اول خطاب به مدیریت مجموعه عمارت ارغوان: به نظرم کمی در روش های مدیریتی تجدید نظر کنید. یک. تاخیرهای شروع اجراها و نگه داشتن تماشاگران در سرمای حیاط. دو. دیگه الان تقریبا همه جا دستگاه خودکار چاپ بلیط دارند و دیشب بعد از مدت ها تو صف طولانی گیشه ایستادم فقط برای چاپ بلیط. سه. تقریبا نیم ساعت آخر نمایش دیشب برق رفت و نمایش در تاریکی با همکاری تماشاچیان ادامه پیدا کرد. نبود ژنراتور و برق اضطراری در همچین مجموعه ای چقدر عادیه؟ البته همه اینها را میشد به حساب مشکلات اقتصادی گذاشت، اما آنچه عجیب تر بود اینکه حتی یک نفر از مدیریت مجموعه برای عذرخواهی از گروه نمایش و تماشاگران به صحنه نیامد. تاسف باره. نمایشخانه که فقط بیزنس نیست. با هنر و فرهنگ سر و کار دارید ناسلامتی.

دوم. نمایش
می توانست یکی از بهترین نمایش هایی باشد که من دیده ام. چهل دقیق اول نمایش خانمی که کنار من نشسته بودند تمام مدت گوشی شون روشن بود و در حال پیام فرستادن بودند. و بعد هم که برق رفت. اما نمایشنامه قوی، بازیگران خوب و کارگردان که الحق علیرغم رفتن برق کم نیاوردند باعث شد تصوری داشته باشم از نمایشی که می توانست باشد و همین کافیست. این اولین بار بود که متن نمایشنامه را از قبل خوانده بودم، اما صحنه جذاب تر از متن بود. بعد هم که برق رفت آقای غلامی با استفاده از گوشی موبایل و کوبیدن پا به زمین کمبود موسیقی و صدا و نور و همه چیز را مدیریت کردند و تلاششون برای مدیریت شرایط یکی از تحسین برانگیزترین تلاش هایی بود که در عمرم دیدم. من امکان حضور در اجراهای جبرانی را ندارم، اما حتما پیگیر کارهای بعدی کارگردان و بازیگران خواهم بود.

مده‌آی اوریپید زن ستیز است، اما مده‌آی امین سعدی و باران شادپوری نه فقط زن ستیز نیست که توانسته به چیزی ضد آن تبدیل شود. اگر متن اصلی مده‌آ را خوانده باشید کاملا می فهمید که آنچه روی صحنه برده اند چطور علیرغم وفاداری به نمایش اوریپید، حرف خودش را زده و راه خودش را رفته است. من نمایش را بسیار دوست داشتم. نوع پرداخت و اجرای آن بسیار بسیار محترم و سنگین است. لباس و حرکت شخصیت ها، مده‌آ را به دنیای معاصر ما پیوند می‌زند و به قول یکی از دوستان همراه، لحظه هایی که رنج زن در حرکات موزون آیگیوس همنوا با موسیقی جان می‌گیرد انگار رنج تجسد می یابد. به نظرم موسیقی اگرچه بسیار دل انگیز و جادویی بود، اما خود نمایشنامه اثر و به ویژه بازی خانم مقصودی نقاط قوت اصلی نمایش هستند. کارهای بعدی خانم شادپوری را حتما به تماشا خواهم نشست. دست مریزاد.

با احترام به تلاش و زحمات گروه نمایش، من خلاقیت چندانی در این نمایش ندیدم و برام جذابیتی نداشت.

روایت و متن عین به عین از «رویای مرد مضحک» داستایفسکی برداشت شده بود و انگار فقط دوباره همون اثر رو این بار شبیه یه پادکست داشتم گوش می دادم (اگر بلیط نمایش رو خریدید و اثر داستایفسکی رو نخوندید،‌ پیشنهاد من اینه که نخونید چون اونجا دوباره باید بشنوید). مینیمال بودن عناصر اجرا هم در چنین شرایطی باز هم از جذابیت کار برای من کم کرد. واقعیت اینه که یک ربع که از شروع نمایش گذشت فقط به احترام گروه نمایش و بر هم نخوردن تمرکز سایر تماشاگران تا پایان نشستم.

