تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 00:36:22
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
از همراه داشتن والدین بالای 40 خودداری فرمایید.
با درود و تشکر از همه عوامل نمایش «کأن لم یکن»، از نویسنده/کارگردان تا بازیگران و همه عوامل پشت صحنه. خسته نباشید به آنها که لبخند و خنده را بر لبان تماشاگر نشاندند.
نمایش «کأن لم یکن» به کمدی عامیانه Low و یا کمدی فارس Farce خیلی نزدیک شد و در کمال شگفتی فهم و درک متقابل بین نویسنده/کارگردان و دختران نسل زد و آلفا آشکار بود. آنها با تمامی شوخی ها و جوک ها و حرکات بازیگران ارتباط خوبی برقرار کردند و خندیدند حتی با شوخی هایی که برای سنین بسیار بالاتر نوشته شده بود. آقای موسویان خیلی خوب مخاطب خود را شناخته بود (برای مثال استفاده از کلمه پرنسس) و با استفاده از یک برگ برنده اضافه یعنی خواننده نابازیگر سالن را کاملاً پر کرده بود (احتملاً با فشار تهیه کننده چون عکس پشت فلایر هم کاملاً در اختیار این خواننده بود). به نظر حتی اگر اینکار را هم نمی کردند متن خیلی خوب نوشته شده بود و مخاطب جوان را براحتی بدنبال خود میکشاند. همه بازیگران بسیار عالی کار خود را انجام دادند ولی نتوانستند، ضعف بازیگر جوان بدون اَکت بدن و صورت، جایگزین آقای رمضانی کیا را پوشش بدهند. پوستر، فلایر و حتی خلاصه داستان نمایش هیچ اشاره ای به کمدی بودن نمایش نمی کرد.
سطح ... دیدن ادامه ›› شوخی های Toxic در چندین مورد برای نسل Sober قدیمی تر خیلی بالاتر از حد معمول بود همانند استفاده از کلمه «کبیری» و یا بار گذاشتن سیگاری و کشیدن آن با ولع تمام که گاهی اوقات فکر می کردم می بایست در پایین برگه اطلاعات نمایش روی سایت می نوشتند «از همراه داشتن والدین بالای 40 خودداری فرمایید». بعلاوه، ای کاش آقای موسویان پایان بندی خوشی Happy Ending را برای انتهای نمایش در نظر می گرفتند چون مرگ مادر و موسیقی غم انگیز به هیچ وجه در راستای نوع و مفهوم نمایش نبود. در انتها برای انتقال مفهوم فضای زندان بهتر بود یه قاب فلزی نمادین در نظر می گرفتند چون صحنه بیشتر شبیه آسایشگاه سربازان طراحی شده بود.
با تشکر.
با درود و تشکر از همه عوامل نمایش «کأن لم یکن»، از نویسنده/کارگردان تا بازیگران و همه عوامل پشت صحنه. خسته نباشید به آنها که لبخند و خنده را بر لبان تماشاگر نشاندند.
نمایش «کأن لم یکن» به کمدی عامیانه Low و یا کمدی فارس Farce خیلی نزدیک شد و در کمال شگفتی فهم و درک متقابل بین نویسنده/کارگردان و دختران نسل زد و آلفا آشکار بود. آنها با تمامی شوخی ها و جوک ها و حرکات بازیگران ارتباط خوبی برقرار کردند و خندیدند حتی با شوخی هایی که برای سنین بسیار بالاتر نوشته شده بود. آقای موسویان خیلی خوب مخاطب خود را شناخته بود (برای مثال استفاده از کلمه پرنسس) و با استفاده از یک برگ برنده اضافه یعنی خواننده نابازیگر سالن را کاملاً پر کرده بود (احتملاً با فشار تهیه کننده چون عکس پشت فلایر هم کاملاً در اختیار این خواننده بود). به نظر حتی اگر اینکار را هم نمی کردند متن خیلی خوب نوشته شده بود و مخاطب جوان را براحتی بدنبال خود میکشاند. همه بازیگران بسیار عالی کار خود را انجام دادند ولی نتوانستند، ضعف بازیگر جوان بدون اَکت بدن و صورت، جایگزین آقای رمضانی کیا را پوشش بدهند. پوستر، فلایر و حتی خلاصه داستان نمایش هیچ اشاره ای به کمدی بودن نمایش نمی کرد.
سطح ... دیدن ادامه ›› شوخی های Toxic در چندین مورد برای نسل Sober قدیمی تر خیلی بالاتر از حد معمول بود همانند استفاده از کلمه «کبیری» و یا بار گذاشتن سیگاری و کشیدن آن با ولع تمام که گاهی اوقات فکر می کردم می بایست در پایین برگه اطلاعات نمایش روی سایت می نوشتند «از همراه داشتن والدین بالای 40 خودداری فرمایید». بعلاوه، ای کاش آقای موسویان پایان بندی خوشی Happy Ending را برای انتهای نمایش در نظر می گرفتند چون مرگ مادر و موسیقی غم انگیز به هیچ وجه در راستای نوع و مفهوم نمایش نبود. در انتها برای انتقال مفهوم فضای زندان بهتر بود یه قاب فلزی نمادین در نظر می گرفتند چون صحنه بیشتر شبیه آسایشگاه سربازان طراحی شده بود.
با تشکر.
امیرمسعود فدائی، مهدیه سلیمانی، محمد فروزنده، Hamid Reza Zarei و arash این را
خواندند
مهسا مهدی، اتنا محمدزتده، سجاد آل داود، محمدحسن یزدان پناه و Tannaz Shirazi این را دوست دارند
مهسا مهدی، اتنا محمدزتده، سجاد آل داود، محمدحسن یزدان پناه و Tannaz Shirazi این را دوست دارند
سجاد آل داود (sajjadad76)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
سجاد آل داود
از ۲۲ خرداد ۱۴۰۱
حتی واژه‌ی مبتذل هم واژه‌ی مناسبی‌است، چرا که نه.
۱۱ ساعت پیش
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
درود بر آقای آل داود.
شخصاً به هنر تئاتر به عنوان یکی از Last Resort های فعالیتهای فرهنگی سالم و فاخر و اصیل نگاه میکنم ولی اگر حرمت امام زاده را متولیش نگه نداره دیگه از کی باید انتظار داشت؟ توی سالی که داریم به انتها می بریم ببینید چه بزرگانی امسال چه فیلمهایی بازی کردند! یه نگاه بندازید به «هتل»، «زودپز»، «مفت بر»، و ..... خوب زندگی قطعاً خرج داره و تهیه کننده و کارگردان هم باید یه نونی ببرند و برای همین ما نمی تونیم از آقای موسویان زیاد خرده بگیریم. جامعه هدفی هم که میشه ازش به راحتی پول درآورد دختران نسل زد و آلفا هستند. چرا فقط بوتیکی ها و لوازم آرایش فروش ها و کافی شاپ دارها و کنسرت گذارها منتفع بشن؟ یعنی تئاتر و سینما از این خوان گسترده سهم نبره؟ ابتذالی هم اگر باشه از این نمایش شروع نشده ولی اینجا فقط از موج بوجود آمده ابتذال سهم خواهی کرده. به قیمت بلیط اردیبهشت ماه این نمایش نگاه کنید و ببینید چند درصد برای دی ماه افزایش پیدا ... دیدن ادامه ›› کرده.
حداقل انتظار اینه که مثل برنامه های اکبر اقبالی و یا حسن ریوندی عمل کنند که توی سالنهای از پیش مشخص شده آگهی میزنن و مردم هم میرن و بدترین شوخی ها را هم می شنوند و می خندند ولی نه برای مخاطب این سن. یا همین مکث امینی را ببینید توی امریکا و اروپا استند آپ میکنه و بدترین شوخی ها را با مخاطبش داره ولی شما به جمعیت نگاه کن و ببین هیچ نوجوانی را نمی بینی.
آقای آل داود عزیز، حالا که مخاطب نمایش «کأن لم یکن» راضی بوده، تهیه کننده و کارگردان هم راضی، پس بهتره من و شما کاتولیک تر از پاپ نشیم و بریم سراغ مرثیه خوانی برای پیر دیر تازه از دست رفته دیوید لینچ کبیر. بیش از این ادامه بدیم بحث به موضوعات خارج از تئاتر کشیده میشه که اینجا مدیوم مناسبی برای آن نیست. تشکر
شخصاً به هنر تئاتر به عنوان یکی از Last Resort های فعالیتهای فرهنگی سالم و فاخر و اصیل نگاه میکنم ولی اگر حرمت امام زاده را متولیش نگه نداره دیگه از کی باید انتظار داشت؟ توی سالی که داریم به انتها می بریم ببینید چه بزرگانی امسال چه فیلمهایی بازی کردند! یه نگاه بندازید به «هتل»، «زودپز»، «مفت بر»، و ..... خوب زندگی قطعاً خرج داره و تهیه کننده و کارگردان هم باید یه نونی ببرند و برای همین ما نمی تونیم از آقای موسویان زیاد خرده بگیریم. جامعه هدفی هم که میشه ازش به راحتی پول درآورد دختران نسل زد و آلفا هستند. چرا فقط بوتیکی ها و لوازم آرایش فروش ها و کافی شاپ دارها و کنسرت گذارها منتفع بشن؟ یعنی تئاتر و سینما از این خوان گسترده سهم نبره؟ ابتذالی هم اگر باشه از این نمایش شروع نشده ولی اینجا فقط از موج بوجود آمده ابتذال سهم خواهی کرده. به قیمت بلیط اردیبهشت ماه این نمایش نگاه کنید و ببینید چند درصد برای دی ماه افزایش پیدا ... دیدن ادامه ›› کرده.
حداقل انتظار اینه که مثل برنامه های اکبر اقبالی و یا حسن ریوندی عمل کنند که توی سالنهای از پیش مشخص شده آگهی میزنن و مردم هم میرن و بدترین شوخی ها را هم می شنوند و می خندند ولی نه برای مخاطب این سن. یا همین مکث امینی را ببینید توی امریکا و اروپا استند آپ میکنه و بدترین شوخی ها را با مخاطبش داره ولی شما به جمعیت نگاه کن و ببین هیچ نوجوانی را نمی بینی.
آقای آل داود عزیز، حالا که مخاطب نمایش «کأن لم یکن» راضی بوده، تهیه کننده و کارگردان هم راضی، پس بهتره من و شما کاتولیک تر از پاپ نشیم و بریم سراغ مرثیه خوانی برای پیر دیر تازه از دست رفته دیوید لینچ کبیر. بیش از این ادامه بدیم بحث به موضوعات خارج از تئاتر کشیده میشه که اینجا مدیوم مناسبی برای آن نیست. تشکر
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تعلیق در خدمت نیکی تا بدی
با تشکر از تمامی عوامل نمایش «باغ دکتر کوک» بالاخص کارگردان و بازیگران هنرمند این اجرای شیک و تمییز. یک اجرای تقریباً بی نقص که البته نقص فنی قطع و وصل نور با خلاقیت و ابتکار بازیگران تبدیل به بخشی از اجرا شد و ما این موضوع را پس از شنیدن توضحیات کارگردان و خانم پسیانی فهمیدیم. دکور بسیار زیبا و کامل، موسیقی جاز و یا بلوز، لباس و گریم کاملاً منطبق با زمان داستان بسیار مناسب انتخاب شدند که از همه عوامل مرتبط با آنها تشکر ویژه می کنم.
«باغ دکتر کوک» یک ملودرام پزشکی است که بشدت به کمک های اولیه نیاز دارد. حس تعلیق در معرفی متهم اصلی اولین سوالی بود که به ذهن خطور می کرد. در ابتدا بازی روان و ریز شخصیت الیاس سعی در جلب توجه کرده تا نشان بدهد متهم اصلی اوست و همه قتلها کار وی بوده. ولی کم کم دکتر جوان تبدیل به کارآگاه خصوصی و بازجوی تفتیش عقاید شد و از طریق پرسش های دقیق متوجه خطرناک بودن شخصیت دکتر کوک شد.
پزشکان نماد قدرت بر مرگ و زندگی انسانها هستند و بواسطه قسم نامه ای که امضاء می کنند تبدیل به امین مردم و مورد اعتمادترین شخص در زندگی آنها ... دیدن ادامه ›› می شوند. اما همین قدرت گاهی اوقات به بیراهه می رود و به آنها نگاهی خداگونه می دهد تا تصمیم بگیرند چه کسی زنده بماند و چه کسی از بین برود. هنوز نمی توانم به این پرسش پاسخ بدهم که زندگی انسانها از پس آثار هنری شکل می گیرد و یا هنر از پس تجربه زیست انسانها بوجود می آید چون در تاریخ علم پزشکی پزشکان زیادی بطور خودسرانه تصمیم به اجرای عدالت گرفته و برای نجات انسانهای نیک و خوب، دیگر افراد شرور و یا نا سالم و یا معلول را از بین بردند. دکتر کوک نماد یکی از همین پزشکان دلسوز شرور بود که به انسانها همانند باغ خود می نگریست. وی همانطور که به الیاس دستور میداد گیاهان و درختان را هرس کند خود دست بکار شده و جامعه رو به رشد امریکا را هرس می کرد و افراد ناسالم و معلول را از بین می برد. دکتر کوک همانند باغ خود مرموز و باغ قرینه شخصیت دکتر معرفی شد. پخش خبر روز آن دوران، قبل از شروع نمایش نشان می داد که جمعیت امریکا بشدت رو به رشد بود و این باعث نگرانی خیلی از امریکایی ها منجمله دکتر کوک شده بود. این اجرا مخاطب را دایماً در حرکات پاندولی بین خوب و بد، منطق و قانون، عدالت و اخلاق پزشکی درگیر می کرد.
در پایان سوالی از کارگردان محترم دارم که آیا قصد دارند کاری با قلم نویسندگان ایرانی و یا نوشته خود را کارگردانی کنند؟ و دلیل اینکه همیشه آثار کلاسیک و نویسندگان غربی را به روی صحنه برده اند چیست.
تشکر
با تشکر از تمامی عوامل نمایش «باغ دکتر کوک» بالاخص کارگردان و بازیگران هنرمند این اجرای شیک و تمییز. یک اجرای تقریباً بی نقص که البته نقص فنی قطع و وصل نور با خلاقیت و ابتکار بازیگران تبدیل به بخشی از اجرا شد و ما این موضوع را پس از شنیدن توضحیات کارگردان و خانم پسیانی فهمیدیم. دکور بسیار زیبا و کامل، موسیقی جاز و یا بلوز، لباس و گریم کاملاً منطبق با زمان داستان بسیار مناسب انتخاب شدند که از همه عوامل مرتبط با آنها تشکر ویژه می کنم.
«باغ دکتر کوک» یک ملودرام پزشکی است که بشدت به کمک های اولیه نیاز دارد. حس تعلیق در معرفی متهم اصلی اولین سوالی بود که به ذهن خطور می کرد. در ابتدا بازی روان و ریز شخصیت الیاس سعی در جلب توجه کرده تا نشان بدهد متهم اصلی اوست و همه قتلها کار وی بوده. ولی کم کم دکتر جوان تبدیل به کارآگاه خصوصی و بازجوی تفتیش عقاید شد و از طریق پرسش های دقیق متوجه خطرناک بودن شخصیت دکتر کوک شد.
پزشکان نماد قدرت بر مرگ و زندگی انسانها هستند و بواسطه قسم نامه ای که امضاء می کنند تبدیل به امین مردم و مورد اعتمادترین شخص در زندگی آنها ... دیدن ادامه ›› می شوند. اما همین قدرت گاهی اوقات به بیراهه می رود و به آنها نگاهی خداگونه می دهد تا تصمیم بگیرند چه کسی زنده بماند و چه کسی از بین برود. هنوز نمی توانم به این پرسش پاسخ بدهم که زندگی انسانها از پس آثار هنری شکل می گیرد و یا هنر از پس تجربه زیست انسانها بوجود می آید چون در تاریخ علم پزشکی پزشکان زیادی بطور خودسرانه تصمیم به اجرای عدالت گرفته و برای نجات انسانهای نیک و خوب، دیگر افراد شرور و یا نا سالم و یا معلول را از بین بردند. دکتر کوک نماد یکی از همین پزشکان دلسوز شرور بود که به انسانها همانند باغ خود می نگریست. وی همانطور که به الیاس دستور میداد گیاهان و درختان را هرس کند خود دست بکار شده و جامعه رو به رشد امریکا را هرس می کرد و افراد ناسالم و معلول را از بین می برد. دکتر کوک همانند باغ خود مرموز و باغ قرینه شخصیت دکتر معرفی شد. پخش خبر روز آن دوران، قبل از شروع نمایش نشان می داد که جمعیت امریکا بشدت رو به رشد بود و این باعث نگرانی خیلی از امریکایی ها منجمله دکتر کوک شده بود. این اجرا مخاطب را دایماً در حرکات پاندولی بین خوب و بد، منطق و قانون، عدالت و اخلاق پزشکی درگیر می کرد.
در پایان سوالی از کارگردان محترم دارم که آیا قصد دارند کاری با قلم نویسندگان ایرانی و یا نوشته خود را کارگردانی کنند؟ و دلیل اینکه همیشه آثار کلاسیک و نویسندگان غربی را به روی صحنه برده اند چیست.
تشکر
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مروری بر نمایش «اینک انسان»
خدای من، خدای من، چرا من را واگذاشتی؟
با درود خدمت تمامی اعضای گروه نمایش «اینک انسان». مجموعه ای از کهنه‌کاران و اساتید هنر تئاتر و سینما و تلویزیون در این نمایش حضور داشتند که تماشای هنرمندی آنان نه تنها لذت‌بخش بود بلکه رزق روح را نیز تأمین کرد. همه‌ی بازیگران بسیار جدّی و هنرمندانه ایفای نقش کردند، ولی بازی آقای توفیق علی‌رغم نقش منفی ایشان، منجر به همزادپنداری بیشتری شد. علاوه بر آن بازی خانم رجایی‌نیا ثابت کرد که چقدر تمرینهای بدنی پیش از نمایش می توانند در ایفای نقش و انتقال حس موثر باشند. البته احساس می کنم تمرینهای بدنی برای این نقش از حالت عادی هم بیشتر بوده تا وجود شیطان در جسم تسخیر شده یک فرد با آن حرکات غیرعادی را به درستی به نمایش بگذارند. در خصوص تصویر یک چشم که پیش از شروع نمایش روی بُرد نشان داده شد، آنگونه که در کتب اهل سنت همچون «صحیح بخاری» و «صحیح مسلم» آمده، در روایتی از پیامبر نقل است که ایشان در طی خوابی در مقابل خانه کعبه، حضرت مسیح را در حال طواف می بیند. در پشت سر حضرت مسیح مردی یک چشم به نام کذاب و یا دجال و یا المسیح الدجال یا Anti-Christ را مشاهده می کنند. وقتی اصحاب پرسش از چگونگی واقعه کردند مشخص شد که در دوران آخرالزمان انگاره‌ای وجود دارد که حضرت مسیح در نهایت بر این دجال پیروز شده و باعث ایجاد صلح و آرامش در دنیا می شود (در نزد شیعه اما این نقش به حضرت صاحب داده ... دیدن ادامه ›› شده است).
پیش از شروع نمایش به هیچ وجه نمی توانستم پیش بینی کنم کارگردان محترم فضایی فانتزی برای اجرای نمایش در نظر گرفتند. دقایق اولیه نمایش حضور پرونده، خودکار، لیوان قهوه، و یا عینک زدن حضرت عیسی و خیلی از موارد دیگر را نمی توانستم درک کنم یا که آنها را بپذیرم. ولی کم کم وقتی با لحن امروزین کاراکترها مواجه شدم دریافتم که شاید این تغییرات برای به حداقل رساندن فاصله زمانی و مکانی با مخاطب و درک و دریافت بهتر در نظر گرفته شده است. البته لباسهای کاملاً تمیز و شیک کاراکترها، و همچنین جامه‌ی سفید یکدست و اتو کشیده‌ی شخصیت عیسی ناصری دیگه خیلی غلوشده می‌نمود. این نوع پوشش و لحن و فضای فانتزی داستان مخاطب را از 2000 سال پیش جدا کرده و همان موقعیت را در عصر حاضر بازسازی می کرد و این حتماً دلیل داشت.
