خیلی ها میگویند پس از اینکه به خواب میرویم در جای دیگری از خواب بیدار میشویم یا وقتی در جای دیگری می خوابیم اینجا بیدار میشویم. چه کسی میداند شاید خواب هایی که میبینیم بر این ادعا ها صحه ای باشند. حال اگر این بین عالم مثل افلاطون در حقیقت خود جایی برای بچه ها داشته باشد و مقصود نیستان عدم مولوی کودکی باشد که از اصل خویش دور افتاده است و ما آمدیم تا کشف کنیم بچه گی کردن جزو جدا نشدنی از حیات آدمی است و شناخت و معرفت یعنی آگاهی پیدا کردن به کودکی در درونمان که هر لحظه مطالبه گر حق حیات خویش است میتوانیم بگوییم ماها آدمبچه های به قهقرا رفته ی هستیم که گویا مجبوریم بر روی این سیاره و در این زندگی پاک خود را فراموش کنیم تا زنده بمانیم! یا دست کم دست هایی ما را به در این باور کذایی برای مقاصد شوم خود به اسارت گرفته اند. طوریکه باور کنیم این خوابی که میبینیم حقیقت محض است هر چه هست همین است و پس از این هیچ چیز وجود ندارد. اگر اینگونه میدیدم یا لااقل گوشه ای کناری چیزی هم برای این نوع نگریستن می گذاشتیم شاید حال و احوال کودکان در تصمیم گیری های کلان جهانی نقش مهم و تعیین کننده ای میداشت نه اینکه بچه شدی را جایی به کار ببریم گویی طرف مقابل فکر یا عمل خارج از شان و منزلت آدم بزرگ ها انجام داده. خوب که فکر میکنم میبینم انگار بچه ی آدم اصلا آدم نبوده و نیست و تازه پس از اینکه رشد کرد آدم میشود. انگار که رشد کردن او باعث تغییر ماهیتش هم میشود. فهم این مطلب هم خیلی آسان است چقدر از تکنولوژی، بی واسطه ربط به تسهیل زندگی کودکان دارد؟ پاسخ وحشتناک است. ورود به حوزه کودکان و معضلات و مصائب آن کمر شکن و ویران کننده است چرا که کودک نه تنها اکثرا آدم حساب نمیشود و قهرا برایش تصمیماتی اتخاذ میشود که خودش نقشی در آنها ندارد بلکه پی در پی مورد تهاجم و انواع سواستفاده ها قرار میگیرد. نمی دانم شاید این همه بدبختی که از هر سوی جهان موج میزند تاوانی باشد که برای این ظلم نابخشودنی عادی شده پرداخت میکنیم. شاید جای دیگری کودکی هستیم در حال مرگ و با هر چه که میتوانیم و هر نیرویی که داریم کمک میخواهیم شاید آنهایی از من که متعادل تر هستند زودتر از من موضوع را درک کرده اند و خود را نجات داده یا در حال آن هستند. خیلی سنگین است درک این مطلب که کودکی باشی در پی انتقام از خودت یا کودکی در جای دیگری منتظر است این بار که خوابیدی هرگز بیدار ... دیدن ادامه ›› نشوی
پ ن: فضا سازی و جایگیرها و بازیها و دکور را دوست داشتم یعنی کارگردان خوب مدیریت کرده بود همچنین بازیها مشکلی نداشتند متن هم تا یک جاهایی قابل قبول بود با این حال نتوانستم زیاد با کار ارتباط بگیرم .مخصوصا بخش فانتزی کار که از ژانر های مورد علاقه ام است از دستم در رفتم و نتوانستم تمرکز لازم را انجام دهم ببینم چه شد.. تا تمرکز کردم هم متاسفانه نمایش تمام شد. به خاطر وجود سه تا انسان یا نمیدانم چه موجوداتی که درست پشت سر من وقیح و زشت بلند حرف میزدند و تاتر را با جای دیگری اشتباه گرفته بودند. جالب اینجا تا تذکر ندادم ساکت نشدند بنده _اصولا با تاخیرتذکر میدهم آن هن فقط به خاطر رواداری_. صندلی های G فکر کنم ۳۵ و ۳۶ و ۳۷ دو تا خانم بودند و یک آقا گویا دو خانم با هم آمده بودند و پسرک جوان خوشمزگی اش گل کرده بود و آن دو خانم هم استقبال شدید میکردند از مسخره کردن کار و عوامل و جالبتر آنکه در رورانس به تمسخر، پسرک بلند داد زد خیلی قشنگ بود.
