند و نشسته اند در صندلی های قشنگ و دارند نزد خدای خود روزی میگیرند که به راستی اینها عند ربهم یرزقون شده اند! از ایران حالا ویراه ای مانده است . ویرانه ای اسیر! ویرانه ای فقیر! ویرانه ای منزوی! ویرانه پرخاشگر! ویرانه ای ویران! چه خوب است که عکس ها نمی بینند.چه خوب است عکسها نمی توانند حرف بزنند . چه خوب است عکسها غصه نمی خورند و اشک نمی ریزند.