از سوی دیگر انتظار داشتم بخشی از داستان در خصوص تقابل و تفاوت داستان عیسی ناصری آنگونه که در قرآن کریم و آنگونه که در اناجیل و متون کلاسیک مسیحی آمده، باشد. ولی اینکه نویسنده کدام را ملاک خود قرار داده آشکار نبود. داستان تولد تا عروج حضرت عیسی تقریباً در 12 سوره از قرآن 36 مرتبه تکرار شده. این بسامد برای پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) فقط 4 مرتبه است و این نشان از اهمیت نام حضرت مسیح دارد. بعنوان مثال، در سوره نساء آیه 156 تا 157 متن مقدس می خوانیم: "و به دلیل کفرشان، و بهتان بزرگی که به مریم زدند، و نیز به دلیل آنکه گفتند: ما مسیح، عیسی پسر مریم، فرستاده خدا، را کشتیم، گو اینکه آنان نه او را کشتند و نه به صلیب کشیدند، بلکه بر آنان اینگونه پدیدار شد. و به راستی کسانی که درباره او اختلاف نظر دارند و از آن در شک‌اند، علمی به آن ندارند و فقط از گمان پیروی میکنند، و به یقین او را نکشتند*. در طول نمایش در حین گفتگوی شخصیت حضرت مسیح با پیلاتوس، او خود اذعان می کند که مریم چگونه فردی بوده که با آیات ذکر شده قرآن تفاوت دارد. در نتیجه نه تنها طبق آیات قرآن اتهام تلویحی هرزگیِ مریم که زنی شوی‌ندیده بوده، نادرست است، بلکه به صلیب کشیدن و کشتن حضرت مسیح نیز از دید آیات قرآن نادرست است و یهودیان فقط گمان می کردند که چنین کرده‌اند و یا اینکه بر آنان چنین پدیدار شده که مسیح را به صلیب کشیده‌اند.
حتی از اینها که بگذریم، حالت آرام و با طمأنینه کاراکتر عیسی ناصری نیز در حین گفتگو با پیلاتوس، قیافا و دیگران عجیب بود. چنین آرامشی طبق متن اناجیل همانند متی و مرقس وجود نداشته و عیسی ناصری در آخرین لحظات از سر دلهره، اضطراب، وانهادگی، تنهایی، و یا طردشدگی از خداوند گله می کند و می فرماید: خدای من، خدای من، چرا من را واگذاشتی؟ به گمانم چهره بازیگر نقش عیسی نمی‌بایست آنقدر آرام در کمال رضایتمندی از وضعیت خود باشد. در تمام طول نمایش به شخصیت سِر تامِس مور در فیلم «مردی برای تمام فصول» با بازی پل اسکوفیلد به کارگردانی فرد زینمان فکر می‌کردم که بازیگر نقش سِر تامِس مور چگونه در دادگاه از خود و عقاید خود دفاع کرد و نقش را آنقدر باور‌پذیر ارائه داد که بابت آن جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد. بیشتر ترجیح می‌دادم نقش عیسی ناصری با صلابتی این چنینی در برابر بازجویان خود ایفا میشد.
در پایان از خود می پرسم اگر نویسنده قصد داشت کشته شدن و بدار آویخته شدن انسانی مظلوم را از دل تاریخ بیان کند، از سقراط گرفته تا ژاندارک تا گالیله، از شیخ شهاب‌الدین سهروردی تا ... از همه فرهنگها می توانسته موضوع کار خود را انتخاب کند. ولی آیا بحث‌های آخرالزمانی در مورد آنها هم صادق می بود؟ آیا کشته شدن عیسی ناصری بتوسط یهودیان در آنزمان و نسل کشی اخیر وکشته شدن هزاران نفر بیگناه از اکتبر سال 2023 تا‌کنون بتوسط قوم یهود (صهیونیسم) پیام آخرالزمانی نویسنده به ماست یا صرفاً همدردی با بیگناهان و کودکان و مردم بی دفاع کشته شده؟ دجال زمان کیست؟ ناجی کیست؟
تشکر
پ. ن. اگر نویسنده از یک زاویه دید خاص داستان را روایت می کرد، از دید اناجیل مسیحیان و یا قرآن مسلمانان و یا متواترات اهل سنت و یا شیعه خیلی بهتر بود تا بدانیم نویسنده کدام روایت را پذیرفته و مبنای کار قرارداده.
خدای من، خدای من، چرا من را واگذاشتی؟
با درود خدمت تمامی اعضای گروه نمایش «اینک انسان». مجموعه ای از کهنه‌کاران و اساتید هنر تئاتر و سینما و تلویزیون در این نمایش حضور داشتند که تماشای هنرمندی آنان نه تنها لذت‌بخش بود بلکه رزق روح را نیز تأمین کرد. همه‌ی بازیگران بسیار جدّی و هنرمندانه ایفای نقش کردند، ولی بازی آقای توفیق علی‌رغم نقش منفی ایشان، منجر به همزادپنداری بیشتری شد. علاوه بر آن بازی خانم رجایی‌نیا ثابت کرد که چقدر تمرینهای بدنی پیش از نمایش می توانند در ایفای نقش و انتقال حس موثر باشند. البته احساس می کنم تمرینهای بدنی برای این نقش از حالت عادی هم بیشتر بوده تا وجود شیطان در جسم تسخیر شده یک فرد با آن حرکات غیرعادی را به درستی به نمایش بگذارند. در خصوص تصویر یک چشم که پیش از شروع نمایش روی بُرد نشان داده شد، آنگونه که در کتب اهل سنت همچون «صحیح بخاری» و «صحیح مسلم» آمده، در روایتی از پیامبر نقل است که ایشان در طی خوابی در مقابل خانه کعبه، حضرت مسیح را در حال طواف می بیند. در پشت سر حضرت مسیح مردی یک چشم به نام کذاب و یا دجال و یا المسیح الدجال یا Anti-Christ را مشاهده می کنند. وقتی اصحاب پرسش از چگونگی واقعه کردند مشخص شد که در دوران آخرالزمان انگاره‌ای وجود دارد که حضرت مسیح در نهایت بر این دجال پیروز شده و باعث ایجاد صلح و آرامش در دنیا می شود (در نزد شیعه اما این نقش به حضرت صاحب داده ... دیدن ادامه ›› شده است).
پیش از شروع نمایش به هیچ وجه نمی توانستم پیش بینی کنم کارگردان محترم فضایی فانتزی برای اجرای نمایش در نظر گرفتند. دقایق اولیه نمایش حضور پرونده، خودکار، لیوان قهوه، و یا عینک زدن حضرت عیسی و خیلی از موارد دیگر را نمی توانستم درک کنم یا که آنها را بپذیرم. ولی کم کم وقتی با لحن امروزین کاراکترها مواجه شدم دریافتم که شاید این تغییرات برای به حداقل رساندن فاصله زمانی و مکانی با مخاطب و درک و دریافت بهتر در نظر گرفته شده است. البته لباسهای کاملاً تمیز و شیک کاراکترها، و همچنین جامه‌ی سفید یکدست و اتو کشیده‌ی شخصیت عیسی ناصری دیگه خیلی غلوشده می‌نمود. این نوع پوشش و لحن و فضای فانتزی داستان مخاطب را از 2000 سال پیش جدا کرده و همان موقعیت را در عصر حاضر بازسازی می کرد و این حتماً دلیل داشت.
از سوی دیگر انتظار داشتم بخشی از داستان در خصوص تقابل و تفاوت داستان عیسی ناصری آنگونه که در قرآن کریم و آنگونه که در اناجیل و متون کلاسیک مسیحی آمده، باشد. ولی اینکه نویسنده کدام را ملاک خود قرار داده آشکار نبود. داستان تولد تا عروج حضرت عیسی تقریباً در 12 سوره از قرآن 36 مرتبه تکرار شده. این بسامد برای پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) فقط 4 مرتبه است و این نشان از اهمیت نام حضرت مسیح دارد. بعنوان مثال، در سوره نساء آیه 156 تا 157 متن مقدس می خوانیم: "و به دلیل کفرشان، و بهتان بزرگی که به مریم زدند، و نیز به دلیل آنکه گفتند: ما مسیح، عیسی پسر مریم، فرستاده خدا، را کشتیم، گو اینکه آنان نه او را کشتند و نه به صلیب کشیدند، بلکه بر آنان اینگونه پدیدار شد. و به راستی کسانی که درباره او اختلاف نظر دارند و از آن در شک‌اند، علمی به آن ندارند و فقط از گمان پیروی میکنند، و به یقین او را نکشتند*. در طول نمایش در حین گفتگوی شخصیت حضرت مسیح با پیلاتوس، او خود اذعان می کند که مریم چگونه فردی بوده که با آیات ذکر شده قرآن تفاوت دارد. در نتیجه نه تنها طبق آیات قرآن اتهام تلویحی هرزگیِ مریم که زنی شوی‌ندیده بوده، نادرست است، بلکه به صلیب کشیدن و کشتن حضرت مسیح نیز از دید آیات قرآن نادرست است و یهودیان فقط گمان می کردند که چنین کرده‌اند و یا اینکه بر آنان چنین پدیدار شده که مسیح را به صلیب کشیده‌اند.
حتی از اینها که بگذریم، حالت آرام و با طمأنینه کاراکتر عیسی ناصری نیز در حین گفتگو با پیلاتوس، قیافا و دیگران عجیب بود. چنین آرامشی طبق متن اناجیل همانند متی و مرقس وجود نداشته و عیسی ناصری در آخرین لحظات از سر دلهره، اضطراب، وانهادگی، تنهایی، و یا طردشدگی از خداوند گله می کند و می فرماید: خدای من، خدای من، چرا من را واگذاشتی؟ به گمانم چهره بازیگر نقش عیسی نمی‌بایست آنقدر آرام در کمال رضایتمندی از وضعیت خود باشد. در تمام طول نمایش به شخصیت سِر تامِس مور در فیلم «مردی برای تمام فصول» با بازی پل اسکوفیلد به کارگردانی فرد زینمان فکر می‌کردم که بازیگر نقش سِر تامِس مور چگونه در دادگاه از خود و عقاید خود دفاع کرد و نقش را آنقدر باور‌پذیر ارائه داد که بابت آن جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد. بیشتر ترجیح می‌دادم نقش عیسی ناصری با صلابتی این چنینی در برابر بازجویان خود ایفا میشد.
در پایان از خود می پرسم اگر نویسنده قصد داشت کشته شدن و بدار آویخته شدن انسانی مظلوم را از دل تاریخ بیان کند، از سقراط گرفته تا ژاندارک تا گالیله، از شیخ شهاب‌الدین سهروردی تا ... از همه فرهنگها می توانسته موضوع کار خود را انتخاب کند. ولی آیا بحث‌های آخرالزمانی در مورد آنها هم صادق می بود؟ آیا کشته شدن عیسی ناصری بتوسط یهودیان در آنزمان و نسل کشی اخیر وکشته شدن هزاران نفر بیگناه از اکتبر سال 2023 تا‌کنون بتوسط قوم یهود (صهیونیسم) پیام آخرالزمانی نویسنده به ماست یا صرفاً همدردی با بیگناهان و کودکان و مردم بی دفاع کشته شده؟ دجال زمان کیست؟ ناجی کیست؟
تشکر
پ. ن. اگر نویسنده از یک زاویه دید خاص داستان را روایت می کرد، از دید اناجیل مسیحیان و یا قرآن مسلمانان و یا متواترات اهل سنت و یا شیعه خیلی بهتر بود تا بدانیم نویسنده کدام روایت را پذیرفته و مبنای کار قرارداده.
شرمین منصوری و محمد رضا رادپور این را
خواندند
فاطمه لشکری، شیدا منوچهری نائینی، عزالدین توفیق و مریم احمد زاده اصل این را دوست دارند
فاطمه لشکری، شیدا منوچهری نائینی، عزالدین توفیق و مریم احمد زاده اصل این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مروری بر نمایش «قلب نارنگی»
جریان سیال ذهن: سفری موفق از رمان به نمایش
تلاش فراوان برای خرید بلیط بالاخره در یک شب سرد زمستانی برای تماشای یک شاهکار به گرمای وجود تمام عوامل بدست آمد. «قلب نارنگی» اثری بدیع و آوانگارد مملو از خلاقیت، هارمونی، تخیل، تعهد، جدّیت، دقّت، حرکت، مخاطب‌شناسی، حرفه‌ای‌گری، یک کلاس درس نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی، و هنر نمایش به معنی اخص کلمه. دست مریزاد و خدا قوت به این همه توانایی هنری آقای داریوش علیزاده از نویسندگی تا کارگردانی. برایم باورکردنی نبود که پس از این همه اجراهای موفق، بازیگران آنچنان جدی و متعهدانه بازی می کردند گویی که اولین بار است آن همه دیالوگ را بر زبان جاری می کنند. گاهی اوقات با خود می اندیشم ای کاش گردانندگان سایت تیول تمهیداتی روی سایت تعبیه کنند تا بتوانیم با یک کلیک درخواست زنگ طلایی (Golden Buzzer) برای انتخاب بهترین آثار سال را داشته باشیم. این نمایش بطور کل برایم فراتر از 5 ستاره ارزش گذاری ... دیدن ادامه ›› می شود.
شنیدن و دیدن نام ویلیام فاکنر از اواخر دهه شصت برایم آغاز شد و سپس ترجمه های دکتر صالح حسینی که حداقل سه رمان از بهترین آثار فاکنر را در آن دوران ترجمه کردند همانند «خشم و هیاهو»، «برخیز ای موسی» و «آبشالوم آبشالوم» و البته فرهاد غبرایی برای «حریم». تا آن زمان خوانش داستان کوتاه و رمان برایم فقط با زاویه دید اول شخص و یا سوم شخص و اقسام آن معنی داشت و هیچ از «جریان سیال ذهن» نمی دانستم. هرگاه «خشم و هیاهو» را بدست می گرفتم از صفحه اول جلوتر نمی رفت. حقیقت این است که نمی دانستم راوی کیست و چه کسی و از چه پنجره ای داستان را که دائماً در حال تغییر راوی بود، روایت میکند. بعدها بیشتر با دکتر صالح حسینی و «جریان سیال ذهن» آشنا شدم زیرا ایشان گاهی اوقات مهمان تاک شوهای ادبی شبکه های تلویزیونی در دهه هفتاد بودند.دست گذاشتن علیزاده بر روی نام ویلیام فاکنر، این نویسنده بزرگ امریکایی و برنده جایزه نوبل ادبیات، و اقتباس اثری از این نویسنده بزرگ مورد علاقه من و تاثیر از پیرنگ اصلی و تم رمان «گور به گور» با ترجمه حاذقانه نجف دریابندری و انطباق آن برای نمایش «قلب نارنگی» چنان جسارت و اعتماد به نفسی می خواهد که الحق و الانصاف علیزاده سهم بزرگی را نصیب خود کرده است. دستان و انگشتان کسی که قلم بدست گرفته تا چنین ماهرانه نام یک نویسنده و مترجمان بزرگ آن را یادآوری کند را چنان باید فشرد تا گرمای این مصافحه تا پایان عمر نزد نویسنده و کارگردان این نمایش بی نظیر در «قلب» وی به یادگار باقی بماند.
فقط می توانم حدس بزنم علیزاده، این نجیب زاده باوقار، برای نگارش متن این نمایش احتمالاً تمام آثار فاکنر را خوانده باشد و حتی احتمالاً تمام آثار فاخر سینمای ایران را هم دیده و یادداشت برداری کرده باشد. بجز نام یکی دو اثر همانند «طعم گیلاس» کیارستمی که مستقیماً نام برده شد، عبارات و دیالوگ هایی از فیلم «مادر» شاهکار علی حاتمی بزرگوار، «هامون» و حتی «گاو» مرحوم مهرجویی نیز استفاده و تداعی شد. علیزاده یک کوئنتین تارانتینوی فعال را در ذهن و ضمیر خود جای داده است. نویسنده حتی از شعر هم غافل نماند و از سهراب سپهری و شعر حک شده بر سنگ مزار وی نیز استفاده کرد. باید اضافه کنم که از قطعات موسیقی پاپ فارسی هم به خوبی استفاده شد تا به موازای متن نمایش کمک شایانی به مخاطب کرده باشد در راستای درک بهتر از روند نمایش. این حجم از پژوهش و دیدن و خواندن برای خلق یک شاهکار ستودنی بود. متن استادانه از پیرنگ های فرعی به اصلی باز می گشت و داستان اصلی ادامه پیدا می کرد تا به مخاطب کمک کند همراه با خط سیر داستان پیش برود و از گنگ گویی و ابهام برای خلق حیرت برای مخاطب خبری نبود. پدر، مادر و پسران یک به یک داستان خود را روایت کردند، و دوباره نمایش به مسیر اصلی خود بازگشت و ادامه پیدا کرد.
علیزاده خوب می داند برای کنترل ریتم نمایش در طول 70 دقیقه چگونه برای انتقال پیام های اخلاقی و هستی شناسانه، مخاطب را همزمان بخنداند و بلافاصله بگریاند. هیچگاه چنین تجربه ای نداشتم که همچنان که در حال خندیدن بودم بلافاصله ریتم داستان و موسیقی و نور برای اجرای یک قسمت جدید تغییر کند و من شروع به گریه کردن کنم. این تجربه غریب و نادر اما برایم در طی این نمایش میسر شد. نبودن دکور و حتی آکسسوار صحنه هیچ خللی به اجرای نمایش وارد نکرد چرا که به راحتی توانستم کفش قرمز را در ذهن تصور کنم، گاو و تابوت و خیلی چیزهای دیگر هم به همین صورت. بجز یک نام «سینا» هیچ یک از کاراکترها نام و نشانی از خود نداشتند و این به جهان شمول بودن پیام نمایش کمک کرد. فضای داستان در سرزمینی ناشناخته در جابُلقا و جابُلسای این کره خاکی می تواند اتفاق بیافتد و درونمایه خود که حاصل چکیده عمر چندین کاراکتر بود را برایمان به ارمغان آورد. حمل تابوت مادر به سرزمین و زادگاه مادری همانند یک سفر به درون و تداعی کننده بازگشت به خویشتن خویش بود که انسان در نهایت می بایست به اصل و اصالت خود بازگردد. گویی که انسان پس از هبوط و طی قوس نزولی از ملکوت، آماده بازگشت به معبود و معشوق و طی قوس صعودی در جهت سیر تکامل خود است. و البته نام مادر که همچون کعبه عشق همیشه و همیشه زنده و جاودانه خواهد ماند. در طی نمایش کلمه معنای زندگی را شنیدیم و دیدیم. امیدوارم در هنر نمایش به ابرمعنای زندگی هم برسیم و آن را هم تجربه کنیم.
مانا و پیروز باشید
جریان سیال ذهن: سفری موفق از رمان به نمایش
تلاش فراوان برای خرید بلیط بالاخره در یک شب سرد زمستانی برای تماشای یک شاهکار به گرمای وجود تمام عوامل بدست آمد. «قلب نارنگی» اثری بدیع و آوانگارد مملو از خلاقیت، هارمونی، تخیل، تعهد، جدّیت، دقّت، حرکت، مخاطب‌شناسی، حرفه‌ای‌گری، یک کلاس درس نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی، و هنر نمایش به معنی اخص کلمه. دست مریزاد و خدا قوت به این همه توانایی هنری آقای داریوش علیزاده از نویسندگی تا کارگردانی. برایم باورکردنی نبود که پس از این همه اجراهای موفق، بازیگران آنچنان جدی و متعهدانه بازی می کردند گویی که اولین بار است آن همه دیالوگ را بر زبان جاری می کنند. گاهی اوقات با خود می اندیشم ای کاش گردانندگان سایت تیول تمهیداتی روی سایت تعبیه کنند تا بتوانیم با یک کلیک درخواست زنگ طلایی (Golden Buzzer) برای انتخاب بهترین آثار سال را داشته باشیم. این نمایش بطور کل برایم فراتر از 5 ستاره ارزش گذاری ... دیدن ادامه ›› می شود.
شنیدن و دیدن نام ویلیام فاکنر از اواخر دهه شصت برایم آغاز شد و سپس ترجمه های دکتر صالح حسینی که حداقل سه رمان از بهترین آثار فاکنر را در آن دوران ترجمه کردند همانند «خشم و هیاهو»، «برخیز ای موسی» و «آبشالوم آبشالوم» و البته فرهاد غبرایی برای «حریم». تا آن زمان خوانش داستان کوتاه و رمان برایم فقط با زاویه دید اول شخص و یا سوم شخص و اقسام آن معنی داشت و هیچ از «جریان سیال ذهن» نمی دانستم. هرگاه «خشم و هیاهو» را بدست می گرفتم از صفحه اول جلوتر نمی رفت. حقیقت این است که نمی دانستم راوی کیست و چه کسی و از چه پنجره ای داستان را که دائماً در حال تغییر راوی بود، روایت میکند. بعدها بیشتر با دکتر صالح حسینی و «جریان سیال ذهن» آشنا شدم زیرا ایشان گاهی اوقات مهمان تاک شوهای ادبی شبکه های تلویزیونی در دهه هفتاد بودند.دست گذاشتن علیزاده بر روی نام ویلیام فاکنر، این نویسنده بزرگ امریکایی و برنده جایزه نوبل ادبیات، و اقتباس اثری از این نویسنده بزرگ مورد علاقه من و تاثیر از پیرنگ اصلی و تم رمان «گور به گور» با ترجمه حاذقانه نجف دریابندری و انطباق آن برای نمایش «قلب نارنگی» چنان جسارت و اعتماد به نفسی می خواهد که الحق و الانصاف علیزاده سهم بزرگی را نصیب خود کرده است. دستان و انگشتان کسی که قلم بدست گرفته تا چنین ماهرانه نام یک نویسنده و مترجمان بزرگ آن را یادآوری کند را چنان باید فشرد تا گرمای این مصافحه تا پایان عمر نزد نویسنده و کارگردان این نمایش بی نظیر در «قلب» وی به یادگار باقی بماند.