موفق باشید.

آهاااااای ؟ کسی نیست؟ کسب صدای مرا میشنود؟ کسی هست که مرا ببیند نجات دهد؟ کسی هست مرا با خود ببرد؟ _ کجا؟ خیلی جاها مد نظرم است اما مشکلی هم وجود دارد کمتر حوصله اش هست یکی میگفت از: رفتن و آمدن و کار کردن عشق ورزیدن ور غم انسان نشستن از تاب نرم رقص ماهی در بلور آب یا دیگری که از سه ره میگفت که به سنگ اندر حدیثیش که نمیخوانی بر آن دیگر.. حیف شد زمان گذشت و رمق دیگر نبست بگذریم..._ کسی میتواند این زنجیره ی دیوانه وار قفس زده را قطع کند؟ کسی هست؟ بابا بی ناموس ها پدرم درامد اینقدر دور خودم گشتم و هیچ ، ای واااای لعنت به من به جد و آبا ام به همه کسم به نطفه ام به به گورم...چقدر نکبت بار و غم زده است تکرار ، چه بی سرانجام است این دم و بازدم های بیهوده ی کسالت بار. چه کسی را به کدام محکمه ببرم به جرم این چیزی که هستم؟ مدام می چرخم و میکنم جانم و آخر همین که هستم. منتظرم مثل یک بذر فرو افتاده ی سرما زده ی در ژرف خاک پست نشته، منتظرم شاید بخت من باشد این بار بهار که بیاورد جوانه ام، منتظرم که با کوچکترین لبخند با کمترین گرما بزم بر پا کنم در بطن زمین. چنان که خدا هم باور کند زندگی بیشتر است از همین. میخندم و میچرخم و میرقصم گویی پایان یافته است هوای سرد برای همیشه و پشت آن خزانی نیست و هرگز دیگر کسی نمی شود حزین. چرا حرف خودم را نمیتوانم باور کنم؟ چرا این حیله بر من کارگر نمی افتد؟ چرا اینقدر واضح می بینم چون گذشتگان، چون هر آنکس که قبل از من بوده و بعد از من خواهد بود، خواهم شد غمین. آه دلم تنگ است و دوست دارم فحش بدهم به تو به خودم به همه... میخندم چرا؟ من عصبانی ام و میخندم و مثل کودکی ادا در می آورم. تلخ است دهانم گوشم چشمم. زهر است فغانم سوگم خصمم. ای وای نگاه کردن هایت ای وای نگاه کردن هایم به چند نفر؟ خفه شو گوه نخور. کسی برای کسی نمانده. تو برای چه کسی مانده ای؟ کاش یکی پیدا میشد قبل از اینکه من باشم نسلم را منقرض میکرد بدم می آید مثل پدرم باشم نه هرگز من دیوانه نیستم من روانی نیستم .حرامزاده من آدم عاقلی هستم فقط میخواهم راحت باشم آسوده انگار کسی اصلا از اول نبوده. رفتن و آمدن در امتداد رفت ها و آمدن های دیگر، تکرار در تکرار، نه، دیگر این کابوس نباید تکرار شود. لعنت به زندگی که پایانی ندارد. لعنت به مرگ که واقع نمیشود. هیچ فرقی ندارد در پی نان کمرت خم شده یا نام؛ بیل دستت بوده یا پیل ؛ فرمان به گله داده ای یا به دره، تو در یک اتاق گیر افتاده ای بی راه فرار، در زنجیر قفل شده ای بی آنِ قرار . نمیدانم شاید باید این تهی نوشته ها را با امید و عشق پایان دهم. شاید پرنده ای آمد به نو لبخند زد دوستت ... دیدن ادامه ›› داشت باهم پرواز کردید شاید پرنده ای شدی رفتی و یکی را دوست داشتی و لبخند زدی و باهم لانه ساختید اگر از رخوت جدایی و عن بازی های متداولِ با هزار دلیل و توجیه منطقی جان سالم به در بردید. شاید پس از این برهوت عدم به سرسبزی بی فاصله ی هم بردیم قدم. خیلی همه چیز مسخره است ، خیلی کلا ...
