یک گروه نمایشی در تدارک اجرای یک نمایش به دنبال بازیگر در نقش رومئو و ژولیت هستند در این اثنا اختلافات گروه و تیم ممیزی باعث می‌شود کارگردان حذف و نمایش به مبتذلی تبدیل شود.
گروه نمایشی که گویی بعد از اجرای قبلی با هم رفاقتی به‌هم زده‌اند در تعامل و گفتگوهای خود مسائل مختلفی را بیان می‌کنند. مکالمات، شوخی ها و بحث ها همچون بسیاری از نمایش‌ها و یا فیلمهای اخیر (که نقطه آغاز آنها را می‌توان فیلم درباره الی دانست) گفتگوهایی امروزی با بیرون‌ریزی اختلافات همراه است اما در این گفتگوها که بعضاً دوستانه نیز پیش نمی‌رود مسائل متنوعی مطرح می شود. بحثهای ارتباطات بین فردی ، روانشناسانه ، نظریات ماهوی و فلسفی و ... اما اصل نکته ای که کارگردان در دل این بزن و بکوبهای نمایشی قرار است اشاره کند همان سوال مطرح شده در بروشور و صفحه اصلی نمایش است: «رویا واقعیت دارد یا واقعیت رویاست» . تصوراتی که مانی آنها را اظهار می‎کند تماشاچی را به این فکر می‌برد که آیا آنچه در روی صحنه اتفاق میفتد تصورات ذهنی مانی است یا واقعیتی بیرونی. در صحنه‌ای مانی با ماریا(بازیگر نقش ژولیت که گویی مهاجرت کرده) از طریق ویدئو مکالمه می‌کند حالتی را متبادر می‌کند که آیا ماریا وجود خارجی دارد و یا زاییده ذهن کارگردانی خسته است.
بازی بازیگران یکدست نیست . برخی راحت تر و بعضاً از جمله ماهی و مانی بازی‌های متزلزلی را ارائه می‌دهند.
هرچند که پوستر نمایش به سبک کوبیسم اشاره دارد اما متن ترکیبی متفاوت را به نمایش می‌گذارد؛ مانی و دوستانش به شکلی مدرن شخصیتهایی قابل لمس و امروزی هستند و از سوی دیگر سایرگروه تئاتر ازجمله طراح لباس، طراح نور و طراح گریم و تیم ممیزی به صورتی تئاتریکال و سانتیمانتال معرفی می‌شوند.
کارگردان ... دیدن ادامه ›› با زیرکی نمایش را با همخوانی بازیگران و همراهی دست زدن تماشاگران با حال و هوایی شاد و مفرح به پایان می‌رساند.
در مجموع نمایش رومئو و ژولیت و چند کاراکتر دیگر نمایشی است که با ترکیبی مناسب از حرکات و دیالوگ، فراز و فرودهای خوبی داشته، هرچند تاحدی پرگویی می‌کند اما حرف خود را میزند و در نهایت تماشاگر را خسته نمی‌گذارد.

بازیگر نداره؟!!

باستان شناسی که در منطقه ریگ جن مشغول کار بر روی اشیاء باستانی بوده است در اثر انفجاری در اتاقش ناپدید می‌شود. تیمی برای تحقیق این موضوع به منطقه عازم می‌شوند و...
سوای ایده نمایش که ملغمه‌ای است از ژانرهای جنایی، پلیسی، عشقی، ترسناک، سفر در زمان، موضوعات فضایی ، وجود جن ، مسائل سیاسی و ... معبد اقیانوس هم از متن و هم از اجرا ضعیف است.
دیالوگ‌گویی به گونه‌ای آزاردهنده است گویی بازیگر فقط بناست دیالوگ را بیان کند و منتظر پاسخ بازیگر روبرو نمی‌ماند و بازیگران دیالوگهای از پیش نوشته را به صورت هم می‌کوبند. پرسش ها و تکرارهای بی‌جهت یک جمله در گفتگوها جز تطویل نمایش و کلافه کردن تماشاگر نتیجه ای ندارد. هرچند نمایش با سرعت بیان سعی در نگه داشتن ضرباهنگ دارد اما تکرارها و اضافات متن، اجرا را از ریتم می اندازد. به طور مثال تکرار حرفها و جملات بعد از نفهمیدن های قباد و یا سرجوخه سنجری و یا قتل سرهنگ و اساساً وجود خود سرهنگ که همه قابل حذف می باشند. دکورچینی با ادا و اطوار و کشدار را نیز می‌توان به این حذفیات افزود.
دکور تیره و یکدست در سالن بزرگ مولوی هرچند کاربردی است ولی چشم را خسته می کند و نمایش به مدد شوکهای صوتی بلند و ناگهانی بیننده را بیدار نگه می‌دارد و تنها نقطه قوت را می‌توان در طراحی و اجرای لباس (خصوصاً قباد) دید.
هرچند نمایش معبد اقیانوس پتانسیل یک اجرای خوب را داشت ولی جز یک پوسته ای از فیلمهای علمی-تخیلی اثری باقی نمی‌گذارد.