تا اینجا شاید مربوط به سلیقه من باشه و از زحمات گروه اجرا کم نمی کنه،‌ اما دو نکته دیگه هم بود که برای من نشونه حرفه ای نبودن گروه بود: اول ساعت شروع نمایش هفت بود ولی ساعت هفت و پنج دقیقه تازه در سالن باز شد. شاید ده دقیقه تا یه ربع تاخیر برای جامعه ما چندان مهم نباشه،‌ ولی اگر با استرس زیاد توی ترافیک عصر جمعه رانندگی کرده باشید و بدو بدو خودتون رو رسونده باشید که به موقع برسید اون وقت این تاخیر احساس بی احترامی به مخاطب رو میده (به عنوان مخاطب نمایش انتظار دارم که حداقل ده دقیقه قبل از شروع اجرا در سالن باز بشه و سر ساعت هم کار شروع و تمام بشه).

نکته دوم هم عکاسی حین اجرا بود ... دیدن ادامه ›› که صدای باز و بسته شدن دیافراگم دوربین کاملا شنیده می شد و من در دقیقه های آخر متوجه شدم که دوربین دست یه کودک ده تا پانزده ساله است.
یه گیر دیگه هم بدم و اون هم وقتی نمایشی دکور مینیمال داره و کف همون صحنه خالی هم پر از خاک و کثیفیه، اون کثیفی خیلی به چشم میاد.

آخرین نکته هم که ربطی به گروه نمایش نداره اینه که خیلی خوبه که بین تماشاگران نمایش خانواده هایی رو می بینم که همراه بچه های نوجوان به تماشا آمده اند،‌ ولی کاش قبل از نمایش به بچه ها آموزش بدیم که حین اجرا نباید صحبت کنند.

دومین نمایشی بود که در سالن سه شهرزاد می دیدم و الان تقریبا مطمئنم هر نمایشی رو تو این سالن ببینم صرفنظر از کیفیت، برام لذتبخش نیست. رفت و آمد آدم ها با تاخیر و بقیه شرایط سالن نمی ذاره از اجرای حرفه ای و دورنمات لذت برد

دیدن نمایش برای بار دوم حس خیلی بهتری بهم داد. بار اول سنگینه، بار دوم جزئیات رو میشه تازه دید.

دوستانی که می خوان برای روزهای آینده بلیط ... دیدن ادامه ›› بگیرند، در سالن اصلی تئاتر شهر بهترین حالت صحنه رو در ردیف های چهارم تا ششم و وسط می تونید ببینید.

آقای محمدرضا مساوات، ازتون ممنونم که تن به ابتذال و سطحی گرایی نمی دید و اصرار دارید که آدما عمیق تر و آرام تر دنیا رو ببینند. ازتون ممنونم که جرات می کنید بدون شعار دادن و بااصالت و فکرشده، از تماشاچی مضطرب و سودازده امروز بخواهید که چند لحظه سکوت کنه و در اکنون غوطه ور باشه.

در سکوت همون دقیقه هایی که صحنه خالی بود و تماشاگران به اندیشه و نفس فراخوانده شده بودند، تکون خوردن های مکرر آدم ها، حرف زدن های زمزمه وار، گوشی چک کردن ها و حتی صدای کفش خانمی که در حال ترک سالن بود (کفش پاشنه بلند صدا دار، و دقیقاً در لحظاتی که قرار بود سکوت محض باشد. در همان لحظه داشتم با لبخند فکر می کردم که حتی با این پدیده ها هم در صلحم)، همه اینها کاملاً نشون می داد که چقدر آرام و قرار از دنیای ما کم شده.

اصالت در متن، در اجرا، در محتوای این اثر بسیار بسیار قابل احترامه و با اطمینان میشه دیدنش و چند بار دیدنش رو توصیه کرد.

یک هفته تمام هر وقت فرصت شد خوندم و خوندم و خوندم. از آلنده و پینوشه و هر اشاره تاریخی که گفته شده بود رو جستجو کردم، تا موسیقی کار، تا رمزگشایی ها و نمادها و هر آنچه در تیوال و هر جای دیگری پای نمایش قبلی و فعلی نوشته شده بود، هممممه افشاها، هممممه چی. اما باز هم برای من بیش از حد پیچیده بود و اونجوری که دلم می خواست نفهمیدم. امیدی هم به دوباره دیدن ندارم، فقط دلم می خواست نمایشنامه کار رو می شد سر فرصت خوند. خسته نباشید به عوامل محترم و همه دوستانی که نمایش رو کامل فهمیدند.