پ ن: کار را دوست داشتم ارتباط گرفتم فقط باید دم بکشد.
در پناه خدایی که از شدت ک...خلی آدم در حیرت است و همچنان بزرگوار.

خوک سمبل کثیفی و پلشتی و شکم باره بودن است. جیغ خوک ها سمبل ترس از حد گذشته که از آن و در آن مفری نیست مگر جیغ بیشتر و یا سکوتی ابدی . اگر همین الان چنین خوکی در من باشد، اگر جیغ های خوک من بدون اینکه بدانم ترس در جانم انداخته باشند راه درمان چیست؟ هر روز و هر لحظه عکس العمل هایی از خودمان نشان میدهیم که چرایی و چگونگی آن برایمان مشخص نیست. آدم های زیادی زحمت کشیدند و بعضا جان باختند تا بالاخره بفهمیم چه شد که اینطور شد. قبل از اینکه به زمان حال برسیم و علوم اعصاب و ژنتیک چنین پیشرفت کنند و درک‌کنیم احتمال قوی مهمترین و‌ موثرنرین دلیل اختلالات شخصیتی ناشی از بالا و پایین شدن هورمون ها است . پس از اینکه واقعا به مسائل روانی، بیماری اعصاب و روان گفته شد. مهمترین پاسخ انسان به اینکه چرا من حالم بد است در مقوله ای به نام عوامل محیطی بررسی میشد که پای ضمیر ناخوداگاه را به مجامع علمی به طور جدی و مدون باز کرد .
آیا مبشود با دست بردن در مغز قسمت های ناهوشیار را تحت تاثیر قرار داد؟آیا میشود آن مخزن و بایگانی عظیم را دستکاری کرد بدون اینکه اثری باقی بماند؟ آیا میتوان کاری کرد که احساس تجربه و ذخیره شده از بین برود و یا تداعی کننده خاطره دیگری شود؟ تلاش برای پاسخ دادن به این سوالات و نظایر آن سبب تولید انواع قرص و داروی اعصاب و روان اند که اکثرا نابود کننده اند تا درمان کننده... این دست فضاها همیشه دستمایه ی خوبی برای نویسندگی و فیلم و سریال سازی بوده که اتفاقا خروجی های قابل تعریف و تمجیدی هم ارائه داده اند. فارغ از تمام اینها در لایه های دیگری یک خونخواری و جنون از انسان در پی بدست گرفتن کنترل همه چیز هویدا است. انسانی که تلاش میکند لا چتر نجات از برج ایفل بپرد، به قطب جنوب و ماه و درازگودال قعر اقیانوس سفر کند. از دریاها و کویرها عبور کند تا بفهمد چگونه میتوان قدرتمند تر شد؟ چگونه میتوان در سرزمین های ناشناخته دوام آورد و بسط قلمرو داد؟ چگونه دارو و موشک و تانک و توپ بسازیم تا پیروز شویم؟ تا پول بیشتری بدست بیاوریم؟ شک ندارم که همین الان دانشمندان و محققان بزرگ و از جان گذشته ای وجود دارد که به حق از جانشان هم میگذرند تا درد انسان کمتر شود . در طرف مقابل شک‌نمیکنم که اکثرا هر پیشرفتی هر قدمی رو به جلو در حدود طمع و حرص آدمی برای بدست آوردن کمی بیشتر تعریف میشود و چون همیشه ما را ... دیدن ادامه ›› با قصه ی همیشگی مکرر بی رحمی و حیوان صفتی آشنا میکند. حیوانات بی احساس که برای کنترل تعادل محیط زیست خلق شده اند .میتوانند هر بار نقشه بهتر و با کیفیت تری برای برتری در تنازع بقا کشیده و اجرا کنند. حیواناتی با توانایی ارتقا خویش