توافق نامه داستان دو دوست است؛ یکی از آنها می‌خواهد خانه اش را بفروشد و برای تسهیل در امر فروش از دیگری خواسته که همراهی‌اش کند.
زمانِ نمایش توافق نامه (Compromis نوشته نویسنده و کارگردان معاصر فلیپ کلودل) در پایان ریاست جمهوری ژیسکاردستن و شروع به کار فرانسوا میتران(1981) قرار دارد. درست در برحه ای از بیم و امید برای مردمی با شرایط اقتصادی متوسط در فرانسه. داستان دنی و مارتن داستان انسانهایی است که حرفه و موفقیت و زندگی‌شان به شرایط و سایر انسانها وابسته است. دنی و مارتن هردو در کارشان پیشرفتی نداشته و همه این شکست‌ها به زعم آنها به سیستم فاسد، مسئولین بی‌کفایت و ناتوانی دیگران در دریافت استعدادشان باز می‌گردد و با آمدن میتران بناست این دوران تغییر کند و روح تازه‌ای در جان آنها بدمد. امیدی که در طبقه متوسط جامعه همواره نوسان دارد و با تغییرات سیاسی آنها را دلخوش به پایان مشکلات می‌کند.
نمایش سلیمانی وفادارانه نسبت به متن نمایشنامه به اجرا در آمده است. استفاده از دکور رئال و خوش ساخت یکی از نقاط قوت کارهای سلیمانی است که در این نمایش نیز خودنمایی می‌کند هرچند خالی و موقتی بودن خانه را کمتر بازمی‌نماید و جعبه های چوبی وسایل بسته بندی شده بیشتر تداعی گر ورود بار از جایی مثل گمرک می باشد. ولی رعایت جزئیاتی جذاب از جمله یخچال تک درب ، چراغهای نئونی پشت پنجره و رنگهای متناسب دهه 80 صحنه را از لحاظ بصری دیدنی کرده است.
بازی بازیگران نیز چنان روان و یکدست است که داستان بدون افت قابل ملاحظه پیش می‌رود. هرچند به سبب متن یک سوم ابتدایی نمایش تاحدی کشدار و کم جون به نظر می‌رسد ولی این افت را می‌توان به نوعی عقب نشینی برای جهش انتهایی و فراز داستان قلمداد کرد. فرازی که در جدال دو دوست و بی‌توجه به شخص سوم جریان می‌گیرد و تمام بغض‌ها و ناگفته ها بدون ملاحضات همیشگی بیرون ریخته می‌شود، جدالی که از نگاه ساده خریدار(دووال) یک بازی تئاتر فوق العاده است.
در کل ... دیدن ادامه ›› نمایش توافق نامه نمایشی است دیدنی با پرداختی ظریف و به دور از شعار از دروغ‌ها، باورها، اعتمادها، خیانتها، خودخواهی ها و وفاداری، از روابط بین انسانها و شرایط حاکم بر این روابط که نظر موافق تماشاگر را جلب می‌کند.

