موسیقی خیلی خوب بود و دکور و بازی ها رو دوست داشتم. اما با پیرنگ قصه نمی تونستم ارتباط برقرار کنم و منطقش برام باورپذیر نبود. پدری که انقدر روی ... دیدن ادامه ›› زنش حساسه که حتی نمی ذاره پرده رو کنار بزنه چطوری یهویی ول می کنه میره؟ پسری که مادرش برای پرداخت هزینه ها با شرایط نامناسبی در هتل کار می کنه و خودش هم از تحصیلات مونده و هم اخراج شده و به عنوان سیبل توی شهربازی کار می کنه، چطور می تونه هزینه های پیانو و سال ها تمرین و آموختنش رو تهیه کنه؟ اون عاشق قدیمی مادر که انقدر براش مهم بوده که هر جا می رفتن دنبالشون می اومده چرا یهویی غیب میشه؟ نشان شاگرد اول بوده که بوده، چرا باید نمره بچه ها رو اون بده؟ البته که برای همه این سوالات میشه توضیح و جواب های مختلف داشت، اما رسیدن به پاسخ ها در زمان تماشای نمایش اتفاق نمیفته و بین تماشاچی و قصه گسست ایجاد می کنه. به عنوان تماشاچی مدام توی ذهنم می پرسیدم الان چی شد؟ چرا؟ به نظرم می شد از جزئیات هم کم کرد. خسته نباشید به گروه نمایش.