فقط می توانم حدس بزنم علیزاده، این نجیب زاده باوقار، برای نگارش متن این نمایش احتمالاً تمام آثار فاکنر را خوانده باشد و حتی احتمالاً تمام آثار فاخر سینمای ایران را هم دیده و یادداشت برداری کرده باشد. بجز نام یکی دو اثر همانند «طعم گیلاس» کیارستمی که مستقیماً نام برده شد، عبارات و دیالوگ هایی از فیلم «مادر» شاهکار علی حاتمی بزرگوار، «هامون» و حتی «گاو» مرحوم مهرجویی نیز استفاده و تداعی شد. علیزاده یک کوئنتین تارانتینوی فعال را در ذهن و ضمیر خود جای داده است. نویسنده حتی از شعر هم غافل نماند و از سهراب سپهری و شعر حک شده بر سنگ مزار وی نیز استفاده کرد. باید اضافه کنم که از قطعات موسیقی پاپ فارسی هم به خوبی استفاده شد تا به موازای متن نمایش کمک شایانی به مخاطب کرده باشد در راستای درک بهتر از روند نمایش. این حجم از پژوهش و دیدن و خواندن برای خلق یک شاهکار ستودنی بود. متن استادانه از پیرنگ های فرعی به اصلی باز می گشت و داستان اصلی ادامه پیدا می کرد تا به مخاطب کمک کند همراه با خط سیر داستان پیش برود و از گنگ گویی و ابهام برای خلق حیرت برای مخاطب خبری نبود. پدر، مادر و پسران یک به یک داستان خود را روایت کردند، و دوباره نمایش به مسیر اصلی خود بازگشت و ادامه پیدا کرد.
علیزاده خوب می داند برای کنترل ریتم نمایش در طول 70 دقیقه چگونه برای انتقال پیام های اخلاقی و هستی شناسانه، مخاطب را همزمان بخنداند و بلافاصله بگریاند. هیچگاه چنین تجربه ای نداشتم که همچنان که در حال خندیدن بودم بلافاصله ریتم داستان و موسیقی و نور برای اجرای یک قسمت جدید تغییر کند و من شروع به گریه کردن کنم. این تجربه غریب و نادر اما برایم در طی این نمایش میسر شد. نبودن دکور و حتی آکسسوار صحنه هیچ خللی به اجرای نمایش وارد نکرد چرا که به راحتی توانستم کفش قرمز را در ذهن تصور کنم، گاو و تابوت و خیلی چیزهای دیگر هم به همین صورت. بجز یک نام «سینا» هیچ یک از کاراکترها نام و نشانی از خود نداشتند و این به جهان شمول بودن پیام نمایش کمک کرد. فضای داستان در سرزمینی ناشناخته در جابُلقا و جابُلسای این کره خاکی می تواند اتفاق بیافتد و درونمایه خود که حاصل چکیده عمر چندین کاراکتر بود را برایمان به ارمغان آورد. حمل تابوت مادر به سرزمین و زادگاه مادری همانند یک سفر به درون و تداعی کننده بازگشت به خویشتن خویش بود که انسان در نهایت می بایست به اصل و اصالت خود بازگردد. گویی که انسان پس از هبوط و طی قوس نزولی از ملکوت، آماده بازگشت به معبود و معشوق و طی قوس صعودی در جهت سیر تکامل خود است. و البته نام مادر که همچون کعبه عشق همیشه و همیشه زنده و جاودانه خواهد ماند. در طی نمایش کلمه معنای زندگی را شنیدیم و دیدیم. امیدوارم در هنر نمایش به ابرمعنای زندگی هم برسیم و آن را هم تجربه کنیم.
مانا و پیروز باشید
سپهر، امیر مسعود، امیرمسعود فدائی، حسین بهمنش، آرمین و محمد فروزنده این را
خواندند
فاطمه لشکری، arash، ایمان سلطانی، فاطمه روزبهانی و صبا این را دوست دارند
فاطمه لشکری، arash، ایمان سلطانی، فاطمه روزبهانی و صبا این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با سلام و خسته نباشید خدمت تمامی گروه نمایش «نعمت». این افتخار و اقبال نصیب بنده شد تا در شب پایانی این نمایش حضور داشته باشم. تمامی بازیگران زحمت کشیدند تا یک داستان واقعی را به تصویر بکشند ولی بازی سرکار خانم مرواری و آقای حقیقی برای من بسیار بسیار ماندگار ثبت شد. کارگردانی این نمایش با تعداد کثیری از بازیگران بزرگسال و خردسال کار دشواری بود که خانم مرواری از پس کار برآمدند. از تمامی عناصر نور و موسیقی و آکسسوار و دکور حداقلی به خوبی استفاده شده بود. نمایش مملو بود از صحنه های احساسی و غم انگیز که باعث جاری شدن اشک بسیاری از مخاطبان شد.
علاوه بر اینها یاد و خاطره زنده یاد استاد مرتضی احمدی و صدا و قصه گویی ایشان در آهنگ «شاطر علی ممد» هم برایم زنده شد چون خانم مرواری از ریتم این آهنگ برای بخش نانوایی که نعمت بعنوان نانوا کار میکرد و همه نان ها را به رایگان به مردم می داد استفاده کردند. البته صدای استاد مرتضی احمدی را در نمایش «مش مش قلی خان» به کارگردانی ناصر آویژه شنیده بودم که یاد و خاطره آن نمایش هم زنده شد.
در پایان از تم اصلی نمایش که در ورای بازگویی داستان واقعی زندگی عاشقانه «نعمت» بیان شد بسیار استفاده کردم. نعمت نه تنها عاشق بود بلکه عاشقانه هم زیست و عاشقانه رفت تا به مادر خود در عالم ملکوت بپیوندد. دنیای دیوانگان عجب دنیای ساده و انسانی و اخلاقی بیان شد. آنجا که شخصیت علی نسبت به نحوه ... دیدن ادامه ›› کشته شدن مرغ ها در مرغداری شکایت کرد یکی از این موارد بود. نمایش کمک کرد تا مخاطب ساعتی را با جهان مجانین سپری کند و از پشت عینک آنها به زندگی بنگرد.
خسته نباشید به همه اعضای گروه.
علاوه بر اینها یاد و خاطره زنده یاد استاد مرتضی احمدی و صدا و قصه گویی ایشان در آهنگ «شاطر علی ممد» هم برایم زنده شد چون خانم مرواری از ریتم این آهنگ برای بخش نانوایی که نعمت بعنوان نانوا کار میکرد و همه نان ها را به رایگان به مردم می داد استفاده کردند. البته صدای استاد مرتضی احمدی را در نمایش «مش مش قلی خان» به کارگردانی ناصر آویژه شنیده بودم که یاد و خاطره آن نمایش هم زنده شد.
در پایان از تم اصلی نمایش که در ورای بازگویی داستان واقعی زندگی عاشقانه «نعمت» بیان شد بسیار استفاده کردم. نعمت نه تنها عاشق بود بلکه عاشقانه هم زیست و عاشقانه رفت تا به مادر خود در عالم ملکوت بپیوندد. دنیای دیوانگان عجب دنیای ساده و انسانی و اخلاقی بیان شد. آنجا که شخصیت علی نسبت به نحوه ... دیدن ادامه ›› کشته شدن مرغ ها در مرغداری شکایت کرد یکی از این موارد بود. نمایش کمک کرد تا مخاطب ساعتی را با جهان مجانین سپری کند و از پشت عینک آنها به زندگی بنگرد.
خسته نباشید به همه اعضای گروه.
حسین بهمنش، امیرمسعود فدائی، محمد فروزنده، سپهر و مهدی کلانتری این را
خواندند
سیده نغمه نورانی، فرنوش مرواری، فرشاد مرواری و علی حقیقی این را دوست دارند
سیده نغمه نورانی، فرنوش مرواری، فرشاد مرواری و علی حقیقی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
از نذر سمنو تا بُز طلیقه
نقدی بر نمایش «نُه ماه پس از تولید»
با درود و خسته نباشید خدمت تمامی اعضای گروه نمایش «نه ماه پس از تولید». این نمایش را به مناسبت روز زن و مادر انتخاب کردم و در همان شب به تماشا نشستم. البته دلیل دیگری هم در این انتخاب نقش داشت و آن هم نام جلال آل احمد که از قضا این نمایشنامه اقتباسی بود از یکی از داستانهای کوتاه وی با محوریت زن. در کل از این انتخاب نهایت استفاده را بردم که هم یاد و خاطره یک نویسنده بزرگ برایم تداعی شد، و هم یک نمایش با محوریت زن را در روز زن دیدم. همچنین، بسیار مشتاق بودم بدانم نویسنده محترم، سرکار خانم نوروزی، پس از حدود 70 سال از انتشار داستان «سمنو پزان» آل احمد، چگونه همان درونمایه را در قالب نمایشنامه‌ای اقتباسی در دورانی که زن هنوز محور خیلی از داستانها و نمایشنامه‌هاست، به روی صحنه برده.
از سوی دیگر، ذهنم به سراغ داستان کوتاه دیگری به نام «لاتاری» نوشته خانم شِرلی جکسون با محوریت «نذر» گره خورد، که لذت تماشای این نمایش را ... دیدن ادامه ›› دو چندان کرد. داستان کوتاه «لاتاری» اتفاقاً در جهت نقد رفتار ها و ناهنجاری های غلط اجتماعی نوشته شد و در سال 1948 (1327 شمسی) تنها چند سال قبل از انتشار داستان «سمنو‌پزان» در امریکا به چاپ رسید. آل احمد در داستان خود نقدی بر تفکرات زنان و البته نقش خرافات و جهالت در جامعه ایران را به تصویر می کشید، و از آن سو، شِرلی جکسون جامعه روستایی را به نقد کشید که برای برداشت محصول کشاورزی بهتر و یا بیرون کردن ارواح خبیثه از روستا، یک عضو از یک خانواده را قربانی و با سنگسار‌کردن وی، این نذر باستانی خشونت‌آمیز و غیر‌انسانی را ادا می‌کردند. همه اعضای خانواده بالاجبار در این لاتاری شرکت می کردند. در ابتدا، یک خانواده باید به قید قرعه انتخاب شود، و سپس از بین اعضای آن خانواده یک نفر که از توی صندوق کاغذِ دارای نقطه سیاه را بر می داشت از طریق لاتاری سیاه‌بختانه انتخاب، و سنگسار میشد. این قربانی یا همان «بُزطلیقه» Scapegoat در حقیقت قربانی حماقت و اشتباهات جامعه خود بود تا شاید آنها را از شر ارواح خبیثه خلاص کند.
بهر روی در نمایش «نُه ماه پس از تولید» انتظار داشتم ببینم که نویسنده نمایشنامه، با موضوعاتی که آل احمد از زن ایرانی در داستانهای خود به تصویر می کشید چگونه با آن برخوردی امروزین کرده است. به گمانم خیلی و بسیاری از دغدغه های آل احمد در جامعه امروز ما دیگر وجود خارجی ندارند. پدر سالاری و مردسالاری و تحقیر زن در خانواده احتمالاً تا حدّ زیادی کمرنگ شده است. کسی برای از بین‌بردن فرزند هَووی خود نذر بر پا نمی‌کند، و زنان برخلاف گذشته، دیگر دچار انفعال در جامعه نیستند، و حتی تا آنجا که بتوانند، در محیط خانواده «اعتراض» می کنند. خبری از کنیز و خانواده های پر‌جمعیت در جوامع شهری نیست، و خرافات و جهالت تا حدودی رخت بربسته است. اما خب، تساوی حقوق زن و مرد و خیلی موضوعات مربوط به زنان هنوز دغدغه امروزین ماست. البته انتظار داشتم خانم نوروزی کمی هم به راه های نرفته آل احمد در حوزه زنان می پرداخت، که چنین چیزی به نظرم نیامد.
در اجرای نمایش «نُه ماه پس از تولید» از نور و موسیقی خاصی استفاده نشده بود و در حقیقت نور و موسیقی نقشی در بیان و انتقال درونمایه نمایش ایفا نکردند. طراحی لباس مناسب بود ولی میکاپ دختر خدمتکار خیلی اروپایی بود و شباهتی با جامعه ما نداشت. با توجه به اینکه داستان آل احمد در دوران پهلوی دوم به چاپ رسیده بود انتظار داشتم لحن گفتگوها کمی مدرن‌تر، همانند لحنی که آقای فتحی در سریالهای «شب دهم» و یا «شهرزاد» استفاده کرده بود، باشد ولی بطرز عجیبی از زبان فارسی بسیار بسیار کهنه‌تر Archaic و یا Frozen استفاده شده بود که ما در سریالهای «امام علی ع» و یا پیشتر در «سربداران» و سریالهای تاریخی شنیده بودیم. این نوع گویش برای من تناسب زمانی نداشت و نمی‌دانم دلیل استفاده از آن چه بوده.
حتی در طی اجرا، بازیگران گاهی اوقات به نظر می‌رسید به تصمیم خود حرکاتی اضافه که احتمالاً در متن نبوده انجام می‌دادند. بعنوان مثال، زنان مورد اشاره در داستان «سمنو پزان» آل احمد نسبت به پوشش خود احتمالاً اعتراضی نداشتند و انتظار می‌رفت که بازیگر نمایش «نُه ماه پس از تولید» هم از چادر و یا روسری خود آنگونه استفاده کند که کاملاً آن را پذیرفته است. ولی در طی نمایش آشکار بود که بعضی از بازیگران با توجه به میزانسن به اکراه آن را از سر خود برداشته و یا دوباره با اکراه بر سر می کردند. اینکه این خرده خلاقیت‌ها در اجرا با اجازه کارگردان بوده و یا خیر موضوعی است جداگانه، ولی به اجرا لطمه وارد کرد. در مورد کاسه‌های سمنو مورد استفاده در نمایش، در طی این سالها که سمنو‌پزی را دیده‌ام و یا در تهیه آن کمک و مشارکت کرده‌ام، کاسه‌های به این بزرگی برای سرو سمنو ندیدم. سمنو معمولاً در کاسه‌های بسیار کوچکتر ریخته و پذیرایی میشود. این کاسه‌های روحی بزرگ غالباً برای سرو آش استفاده میشود، که نمی‌دانم دلیل انتخاب این نوع ظرف دقیقاً چه بوده. شاید اگر خانم نوروزی کارگردانی متن خود را به کارگردانی با سابقه تر و پرتجربه تر می‌سپردند اجرایی به مراتب بهتر و منسجم‌تر به نمایش گذاشته میشد.
با تشکر.
نقدی بر نمایش «نُه ماه پس از تولید»
با درود و خسته نباشید خدمت تمامی اعضای گروه نمایش «نه ماه پس از تولید». این نمایش را به مناسبت روز زن و مادر انتخاب کردم و در همان شب به تماشا نشستم. البته دلیل دیگری هم در این انتخاب نقش داشت و آن هم نام جلال آل احمد که از قضا این نمایشنامه اقتباسی بود از یکی از داستانهای کوتاه وی با محوریت زن. در کل از این انتخاب نهایت استفاده را بردم که هم یاد و خاطره یک نویسنده بزرگ برایم تداعی شد، و هم یک نمایش با محوریت زن را در روز زن دیدم. همچنین، بسیار مشتاق بودم بدانم نویسنده محترم، سرکار خانم نوروزی، پس از حدود 70 سال از انتشار داستان «سمنو پزان» آل احمد، چگونه همان درونمایه را در قالب نمایشنامه‌ای اقتباسی در دورانی که زن هنوز محور خیلی از داستانها و نمایشنامه‌هاست، به روی صحنه برده.
از سوی دیگر، ذهنم به سراغ داستان کوتاه دیگری به نام «لاتاری» نوشته خانم شِرلی جکسون با محوریت «نذر» گره خورد، که لذت تماشای این نمایش را ... دیدن ادامه ›› دو چندان کرد. داستان کوتاه «لاتاری» اتفاقاً در جهت نقد رفتار ها و ناهنجاری های غلط اجتماعی نوشته شد و در سال 1948 (1327 شمسی) تنها چند سال قبل از انتشار داستان «سمنو‌پزان» در امریکا به چاپ رسید. آل احمد در داستان خود نقدی بر تفکرات زنان و البته نقش خرافات و جهالت در جامعه ایران را به تصویر می کشید، و از آن سو، شِرلی جکسون جامعه روستایی را به نقد کشید که برای برداشت محصول کشاورزی بهتر و یا بیرون کردن ارواح خبیثه از روستا، یک عضو از یک خانواده را قربانی و با سنگسار‌کردن وی، این نذر باستانی خشونت‌آمیز و غیر‌انسانی را ادا می‌کردند. همه اعضای خانواده بالاجبار در این لاتاری شرکت می کردند. در ابتدا، یک خانواده باید به قید قرعه انتخاب شود، و سپس از بین اعضای آن خانواده یک نفر که از توی صندوق کاغذِ دارای نقطه سیاه را بر می داشت از طریق لاتاری سیاه‌بختانه انتخاب، و سنگسار میشد. این قربانی یا همان «بُزطلیقه» Scapegoat در حقیقت قربانی حماقت و اشتباهات جامعه خود بود تا شاید آنها را از شر ارواح خبیثه خلاص کند.
بهر روی در نمایش «نُه ماه پس از تولید» انتظار داشتم ببینم که نویسنده نمایشنامه، با موضوعاتی که آل احمد از زن ایرانی در داستانهای خود به تصویر می کشید چگونه با آن برخوردی امروزین کرده است. به گمانم خیلی و بسیاری از دغدغه های آل احمد در جامعه امروز ما دیگر وجود خارجی ندارند. پدر سالاری و مردسالاری و تحقیر زن در خانواده احتمالاً تا حدّ زیادی کمرنگ شده است. کسی برای از بین‌بردن فرزند هَووی خود نذر بر پا نمی‌کند، و زنان برخلاف گذشته، دیگر دچار انفعال در جامعه نیستند، و حتی تا آنجا که بتوانند، در محیط خانواده «اعتراض» می کنند. خبری از کنیز و خانواده های پر‌جمعیت در جوامع شهری نیست، و خرافات و جهالت تا حدودی رخت بربسته است. اما خب، تساوی حقوق زن و مرد و خیلی موضوعات مربوط به زنان هنوز دغدغه امروزین ماست. البته انتظار داشتم خانم نوروزی کمی هم به راه های نرفته آل احمد در حوزه زنان می پرداخت، که چنین چیزی به نظرم نیامد.
در اجرای نمایش «نُه ماه پس از تولید» از نور و موسیقی خاصی استفاده نشده بود و در حقیقت نور و موسیقی نقشی در بیان و انتقال درونمایه نمایش ایفا نکردند. طراحی لباس مناسب بود ولی میکاپ دختر خدمتکار خیلی اروپایی بود و شباهتی با جامعه ما نداشت. با توجه به اینکه داستان آل احمد در دوران پهلوی دوم به چاپ رسیده بود انتظار داشتم لحن گفتگوها کمی مدرن‌تر، همانند لحنی که آقای فتحی در سریالهای «شب دهم» و یا «شهرزاد» استفاده کرده بود، باشد ولی بطرز عجیبی از زبان فارسی بسیار بسیار کهنه‌تر Archaic و یا Frozen استفاده شده بود که ما در سریالهای «امام علی ع» و یا پیشتر در «سربداران» و سریالهای تاریخی شنیده بودیم. این نوع گویش برای من تناسب زمانی نداشت و نمی‌دانم دلیل استفاده از آن چه بوده.