نمایشنامه تراژیک سالومه یکی از بهترین آثار اثر اسکاروایلد داستان دختری است که در انتقام نافرجامی عشقش نسبت به مردی زاهد، باعث مرگ او می‌شود.
هرچند واقعه مرگ یحیی در تاریخ به گونه های مختلف بیان شده و روایتهای متعددی از آن وجود دارد اما آنچه اسکاروایلد از تاریخ وام گرفته با پی رنگ ناکامی درعشق و انتقام و مرگ بیان شده است. داستان سالومه دارای فراز و فرودهای دراماتیکی است که به خودی خود برای مخاطب شنیدنی است.
داستان با تک گویی بازیگر نقش سالومه که خود راوی قصه نیز هست بیان می‌شود. متن سالومه نوشته پرهام با الهام از متن وایلد موزون و آهنگین و پراستعاره است. شنیدن استعاره ها و عبارات مسجع و شاعرانه که دقیق و شیوا نیز بیان می‌شود شیرین و دلنشین است. استفاده از واژگان فاخر متن اثر را به لحاظ ادبی غنی و ستودنی نموده است. هرچند در بخش هایی سنگینی متن برای مخاطبی که با ادبیات کهن غرابت چندای ندارد نامفهوم و سردرگم کننده بوده و روایی قصه را مختل می‌کند.
نکیسا عقبایی با بیان راحت از پس متنی چنین سنگین به خوبی برآمده که نشان می‌دهد تمرینهای بسیاری داشته است.
به سبب اجرای مونولوگ و از سویی چند کاراکتری بودن قصه، طراحی و اجرای حرکات پیچیدگی زیادی را می‌طلبد لیکن در برخی صحنه ها اکت‌ها کم رمق جلوه می‌کند. به خصوص صحنه رقص روز جشن که اهمیت زیادی در داستان داشته و باعث متاثر شدن هرود و تصمیم شومش می‌شود، چندان چشم نواز و تاثیرگذار دیده نمی‌شود. این کم‌باری بصری در صحنه آغازین و وِردخوانی و یا صحنه در هم شکستن سالومه(که هرچند با موسیقی دلنشینی همراه است) نیز ... دیدن ادامه ›› دیده می شود.
اما آنچه واقعا ناامید کننده است طراحی لباس است. رنگهای مرده، پیراهن کوتاه و کفشهای کهنه و تاجی از مفتول مسی هیچ سنخیتی با سالومه‌ی اشرافی و زیبا ندارد. حتی اگر قصد کارگردان کاستن از اغواگری و فتنه گری شخصیت سالومه بوده است این طرز پوشش نمی‌تواند کمکی به آن کند.
در مجموع سالومه نمایشی است دیدنی و (یا به بیان بهتر) شنیدنی که که قدرت متن در آن از اجرا پیش‌تر است اجرایی که سعی در بازنمایی قدرت و روحیات زنانه دارد و از پس آن تاحدی بر میاید.

نوشته تازه پویا سعیدی برگرفته از نام داستانی است از هاروکی موراکامی به همین نام، «اسفرود بی دم» که شبیه «یک سر و دو گوش»، بیانی است بی سروته برای موجودی تخیلی که این خود نشانی دارد از داستانی غیرواقعی .
نمایش از 5 بخش یا موومان تشکیل شده است؛ ابتدای هر موومان خواننده قطعه‌ای را می‌سراید و مجری، نمایش آن بخش را با اثری بهتر معرفی می‌کند.
فضای کار را می‌شود تاحدی سورئال و یا رئالیسم کثیف دانست و مخاطبی که از آثار موراکامی و بوکوفسکی لذت می‌برد می‌تواند با این اثر بهتر همراه شود. از لحظه ای که کارگردان با فلش‌بک بازیگرش را به عقب برمی‌گرداند و کنترل او را به دست می‌گیرد نامتعارف بودن داستان خودش را نشان می‌دهد.
در داستانِ هر اپیزود عموماً کاراکترها یا در نقطه ضعف و یا در نقطه قدرت قرار دارند و در لحظه‌ای ذهنی و جادویی یک جابجایی قدرت صورت می‌گیرد که در پی آن تقابل قدرت به نوعی دیگر بازنمایانده می‌شود. اینکه چگونه این تغییر صورت می‌گیرد که کاملا بی‌اساس، غیرواقعی و مضحک به نظر می‌رسد مهم نیست، اشاره نمایش رو به این تقابل و رفتار شخصیت‌ها در موقعیت جدید است. موقعیتی که هرآن می‌تواند به قبل بازگردد و یا باز تغییر کند. به طور مثال می‌توان به صحنه به دست آوردن اسلحه توسط متهم در بخش بازجویی و یا اطاعت همسر در بخش مرگ نویسنده اشاره نمود.
بازی ها و طراحی صحنه و لباس ها به اندازه و قابل قبول هستند. صدابرداری در بخش خواننده می‌تواند بهتر صورت گیرد و تاخیر در اجرا هیچگاه قابل قبول نبوده و نیست و نخواهد بود.
در مجموع نمایش اسفرود بی‌دم اثری است جذاب و دیدنی که مثل یک کتاب خوب تخیل شما را به کار می‌گیرد می‌خنداند و در نهایت به صورتی کنش‌مند تفکر را نیز به شما هدیه می‌کند.