پ ن : کار خوب بود فقط به دلیل ایده ی آن. بنده با دیگر مسائلش آنچنان حال نکردم. من اگر بودم حتما دو اتاق در چپ و راست اتاق اصلی تعبیه میکردم. هر سه اتاق با پرده پوشیده شده بودند و در ابتدا پرده ی اتاق وسط با صدای گوش خراش بازیگر کنار میرفت و کم‌کم با تدابیری در گره گشایی و غافلگیری متعدد به تماشاچی میفهماندم در این نمایش واقعی جنون آمیز با آزمایشگاهی رو به رو هستند که هر بار پرده ی یک‌اتاق برای عموم کنار میرود تا شاهد واقع ای منحصر به فرد در مرحله ای متفاوت با آدم هایی متفاوت باشند و اینبار نوبت اتاق وسط است. در واقع مسابقه بین دانشمندانی است که میخواهند در آنچه تعریف شد موفق شوند و نمایش را اینگونه تمام میکردم : از اتاق مجاور اتاق اصلی دو نفر را که روی آنها پوشیده شده روی برنکار خارج میکردند. به نظرم حلقه ی مفقوده داستان اشاره نکردن به روز یا مرتبه اول آزمایش است تا تماشاچی بفهمد چه بودند که در روز پنجاهم به چنین روزی افتادند به نظرم تنها استفاده از لباس و گریم و بیان کافی نبود.
خسته نباشید. خدا قوت

جهان جای بهتری میبود اگر همه چیزی در آن شبیه هم بود این جمله یا نظایر آن یا تفکرات منشئب از آن سبب همه جنگ ها یا اکثر آنها شده و خواهد شد. ما شما را به حقیقت خودتان باز میگردانیم، ما به شما احترام میگذاریم ، ما به شما حق انتخاب میدهیم، ما شما را ما خطاب میکنیم، شما قرار است زندگی ، پویایی و زایش و طراوت را آنگونه که شایسته ی شماست تجربه کنید؛ ماشما را به بهشت روانه میکنیم اگر و فقط اگر به زبان ما سخن بگویید ،به خواست ما عمل کنید و آنگونه که در در ظرف ما میگنجد تفکر کنید... به نظرم این ها و نظایرشان حقیقت تمام یا لااقل اکثر نحله های سیاسی و جنبش های اجتماعیست. گاهی دانسته و شرافتمند خبیث هستند و گاهی واقعا نمیدانند چه غلطی میکنند چه شکری بر لب و لوچه یشان آویزان است و چند دهه بعد مشخص میشود چه چرت و پرت بدتر از قبلی بوده اند.
آزادی... آزادی... آزادی، کلماتی که بر لب داشتند و آرزویی که در دل، میخواستند چون رود جاری شوند از هر سد و مانع عبور و چنان کنند شایسته ی کلمه ی آزادی . شرافت ، دلیری ، سربازی ، شجاعت.. اینها و نظایرشان فقط کلماتند، منشکل از حروفی که با تقطیع هوای ریه به وجود می آیند .به سادگی و در آنی رنگ میبازند آنگاه که صدای شکافتن هوا توسط گلوله ای پرده ی گوش و جان و فیها خالدونت را یکجا و باهم و در هم لرزان و خشکان میکند ضربانت چنان میزند گویی سگ دنبالت کرده و چنان عرق میریزی گویی زل آفتاب پای تنور ایستاده ای شاید همان لحظات است که از ترس به خودت می شانسی یا غلیظ و چگالترش را. خودت را واقعا میشناسی ، ترسو ، بزدل ، نان به نرخ روز خور، بی شرف شدی زود...
_زود؟ باسنم دارد پاره مبشود آدمم نه ماشین...
_گوه خوردی ادعای رشادت کردی
_ بگم خوردم رها میکنی
_ اون دیگه دست و دهان خودته اما بیفایدس
_ چرا؟
_ چون آنکه قصد کارت را کرده دشمنه نه ... دیدن ادامه ›› من
_ ولی آدمه مثل تو
_ احمق اون‌ من نیست
_ پس چیه؟
_ دشمن
_دشمن آدم نیست؟
_ نه
...