حتی در طی اجرا، بازیگران گاهی اوقات به نظر می‌رسید به تصمیم خود حرکاتی اضافه که احتمالاً در متن نبوده انجام می‌دادند. بعنوان مثال، زنان مورد اشاره در داستان «سمنو پزان» آل احمد نسبت به پوشش خود احتمالاً اعتراضی نداشتند و انتظار می‌رفت که بازیگر نمایش «نُه ماه پس از تولید» هم از چادر و یا روسری خود آنگونه استفاده کند که کاملاً آن را پذیرفته است. ولی در طی نمایش آشکار بود که بعضی از بازیگران با توجه به میزانسن به اکراه آن را از سر خود برداشته و یا دوباره با اکراه بر سر می کردند. اینکه این خرده خلاقیت‌ها در اجرا با اجازه کارگردان بوده و یا خیر موضوعی است جداگانه، ولی به اجرا لطمه وارد کرد. در مورد کاسه‌های سمنو مورد استفاده در نمایش، در طی این سالها که سمنو‌پزی را دیده‌ام و یا در تهیه آن کمک و مشارکت کرده‌ام، کاسه‌های به این بزرگی برای سرو سمنو ندیدم. سمنو معمولاً در کاسه‌های بسیار کوچکتر ریخته و پذیرایی میشود. این کاسه‌های روحی بزرگ غالباً برای سرو آش استفاده میشود، که نمی‌دانم دلیل انتخاب این نوع ظرف دقیقاً چه بوده. شاید اگر خانم نوروزی کارگردانی متن خود را به کارگردانی با سابقه تر و پرتجربه تر می‌سپردند اجرایی به مراتب بهتر و منسجم‌تر به نمایش گذاشته میشد.
با تشکر.
امیرمسعود فدائی، امیر مسعود، نگین فیروزمنش، سپهر، مریم راد و بهناز تاجیک این را
خواندند
آرمین، پریسا نوروزی، شیده غفاریان و مهدیه سلیمانی این را دوست دارند
آرمین، پریسا نوروزی، شیده غفاریان و مهدیه سلیمانی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود و سلام و خسته نباشید به گروه نمایش «هست و نیست». لحظات نرم، لطیف و شاعرانه ای در طول نمایش خلق کردید. تشکر از بابت تمامی زحمات. فن بیان و تُن صدای آقای کریمی شگفتانه ای در طول نمایش بوجود آورد. احتمالاً ایشان توانایی خوانندگی هم دارند و ای کاش یه اجرای کوچک زنده در انتهای نمایش انجام می دادند. این اولین نمایشی بود که احساس کردم کمی سینمایی اجرا می شود چون نمایش بر پایه فلش بک بود که خیلی با استفاده از نور پردازی مناسب اسپات لایت این کار انجام میشد. علاوه بر این فکر کنم در حقیقت آغاز نمایش با انتهای داستان زندگی دو نفر و جدایی آنها شروع شد و در طی آن فلش بکهای متعددی از دوران شیرین زندگی و سفرهای مشترک که احتمالاً مربوط به دوران خوش عاشق شدن یا Falling in Love بود ادامه پیدا کرد. در انتهای نمایش هم بیشتر بیانگر حسرت از اتفاقی که می توانست مدیریت شود و نشد. امیدوارم که برداشت من از نمایش درست باشد.
اینکه تم نمایش مربوط به تجربه تلخ زندگی مشترک یه زوج بود برای من تازگی نداشت چون نمایش های زیادی با این تم تولید می شود و بیان مجدد آن احتمالاً از سوی نویسنده محترم شاید هشدار به جوانان و آسیب شناسی یکی از مهمترین معضلات جامعه که ریشه در تصمیمات زندگی هر فردی است دارد. البته که اثر هنری هیچگاه وظیفه ای برای بیان و ارائه راه حل ندارد و وظیفه اش طرح مسئله و تلنگر به جامعه است اما به نظر میرسد که نویسنده قصد دارد بیان کند جوانان خیلی زود و خوب عاشق می شوند ولی برای عاشق ماندن یا Staying in Love تجربه لازم و یا آمادگی مورد نیاز را ندارند. در طی داستان چالش بر سر آن بود که یکی از دو نفر درگیر معضلات و گرفتاری های روزمره واقعی زندگی بود و دیگری گرفتار در احساسات گرم سانتیمانتالیسم که انطباقی با شرایط واقعی یه زندگی مشترک نداشت. هر دو بی تجربه در کنترل شرایط و ارائه راهکار برای برون رفت و گذر از چالش بوجود آمده بودند.
حتی اینک که دارم این مطالب را می نویسم شک دارم که طرح کلی داستان ... دیدن ادامه ›› را آنگونه که اتفاق افتاد فهم کرده باشم و این احتمالاً یا از دقت نکردن از سمت من تماشاگر باشد و یا اینکه داستان با یه پیچیدگی غیر ضروری در بیان مبهم اتفاقات داستان از سوی عوامل نمایش باشد. سوالات زیادی برایم پیش آمده که چون جوابی برای آنها ندارم نمی توانم نظر درستی در خصوص نمایش بدهم. چرا در طی نمایش بخشهایی که مربوط به بیان احساس حسرت از این جدایی بود فقط یکی از شخصیتها در بیان حسرت شرکت داشت و آن را روایت می کرد؟ آیا این جدایی برای هر دو آنها حسرت آور نبود؟ چرا در روی فلایر چاپ شده از نمایش تصویر سردیس زن در گلدان با «هست» و مرد با «نیست» عنوان نمایش تنظیم شده و همین نکته در عنوان انگلیسی نمایش هم تکرار شده. آیا این بدان منظور است که نویسنده علت اصلی جدایی آنها را شخصیت مرد داستان می داند؟ حتی در همین گلدان روی فلایر نمایش در سمت سردیس دختر یک شاخه گل که بیانگر وجود احساسات است قرار گرفته ولی در سمت چپ بالای سردیس مرد شاخه گلی نیست؟ آیا نویسنده مرد داستان خودش را قضاوت کرده و او را مقصر جدایی می داند؟ به چه علت؟
به گمانم داستان به مرحله عشق نرسید که در میان بودن و نبودن همچنان زنده بماند. آیا داستان فیلم «کازابلانکا» بیانگر یک عشق واقعی بود؟ و یا جذابیت آن بر اساس طرح یک مثلث عشقی هالیوودی با بازی همفری بوگارت و اینگرید برگمان در خاطره ها مانده؟
تشکر.
اینکه تم نمایش مربوط به تجربه تلخ زندگی مشترک یه زوج بود برای من تازگی نداشت چون نمایش های زیادی با این تم تولید می شود و بیان مجدد آن احتمالاً از سوی نویسنده محترم شاید هشدار به جوانان و آسیب شناسی یکی از مهمترین معضلات جامعه که ریشه در تصمیمات زندگی هر فردی است دارد. البته که اثر هنری هیچگاه وظیفه ای برای بیان و ارائه راه حل ندارد و وظیفه اش طرح مسئله و تلنگر به جامعه است اما به نظر میرسد که نویسنده قصد دارد بیان کند جوانان خیلی زود و خوب عاشق می شوند ولی برای عاشق ماندن یا Staying in Love تجربه لازم و یا آمادگی مورد نیاز را ندارند. در طی داستان چالش بر سر آن بود که یکی از دو نفر درگیر معضلات و گرفتاری های روزمره واقعی زندگی بود و دیگری گرفتار در احساسات گرم سانتیمانتالیسم که انطباقی با شرایط واقعی یه زندگی مشترک نداشت. هر دو بی تجربه در کنترل شرایط و ارائه راهکار برای برون رفت و گذر از چالش بوجود آمده بودند.
حتی اینک که دارم این مطالب را می نویسم شک دارم که طرح کلی داستان ... دیدن ادامه ›› را آنگونه که اتفاق افتاد فهم کرده باشم و این احتمالاً یا از دقت نکردن از سمت من تماشاگر باشد و یا اینکه داستان با یه پیچیدگی غیر ضروری در بیان مبهم اتفاقات داستان از سوی عوامل نمایش باشد. سوالات زیادی برایم پیش آمده که چون جوابی برای آنها ندارم نمی توانم نظر درستی در خصوص نمایش بدهم. چرا در طی نمایش بخشهایی که مربوط به بیان احساس حسرت از این جدایی بود فقط یکی از شخصیتها در بیان حسرت شرکت داشت و آن را روایت می کرد؟ آیا این جدایی برای هر دو آنها حسرت آور نبود؟ چرا در روی فلایر چاپ شده از نمایش تصویر سردیس زن در گلدان با «هست» و مرد با «نیست» عنوان نمایش تنظیم شده و همین نکته در عنوان انگلیسی نمایش هم تکرار شده. آیا این بدان منظور است که نویسنده علت اصلی جدایی آنها را شخصیت مرد داستان می داند؟ حتی در همین گلدان روی فلایر نمایش در سمت سردیس دختر یک شاخه گل که بیانگر وجود احساسات است قرار گرفته ولی در سمت چپ بالای سردیس مرد شاخه گلی نیست؟ آیا نویسنده مرد داستان خودش را قضاوت کرده و او را مقصر جدایی می داند؟ به چه علت؟
به گمانم داستان به مرحله عشق نرسید که در میان بودن و نبودن همچنان زنده بماند. آیا داستان فیلم «کازابلانکا» بیانگر یک عشق واقعی بود؟ و یا جذابیت آن بر اساس طرح یک مثلث عشقی هالیوودی با بازی همفری بوگارت و اینگرید برگمان در خاطره ها مانده؟
تشکر.
سالار ناجی، حسین بهمنش، محمد فروزنده، امیر مسعود و سامان سهیلی زاده این را
خواندند
علیرضا کنگرلو این را دوست دارد
علیرضا کنگرلو این را دوست دارد
جناب محمدرضا ریاحی‌پناه عزیز
از شما برای این تحلیل عمیق و نگاه موشکافانه‌تون به نمایش «هست و نیست» بسیار سپاسگزارم.
خواندن این متن، حسی از تعامل بین مخاطب و اثر هنری رو زنده کرد که برای ما، به‌عنوان خالقان این اثر، بسیار ارزشمنده.
نکاتی که درباره فن بیان و صدای آقای بهزاد کریمی گفتید، به‌جا و دقیق بود. توانایی ایشون و خانم سحر خطیبی در انتقال حس، قطعاً یکی از نقاط قوت ... دیدن ادامه ›› نمایش بود..
تحلیل شما از داستان و ساختار روایی نمایش، از جمله اشاره به فلش‌بک‌ها، نورپردازی، و نگاه به تجربه تلخ زندگی مشترک، نشون میده که با دقت و توجه زیادی اجرا رو دنبال کردید. هدف ما دقیقاً همین بود: طرح سوالاتی که تلنگری به ذهن و احساس مخاطب بزنه و گفتمانی رو شکل بده، حتی اگر پاسخ قطعی برای اون‌ها وجود نداشته باشه.
در مورد حسرت یک‌طرفه در روایت و جزئیات طراحی فلایر، این موارد به‌عمد در راستای تاکید بر بخشی از روایت و نگاه نویسنده طراحی شدن. همون‌طور که اشاره کردید، هنر وظیفه ارائه راه‌حل نداره، اما تلاش میکنه دریچه‌ای به سوی درک عمیق‌تر از مسائل باز کنه.
و در نهایت، مقایسه‌ای که با «کازابلانکا» داشتید، واقعاً جذابه.
شاید «هست و نیست» هم، مثل اون داستان، بیش از اینکه روایتگر یک عشق کامل باشه، به چرایی ناتمام موندن عشق و حسرت‌هایش می‌پردازه.
خیلی خوشحالم که چنین گفت‌وگویی با شما، یکی از مخاطبان فرهیخته و تیزبین نمایش، شکل گرفت.
امیدوارم باز هم شما رو در کنارمون داشته باشیم.
سپاس
از شما برای این تحلیل عمیق و نگاه موشکافانه‌تون به نمایش «هست و نیست» بسیار سپاسگزارم.
خواندن این متن، حسی از تعامل بین مخاطب و اثر هنری رو زنده کرد که برای ما، به‌عنوان خالقان این اثر، بسیار ارزشمنده.
نکاتی که درباره فن بیان و صدای آقای بهزاد کریمی گفتید، به‌جا و دقیق بود. توانایی ایشون و خانم سحر خطیبی در انتقال حس، قطعاً یکی از نقاط قوت ... دیدن ادامه ›› نمایش بود..
تحلیل شما از داستان و ساختار روایی نمایش، از جمله اشاره به فلش‌بک‌ها، نورپردازی، و نگاه به تجربه تلخ زندگی مشترک، نشون میده که با دقت و توجه زیادی اجرا رو دنبال کردید. هدف ما دقیقاً همین بود: طرح سوالاتی که تلنگری به ذهن و احساس مخاطب بزنه و گفتمانی رو شکل بده، حتی اگر پاسخ قطعی برای اون‌ها وجود نداشته باشه.
در مورد حسرت یک‌طرفه در روایت و جزئیات طراحی فلایر، این موارد به‌عمد در راستای تاکید بر بخشی از روایت و نگاه نویسنده طراحی شدن. همون‌طور که اشاره کردید، هنر وظیفه ارائه راه‌حل نداره، اما تلاش میکنه دریچه‌ای به سوی درک عمیق‌تر از مسائل باز کنه.
و در نهایت، مقایسه‌ای که با «کازابلانکا» داشتید، واقعاً جذابه.
شاید «هست و نیست» هم، مثل اون داستان، بیش از اینکه روایتگر یک عشق کامل باشه، به چرایی ناتمام موندن عشق و حسرت‌هایش می‌پردازه.
خیلی خوشحالم که چنین گفت‌وگویی با شما، یکی از مخاطبان فرهیخته و تیزبین نمایش، شکل گرفت.
امیدوارم باز هم شما رو در کنارمون داشته باشیم.
سپاس
درود بر کارگردان محترم جناب آقای کنگرلو،
از شما هنرمند محترم، خلاق و البته خوش تیپ که با سعه صدر مثال زدنی نوشته ها و بازخورد تماشاگر را مطالعه میکنید و پاسخ می دهید تشکر میکنم. تعامل شما با نظر مخاطبان قبلی را پس از بارگزاری متن خودم ملاحظه کردم و از شکیبایی شما آموختم. از بیانات شما فهمیدم که داستان را درست دنبال کردم و الان احساس آرامش دارم. در ابتدا یک سوال از محضر جنابعالی دارم و اینکه آیا نحوه کارگردانی این اثر بیشتر برخواسته و اجبار متن بود و یا خلاقیت کارگردانی؟ بهرحال بر هم زدن ساختار خطی رایج و روایت جریان سیال ذهن توی این اثر نمایشی برای من لحظات سختی بر جای گذاشت. دائم در این فکر بودم داستان کجاست و من چطور باید این تکه های پازل را به هم بچسبانم.
در مورد همدردی یکجانبه نویسنده با یکی از شخصیتهای داستان و نظر ایشان همراستا و هم رای نیستم. منطق روایت اثر دلیلی برای این همه ... دیدن ادامه ›› همدردی نشان نداد. شخصیت مرد داستان در ابتدای نمایش از خستگی حاصل از کار روزانه دائماً در حال استراحت کردن و چُرت زدن بود. چه کسی توی این شهر زندگی می کنه که علاوه بر ساعات کار روزانه چندین ساعت را در مسیر رفت و برگشت در ترافیک، توی ماشین یا اتوبوس و یا مترو سپری نکنه! از چَک زدن به همسر بخاطر یه مشاجره کوچک هیچ دفاعی ندارم، ولی آقای فیاض شخصیت مرد داستان را با حداقل ترین دلایل ذِبح و مُثله کردند. اینجا اصل تناسب جرم و مجازات رعایت نشد. مخاطب از پلان های نمایش بطور جداگانه لذت خواهد برد مثل گفتگوهای عاشقانه و زیبا در زیر باران، ولی اگر نگاه کُل گرا و holistic داشته باشیم داستان شکل نمی گیرد و نویسنده خود به قضاوت نشسته و حتی قبل از شروع نمایش به مخاطب بطور پیشینی اطلاع میدهد که قصد دارد شخصیت مرد داستان را بازنده از زمین اخراج کند. علاوه بر این شخصیت زن داستان آنچنان پُختگی، عقلانیت و تدبیر در گفتمان خود نشان نداد که شایسته این همه حمایت و همدردی نویسنده باشد. بعلاوه، به نظرم استفاده از یک اثر سینمایی ایرانی مثل «هامون» هم یاد و خاطره مرحوم مهرجویی، شکیبایی و فرهی را زنده میکرد و هم تناسب بیشتری با تم داستان در پایان نافرجام یک رابطه عاشقانه و حسرت باقی مانده داشت. مرد ایرانی، مرد تنهایی هاست.
در پایان خواهش می کنم نسبت به ورود بچه ها به سالن نمایش سخت گیری بیشتری کنید. از دست دادن حتی چند کلمه بخاطر پچ پچ های تماشاگران فهم داستان را سخت می کنه. تولید این اثر اصلاً جهت سرگرمی و تفننن نبود.
از شما هنرمند محترم، خلاق و البته خوش تیپ که با سعه صدر مثال زدنی نوشته ها و بازخورد تماشاگر را مطالعه میکنید و پاسخ می دهید تشکر میکنم. تعامل شما با نظر مخاطبان قبلی را پس از بارگزاری متن خودم ملاحظه کردم و از شکیبایی شما آموختم. از بیانات شما فهمیدم که داستان را درست دنبال کردم و الان احساس آرامش دارم. در ابتدا یک سوال از محضر جنابعالی دارم و اینکه آیا نحوه کارگردانی این اثر بیشتر برخواسته و اجبار متن بود و یا خلاقیت کارگردانی؟ بهرحال بر هم زدن ساختار خطی رایج و روایت جریان سیال ذهن توی این اثر نمایشی برای من لحظات سختی بر جای گذاشت. دائم در این فکر بودم داستان کجاست و من چطور باید این تکه های پازل را به هم بچسبانم.
در مورد همدردی یکجانبه نویسنده با یکی از شخصیتهای داستان و نظر ایشان همراستا و هم رای نیستم. منطق روایت اثر دلیلی برای این همه ... دیدن ادامه ›› همدردی نشان نداد. شخصیت مرد داستان در ابتدای نمایش از خستگی حاصل از کار روزانه دائماً در حال استراحت کردن و چُرت زدن بود. چه کسی توی این شهر زندگی می کنه که علاوه بر ساعات کار روزانه چندین ساعت را در مسیر رفت و برگشت در ترافیک، توی ماشین یا اتوبوس و یا مترو سپری نکنه! از چَک زدن به همسر بخاطر یه مشاجره کوچک هیچ دفاعی ندارم، ولی آقای فیاض شخصیت مرد داستان را با حداقل ترین دلایل ذِبح و مُثله کردند. اینجا اصل تناسب جرم و مجازات رعایت نشد. مخاطب از پلان های نمایش بطور جداگانه لذت خواهد برد مثل گفتگوهای عاشقانه و زیبا در زیر باران، ولی اگر نگاه کُل گرا و holistic داشته باشیم داستان شکل نمی گیرد و نویسنده خود به قضاوت نشسته و حتی قبل از شروع نمایش به مخاطب بطور پیشینی اطلاع میدهد که قصد دارد شخصیت مرد داستان را بازنده از زمین اخراج کند. علاوه بر این شخصیت زن داستان آنچنان پُختگی، عقلانیت و تدبیر در گفتمان خود نشان نداد که شایسته این همه حمایت و همدردی نویسنده باشد. بعلاوه، به نظرم استفاده از یک اثر سینمایی ایرانی مثل «هامون» هم یاد و خاطره مرحوم مهرجویی، شکیبایی و فرهی را زنده میکرد و هم تناسب بیشتری با تم داستان در پایان نافرجام یک رابطه عاشقانه و حسرت باقی مانده داشت. مرد ایرانی، مرد تنهایی هاست.
در پایان خواهش می کنم نسبت به ورود بچه ها به سالن نمایش سخت گیری بیشتری کنید. از دست دادن حتی چند کلمه بخاطر پچ پچ های تماشاگران فهم داستان را سخت می کنه. تولید این اثر اصلاً جهت سرگرمی و تفننن نبود.
جناب ریاحی‌پناه عزیز،
از مطلب دوباره‌تون و حُسن توجه و نگاه عمیق شما به نمایش «هست و نیست» و اینجانب که نهایت مهرتان می‌باشد👊🏻بازهم بی‌نهایت سپاسگزارم.
واقعا بازخوردهای ارزشمندی مثل نوشته و دیدگاه شما، نه تنها برای من، بلکه قطعا برای تمام گروه نمایش، فرصتی برای تعامل و یادگیری است.