داستان عشق و خیانت نمایشنامه هملت شکسپیر، دستمایه نمایشی شده که عبدالرزاقی در اولین تجربه کارگردانی با مدل طنز خاص خود به روی پرده برده است.
کارگردان با وفاداری به اصل متن، نمایش را در چندین پرده اجرا می کند. اجرای این نسخه از هملت به صورت پارودی بوده و با شوخی‌ها و لطیفه ها، سعی در ایجاد جذابیت در مخاطب می‌کند هرچند که اجرای برخی جزئیات زاید، باعث تطویل نمایش و در جاهایی کسالت آور می‌شود. به عنوان مثال می‌توان به بخش های مربوط به پولونیوس و مرگ او اشاره نمود که تقلیل آنها لطمه‌ای به کل نمایش نمی‌زند.
از سویی قسمت‌های زنانه خصوصاً عشق افلیا و نحوه مرگ او نیز مورد توجه ویژه‌ کارگردان بوده است. به این منظور حرکات رقص و نور به شکلی چشم نواز طراحی شده است. لیکن خشکی و عدم انعطاف حرکات بدن و بیان افلیا (با بازی بیتا رحمانی) از نرمی و لطافت حرکات می‌کاهد.
دکور شامل سازه ثابتی از پلکان و دوپنجره از نمای قلعه است که به لطف این موضوع پرده های نمایش به سهولت و سرعت تغییر می‌کنند. موزیک از ابتدا تا انتها با ضرباهنگ مناسب چه در قسمتهای شاد چه قسمتهای غمناک، قصه را همراهی می‌کند. طراحی و اجرای لباس از نقاط قابل توجه این اثر است که کاملاً هماهنگ با کاراکترها طراحی و با ظرافت اجرا شده است.
در مجموع هملت نمایشی است فانتزی، سرگرم کننده و مفرح که هرچند تا یک اجرای تمام عیار فاصله دارد اما مخاطب را تاحدودی راضی می‌کند.

استرالیا داستان هجرت‌هاست. هجرت‌های اجباری از سرزمین مادری، از آغوش «یوما» به آغوش غریبه. به امید رهایی. رهایی از تحقیرها و خردشدن ها. رهاییِ ... دیدن ادامه ›› پرواز، بال زدن در آسمان شادی و رهاییِ شنا دردل هیجان. رهاییِ رقص عاشقی در زمین.
نمایش استرالیا با تاریکی مطلق شروع می‌شود تاریکی‌ای که نمادی از مرگ است نمادی ازعمق دریایی ژرف و نمادی از تنهایی و بی‌پناهی
سه کاراکتر با تجربه زیسته متفاوت از دردهای خود روایت می‌کنند.
دکور از سه تابوت شفاف و سه سکوی چوبی متحرک تشکیل شده که در عین سادگی، کاربردی و کافی است. موسیقی نقش مهمی در روایتگری نمایش دارد و فضای احساسی و جغرافیایی نمایش را زیبا و دلنشین عطرآگین می‌کند.
بازیگران با چهره های متناسب با کاراکترها، راحت و روان، نقش ها را به صحنه می‌آورند. قصه روان و ساده و پر جذبه با پرهیز از پرگویی در عین تلاش در بازشناخت کاراکترها، دغدغه مندانه دردی را بیان می کند که در تن امروز ما نشسته است.