گویی از خواب برخاسته ای نه شکل بیدار شدن صبح دمان که احتمالا پرنده ای لطیف بخواند یا صدای بوق اتومبیلی آزارت دهد.انگاری به هوش آمده ای در جهنم، در عدم، بی رمق از هر قدم ، در واقعیت خودت ، جهان و همنوعان حرامی ات. تازه میفهمی گرگ حیوان نجیبی است و کفتار چه زیباست و غلط کردی که به عقرب گفتی اف...
آنان که رفتند بهترین ها بودند و آنها که ماندند میدانند واقعا چه میگذرد در آن لحظاتی که تمام ناخوداگاه تو با تمام قدرت قصد حفظ جانت را دارد و تو مجبوری از خودگذشتی و آزادگی را انتخاب کنی و پای در راهی بگذاری که گلوله و آتش و خون انتظارت را میکشند و هیچ گریزگاهی نیست مگر مرگ یا برای تو یا برای دیگری به هر حال زجر خواهی کشید چه در حالی که میمیری چه وقتی که برای خودت قاتل پوست کلفتی شده ای _احساس میکنم همه ی ما قاتلیم ، هرزه ایم کثیفیم مگر خلاف آن برای خودمان در دادگاه خودمان ثابت شود. حداقل در مورد خودم باید بگویم من هم چون شما بسیار با کلاس و انسان و فرهیحته ام، به جان شما_ این دامه دارد تا مرگ چه در راه وطن چه با گلوله دشمن، چه به جرم فرار و خیانت و تمرد از دستور مافوق توسط دادگاه نظامی و گلوله خودی. تو مجبوری در حالی که دیدی چگونه همین لحظه ای قبل دل و روده دوست و همرزمت که عادت داشت موقع خندیدن صدای الاغ درآورد پخش زمین شد، رو به جلو حرکت کنی در هوایی که نیست برای نفس کشیدن، تو قرار است آرامش و امنیت و صلح به ارمغان بیاوری...
پ ن: به نظر حقیر کار با ارفاق متوسط بود آن هم به خاطر پرده ی آخر که شاهد فرمی قوام یافته با انتقال حس بیشتری بودم در مورد ابتدای اجرا هم کلا با کار ارتباط نگرفتم چون تکلم به زبان خارجی بود و با بدن هماهنگی نداشت گویی علاوه بر بدنها حنجره ها هم گرم نشده و آماده نبودند . قسمت وسط هم که میبایست کمدی سیاهی ببینیم آن هم در نیامده بود اشکال عمده از متن بود و الا بازیگران تلاش خود را کردند اگر چه کاملا سوار کار نبودند.
پ ن: آقای کارگردان عزیز از دید بنده بر خورد خوبی با بازیگرت نداشتی، برادر جان مادرش را از دست داده... متوجه ای که ...مادر... تکرار کن... مادر اگر مادر محترم کنارتان هست همین الان نگاهشان کن و تکرار کن... مادر
میتوانستی متین و با وقار رورانس را بدهی دست بازیگر جوان به احترام ... مادر. نه آنکه جمله ی *تقدیم به روح مادرم* بازیگر در بین صدای تشویق تماشاگران گم شود. باهات حال نکردم کلا .