در پاسخ به پرسش جنابعالی، باید بگویم کارگردانی این اثر حاصل ترکیبی از وفاداری به متن و خلاقیت در اجرا بود. متن احمد فیاض با روایتی ... دیدن ادامه ›› سیال و غیرخطی، فضایی فراهم کرد که تخیل و ایده‌پردازی‌های کارگردانی بتواند در آن جان بگیرد. اما همین ساختار سیال، چالش‌هایی برای مخاطبان به همراه داشت که بخشی از آن آگاهانه در راستای درگیر کردن ذهن تماشاگر طراحی شد.
در مورد نگاه نویسنده به شخصیتها و قضاوت احتمالی، نکته مهمی که باید به آن اشاره کنم این است که آقای احمد فیاض نه به دنبال قضاوت، بلکه به دنبال بازتاب دادن زوایای پنهان روابط انسانی و چالش‌های آن بود. شاید تاکید او بر برخی جنبه‌ها و کمرنگ کردن برخی دیگر، به عمد در راستای نشان دادن تضادها و ایجاد تلنگر در ذهن مخاطب بوده است و هدف نویسنده، و کارگردانی بازتاب دادن برخی چالش‌های روابط انسانی و عدم قطعیت در قضاوت‌ها بوده است. البته در فرآیند اجرا، تلاش شد با افزودن لایه‌های جدید به روایت، این نگاه را متعادل‌تر کنیم.
در مورد نگاه نویسنده به شخصیتها، این نکته‌ای است که کاملاً قابل تأمل است. همانطور که اشاره کردید، قضاوت پیشینی در داستان، میتواند ذهن مخاطب را درگیر کند و سوالاتی را درباره تناسب همدردی و قضاوت نسبت به هر شخصیت ایجاد کند.
در مورد استفاده از ارجاعاتی مثل فیلم «هامون»، پیشنهاد بسیار ارزشمندی است و تأثیرگذاری این نوع آثار در دل مخاطب ایرانی غیرقابل انکار است؛ شاید چنین ارجاعاتی در برخی از آثار بتواند عمق بیشتری به روایت ببخشد و ارتباط احساسی مخاطب را قوی‌تر کنند.
و اما نکته‌ای که درباره ورود کودک یا نوجوانان و رعایت سکوت در سالن فرمودید، کاملاً درست است. این نمایش برای تامل و تجربه‌ای عمیق طراحی شده و هر اختلالی میتواند تمرکز و درک مخاطب را مختل کند. حتماً این مورد را با جدیت بیشتری در نظر خواهند گرفت.
یک بار دیگر از همراهی شما و توجه دقیق‌تان به نمایش سپاسگزارم.
امیدوارم باز هم افتخار دیدار شما در سالنهای نمایش را داشته باشم.
از مطلب دوباره‌تون و حُسن توجه و نگاه عمیق شما به نمایش «هست و نیست» و اینجانب که نهایت مهرتان می‌باشد👊🏻بازهم بی‌نهایت سپاسگزارم.
واقعا بازخوردهای ارزشمندی مثل نوشته و دیدگاه شما، نه تنها برای من، بلکه قطعا برای تمام گروه نمایش، فرصتی برای تعامل و یادگیری است.
در پاسخ به پرسش جنابعالی، باید بگویم کارگردانی این اثر حاصل ترکیبی از وفاداری به متن و خلاقیت در اجرا بود. متن احمد فیاض با روایتی ... دیدن ادامه ›› سیال و غیرخطی، فضایی فراهم کرد که تخیل و ایده‌پردازی‌های کارگردانی بتواند در آن جان بگیرد. اما همین ساختار سیال، چالش‌هایی برای مخاطبان به همراه داشت که بخشی از آن آگاهانه در راستای درگیر کردن ذهن تماشاگر طراحی شد.
در مورد نگاه نویسنده به شخصیتها و قضاوت احتمالی، نکته مهمی که باید به آن اشاره کنم این است که آقای احمد فیاض نه به دنبال قضاوت، بلکه به دنبال بازتاب دادن زوایای پنهان روابط انسانی و چالش‌های آن بود. شاید تاکید او بر برخی جنبه‌ها و کمرنگ کردن برخی دیگر، به عمد در راستای نشان دادن تضادها و ایجاد تلنگر در ذهن مخاطب بوده است و هدف نویسنده، و کارگردانی بازتاب دادن برخی چالش‌های روابط انسانی و عدم قطعیت در قضاوت‌ها بوده است. البته در فرآیند اجرا، تلاش شد با افزودن لایه‌های جدید به روایت، این نگاه را متعادل‌تر کنیم.
در مورد نگاه نویسنده به شخصیتها، این نکته‌ای است که کاملاً قابل تأمل است. همانطور که اشاره کردید، قضاوت پیشینی در داستان، میتواند ذهن مخاطب را درگیر کند و سوالاتی را درباره تناسب همدردی و قضاوت نسبت به هر شخصیت ایجاد کند.
در مورد استفاده از ارجاعاتی مثل فیلم «هامون»، پیشنهاد بسیار ارزشمندی است و تأثیرگذاری این نوع آثار در دل مخاطب ایرانی غیرقابل انکار است؛ شاید چنین ارجاعاتی در برخی از آثار بتواند عمق بیشتری به روایت ببخشد و ارتباط احساسی مخاطب را قوی‌تر کنند.
و اما نکته‌ای که درباره ورود کودک یا نوجوانان و رعایت سکوت در سالن فرمودید، کاملاً درست است. این نمایش برای تامل و تجربه‌ای عمیق طراحی شده و هر اختلالی میتواند تمرکز و درک مخاطب را مختل کند. حتماً این مورد را با جدیت بیشتری در نظر خواهند گرفت.
یک بار دیگر از همراهی شما و توجه دقیق‌تان به نمایش سپاسگزارم.
امیدوارم باز هم افتخار دیدار شما در سالنهای نمایش را داشته باشم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مروری بر نمایش «محبوبه ها»
تئاتر کلاسیک از نوع مُحاکات ارسطویی
با درود و سپاس از تمامی اعضای گروه نمایش «محبوبه ها» خصوصاً نویسنده و کارگردان محترم خانم ها تبریزی و صامتی. به گُمانم اگر هر بیننده ای تا الان هنر خانم صامتی را از قاب تلویزیون دیده و لذت برده، حتماً باید بازی ایشان را روی صحنه‌ی تئاتر رو در روی صحنه این ببیند، چرا که ایشان صحنه را به خاک و خون کشیدند و احتمالاً اعتماد بنفس ایشان در حین اجرا همکاران خود را نیز متعجب کرده. متن نمایش، کارگردانی و بازی ها بسیار خلاقانه بود. همچنین صندلی های پر سالن حکایت از اثری کاملاً حرفه ای داشت. از موسیقی خاص بجز نوای آرام و دلپذیر پیانو‌نوازی پسر همسایه طبقه بالا خبری نبود.
در آغاز نمایش گُمان می بردم که با توجه به نوشته های دِبورا تَنن (Deborah Tannen) زبانشناس امریکایی، در خصوص تفاوتهای کلامی میان مردان و زنان می توانم به درک درستی از شخصیتهای این نمایش پی ببرم و گفتگو در خصوص نوع لباس، آرایش، جراحی زیبایی، همسران و یا مردان (پارتنر دزدی هم به لیست تخلفات ... دیدن ادامه ›› زندگی شهری اضافه شد)، پول و ثروت اندوزی صرفاً روشی برای نزدیک تر شدن آنها به یکدیگر بعد از مدتها دوری باشد. ولی لایه های زیرین گفتگوهای میان بازیگران نیاز به نگاهی متفاوت و عمیق تر داشت. در حقیقت در پاسخ به این پرسش که نمایش «محبوبه ها» را چگونه باید دید به مفهوم آیینگی اثر رسیدم. این اثر همان تئاتر کلاسیک یونانی است البته از نوع مُحاکات ارسطویی آن. به بیان دیگر، این نمایشنامه تخیل و تصویری از واقعیت جامعه را بازنمایی می کند، و همانند آیینه آن را به سمع و نظر تماشاگر می رساند. آنچه در آیینه دیده می شود هم وجود دارد و هم وجود ندارد. این تصویر مُحاکاتی انعکاسی از یک واقعیت است ولی خود آن نیست. احتمالاً اگر به این اثر تراژیک کلاسیک از دید تماشاگران نگاه کنیم، شاید خیلی از آنها در پایان نمایش نفس راحتی کشیده اند که شخصیتی شبیه به بازیگران ندارند و جزو آنها نیستند و این همان نکته‌ایست که نمایشنامه‌نویس سرکار خانم تبریزی در پی آن بوده تا از تصویرسازی ذهنی منفی (Negative Visualization) پیامی به مخاطب برساند و در تمرین مثبت اندیشی به او کمک کند. اینجاست که بُعد دیگری از این اثر کلاسیک نمایان می شود و بیننده تصفیه و تزکیه از طریق هنر (Catharsis) را در وجود خود احساس می کند.
گل محبوبه در حیاط خانه برای همه دوستان این نمایش یادآور دوران و خاطرات پیشین است. متن، اجرا و انتقال احساس آنقدر قوی بود که مرا هم به گذشته برد و اشکهایم را جاری کرد. همه آنها با حسرت به گل ها نگاه کرده و خاطرات شیرین گذشته را بیاد می آورند گویی که چنان از گذشته خود دور شده اند که هر لحظه آرزو دارند قدری از آن دوران را دوباره تجربه کنند. دورانی که همه در کودکی و نوجوانی تجربه می کنند و دلیل ماندگاری آن خاطرات شاید هم این باشد که صرفاً خود آن تجربه های فرآیند محور (Process-Oriented) سوای سود و زیان، برد و باخت، خوب و بد، در ذهن بازیگران نمایش خوش جای گرفته ولی اکنون در بزرگسالی چنین تجربه هایی در زندگی های مدرن شهری با نگاه فرآورده محور (Product-Oriented) در تضاد و تضارب عمیق است زیرا تقریباً همه در جستجوی داشتن چیزی «بیشتر» از پول و ثروت، مقام، شغل بهتر، پارتنر ثروتمند تر و یا فال بهتر بودند. اینجاست که خیلی ها آرزو دارند ای کاش دوران کودکی هیچ گاه پایان نمیافت. در پایان این نمایش تلخ و تراژیک همه با نوعی از افسوس، شرم و پشیمانی از کرده خود صحنه را ترک کردند، اما آنها که ماندند یادآور صداقت و درستی و راستی در زندگی بودند. اگر حضور طنز و کمیک همسایه‌‌ی خوش بیان و صمیمی برای ایجاد تعادل مفهوم نبود، ادامه‌ی نمایش بسیار سخت میشد. باید به نویسنده تبریک فرآوان گفت که چنین تعادلی در بیان نمایش جای داده بود.
در پایان از خود سوال می پرسم، آیا نمایش «محبوبه ها» صرفاً در مورد زنان و دختران بود؟ از ظاهر امر با توجه به کارکترهای نمایش و ماجراهای نه‌چندان خوشایند میان آنها می توان چنین نتیجه گیری کرد. اما در واقعیت امر، مخاطب همه اقشار و گروه های جامعه هستند از زنان تا مردان بطور کل. شاید خانم تبریزی پروژه بعدی خود با همین تم را برای بازیگران آقا بنویسند تا دوگانه خود را تکمیل کند. به قول دکتر اسلامی ندوشن بیش از این «گفتن نتوانیم نگفتن نتوانیم».
با تشکر
پ. ن: تعدادی از تماشاگران نشسته در صندلی های مجاور نمایش را برای بغل دستی خود ترجمه و زیر نویس همزمان می کردند که تجربه خوبی برای آنها که در پی سکوت بودند به جا نگذاشت.
تئاتر کلاسیک از نوع مُحاکات ارسطویی
با درود و سپاس از تمامی اعضای گروه نمایش «محبوبه ها» خصوصاً نویسنده و کارگردان محترم خانم ها تبریزی و صامتی. به گُمانم اگر هر بیننده ای تا الان هنر خانم صامتی را از قاب تلویزیون دیده و لذت برده، حتماً باید بازی ایشان را روی صحنه‌ی تئاتر رو در روی صحنه این ببیند، چرا که ایشان صحنه را به خاک و خون کشیدند و احتمالاً اعتماد بنفس ایشان در حین اجرا همکاران خود را نیز متعجب کرده. متن نمایش، کارگردانی و بازی ها بسیار خلاقانه بود. همچنین صندلی های پر سالن حکایت از اثری کاملاً حرفه ای داشت. از موسیقی خاص بجز نوای آرام و دلپذیر پیانو‌نوازی پسر همسایه طبقه بالا خبری نبود.
در آغاز نمایش گُمان می بردم که با توجه به نوشته های دِبورا تَنن (Deborah Tannen) زبانشناس امریکایی، در خصوص تفاوتهای کلامی میان مردان و زنان می توانم به درک درستی از شخصیتهای این نمایش پی ببرم و گفتگو در خصوص نوع لباس، آرایش، جراحی زیبایی، همسران و یا مردان (پارتنر دزدی هم به لیست تخلفات ... دیدن ادامه ›› زندگی شهری اضافه شد)، پول و ثروت اندوزی صرفاً روشی برای نزدیک تر شدن آنها به یکدیگر بعد از مدتها دوری باشد. ولی لایه های زیرین گفتگوهای میان بازیگران نیاز به نگاهی متفاوت و عمیق تر داشت. در حقیقت در پاسخ به این پرسش که نمایش «محبوبه ها» را چگونه باید دید به مفهوم آیینگی اثر رسیدم. این اثر همان تئاتر کلاسیک یونانی است البته از نوع مُحاکات ارسطویی آن. به بیان دیگر، این نمایشنامه تخیل و تصویری از واقعیت جامعه را بازنمایی می کند، و همانند آیینه آن را به سمع و نظر تماشاگر می رساند. آنچه در آیینه دیده می شود هم وجود دارد و هم وجود ندارد. این تصویر مُحاکاتی انعکاسی از یک واقعیت است ولی خود آن نیست. احتمالاً اگر به این اثر تراژیک کلاسیک از دید تماشاگران نگاه کنیم، شاید خیلی از آنها در پایان نمایش نفس راحتی کشیده اند که شخصیتی شبیه به بازیگران ندارند و جزو آنها نیستند و این همان نکته‌ایست که نمایشنامه‌نویس سرکار خانم تبریزی در پی آن بوده تا از تصویرسازی ذهنی منفی (Negative Visualization) پیامی به مخاطب برساند و در تمرین مثبت اندیشی به او کمک کند. اینجاست که بُعد دیگری از این اثر کلاسیک نمایان می شود و بیننده تصفیه و تزکیه از طریق هنر (Catharsis) را در وجود خود احساس می کند.
گل محبوبه در حیاط خانه برای همه دوستان این نمایش یادآور دوران و خاطرات پیشین است. متن، اجرا و انتقال احساس آنقدر قوی بود که مرا هم به گذشته برد و اشکهایم را جاری کرد. همه آنها با حسرت به گل ها نگاه کرده و خاطرات شیرین گذشته را بیاد می آورند گویی که چنان از گذشته خود دور شده اند که هر لحظه آرزو دارند قدری از آن دوران را دوباره تجربه کنند. دورانی که همه در کودکی و نوجوانی تجربه می کنند و دلیل ماندگاری آن خاطرات شاید هم این باشد که صرفاً خود آن تجربه های فرآیند محور (Process-Oriented) سوای سود و زیان، برد و باخت، خوب و بد، در ذهن بازیگران نمایش خوش جای گرفته ولی اکنون در بزرگسالی چنین تجربه هایی در زندگی های مدرن شهری با نگاه فرآورده محور (Product-Oriented) در تضاد و تضارب عمیق است زیرا تقریباً همه در جستجوی داشتن چیزی «بیشتر» از پول و ثروت، مقام، شغل بهتر، پارتنر ثروتمند تر و یا فال بهتر بودند. اینجاست که خیلی ها آرزو دارند ای کاش دوران کودکی هیچ گاه پایان نمیافت. در پایان این نمایش تلخ و تراژیک همه با نوعی از افسوس، شرم و پشیمانی از کرده خود صحنه را ترک کردند، اما آنها که ماندند یادآور صداقت و درستی و راستی در زندگی بودند. اگر حضور طنز و کمیک همسایه‌‌ی خوش بیان و صمیمی برای ایجاد تعادل مفهوم نبود، ادامه‌ی نمایش بسیار سخت میشد. باید به نویسنده تبریک فرآوان گفت که چنین تعادلی در بیان نمایش جای داده بود.
در پایان از خود سوال می پرسم، آیا نمایش «محبوبه ها» صرفاً در مورد زنان و دختران بود؟ از ظاهر امر با توجه به کارکترهای نمایش و ماجراهای نه‌چندان خوشایند میان آنها می توان چنین نتیجه گیری کرد. اما در واقعیت امر، مخاطب همه اقشار و گروه های جامعه هستند از زنان تا مردان بطور کل. شاید خانم تبریزی پروژه بعدی خود با همین تم را برای بازیگران آقا بنویسند تا دوگانه خود را تکمیل کند. به قول دکتر اسلامی ندوشن بیش از این «گفتن نتوانیم نگفتن نتوانیم».
با تشکر
پ. ن: تعدادی از تماشاگران نشسته در صندلی های مجاور نمایش را برای بغل دستی خود ترجمه و زیر نویس همزمان می کردند که تجربه خوبی برای آنها که در پی سکوت بودند به جا نگذاشت.
حسین چیانی، امیر مسعود، محمد فروزنده، شیوا، مریم اسدی، بهاره حسن زاده و فاطمه لشکری این را
خواندند
نیما و امیر پارسائیان مهر این را دوست دارند
نیما و امیر پارسائیان مهر این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود به بهرام افشاری و تبریک بخاطر موفقیت اولین تجربه کارگردانی در فیلم بلند سینمایی که نمره نسبتاً خوبی از مخاطب سینمای بدنه دریافت کرده. مثل اکثر هنرمندان حوزه سینما که از شهرستان معرفی شده اند بهرام افشاری نسبت به زادگاهش، همدان و لهجه بسیار شیرین آن، ادای دین کاملی کرد. افشاری علاوه بر دیالوگ نویسی، و حرکات بدن، میزانسن های اصالتاً همدانی را هم اجرا کرد که بسیار موفق بود. افشاری خوب فیلم دیده و خوب نوشته چون خیلی از دیالوگ ها و حرکات بدن و صحنه های کمدی موقعیت فیلم را احتمالاً ما در فیلم های قدیمی تر کمدی و یا فضای مجازی دیده باشیم که در پس ذهن ما لونه کرده و افشاری خوب می دانسته چطور از آن ها در فیلمنامه اش استفاده کند.
تبریک به هوتن شکیبا که امضای وی پای بازیگری و موفقیت فیلم مشاهده میشد و این برخواسته از رفاقت و رابطه قدیمی با کارگردان نیز بود. بجز بازیگران پرسابقه و پرتجربه بقیه گروه بازی خیلی عادی داشتند ولی اولین تجربه کار کمدی مهدی حسینی نیا موفق بود که ثابت کرد یکی از راه های فراموش کردن مخاطب از نقش های جدی و خشن قبلی، زیر بار گریم های سنگین رفتن است. سیاوش طهمورث و ناهید مسلمی هم نسبتاً خوب بودند.
فیلم یکی دو دیالوگ ماندگار هم داشت مثل عبارت یعقوب ( شما بخونید همان بابا پَنجلی سریال پایتخت) که می گفت «پول زیاد دم پیری شانس نیست دهن ... دیدن ادامه ›› کجی روزگاره». یا دیالوگی که در بیمارستان توی اتاق آی سی یو رد و بدل شد و نشان داد شرف و انسانیت چیزی نیست که حتی اقشار ضعیف و کم برخوردار جامعه فراموش کرده باشند و برای رسیدن به ثروت راضی به مرگ کسی باشند. بعلاوه از شوخی های سخیف و جنسی هم خبری نبود و خنده بر لبان تماشاگر هم برخاسته از موقعیت کمیک بود و از تیکه ها و گفتگوهای دو نفره. فیلمنامه با احتیاط فراوان نسبت به استفاده از نقدهای زهرآگین غیر مستقیم اجتماعی، اقتصادی و سیاسی واکنشی نداشت تا اولین تجربه سینمایی افشاری وارد حاشیه های ناخواسته نشود.
فیلم البته باگهای دیگری هم داشت که کمکی به انتقال پیام نکرد. مثلاً چرا یعقوب که مشکل تومور مغزی دارد باید در زمان استراحت مچ پای او را ماساژ بدهند؟ تکرار پلان های حرکت و ریل قطار چه کمکی به فیلم کرد؟ پیرنگ های فرعی مثل عشق نافرجام حصاری و حسینی چرا ناتمام و عقیم ماندند؟ مسافران غیر قانونی بالاخره کجا رفتند و سرنوشت آنها چی شد؟ رقص مردانه با آهنگهای غیر مجاز دیگه داره نخ نما میشه. امیدوارم تا چند وقت دیگه تو هیچ فیلمی سکانس رقص نداشته باشیم تا تکرار بیش از حد مانع جذابیت چنین سکانسهایی نشود.