پ.ن: رورانس ها و خطابه‌های انتهای نمایش همیشه آزاردهنده است خصوصاً توضیحات اضافه دادن و التماس به نظردهی. نکنید این کار رو حیف اون حال خوبِ بعد از اجرا نیست؟

نمایش "لحظه ها و همیشه" برشی است از زندگی یک زوج که درست بعد از عمل پیوند قلب مرد(کیوان) شروع می‌شود، قلبی که از یک دختر جوان گرفته ... دیدن ادامه ›› شده است. قلبی که به عنوان جایگاه عشق و احساسات می شناسیمش.
ارتباط بین آذر و کیوان به واسطه فاصله مکانی از طریق تماسهای تلفنی و پیام رسان واتساپ صورت می‌گیرد که همین جا نشان می دهد کاراکترها از جنس خودی بوده و نقطه اتصالش با تماشاگر را ایجاد می‌کند.
رفته رفته با اتفاقاتی که پیش می‌آید رابطه دچار تنش می‌شود که می‌توان ظرافت لایه‌های حسی و واکنشی کاراکترها را در متن پیدا کرد.
آذر به عنوان یک زن امروزی است سرشار ار زندگی، پرانرژی و قدرتمند در مدیریت زندگی. از کارکردن و پیدا کردن خانه، سعی برای مهاجرت کیوان، تلاش در حفظ رابطه‌اش و پرورش جنینی در شکم. کیوان با قلب تازه و درگیری های ذهنی‌اش سوالاتی را مطرح می‌کند سوالاتی از جنس چرایی وجود، فلسفه مرگ و هستی. گویی آذر نمادی است از زندگی و کیوان نمادی از مرگ.
نمایش دارای کمترین اکت و بیشتر بر پایه دیالوگ و ویدئوآرت پیش می‌رود که این خود تاحدی باعث کم رمقی نمایش می‌شود هرچند با اضافه شدن مانیا و نمایش فیلم ریتم تاحدی برمی‌گردد. اصولاً نمایش داستان‌گو بوده و فرمت فیلمهای کوتاه دارد.
طراحی صحنه و دکور مینیمال بوده از سه باکس برای نشستن کاراکترها تشکیل شده است. بازی ها نیز به اندازه و بدون غلو و کاملاً راحت، در خدمت اجراست.
در مجموع لحظه ها و همیشه نمایشی است دیدنی که ذهن بیننده را تا مدت زیادی درگیر می‌کند.

پ.ن: من نمایش "امروز روز خوبی است برای مردن" را بیشتر دوست داشتم.

هارمونی و بالانس
آنچه که این نمایش رو دیدنی می‌کند هارمونیست، تعادلی از دیالوگ، اکت، نور، دکور و موسیقی
این مهم نیست که بیننده عقاید چگوارا را چقدر قبول دارد، این که قدرت رسانه تا کجاست، این که مکاتب مارکسیسم، لنینیسم، انترناسیونالیسم، لیبرالیسم و ... چی هستند و چه کردند ... اجرا یک پکیج زیباست که تماشاگر را محو تماشا می کند.
از یک طرف گفتگوهای پینگ پونگی بازیگران، حرکات به اندازه بدنهای آماده و از سوی دیگر عوامل محیطی نورپردازی دقیق و به موقع، دکور خلوت با کارکرد دوسویه و سولوی زیبا و دلنشین علیرضا عبدالکریمی، فضایی برای پرواز روح آماده می‌کند. گردبادی آرام که لحظه لحظه تو را از زمین می‌کند و بالا می‌برد و ... و وقتی تماشاچیانِ هولِ تشویق و هورا، شروع به کف و سوت زدن می‌کنند با مغز به زمین می‌خوری!
در مجموع «چه» اثری است یکپارچه و هماهنگ که لذت تئاتر را به بیننده می چشاند.