در پناه روح مادر

زیاد کار به دلم ننشست با آنکه پس از اجرا آن اتفاق درونی که باید برایم می افتاد افتاد. نمیدانم ماه چهارده رویم تاثیر داشت که به احساس سبکی و راحتی هرچند لحظه ای دست یافتم یا دیدن اجرا، در هر صورت خوشحالم که تئاتر میبینم. به دل ننشستن یا نشستن کار از دید بنده به عوامل گوناگونی نظیر سلیقه ، حال و هوای مزاجی ، احاطه بر موضوعات مطروحه و دغدغه های شخصی مربوط میشود . فکر میکنم آن اتفاق مد نظر نویسنده و کارگردان تا حدودی برای آنانی که باید می افتاد، افتاد. تلنگری به متشخص های دانشگاه رفته ی مدعی علم ادب وفرهنگ و هنر و ادبیات، که لی سوادی و سطحی نگری خود را با فروتنی های مشمئز کننده سفید میکنند،آدم های بیکار و سر درگمی با کوله باری از واحد های پاس کرده ی به درد نخور که هیچ نقشی در زندگیشان ایفا نکرده اند به جز ابزاری لرای پاره کردن نشیمنگاه دیگران.روشنفکر نماهای صد در صد متعصب که چیز زیادی از تاریخ خود در هر دو صورت فردی و جمعی، معاصر و پیش از آن نمیدانند و آنچه که میدانند حتما با سو گیری های ضد سنت گرایانه ی افسار گسیخته ی از آن بر بام افتاده همراه است البته حتما میدانند نادرشاه به هند حمله کرد و هر چه میکشیم از جمهوری اسلامی است .بگذارید زیاد ژست آدم حسابی ها را نگیرم در این زمینه خودم هم اسکلی بیش نیستم بیضایی و شجریان و تختی را می شناسم و نهایت چند قدم‌ پس و پیش ایشان را، اما اینکه واقعا چه رخ داده تا از قهوه قجری به آمریکانو رسیدیم ثم بکم عمی .
همین تیوال را نگاه بیندازیم حاضرم شرط ببندم ۹۵ درصد در عوالم و خواست های دیگری مشغولند مثل حرکات عجیب غریب و انگل وار دیوار نویسان فضول و بیکار و فوق العاده سمی و همبشه معترض به ظلم و ستم حگومت که نوکر بی جیره مواجبی هستند که در عجبم کسی چرا به این عزیزان اسکار قهوه ای توومخی بودن و اذیت کردن مردم نمیدهد و از آنها بدتر و خنگ تر و عقده ای تر هواداران آنها... البته در باب هوادارها خیلی ها را مبشناسم چند میلیونی که جز باسن مبارک چیز دیگری ... دیدن ادامه ›› ندارند.
یک خانمی با همراهش کنارم نشسته بود و با یک حرکت انفجاری آقای ردیف جلو که او هم با همراهش بود را خطاب قرار داد که فلانی سلام . فلانی هم گفت به به خانم بهمانی چند سال پیش فلان جا دیدمت، بزنم به تخته زیبا و جوان و سرحالی .
_ پس هنوز تاتر میبنی
_ آره خوب
_ ولی تیوال نمیبینمت
_ خوب...
خانم تا آن دمی که تاتر تمام بشود حداقل ده بار خمیازه کشیدند .
آن یکی بغل دستی ام که آقای تنومندی بود با پاهای دو برابر عرض شانه اش باز که احتمالا فرق مستراح و مکان عمومی را نمیدانست با همراهش دو سه بار ناخود آگاه گوشی باز کردند برای بازی کردن و خودمم هم که داشتم با مرام و آزادی خواهی استوار ساقی حال میکردم و شعور بالای آن مرد بزرگ که میفهمید قانون و اخلاق ربطی به هم ندارند مگر آنجا که منافع مشترک پیدا کنند و حتما اگر سرکاراستوار با مباحث جاری در ژن خودخواه آشنا میشدند یا افتخار آشنایی با انسان خداگون را داشتند از تعجب و سراسیمگی دو سه چله را در بیابانی جایی میگذراندند. من به چگوارا فکر میکردم له دلاوری اش به استکبار ستیزی اش به وجود و مردی اش و از تویی که تا اینجا مطلب مرا خوانده ای خواهش دارم فکر کن فرق سبد حسن نصرالله و یحیی سنوار با چگوارا چبست؟ اگر از تو لخواهم که دلاوری یک فرمانده که تا آخرین لحظه عمر، آخرین قطره خون ، آخرین فشنگ تفنگ جنگیده نام ببر از چه کسانی نام میبری؟ آیا خرازی و باکری و جهان آرا را میشناسی؟ میتوانی به منافع مشترک به اشغالگر به اجنبی به ایران عزیز به حکومت به جمهوری اسلامی فکر کنی و ماست ها را در قیمه ها نریزی؟ میتوانی به من نگویی ساندیس خور؟ میتوانی مسلمان سکولار سوسیالیست را درک کنی؟

روزگاری را به یاد می آورم که میپرسیدیم: از کجا آمده ام ؟ آمدنم بهر چه بود؟ به کجا میبری آخر ننمایی وطنم؟
انسان بود و معنا و معبود؛ انسان بود و واکاویدن های خودش برای خودش. کمتر از پس و پیش ذهن کسی عبور میکرد که جستجوی معنا، جاه و‌مقام و مکنتش را به جستجوی شادی و زندگی میدهد ، به جستجوی لختی فکر نکردن و آرمیدن در کندی و سکونی که رقابت در آن خالی از محل اعراب است .