ای کاش یه قطعه موسیقی با کلام پاپ هم در هنگام تیتراژ پایانی گنجانده میشد. جای صدای رضا یزدانی یا رضا صادقی خیلی خالی بود. صبحانه با زرافه های سروش صحت با فاصله رتبه اول کمدی امسال را به خود اختصاص خواهد داد.
تبریک به هوتن شکیبا که امضای وی پای بازیگری و موفقیت فیلم مشاهده میشد و این برخواسته از رفاقت و رابطه قدیمی با کارگردان نیز بود. بجز بازیگران پرسابقه و پرتجربه بقیه گروه بازی خیلی عادی داشتند ولی اولین تجربه کار کمدی مهدی حسینی نیا موفق بود که ثابت کرد یکی از راه های فراموش کردن مخاطب از نقش های جدی و خشن قبلی، زیر بار گریم های سنگین رفتن است. سیاوش طهمورث و ناهید مسلمی هم نسبتاً خوب بودند.
فیلم یکی دو دیالوگ ماندگار هم داشت مثل عبارت یعقوب ( شما بخونید همان بابا پَنجلی سریال پایتخت) که می گفت «پول زیاد دم پیری شانس نیست دهن ... دیدن ادامه ›› کجی روزگاره». یا دیالوگی که در بیمارستان توی اتاق آی سی یو رد و بدل شد و نشان داد شرف و انسانیت چیزی نیست که حتی اقشار ضعیف و کم برخوردار جامعه فراموش کرده باشند و برای رسیدن به ثروت راضی به مرگ کسی باشند. بعلاوه از شوخی های سخیف و جنسی هم خبری نبود و خنده بر لبان تماشاگر هم برخاسته از موقعیت کمیک بود و از تیکه ها و گفتگوهای دو نفره. فیلمنامه با احتیاط فراوان نسبت به استفاده از نقدهای زهرآگین غیر مستقیم اجتماعی، اقتصادی و سیاسی واکنشی نداشت تا اولین تجربه سینمایی افشاری وارد حاشیه های ناخواسته نشود.
فیلم البته باگهای دیگری هم داشت که کمکی به انتقال پیام نکرد. مثلاً چرا یعقوب که مشکل تومور مغزی دارد باید در زمان استراحت مچ پای او را ماساژ بدهند؟ تکرار پلان های حرکت و ریل قطار چه کمکی به فیلم کرد؟ پیرنگ های فرعی مثل عشق نافرجام حصاری و حسینی چرا ناتمام و عقیم ماندند؟ مسافران غیر قانونی بالاخره کجا رفتند و سرنوشت آنها چی شد؟ رقص مردانه با آهنگهای غیر مجاز دیگه داره نخ نما میشه. امیدوارم تا چند وقت دیگه تو هیچ فیلمی سکانس رقص نداشته باشیم تا تکرار بیش از حد مانع جذابیت چنین سکانسهایی نشود.
ای کاش یه قطعه موسیقی با کلام پاپ هم در هنگام تیتراژ پایانی گنجانده میشد. جای صدای رضا یزدانی یا رضا صادقی خیلی خالی بود. صبحانه با زرافه های سروش صحت با فاصله رتبه اول کمدی امسال را به خود اختصاص خواهد داد.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش «لیلای بی مجنون»
تجلی عشق مجازی یا حقیقی؟
با درود و خسته نباشید به کلیه هنرمندان نمایش «لیلای بی مجنون». شبی خاطره انگیزه و فراموش نشدنی از ناکرانمندی هنر شما عزیزان خلق شد. در ابتدا احساس می کردم نقش راوی برازنده هنرمند بزرگ سرکار خانم رضوی نباشد ولی بعد از شنیدن دکلمه پی بردم خواندن اشعار کلاسیک فارسی بدون غلط و با لحن و تلفظ صحیح فقط از یک کهنه کار بر می آید و کار هر علاقمند کم ذوق همچون من نیست. مضافاً بر اینکه توانایی صدای دو بازیگر نقش اصلی لیلی و قیس نیز شگفتانه دیگری بود. الحق که انتظار این را هم نداشتم که این دو عزیز مجمع البحرین آواز و بازیگری باشند. این البته خبر از خلاقیت کارگردان دارد که بخشی از روایت را بعهده بازیگران نقش لیلی و قیس گذاشته و بطور خلاقانه از توانایی آنها در آواز هم استفاده کرده که در متن اصلی شعر وجود ندارد.
در مورد داستان لیلی و مجنون یک سینه سخن دارم، هین شرح دهم یا نه؟ سوال اساسی که در مورد روایت لیلی و مجنون می توان پرسید این است که آیا می ... دیدن ادامه ›› بایست با متن بصورت حقیقی مواجه بشویم و یا استعاری؟ ظاهر داستان در مورد رابطه عاشقانه دو نفر از نوع عشق پاک زمینی مجازی است که در حالتی تراژیک در پایان داستان به مرگ هر دو شخصیت می انجامد. این قسم داستانهای عاشقانه در فرهنگ های مختلف نیز وجود دارد که البته روایت نظامی گنجوی بهترین آن است ولی عشق پاک متجلی در نمایشنامه رومئو و ژولیت شکسپیر که دستمایه فیلم های سینمایی متعددی شده است نیز یک روایت به یادماندنی است. از سوی دیگر با دانستن پیشینه شاعر پرآوازه، نظامی گنجوی، و جامع الاطراف بودن و تبحر او در ادبیات، نجوم، فلسفه، علوم اسلامی، عرفان، فقه، کلام و زبان عرب می توان نتیجه گرفت که نظامی در پس روایتی از عشق مجازی خواننده را با روایتی از عشق حقیقی و سیر و سلوک قیس، و منزل و مقاماتی که وی در طی داستان طی می کند آشنا میکند تا بدانجا که قیس مرحله فنا فی الله یا آخرین وادی عرفانی را تجربه می کند و در عالم ملکوت به وصال معبود و معشوق خود می رسد. این بدان معنی است که قیس البته در مرحله عشق مجازی ناکام می ماند ولی در اقیانوس بیکران عشق حقیقی کامروا و برخوردار می شود و از فنا به بقا می رسد و جاودانه می شود. برای نمونه نظامی از زبان مجنون در عشق لیلی زاری می کند و می فرماید:
عشقی که نه عشق جاودانی است / بازیچه شهوت جوانی است
عشق آن باشد که کم نگردد / تا باشد از این قدم نگردد
از سوی دیگر استفاده از رقص سماع در طی نمایش شاید بدین منظور باشد که نویسنده در پی مقایسه و یا بیان شباهت مفهوم عشق حقیقی از بیان مولانا در مثنوی معنوی همانگونه که در بیان نظامی آمده است باشد زیرا که هر دو سخن از عشق حقیقی می کنند. آنجا که مولانا در دفتر اول می فرمایید:
عشق آن زنده گزین کو باقیست / کز شراب جان فزایت ساقی است
عشق آن بگزین که جمله انبیاء / یافتند از عشق او کار و کیا
با توجه به اینکه آقای توسلیان ادبیات کلاسیک فارسی را دستمایه نمایشنامه خود کرده می توان حس کرد این نوع آثار منظوم چقدر در دل خود دارای میزانسن های طبیعی ذاتاً ایرانی هستند گویی که کارگردان در طراحی میزانسن برای گروه نمایشی صرفاً از دل اشعار آنها را استخراج کرده است. ای کاش این نمایش از دکور طراحی شده متناسب با داستان استفاده می کرد که البته خرج و هزینه اجرا را بالا می برده است زیرا صحنه بسیار لخت و عریان به نظر می رسید. از نظر تنظیم، صدای تار اصلاً شنیده نمیشد چون صدای سنتور و کمانچه بسیار غالب بود بر دیگر سازها. دوست داشتم به جای ساز دایره از دف استفاده می شد تا هماهنگی بیشتری با رقص سماع داشته باشد و همینطور صدای تنبور اگر انتخاب میشد به فضای داستان نزدیکتر می بود.
تشکر از زحمات همه گروه.
تجلی عشق مجازی یا حقیقی؟
با درود و خسته نباشید به کلیه هنرمندان نمایش «لیلای بی مجنون». شبی خاطره انگیزه و فراموش نشدنی از ناکرانمندی هنر شما عزیزان خلق شد. در ابتدا احساس می کردم نقش راوی برازنده هنرمند بزرگ سرکار خانم رضوی نباشد ولی بعد از شنیدن دکلمه پی بردم خواندن اشعار کلاسیک فارسی بدون غلط و با لحن و تلفظ صحیح فقط از یک کهنه کار بر می آید و کار هر علاقمند کم ذوق همچون من نیست. مضافاً بر اینکه توانایی صدای دو بازیگر نقش اصلی لیلی و قیس نیز شگفتانه دیگری بود. الحق که انتظار این را هم نداشتم که این دو عزیز مجمع البحرین آواز و بازیگری باشند. این البته خبر از خلاقیت کارگردان دارد که بخشی از روایت را بعهده بازیگران نقش لیلی و قیس گذاشته و بطور خلاقانه از توانایی آنها در آواز هم استفاده کرده که در متن اصلی شعر وجود ندارد.
در مورد داستان لیلی و مجنون یک سینه سخن دارم، هین شرح دهم یا نه؟ سوال اساسی که در مورد روایت لیلی و مجنون می توان پرسید این است که آیا می ... دیدن ادامه ›› بایست با متن بصورت حقیقی مواجه بشویم و یا استعاری؟ ظاهر داستان در مورد رابطه عاشقانه دو نفر از نوع عشق پاک زمینی مجازی است که در حالتی تراژیک در پایان داستان به مرگ هر دو شخصیت می انجامد. این قسم داستانهای عاشقانه در فرهنگ های مختلف نیز وجود دارد که البته روایت نظامی گنجوی بهترین آن است ولی عشق پاک متجلی در نمایشنامه رومئو و ژولیت شکسپیر که دستمایه فیلم های سینمایی متعددی شده است نیز یک روایت به یادماندنی است. از سوی دیگر با دانستن پیشینه شاعر پرآوازه، نظامی گنجوی، و جامع الاطراف بودن و تبحر او در ادبیات، نجوم، فلسفه، علوم اسلامی، عرفان، فقه، کلام و زبان عرب می توان نتیجه گرفت که نظامی در پس روایتی از عشق مجازی خواننده را با روایتی از عشق حقیقی و سیر و سلوک قیس، و منزل و مقاماتی که وی در طی داستان طی می کند آشنا میکند تا بدانجا که قیس مرحله فنا فی الله یا آخرین وادی عرفانی را تجربه می کند و در عالم ملکوت به وصال معبود و معشوق خود می رسد. این بدان معنی است که قیس البته در مرحله عشق مجازی ناکام می ماند ولی در اقیانوس بیکران عشق حقیقی کامروا و برخوردار می شود و از فنا به بقا می رسد و جاودانه می شود. برای نمونه نظامی از زبان مجنون در عشق لیلی زاری می کند و می فرماید:
عشقی که نه عشق جاودانی است / بازیچه شهوت جوانی است
عشق آن باشد که کم نگردد / تا باشد از این قدم نگردد
از سوی دیگر استفاده از رقص سماع در طی نمایش شاید بدین منظور باشد که نویسنده در پی مقایسه و یا بیان شباهت مفهوم عشق حقیقی از بیان مولانا در مثنوی معنوی همانگونه که در بیان نظامی آمده است باشد زیرا که هر دو سخن از عشق حقیقی می کنند. آنجا که مولانا در دفتر اول می فرمایید:
عشق آن زنده گزین کو باقیست / کز شراب جان فزایت ساقی است
عشق آن بگزین که جمله انبیاء / یافتند از عشق او کار و کیا
با توجه به اینکه آقای توسلیان ادبیات کلاسیک فارسی را دستمایه نمایشنامه خود کرده می توان حس کرد این نوع آثار منظوم چقدر در دل خود دارای میزانسن های طبیعی ذاتاً ایرانی هستند گویی که کارگردان در طراحی میزانسن برای گروه نمایشی صرفاً از دل اشعار آنها را استخراج کرده است. ای کاش این نمایش از دکور طراحی شده متناسب با داستان استفاده می کرد که البته خرج و هزینه اجرا را بالا می برده است زیرا صحنه بسیار لخت و عریان به نظر می رسید. از نظر تنظیم، صدای تار اصلاً شنیده نمیشد چون صدای سنتور و کمانچه بسیار غالب بود بر دیگر سازها. دوست داشتم به جای ساز دایره از دف استفاده می شد تا هماهنگی بیشتری با رقص سماع داشته باشد و همینطور صدای تنبور اگر انتخاب میشد به فضای داستان نزدیکتر می بود.
تشکر از زحمات همه گروه.
پویا اندیشه، امیر مسعود، آرمین، انیس نیلی، حسین چیانی، محمد فروزنده و علی تیمورفامیان این را
خواندند
فاطمه لشکری، معصومه، پردیس تئاتر شهرزاد و Omid Tehran این را دوست دارند
فاطمه لشکری، معصومه، پردیس تئاتر شهرزاد و Omid Tehran این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رفتن یا ماندن، مسئله این است!
درود و سپاس فراوان از هنرمندان جوان و با آتیه، متین و فائزه. تلاش شما در طی نمایش قابل تقدیر و تأثیرگزار بود. فرصت تماشای این اجرا در آخرین روزهای آن، حتی بعد از استفاده نکردن از بلیط شب قبل بعلت مشغله شخصی و خرید دوباره بلیط، برایم به یادمادنی خواهد بود. فضای محدود داخل سالن بواسطه نزدیکی به صحنه اجرا صمیمی و خودمانی بود. در همان اوائل اجرا درخواست فرزند از مادر برای بهمراه بردن نَفَس مادر، اشک‌های من را جاری کرد. اگر این نمایش فقط برای همین یک دیالوگ طراحی شده بود، باز هم ارزش دیدن را داشت. چه چیزی با ارزش‌تر از نَفَس گرم مادر! به گمانم این اپیسود از نمایش نقطه عطف اثر بود. بعلاوه، نگاه مستقیم و چشم تو چشم بازیگران با تماشاگر در موارد خاص خیلی تأثیرگذار و خلاقانه بود.
در تلاش برای پاسخ به پرسشی که در انتهای نمایش مطرح شد، باید بگم که من قصد مهاجرت ندارم و سالهاست که دیگر دغدغه‌ی من نیست. هیچ کس را به مهاجرت ترغیب نمی‌کنم و نه هیچ کس را هم از مهاجرت منع میکنم. شاید این بیت مولانا از دفتر پنجم بهترین روش برای بیان ذهنیت من باشه آنجا که می فرمایند: هر وجودی کز عدم بنمود سر / بر یکی زهرست و بر دیگر شکر. بدین معنی که هر کس توانست از معادله loss and gain پیروز بیرون بیاید، میتواند راهش را در مسیر مهاجرت ... دیدن ادامه ›› پیدا کند. اگر کسی فکر میکند بعد از مهاجرت آنچه بدست می‌آورد فراتر از چیزی است که از دست میدهد آنگاه بهتر است چمدانش را ببندد چون مهاجرت برایش شکر خواهد بود و در غیر اینصورت زهری بیش نیست. هر چند، ایده کلی اثر بیش از آنکه در مورد مهاجرت باشد، در بیان شک و تردید از مهاجرت‌کردن بود. استفاده از اسامی واقعی متین و فائزه به گمانم بیانگر آن بود که هر دو هنرمند عزیز، زندگی واقعیِ خودشان را بازی می‌کردند و در تلاش برای همرسانی این تجربه‌ی شخصی بسیار هم موفق بودند. در هر صورت، من در دو حالت شاید دوباره به مهاجرت فکر میکنم: روزی که ببینم اشخاصی چون عادل فردوسی‌پور و یا همایون شجریان از این کشور مهاجرت کرده‌اند، چون بی‌شک بدون آنها سخت خواهد شد.
در طی این ایام پس از تماشای «انگلیسی» این دومین نمایشی بود که در خصوص مهاجرت طراحی شده بود. مشکل مشترک باز هم اینجا آنچان بود که روش تدریس زبان انگلیسی بر پایه روشی بود که سالهاست منسوخ شده و احتمالا بجز در مدارس و دبیرستان ها هیچ جا از روش grammar-translation استفاده نمی‌کنند. چرا نمایش باید بر اساس چیزی که در واقعیت وجود نداره طراحی بشه؟ بیش از یک دهه است که هر یکی دو ماه یکبار به فرودگاه امام رفت و آمد دارم ولی در طی این سالها هیچ گاه چشمان پرتردید از مسافری ندیدم. چه آنها که در ابتدای کار و درحال آماده شدن برای رفتن هستند و چه کسانی که به پای پرواز رسیده‌اند. علاوه بر این، در جامعه‌ای زندگی میکنیم که از سر اجبار و یا انتخاب، انسانها فردگرایی را پیشه زندگی خود قرار داده‌اند. اگر این نمایش بیشتر بیانگر واقعیت زمان حال باشد، باید احساس احترام و نگرانِ-«دیگری»-بودن هنگام مهاجرت را که بسیار در میان جوانان کمرنگ و غایب شده را واقع‌گرایانه‌تر نشان دهد. منظور از دیگری پدر و مادر، و به طور کل خانواده است. در حالی که امروزه همه، بدون شک و تردید، در پی موفقیت و پیشرفت خود در زندگی هستند، حتی اگر مجبور باشند مادر خود را تنها بگذارند. شاید وقت آن رسیده باشد که جامعه یک آمپول هوش شرافت DQ (نه تنها دیگران را درک کنی، بلکه واقعاً به آنها اهمیت بدی) به خودش تزریق کند. آیا این نمایش قصد دارد تلنگری بر نسل جوان بزند که سرزمین خود را براحتی ترک نکند؟ بله چنین است و ای کاش در غرب خبری بود!
در پایان باید اشاره کنم که این نمایش بیشتر بر اجرا و فرم تاکید داشت تا بر تعادل و توازن محتوا (مهاجرت و شک و تردید در خصوص رفتن و یا ماندن). اجرا در غیبت محتوای مناسب 70 دقیقه، به هزینه بیات شدن تم اصلی، دائما لباس عوض کرد تا پیش برود. در خصوص عنوان نمایش هم فکر میکنم Grammar به خوبی گویای محتوای این نمایش نیست. به نظر من، شاید "رفتن یا ماندن مسئله این است!" بهتر بتواند حق مطلب را ادا کند.
تشکر
درود و سپاس فراوان از هنرمندان جوان و با آتیه، متین و فائزه. تلاش شما در طی نمایش قابل تقدیر و تأثیرگزار بود. فرصت تماشای این اجرا در آخرین روزهای آن، حتی بعد از استفاده نکردن از بلیط شب قبل بعلت مشغله شخصی و خرید دوباره بلیط، برایم به یادمادنی خواهد بود. فضای محدود داخل سالن بواسطه نزدیکی به صحنه اجرا صمیمی و خودمانی بود. در همان اوائل اجرا درخواست فرزند از مادر برای بهمراه بردن نَفَس مادر، اشک‌های من را جاری کرد. اگر این نمایش فقط برای همین یک دیالوگ طراحی شده بود، باز هم ارزش دیدن را داشت. چه چیزی با ارزش‌تر از نَفَس گرم مادر! به گمانم این اپیسود از نمایش نقطه عطف اثر بود. بعلاوه، نگاه مستقیم و چشم تو چشم بازیگران با تماشاگر در موارد خاص خیلی تأثیرگذار و خلاقانه بود.
در تلاش برای پاسخ به پرسشی که در انتهای نمایش مطرح شد، باید بگم که من قصد مهاجرت ندارم و سالهاست که دیگر دغدغه‌ی من نیست. هیچ کس را به مهاجرت ترغیب نمی‌کنم و نه هیچ کس را هم از مهاجرت منع میکنم. شاید این بیت مولانا از دفتر پنجم بهترین روش برای بیان ذهنیت من باشه آنجا که می فرمایند: هر وجودی کز عدم بنمود سر / بر یکی زهرست و بر دیگر شکر. بدین معنی که هر کس توانست از معادله loss and gain پیروز بیرون بیاید، میتواند راهش را در مسیر مهاجرت ... دیدن ادامه ›› پیدا کند. اگر کسی فکر میکند بعد از مهاجرت آنچه بدست می‌آورد فراتر از چیزی است که از دست میدهد آنگاه بهتر است چمدانش را ببندد چون مهاجرت برایش شکر خواهد بود و در غیر اینصورت زهری بیش نیست. هر چند، ایده کلی اثر بیش از آنکه در مورد مهاجرت باشد، در بیان شک و تردید از مهاجرت‌کردن بود. استفاده از اسامی واقعی متین و فائزه به گمانم بیانگر آن بود که هر دو هنرمند عزیز، زندگی واقعیِ خودشان را بازی می‌کردند و در تلاش برای همرسانی این تجربه‌ی شخصی بسیار هم موفق بودند. در هر صورت، من در دو حالت شاید دوباره به مهاجرت فکر میکنم: روزی که ببینم اشخاصی چون عادل فردوسی‌پور و یا همایون شجریان از این کشور مهاجرت کرده‌اند، چون بی‌شک بدون آنها سخت خواهد شد.