هستی  رنج است
زندگی رنج است
دل بستن رنج آور

قتل بابک خرمدین در اوایل سال 1400 بعد از گذشت دوسال دستمایه نمایشی با عنوان لحد شده است.
نمایشنامه گویی مقاله ای است که در آخرین روزهای پایان ترم با عجله و بدون فرصت بررسی نوشته شده است. هر آنچه به حادثه مربوط شده بدون ارتباط خاصی باهم در هم ریخته شده است . گفتگوهای در مذمت خشونت از زبان کاراکتر اصلی و دوست صمیمی اش چنان نچسب و لوس پیش می‌رود که حوصله خود بازیگرها را هم سر می‌برد. اتفاقا نمایش آنجا که کمتر دیالوگ دارد بهتر پیش می‌رود. بازی های سطحی اغلب بازیگرها نیز کمکی به هضم نمایش نمی‌کند. تنها نکته مثبت در بازی میتوان به بازی بازیگر خردسال(سارا داداش پور) اشاره کرد.
نورپردازی جز در مواردی کوتاه نمود چندانی ندارد و وجود اکسسوری های مازاد صحنه اعم از جارو شارژی و آبمیوه گیری نیز جایگاهی ندارد. دکور که اغلب با رنگ قرمز رنگ امیزی شده نمادی از خشونت و قتل را در ذهن متبادر می کند.
پرداختن به موضوعات اجتماعی به خصوص مواردی که با تم جنائی و روانشناسی همراه هستند خود به تنهایی می تواند جذاب و دیدنی باشد ولی لحد از این جذابیت بهره‌ای نمی‌برد.

کنسرت نمایش
قصه ۶۵۷ در مورد عاشقی است، عاشقی حول محور چشمها و اثر چشمها در روابط انسانی. نمایش همچون لایه های ساندویچ از شبه کنسرت، تئاتر و ... دیدن ادامه ›› لایه آخر کنسرت تشکیل شده است. امیرعظیمی با بازی و ترانه ای عاشقانه که از چشمهای معشوق می گوید نمایش را شروع میکند و سیما تیرانداز در هیبت یک راننده و به اصطلاح ماشین خواب از عشقهای نافرجامش می گوید و نیز از گذشته ای تلخ زمانی کولبری میکرده خاطراتی را گویی در کافه ای است و برای حاضران تعریف میکند. بازی جذاب سیما تیرانداز با تعامل با تماشاچیان همراه است که سوالاتی را از حاضران پرسیده و در این میان بازیگرانی نیز هستند که در بین تماشاچیان این بازی را به جهت دلخواه هدایت میکنند. دایی سیما از تجارب زندگی و روابطش با آدمها میگوید و در این میانه با ترانه هایی نوستالژیک همراهی تماشاچیان را می طلبد. حمیدرضا ترکاشوند هم به عنوان یک مشتری عاشق دل خسته در کافه با صدای گرمش ترانه هایی را در باب تنهایی و دلتنگی میخواند. و در آخر نیز نمایش با شبه کنسرتی از امیرعظیمی به پایان میرسد.
در یک نظر شخصی میتوانم بگویم من نمایشهای تعاملی را نمی پسندم خصوصا اگر تماشاچی را معذب و غافلگیر کند. به طور مثال آوردن دختری از میان تماشاگران در میان صحنه و بغل کردنش ایده ای غیرجذاب و کمی آزاردهنده است. شبه کنسرتها هم درحد یک بار اجرا کافی به نظر میرسد و برای امثال من که برای دیدن تئاتر به سالن میاییم و کنسرتها را هم با وسواس انتخاب می کنیم چندان جالب نیست. بازی سیماتیرانداز و نحوه قصه گوییش را دوست داشتم. داستان تا جایی که از قصه روابط آدمها می گوید شنیدنی ست. هرچند در نمایش به کولبر بودن سیما و کوهستان اشاره میکند ولی این موضوع در همین حد باقی می ماند و در کاراکترِ او اثری از آن سادگی و مظلومیت این قشر از هموطنان دیده نمی شود بلکه شخصیتش بیشتر به راننده ای جسور، لوتی، جَلب و حاضرجواب شباهت دارد.
در مجموع نمایش متوسطی است که دیدنش خالی از لطف نیست.
پ.ن: بهترین قسمت نمایش برای من "نقاشی رو قبر بچه ها و ترانه بارون " بود.