شاید انسان تنها موجودی باشد که خودش را بالا می آورد ، هر گام که برداشته زخمی بوده بر پیکره ی بی نقش و نام و ناپیدای خودش، جانوری که هر بار از شدت خصم و دژخیم بی سر و ته و نا متناهی خودش غافلگیر میشود.
خون. ...
راه میرود و خون فشانی میکند برای التیام زخم هایی که به وجودآورده.گویی که هدف خلقتش این بوده با ضرب المثلی به سیاق:
چنگیز خان باش تا کامروا شوی.
انسان موجودی که میتواند نمایش اجرا کند. انسان موجودی که میتواند خلق کند. جهانی مقبولِ آخرین استانداردهای نمایشی فانتزی و دلفریب
به گونه ... دیدن ادامه ›› ای که خدا هم متوجه نشود پشت تمام ماجرا ها یک سایکو پد اگزیستاسیال امپرسیون آنارشیست وجود دارد .
***
اگر جهان یک باغ باشد ما چه هستیم؟! جایگاه و نقش ما چیست؟انسانیم؟ یا جانداری دیگر؟اگر جهان یک مدرسه باشد چه؟ اگر یک بیمارستان باشد چه؟ اگر جهانی که در آن زندگی میکنم و توانایی دیدن و شنیدنش را داریم آزمابشگاه باشد چه؟
اگر واقعا زندانی به مثابه جهانی وجود خارجی داشته باشد، احتمال ۹۹ تا ۹۶ درصد ، هر یک از ما زندانی هستیم، زندان بانان کیستند؟ رئیس زندان کیست؟ چرا زندانی شدیم؟ جرممان چیست؟ پس از آزادی چه چیز و چه جایی در انتظار ماست؟ آیا کسی را داریم که آغوش گشوده باشد حتی اگر قرنها گذشته باشد؟
اگر برای انسان حداقل دو وجه یا دو بعد در نظر بگیریم و یکی را معنوی یا روحی یا در جستجوی معنا بنامیم و بتوانیم همین الان، همین وقت، همین دم روحمان را به نظاره بنشینیم، چه میبینیم؟ روحمان در چه وضعیتی است؟
زیباست؟ رعناست؟ ملول است و زخمی؟ بیمار است؟ لاغر مردنی است یا تنومند؟ اصلا علاقه ای به این موضوع داریم؟ یا چرت و پرتی بیش نیست؟
الان چه چیزی دغدغه ی ذهنی ماست؟ بنیادی ترین سوال بی پاسخ ما چیست؟ اصلا سوالی داریم؟ اصلا متوجه هستیم در حال رقم زدن چه اتفاقاتی هستیم؟ متوجه تغییرات میشویم؟
آیا توان فهم این را داریم که هر لحظه با حداکثر توان و ظرفیت در حال قی و مدفوع و کثیف کردن پیرامون خود هستیم؟
اگر اینطور نیست این جهان دهشتناک که زوزه کشان در بینهایت خشم خود غرق میشود محصول چیست؟
پ ن: بسیار بسیار لذت بردم شروع فوق العاده و پایانی درخشان. تا آخرین لحظات کنارتان ایستادم در بهتی که یارای بیان علتش را نداشتم . با تمام قدرتم در خیرگی نگاهتان معنایی، توشه ای، تحفه ای، تذکری نکته ای حل معمایی چیزی جستجو میکردم ؛ و جز اینکه * هیچی نیست ، در جستجوی چیستی؟ یا چرااا؟؟* ، چیزی دستگیرم‌نشد!!! حیرت میکردم از خودم، از تشویق کردنم تا آخرین لحظات، از خسته نباشید و دمتان گرم گفتنم، در حالی که خون میچکید از تن و بدن و روح و فکرتان و فکرمان؛ یک لحظه خودم را در استادیوم های باستان دیدم در حالی که از بوی خون مست بودم و برای زخم و جرح بیشتر فریاد میزدم...