در طی این ایام پس از تماشای «انگلیسی» این دومین نمایشی بود که در خصوص مهاجرت طراحی شده بود. مشکل مشترک باز هم اینجا آنچان بود که روش تدریس زبان انگلیسی بر پایه روشی بود که سالهاست منسوخ شده و احتمالا بجز در مدارس و دبیرستان ها هیچ جا از روش grammar-translation استفاده نمی‌کنند. چرا نمایش باید بر اساس چیزی که در واقعیت وجود نداره طراحی بشه؟ بیش از یک دهه است که هر یکی دو ماه یکبار به فرودگاه امام رفت و آمد دارم ولی در طی این سالها هیچ گاه چشمان پرتردید از مسافری ندیدم. چه آنها که در ابتدای کار و درحال آماده شدن برای رفتن هستند و چه کسانی که به پای پرواز رسیده‌اند. علاوه بر این، در جامعه‌ای زندگی میکنیم که از سر اجبار و یا انتخاب، انسانها فردگرایی را پیشه زندگی خود قرار داده‌اند. اگر این نمایش بیشتر بیانگر واقعیت زمان حال باشد، باید احساس احترام و نگرانِ-«دیگری»-بودن هنگام مهاجرت را که بسیار در میان جوانان کمرنگ و غایب شده را واقع‌گرایانه‌تر نشان دهد. منظور از دیگری پدر و مادر، و به طور کل خانواده است. در حالی که امروزه همه، بدون شک و تردید، در پی موفقیت و پیشرفت خود در زندگی هستند، حتی اگر مجبور باشند مادر خود را تنها بگذارند. شاید وقت آن رسیده باشد که جامعه یک آمپول هوش شرافت DQ (نه تنها دیگران را درک کنی، بلکه واقعاً به آنها اهمیت بدی) به خودش تزریق کند. آیا این نمایش قصد دارد تلنگری بر نسل جوان بزند که سرزمین خود را براحتی ترک نکند؟ بله چنین است و ای کاش در غرب خبری بود!
در پایان باید اشاره کنم که این نمایش بیشتر بر اجرا و فرم تاکید داشت تا بر تعادل و توازن محتوا (مهاجرت و شک و تردید در خصوص رفتن و یا ماندن). اجرا در غیبت محتوای مناسب 70 دقیقه، به هزینه بیات شدن تم اصلی، دائما لباس عوض کرد تا پیش برود. در خصوص عنوان نمایش هم فکر میکنم Grammar به خوبی گویای محتوای این نمایش نیست. به نظر من، شاید "رفتن یا ماندن مسئله این است!" بهتر بتواند حق مطلب را ادا کند.
تشکر
۱۱ نفر
این را
خواندند
Hamid Reza Zarei، فاطمه لشکری، حسین برفی نژاد، هادی حاجی زاده و عاطفه اسکندری این را دوست دارند
Hamid Reza Zarei، فاطمه لشکری، حسین برفی نژاد، هادی حاجی زاده و عاطفه اسکندری این را دوست دارند
خیلی ممنونم که اینقدر ریزبینانه با اجرا مواجه شدید و سپاس بی کران برای وقت ارزشمندتون که به گرامر هدیه دادید 🙏🏻🌼
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تقریظ و رمزگشایی نمایش بونکر
درود. در ابتدا از مدیریت و عوامل پردیس تئاتر لبخند بابت افتتاح چنین مجموعه ای کامل و تخصصی برای نمایش تشکر می کنم. این سالن احتمالاً آغازگر و پیشگام فصلی نو در تئاتر کشور خواهد بود. از بازیگران محترم، جدی و حرفه ای آقای آذرنگ و خانم رسول زاده تشکر می کنم و همچنین از نویسنده/کارگردان این اثر آقای تهرانی و دیگر عوامل. صحنهِ گردان و مدور آخرین چیزی بود که من می توانستم برای این اجرا پیش بینی کنم. امکانات مجموعه مثال زدنی است ولی فقط سالن انتظار برای ایستادن همه جمعیت قبل از شروع تنگ و کوچک بود. از این که می دیدم هنرمندان مطرح سینما و تلویزیون هم برای تماشای این اجرا تشریف آوردند مشخص شد که همین دو نفر روی صحنه قرار است کاری فراتر از انتظار انجام بدهند که دادند.
باید اعتراف کنم تماشای این نمایش و درک و فهم همزمان متن برایم بسیار کمی دشوار بود. متن مملو بود از نمادها و گفتگوهای کوتاه شبیه به سینمای اصغر فرهادی زیرا همچنان که پیش می رفتیم برگی جدید از این رابطه باز می شد و ما می توانستیم در عمق بیشتری از دریای کاراکتر دختر و دکتر غواصی کنیم. سوالات بسیار زیادی بی پاسخ ماند که شاید هیچگاه فرصت مطرح شدن پیدا نکنند. نمی دانم کارگردان/نویسنده متن نمایشنامه را چه خطاب کنم؟ روانشناس، جامعه شناس، نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› نویس، یا هنرمندی که قصد آسیب شناسی اجتماعی دارد. از طرفی دیگر، احساسی مشابه به تماشای فیلم «کپی برابر اصل» کیارستمی به من دست داد، البته به مراتب با پیچیدگی بیشتر و این تفاوت که من فیلم کیارستمی را بارها و بارها می توانم ببینم، اما فرصت تماشای مکرر این نمایش را نخواهم داشت.
اگر بخواهم کمی هم مطایبه کنم، دوست داشتم نویسنده در کنار و در اختیار من بود تا دو غَزَل از شکسپیر و بعد شعر «سرزمین بی حاصل» از T.S. Eliot را به ایشان می دادم بهمراه تعدادی فرهنگ لغت، و می‌گفتم از 12 شب تا 8 صبح فرصت دارند این دو متن را بخوانند و 8 صبح فردا گزارش بدهند تا درک کنند چه رنج جانکاهی در طی شب تا صبح خواهند کشید تا فقط این اشعار را بخوانند و فهم کنند بهمراه استخراج وزن و قافیه و تقطیع خطوط. آخه آقای تهرانی چرا به فکر ما تماشاگرها نیستید؟ آمدیم 70 دقیقه از کار شما هنرمندان استفاده کنیم ولی چرا اینقدر متنی سخت، پیچیده و عمیق در برابر ما قرار میدید!!! چه گناهی مرتکب شدیم به تئاتر علاقمند شدیم! احسنت بر شما!
بهر روی با توجه به اینکه متن نمایش حاوی نکات بسیار زیادی برای نقد و بررسی و رمز گشایی است تنها به چند مورد محدود اشاره می کنم. اولین و مهمترین نکته عنوان نمایش «بونکر» است که رابطه تنگاتنگی با محتوای نمایش دارد. بونکر سیمان یک سیلوی متحرک یا وسیله حمل و نقل و جابجایی بتن سیمان است که در صنعت ساختمان سازی و عمران بکار می رود. این نوع از سیمان در ساخت فونداسیون یا پی ساختمان کاربرد و اهمیت دارد زیرا که تمامی وزن ساختمان بر روی آن قرار خواهد گرفت. استحکام بیشتر فونداسیون، ساختمانی ایمن‌تر را نوید خواهد داد. ولی این بار را کجا باید تخلیه کرد؟
در طی نمایش با دختری آسیب دیده مواجه هستیم از نسل آینده که در جامعه ای مدرن و پیشرفته زیست می کند. بی نام بودن شخصیت ها و مشخص نبودن زمان و مکان نمایش حکایت از جهانشمول و یکسان بودن مسئله در ابعاد جهانی دارد که تمامی انسان های ساکن بر روی این کره خاکی با آن درگیر هستند. این دختر بزه کار بدلایلی به روان درمانگر مراجعه می کند. اما مسئله اصلی دختر چیست؟ او در شرکتی عمرانی کار می کند که در آن راننده بونکر است. چرا دختر برای رفتن به مطب درمانگر باز هم از بونکر استفاده می کند و آن را در طی جلسه روشن نگه می دارد؟ آیا وجه تشابهی بین دختر بزه کار راننده بونکر، حامله بودن یا نبودن او، صدای بوق قطار برای پیاده شدن در ایستگاه بعدی وجود داره؟ البته که بله.
باز می گردیم به تاریخ ایران خودمان تا ببینیم زن در جامعه باستانی ایرانی چه نقشی داشته و چه چیز برای زن اوجب واجبات بوده و جامعه از او چه انتظاری داشته و چکونه از وی حمایت می کرده. در حقیقت مسئله زاد و ولد و حفظ ناموس (ریشه در کلمه یونانی Nomos) یا حفظ آن قاعده و یا نظام کیهانی و جهانی است که از زن میخواهد حفظ ناموس یا رحم خود را با ارزش ترین مسئله حیات خود بداند و این وظیفه همگان است که به وی کمک و از وی حمایت و محافظت کنند. (امانت 2024). دختر در آخرین تلاش ها جهت حفظ و نگهداری از مهمترین مسئله حیات خود به دکتر مراجعه می کند و آن چیزی نیست بجز ناموس و رحم خود، گویی که حفظ رحم و زاد و ولد و حفظ ناموس مهمترین مسئله زن آینده خواهد بود و این کانونی ترین تم داستان نمایش است. تشابه بونکر به رحم زن را حتی می توان از منظر روانکاوی فروید در نمادهای جنسی زنان و مردان هم بررسی کرد. دکتر دائماً به دختر یادآوری می کند که کلمات مهم نیستند ولی وقتی رابطه بین کلمات بوجود آمد آنوقت عشق صورت می گیرد. تنها آنزمان است که می توان از قطار پیاده شد و تنها پس از آنکه گودالی برای تخلیه بتن سیمان مشخص شد بونکر آماده تخلیه بار خواهد شد چون قرار است ساختمانی زیبا بر آن بنا شود. و دختر زمانی می تواند فرزندی بدنیا بیاورد که رابطه ای عاشقانه وجود داشته باشد از پس کلمات.
نوشتن و حتی ننوشتن در مورد این نمایش سخت است. جهت جلوگیری از اطاله مطلب تا همیجا بسنده می کنم. تشکر.
درود. در ابتدا از مدیریت و عوامل پردیس تئاتر لبخند بابت افتتاح چنین مجموعه ای کامل و تخصصی برای نمایش تشکر می کنم. این سالن احتمالاً آغازگر و پیشگام فصلی نو در تئاتر کشور خواهد بود. از بازیگران محترم، جدی و حرفه ای آقای آذرنگ و خانم رسول زاده تشکر می کنم و همچنین از نویسنده/کارگردان این اثر آقای تهرانی و دیگر عوامل. صحنهِ گردان و مدور آخرین چیزی بود که من می توانستم برای این اجرا پیش بینی کنم. امکانات مجموعه مثال زدنی است ولی فقط سالن انتظار برای ایستادن همه جمعیت قبل از شروع تنگ و کوچک بود. از این که می دیدم هنرمندان مطرح سینما و تلویزیون هم برای تماشای این اجرا تشریف آوردند مشخص شد که همین دو نفر روی صحنه قرار است کاری فراتر از انتظار انجام بدهند که دادند.
باید اعتراف کنم تماشای این نمایش و درک و فهم همزمان متن برایم بسیار کمی دشوار بود. متن مملو بود از نمادها و گفتگوهای کوتاه شبیه به سینمای اصغر فرهادی زیرا همچنان که پیش می رفتیم برگی جدید از این رابطه باز می شد و ما می توانستیم در عمق بیشتری از دریای کاراکتر دختر و دکتر غواصی کنیم. سوالات بسیار زیادی بی پاسخ ماند که شاید هیچگاه فرصت مطرح شدن پیدا نکنند. نمی دانم کارگردان/نویسنده متن نمایشنامه را چه خطاب کنم؟ روانشناس، جامعه شناس، نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› نویس، یا هنرمندی که قصد آسیب شناسی اجتماعی دارد. از طرفی دیگر، احساسی مشابه به تماشای فیلم «کپی برابر اصل» کیارستمی به من دست داد، البته به مراتب با پیچیدگی بیشتر و این تفاوت که من فیلم کیارستمی را بارها و بارها می توانم ببینم، اما فرصت تماشای مکرر این نمایش را نخواهم داشت.
اگر بخواهم کمی هم مطایبه کنم، دوست داشتم نویسنده در کنار و در اختیار من بود تا دو غَزَل از شکسپیر و بعد شعر «سرزمین بی حاصل» از T.S. Eliot را به ایشان می دادم بهمراه تعدادی فرهنگ لغت، و می‌گفتم از 12 شب تا 8 صبح فرصت دارند این دو متن را بخوانند و 8 صبح فردا گزارش بدهند تا درک کنند چه رنج جانکاهی در طی شب تا صبح خواهند کشید تا فقط این اشعار را بخوانند و فهم کنند بهمراه استخراج وزن و قافیه و تقطیع خطوط. آخه آقای تهرانی چرا به فکر ما تماشاگرها نیستید؟ آمدیم 70 دقیقه از کار شما هنرمندان استفاده کنیم ولی چرا اینقدر متنی سخت، پیچیده و عمیق در برابر ما قرار میدید!!! چه گناهی مرتکب شدیم به تئاتر علاقمند شدیم! احسنت بر شما!
بهر روی با توجه به اینکه متن نمایش حاوی نکات بسیار زیادی برای نقد و بررسی و رمز گشایی است تنها به چند مورد محدود اشاره می کنم. اولین و مهمترین نکته عنوان نمایش «بونکر» است که رابطه تنگاتنگی با محتوای نمایش دارد. بونکر سیمان یک سیلوی متحرک یا وسیله حمل و نقل و جابجایی بتن سیمان است که در صنعت ساختمان سازی و عمران بکار می رود. این نوع از سیمان در ساخت فونداسیون یا پی ساختمان کاربرد و اهمیت دارد زیرا که تمامی وزن ساختمان بر روی آن قرار خواهد گرفت. استحکام بیشتر فونداسیون، ساختمانی ایمن‌تر را نوید خواهد داد. ولی این بار را کجا باید تخلیه کرد؟
در طی نمایش با دختری آسیب دیده مواجه هستیم از نسل آینده که در جامعه ای مدرن و پیشرفته زیست می کند. بی نام بودن شخصیت ها و مشخص نبودن زمان و مکان نمایش حکایت از جهانشمول و یکسان بودن مسئله در ابعاد جهانی دارد که تمامی انسان های ساکن بر روی این کره خاکی با آن درگیر هستند. این دختر بزه کار بدلایلی به روان درمانگر مراجعه می کند. اما مسئله اصلی دختر چیست؟ او در شرکتی عمرانی کار می کند که در آن راننده بونکر است. چرا دختر برای رفتن به مطب درمانگر باز هم از بونکر استفاده می کند و آن را در طی جلسه روشن نگه می دارد؟ آیا وجه تشابهی بین دختر بزه کار راننده بونکر، حامله بودن یا نبودن او، صدای بوق قطار برای پیاده شدن در ایستگاه بعدی وجود داره؟ البته که بله.
باز می گردیم به تاریخ ایران خودمان تا ببینیم زن در جامعه باستانی ایرانی چه نقشی داشته و چه چیز برای زن اوجب واجبات بوده و جامعه از او چه انتظاری داشته و چکونه از وی حمایت می کرده. در حقیقت مسئله زاد و ولد و حفظ ناموس (ریشه در کلمه یونانی Nomos) یا حفظ آن قاعده و یا نظام کیهانی و جهانی است که از زن میخواهد حفظ ناموس یا رحم خود را با ارزش ترین مسئله حیات خود بداند و این وظیفه همگان است که به وی کمک و از وی حمایت و محافظت کنند. (امانت 2024). دختر در آخرین تلاش ها جهت حفظ و نگهداری از مهمترین مسئله حیات خود به دکتر مراجعه می کند و آن چیزی نیست بجز ناموس و رحم خود، گویی که حفظ رحم و زاد و ولد و حفظ ناموس مهمترین مسئله زن آینده خواهد بود و این کانونی ترین تم داستان نمایش است. تشابه بونکر به رحم زن را حتی می توان از منظر روانکاوی فروید در نمادهای جنسی زنان و مردان هم بررسی کرد. دکتر دائماً به دختر یادآوری می کند که کلمات مهم نیستند ولی وقتی رابطه بین کلمات بوجود آمد آنوقت عشق صورت می گیرد. تنها آنزمان است که می توان از قطار پیاده شد و تنها پس از آنکه گودالی برای تخلیه بتن سیمان مشخص شد بونکر آماده تخلیه بار خواهد شد چون قرار است ساختمانی زیبا بر آن بنا شود. و دختر زمانی می تواند فرزندی بدنیا بیاورد که رابطه ای عاشقانه وجود داشته باشد از پس کلمات.
نوشتن و حتی ننوشتن در مورد این نمایش سخت است. جهت جلوگیری از اطاله مطلب تا همیجا بسنده می کنم. تشکر.
به نظر من، یک اثر هنری، تأویل پذیره و لزوماً برداشت های ما نمی تونند رمزهای اصلی رو باز کنند. من منتظر بونکر دوم هستم تا ببینم آیا قطعات گمشده را تکمیل می کند و قطعاً به دلیل وابستگی شاید خیلی از گره های ذهنیم در اون اثر باز بشه
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود فراوان و تشکر ویژه از همه عوامل نمایش "مالی سویینی" و زحماتی که برای اجرای این نمایش کشیدند. از آقای میرمنتظمی بابت اجرای این نمایش در تالار وحدت تشکر و قدردانی ویژه دارم و خوشحالم که بالاخره ایشان به آرزوی خود رسیده و این نمایش را در تالار وحدت اجرا کردند. بدون شک اصرار ایشان برای اجرای این نمایش در تالار وحدت بی دلیل نبوده چرا که فضا و امکانات این سالن همه توانایی بالقوه موجود در ذهن کارگردان را بالفعل کرد. صحنهِ گردان، ماشینری نور، دکور و کرین آنچنان بود که تقریبا در کمتر سالنی در این شهر تجربه کرده بودم. صحنهِ گردان تئاتر سنگلج و یا سالن کُر هال باغ کتاب تنها یک ویژگی این سالن را ارائه می کنند. ضمناً از هر سه بازیگر توانمند و متبحر نمایش تشکر ویژه می کنم.
به نظرم، موفق ترین قسمت نمایش، مطرح کردن مفهوم و تم اصلی نمایش یا همان کوربینایی بود. یا اینکه ما چرا به خود حق می دهیم کسانی که کم بینا و نابینا هستند را آنچنان خطاب کنیم که این افراد چیزی برای از دست دادن ندارند. مالی کاملاً نشان داد که در زمان پیش از عمل چشم ارتباط موثر تری با دنیای پیرامون خود برقرار می کرد و لذت بیشتری از آن می برد. دنیای انسانهای بینا و سالم آنچنان هم که مالی انتظار آن را داشت جذاب نبود. ما همه چیز را می بینیم ولی گویی که هیچ نمی بینیم و ارتباطی با آن برقرار نمی کنیم. ما همه دچار کوربینایی شدیم. از دیگر قسمت های مهم نمایش به اجرا درآمدن تفکرات و تخیلات درونی شخصیت مالی بصورت نهنگ و یا نماد های دیگه بود که خیلی زیبا به تصویر کشیده شدند.
از این موارد که بگذریم، قابل ذکر است علی رغم مجهز بودن سالن به همه امکانات مورد نظر کارگردان، بزرگ بودن سالن برای من یک نقیصه بود. چون فاصله ... دیدن ادامه ›› زیاد بوجود اومده بین تماشاگر و صحنه مانع بزرگی بر سر ارتباط چشمی و حسی بین تماشاگر و بازیگران بود. ارتباطی که بواسطه نزدیکی با بازیگران در سالنهای دیگه تجربه کرده بودم اینجا به هیچ وجه بوجود نیامد. بعلاوه دلیل اینکه این نمایش بصورت دیالوگ های رو درو اجرا نشد را نمی دونم. چرا همه نقش ها بصورت تک گویی هایی جداگانه اجرا شد؟ اگر همه این تک گویی ها تبدیل به گفتگوهایی دو نفره و سه نفره میشد برای تماشگر پیگیری خط داستان هیجان بیشتری داشت. نکته دیگه اینکه داستان بصورتی روایت شد که تقریباً هر آنچه تماشاگر برای درک داستان و حتی تفسیر آن نیاز داشت ارایه میشد و در حقیقت چیزی برای کشف بیشتر برای تماشاگر باقی نماند. ما تقریباً هر آنچه که برای دانستن و درک کردن شخصیت مالی نیاز داشتیم را می دانستیم و آن هم کاملاً بصورت مستقیم برای ما روایت میشد. نویسنده هیچ اجازه، فرصت و تعلیقی برای تماشاگر باقی نگذاشت که او را مجبور کند روایت و تفسیری متفاوت شخصی و انتزاعی از داستان را در ذهن خود کشف کند و بپروراند.