من تافته ای جدا بافته فقط در ذهن خودم بودم؛ من مسبب تمام آنچه که بشر امروز هست شدم...

زمان زیادی گذشته است از آن روزها که واقعیت هم در تخیل من واقعیت داشت روزهایی که دنیای تلخ و سرد و بی رحم هنوز واقعیت نداشت.
همه چیز خلاصه میشد در بابا و مامان در بند نافی که هرگز قصد قطع شدن نداشت. کسی به مادرم نگفته بود قطع کن آن لامذهب بی دینِ لعنتی را، بگذار برود وبچرخد و رها شود بلکه گنج خود را یافت.
کسی به مادرم هم این را نگفته بود چون جهان که قبلا اینطور نبود . قبیله بود و قوم و ایل و عشیره یعنی کنار همدیگر بودن معنای دیگری داشت. اصلا قید و بند تعریف دیگری داشت...
بند که قطع نشد هیچ، بند های دیگری هم زده شد. بندهایی که نوید روزهای خوبی را نمیدادند . بندهایی که از عصر تازه ای خبر میدادند. عصر آمار و ارقام، اطلاعات و رسانه ، عصر ربوده شدن ذهن انسان، عصر آدم کوچک های جهانی شوم با سن و سال بالا ، عصر پیر پسرها و پیر دختر های لوس و بهانه گیر و مسخ شده. عصر برده های تحصیل کرده ی شیک و پیک و اودکلن زده ، عصر مرده های متحرک و وحشی های خواب زده.
گریزی نیست گنجی نیست اگر بود خودت بودی... درک میکنم تورا... خنده های هیجانی و پر مسمومیتت را... خشمی که زبانه میکشد فحشی که اول صبح بر زمین و زمان خط میکشد.. این جملات خیلی تکراری است چون تو تکراری شدی، تو در خودت غرق شدی گم شدی داغان شدی بس که ... دیدن ادامه ›› بزرگ نشدی.
تو قبل هر دریایی، قبل هر طوفانی خودت را بر باد دادی.
تو جاشوی ناجور ِ رنجور و نابلدی بودی که ناخودایی نبود که فکر میکرد.
تو سفینه ات را نه مثل چوبین که مادرش را پیدا کرد و هیچ شباهتی بهم نداشتند هدایت نکردی، به صخره ها خوردی و دیدی برونکا واقعا وجود دارد... هر کس از تو میپرسید که واقعا برونکا وجود دارد؟ حتما آنروزها میگفتی : چوبین برنده میشود... بس که کوچک ماندی جرات نکردی به بودن چیزهای درست تر و شاید ثمر بخش تر کمی آنطرف تر دیده ها و داشته ها و جستجو هایت فکر کنی. غوطه خوردی روی حوض نقاشی در قایق کودکی خودت وقت قصه های مادربزرگ وقتی که دربرق یک ستاره بود کل یک دنیای بزرگ.
سال به سال پیر تر شدی نه بالنده تر نه بارنده تر نه با تجربه تر .
این شد که با اولین ضربه اولین برخورد افتادی و هنوز بلند نشده ای . تو در غار زندگی میکنی مجهز به هوش مصنوعی که خروج از ماتریکس را برایت توضیح میدهد
کسی با من حرف نزند من مشغولم، میخواهن بازی کنم...میخواهم آزاد باشم بگویم، بخندم... اما مجازی طلوع، غروب، صبحانه، شام و ناهار فقط رسانه...
من صبح ها میخواهم شب ها بیدارم در خانه پدر و مادر یا در خانه ام با پدر و مادر زندگی میکنم هیچ دغدغه‌ای ندارم به جز... به جز...
اه اه اه این اشتراک اینترنت باز تمام شد.

پ ن: کاظم سیاحی خیلی دوست داشتم.