تشکر
به نظرم، موفق ترین قسمت نمایش، مطرح کردن مفهوم و تم اصلی نمایش یا همان کوربینایی بود. یا اینکه ما چرا به خود حق می دهیم کسانی که کم بینا و نابینا هستند را آنچنان خطاب کنیم که این افراد چیزی برای از دست دادن ندارند. مالی کاملاً نشان داد که در زمان پیش از عمل چشم ارتباط موثر تری با دنیای پیرامون خود برقرار می کرد و لذت بیشتری از آن می برد. دنیای انسانهای بینا و سالم آنچنان هم که مالی انتظار آن را داشت جذاب نبود. ما همه چیز را می بینیم ولی گویی که هیچ نمی بینیم و ارتباطی با آن برقرار نمی کنیم. ما همه دچار کوربینایی شدیم. از دیگر قسمت های مهم نمایش به اجرا درآمدن تفکرات و تخیلات درونی شخصیت مالی بصورت نهنگ و یا نماد های دیگه بود که خیلی زیبا به تصویر کشیده شدند.
از این موارد که بگذریم، قابل ذکر است علی رغم مجهز بودن سالن به همه امکانات مورد نظر کارگردان، بزرگ بودن سالن برای من یک نقیصه بود. چون فاصله ... دیدن ادامه ›› زیاد بوجود اومده بین تماشاگر و صحنه مانع بزرگی بر سر ارتباط چشمی و حسی بین تماشاگر و بازیگران بود. ارتباطی که بواسطه نزدیکی با بازیگران در سالنهای دیگه تجربه کرده بودم اینجا به هیچ وجه بوجود نیامد. بعلاوه دلیل اینکه این نمایش بصورت دیالوگ های رو درو اجرا نشد را نمی دونم. چرا همه نقش ها بصورت تک گویی هایی جداگانه اجرا شد؟ اگر همه این تک گویی ها تبدیل به گفتگوهایی دو نفره و سه نفره میشد برای تماشگر پیگیری خط داستان هیجان بیشتری داشت. نکته دیگه اینکه داستان بصورتی روایت شد که تقریباً هر آنچه تماشاگر برای درک داستان و حتی تفسیر آن نیاز داشت ارایه میشد و در حقیقت چیزی برای کشف بیشتر برای تماشاگر باقی نماند. ما تقریباً هر آنچه که برای دانستن و درک کردن شخصیت مالی نیاز داشتیم را می دانستیم و آن هم کاملاً بصورت مستقیم برای ما روایت میشد. نویسنده هیچ اجازه، فرصت و تعلیقی برای تماشاگر باقی نگذاشت که او را مجبور کند روایت و تفسیری متفاوت شخصی و انتزاعی از داستان را در ذهن خود کشف کند و بپروراند.
تشکر
دوستان دوتا بلیط اضافه دارم متاسفانه نمیتونم برم.
دوشنبه ۲۸ ابان ساعت ۶:۳۰
ردیف ۷ همکف، صندلی ۷ و ۸
با قیمت اصلی
اگه بلیط خواستید، به ایدی تلگرام zzahra_77 پیام بدید.
دوشنبه ۲۸ ابان ساعت ۶:۳۰
ردیف ۷ همکف، صندلی ۷ و ۸
با قیمت اصلی
اگه بلیط خواستید، به ایدی تلگرام zzahra_77 پیام بدید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
فیلم سینمایی «حدود ۸ صبح» و اخلاق باور
فیلم «حدود ۸ صبح» یکی از آخرین ساخته های کارگردان پر تلاش سینما و تلویزیون منوچهر هادی است که سال گذشته در چنین ایامی بر پرده نقره ای سینما در معرض اکران عمومی قرار گرفت. فارغ از تجزیه و تحلیل‌های سینمای ناظر بر فرم بطور اعم و کارگردانی، فیلنامه و غیره بطور اخص این نوشته تقریظی است ناظر بر تحلیلی محتوا محور در ارجاع به مفاهیم اخلاق باور و معرفت شناسی در این فیلم.
شاید بطور شهودی همگان تایید می کنند که موضوعاتی همانند خوب، بد، درست، نادرست، باید اخلاقی، نباید اخلاقی، وظیفه، مسؤلیت، فضیلت و رذیلت همگی در زمره موضوعات اخلاقی هستند. اما سوال در این اینجاست که آیا اخلاق همیشه نسبت به افعال انسانی ما در حوزه های ذکر شده بالا ارزش گذاری های خود را دارد و صرفا در زمینه افعال ظاهری ارادی، مختار، و جوارحی سخن به میان می آورد و یا نسبت به تفکر، عقیده، باور، و افعال باطنی و جوانحی انسانها نیز دارای نظام ارزش‌گذاری است؟ البته در هر دو ساحت انسانی اخلاق سیطره ای گسترده ... دیدن ادامه ›› دارد.
سوال این است آیا انسان اخلاقا حق دارد به هر عقیده ای که به ذهنش رسید ترتیب اثر بدهد؟ آیا نسبت به عمل خود که شاید صرفاً بر اساس یک باور باشد اخلاقا وظیفه ندارد توجیح عقلانی داشته و صدق و کذب آن باور را نیز بررسی کند؟
در جامعه ای زیست می کنیم که در ابتدای هزاره سوم هنوز در بحران عقلانیت به سر می برد زیرا هنوز نیاموخته است برای رسیدن به معرفت اخلاقی و فعل اخلاقی می بایست باورهای خود را از صافی توجیح و صدق گذر دهد. در ابتدای فیلم به بازیگری بر می خوریم که تنها با خواندن چند پیامک موبایلی بدون داشتن توجیح و تصدیق باور خود به این نتیجه رسید که همسرش روابط خارج از زندگی متاهلی دارد و در نتیجه حکم به عدم وفاداری وی می دهد و با ضرب و شتم تلاش می کند از او اقرار بگیرد و در آخر هم بواسطه همین تصمیم عجولانه جان خود را از دست می دهد.
یک فعل ساده و یک اشتباه که می توانست در همان بدو تولد بررسی و تحلیل شود به ناگاه تبدیل به فاجعه ای انسانی می شود. در اینجاست که از ره آورد مدرنیته یعنی عقلانیت می توانیم استفاده کنیم و ارزش‌های سنتی خود را پالایش و بازخوانی مجدد کنیم. منظور از عقلانیت مدرن نه عقل سازمانی و معیشتی است که در انواع و اقسام فن آوری های مدرن بر ما متجلی شده بلکه منظور عقل تحلیلی و عقل نقاد و عقلی است که خوبی را از بدی تمییز بدهد. آن اولی با واردات قابلیت انتقال از فرهنگهای پیشرفته تر را دارد ولی عقل نقاد می بایست بومی باشد و در سرزمین خود متولد شود.
درست است که نویسنده و کارگردان محترم در هنگام نگارش و کارگردانی قصدی برای آموزش اخلاق باور به مخاطب خود نداشته اند ولی این میتواند تلنگری برای جامعه باشد تا نشان دهد چگونه باورهای اثبات نشده ما میتوانند به فجایع غیر قابل جبران ختم شوند. به امید آن روز که ایران در ساحت عقلانیت مدرن دوباره به سرزمینی برای خردمندان و عقلا و اخلاق مداران تبدیل شود.
تشکر
فیلم «حدود ۸ صبح» یکی از آخرین ساخته های کارگردان پر تلاش سینما و تلویزیون منوچهر هادی است که سال گذشته در چنین ایامی بر پرده نقره ای سینما در معرض اکران عمومی قرار گرفت. فارغ از تجزیه و تحلیل‌های سینمای ناظر بر فرم بطور اعم و کارگردانی، فیلنامه و غیره بطور اخص این نوشته تقریظی است ناظر بر تحلیلی محتوا محور در ارجاع به مفاهیم اخلاق باور و معرفت شناسی در این فیلم.
شاید بطور شهودی همگان تایید می کنند که موضوعاتی همانند خوب، بد، درست، نادرست، باید اخلاقی، نباید اخلاقی، وظیفه، مسؤلیت، فضیلت و رذیلت همگی در زمره موضوعات اخلاقی هستند. اما سوال در این اینجاست که آیا اخلاق همیشه نسبت به افعال انسانی ما در حوزه های ذکر شده بالا ارزش گذاری های خود را دارد و صرفا در زمینه افعال ظاهری ارادی، مختار، و جوارحی سخن به میان می آورد و یا نسبت به تفکر، عقیده، باور، و افعال باطنی و جوانحی انسانها نیز دارای نظام ارزش‌گذاری است؟ البته در هر دو ساحت انسانی اخلاق سیطره ای گسترده ... دیدن ادامه ›› دارد.
سوال این است آیا انسان اخلاقا حق دارد به هر عقیده ای که به ذهنش رسید ترتیب اثر بدهد؟ آیا نسبت به عمل خود که شاید صرفاً بر اساس یک باور باشد اخلاقا وظیفه ندارد توجیح عقلانی داشته و صدق و کذب آن باور را نیز بررسی کند؟
در جامعه ای زیست می کنیم که در ابتدای هزاره سوم هنوز در بحران عقلانیت به سر می برد زیرا هنوز نیاموخته است برای رسیدن به معرفت اخلاقی و فعل اخلاقی می بایست باورهای خود را از صافی توجیح و صدق گذر دهد. در ابتدای فیلم به بازیگری بر می خوریم که تنها با خواندن چند پیامک موبایلی بدون داشتن توجیح و تصدیق باور خود به این نتیجه رسید که همسرش روابط خارج از زندگی متاهلی دارد و در نتیجه حکم به عدم وفاداری وی می دهد و با ضرب و شتم تلاش می کند از او اقرار بگیرد و در آخر هم بواسطه همین تصمیم عجولانه جان خود را از دست می دهد.
یک فعل ساده و یک اشتباه که می توانست در همان بدو تولد بررسی و تحلیل شود به ناگاه تبدیل به فاجعه ای انسانی می شود. در اینجاست که از ره آورد مدرنیته یعنی عقلانیت می توانیم استفاده کنیم و ارزش‌های سنتی خود را پالایش و بازخوانی مجدد کنیم. منظور از عقلانیت مدرن نه عقل سازمانی و معیشتی است که در انواع و اقسام فن آوری های مدرن بر ما متجلی شده بلکه منظور عقل تحلیلی و عقل نقاد و عقلی است که خوبی را از بدی تمییز بدهد. آن اولی با واردات قابلیت انتقال از فرهنگهای پیشرفته تر را دارد ولی عقل نقاد می بایست بومی باشد و در سرزمین خود متولد شود.
درست است که نویسنده و کارگردان محترم در هنگام نگارش و کارگردانی قصدی برای آموزش اخلاق باور به مخاطب خود نداشته اند ولی این میتواند تلنگری برای جامعه باشد تا نشان دهد چگونه باورهای اثبات نشده ما میتوانند به فجایع غیر قابل جبران ختم شوند. به امید آن روز که ایران در ساحت عقلانیت مدرن دوباره به سرزمینی برای خردمندان و عقلا و اخلاق مداران تبدیل شود.
تشکر
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود به تمامی عوامل فیلم. برای ادای احترام به نبوغ و خلاقیت سروش جان صحت کلاه از سر بر میداریم. فیلمی با دیالوگ های مینیمال و کَستِ مختصر و مفید در نهایت اختصار absurdترین فیلم کمدی امسال بود. سالن کاملاً رو هوا بود و همه می خندیدند. برای گرفتن پیامهای اجتماعی و فلسفی هم بسیار بسیار حرف برای گفتن داشت. ریتم و تِمپویِ فیلم بسیار آرام و تاثیرگذار. سبک زندگی پوچ امروزی آغشته به مصرف مواد مخدر و زندگی های از هم پاشیده و روابط موازی و در نهایت سقوط ارزش انسانی همگی در فضای کمیک منتقل می شوند. وقتی دوستان برای نجات جان یه دوست دیگه و یا ادامه دادن تفریح و سرگرمی خودشون با هم مشورت می کنند، و یادشون میره که همراه خودشون ببرنش. یعنی مرده و زنده بودن افراد آنقدر اهمیت نداره که گَپ‌های دوستانه را عقب بندازه. مگه داریم؟ نماهای داخلی و زاویه دوربین متفاوت و طبیعت زیبا در آخرین پلان فیلم. از قطعه انتخاب شده «چمن سبز» Tom Waits که دیگه نمیشه گذشت. قلبهایی آغشته به مُهر خاموشی. ارزش دیدن مجدد هم داره. عالی. عالی.
امیرمسعود فدائی، محمد فروزنده، آرمین و معصومه طالبی این را
خواندند
Shima Shokrollahzade و حامد هنرپرورتمیز این را دوست دارند
Shima Shokrollahzade و حامد هنرپرورتمیز این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود و خسته نباشید خدمت تمامی عوامل نمایش «انگلیسی» خصوصاً کارگردان محترم. ایشان در بدو ورود و در انتهای نمایش به گرمی و با روی خوش با تماشاگران ارتباط گرمی داشتند. کارگردانی این نمایش به گُمانم اگرچه به لباس، گریم، نور و موسیقی پیچیده ای نداشته، بسیار کار سختی بوده و آن هم بدلیل دو زبانه بودن اجرای آن. نحوه اجرای کار از این لحاظ خیلی نیاز به نگاه ظریف و تیزبین کارگردان داره که خوشبختانه درک و توانایی بازیگران از زبان انگلیسی کار را راحت تر کرده. شاید بالانویس نکردن بعضی از گفتگوها به فارسی احتمالاً عمدی بود تا سطح درک و ارتباط مستقیم مخاطب با متن انگلیسی را بسنجند که به نظر پاسخ مثبت هم دریافت شد چون تعداد قابل توجهی از جمعیت حاضر در سالن در چنین مواقعی واکنش های صحیح و طبیعی نشان دادند.
علاوه بر این تا حدود زیادی این کلاس پیشرفته تافل شباهت حداقلی با یه کلاس پیشرفته تافل با آنچه در سطح شهر بطور واقعی می بینیم داشت. اگر قرار باشه اجرای این نمایش بر اساس گرته برداری از یه کلاس واقعی تافل باشه این کار یا عمداً یا سهواً نادیده گرفته شده. در حقیقت به نظر میرسه نویسنده از کلاس زبان انگلیسی بعنوان یه حامل carrier برای پیام اصلی خودش که مهاجرت و مصائب آن باشه استفاده کرده چون تم اصلی قابلیت پرداخت در بافتار دیگه ای هم داره. در غیر اینصورت همسطح نبودن زبان آموزان، نبودن طرح درسی مرتبط با تافل، ارتباط نداشتن task های آموزشی با تافل پیشرفته و خیلی خیلی از موارد دیگه توجیح دیگه ای نمی تونه داشته باشه. این کلاس در اصل بیشتر شبیه به یه کلاس مکالمه آزاد به زبان انگلیسی بود تا تافل پیشرفته. اصرار و تأکید به انگلیسی صحبت کردن در یه کلاس تافل پیشرفته به هیچ وجه اتفاق نمی افته چون زبان آموزان در این سطح باید به راحتی صحبت ... دیدن ادامه ›› کنند.
موضوع مهاجرت در سینمای ایران قبلاً خیلی کار شده، مثلاً فیلم «آدم برفی» به کارگردانی داووود میرباقری و بازی اکبر عبدی و یا فیلم «تجارت» با بازی فرامرز قریبیان به کارگردانی مسعود کیمیای و یا سریالهای تلویزیونی مثل «آخرین ستاره شب» ساخته منوچهر پوراحمد و بازی داوود رشیدی در موضوع مهاجرت خیلی باورپذیرتر بودند چون برای مخاطب داخلی تولید شدند. سوالم اینه که آیا متن اجرا شده این نمایش نعل به نعل بر اساس متن اصلی بوده و یا تغییراتی اعمال شده؟
دلایل مهاجرت از ایران و یا مهاجرت معکوس به ایران در زمان حاضر بعنوان تم اصلی خیلی کم بسط داده شد و تقریباً در اواخر نمایش، و با تأخیر، ما با واقعیتهای زندگی امید و مرجان آشنا می شویم. کاراکتر کسی که 5 بار در امتحان تافل رد شده خیلی غیر واقعی و اغراق آمیز به نظر می رسید. البته بازی خانم استواری هیچ ایرادی نداشت. احتمالاً جامعه جهانی وقتی با دیدگاه دایاسپورای ایرانی و ایرانی بودن/ماندن آنها مواجه میشه احساس خوشایندی بهش دست میده چون این نمایش اصولاً برای مخاطب غیر ایرانی نوشته شده تا آنها با مُعضلات مهاجرت ما ایرانی ها آشنا بشوند. اینکه ما چقدر زبان مادری خود را دوست داریم و حتی اگر در ایران هم نباشیم باز ایران برای ما مسئله است مورد توجه نویسنده بوده.
ای وطن ای مادر تاریخ ساز
ای مرا در خاک تو روی نیاز
تشکر.
علاوه بر این تا حدود زیادی این کلاس پیشرفته تافل شباهت حداقلی با یه کلاس پیشرفته تافل با آنچه در سطح شهر بطور واقعی می بینیم داشت. اگر قرار باشه اجرای این نمایش بر اساس گرته برداری از یه کلاس واقعی تافل باشه این کار یا عمداً یا سهواً نادیده گرفته شده. در حقیقت به نظر میرسه نویسنده از کلاس زبان انگلیسی بعنوان یه حامل carrier برای پیام اصلی خودش که مهاجرت و مصائب آن باشه استفاده کرده چون تم اصلی قابلیت پرداخت در بافتار دیگه ای هم داره. در غیر اینصورت همسطح نبودن زبان آموزان، نبودن طرح درسی مرتبط با تافل، ارتباط نداشتن task های آموزشی با تافل پیشرفته و خیلی خیلی از موارد دیگه توجیح دیگه ای نمی تونه داشته باشه. این کلاس در اصل بیشتر شبیه به یه کلاس مکالمه آزاد به زبان انگلیسی بود تا تافل پیشرفته. اصرار و تأکید به انگلیسی صحبت کردن در یه کلاس تافل پیشرفته به هیچ وجه اتفاق نمی افته چون زبان آموزان در این سطح باید به راحتی صحبت ... دیدن ادامه ›› کنند.
موضوع مهاجرت در سینمای ایران قبلاً خیلی کار شده، مثلاً فیلم «آدم برفی» به کارگردانی داووود میرباقری و بازی اکبر عبدی و یا فیلم «تجارت» با بازی فرامرز قریبیان به کارگردانی مسعود کیمیای و یا سریالهای تلویزیونی مثل «آخرین ستاره شب» ساخته منوچهر پوراحمد و بازی داوود رشیدی در موضوع مهاجرت خیلی باورپذیرتر بودند چون برای مخاطب داخلی تولید شدند. سوالم اینه که آیا متن اجرا شده این نمایش نعل به نعل بر اساس متن اصلی بوده و یا تغییراتی اعمال شده؟
دلایل مهاجرت از ایران و یا مهاجرت معکوس به ایران در زمان حاضر بعنوان تم اصلی خیلی کم بسط داده شد و تقریباً در اواخر نمایش، و با تأخیر، ما با واقعیتهای زندگی امید و مرجان آشنا می شویم. کاراکتر کسی که 5 بار در امتحان تافل رد شده خیلی غیر واقعی و اغراق آمیز به نظر می رسید. البته بازی خانم استواری هیچ ایرادی نداشت. احتمالاً جامعه جهانی وقتی با دیدگاه دایاسپورای ایرانی و ایرانی بودن/ماندن آنها مواجه میشه احساس خوشایندی بهش دست میده چون این نمایش اصولاً برای مخاطب غیر ایرانی نوشته شده تا آنها با مُعضلات مهاجرت ما ایرانی ها آشنا بشوند. اینکه ما چقدر زبان مادری خود را دوست داریم و حتی اگر در ایران هم نباشیم باز ایران برای ما مسئله است مورد توجه نویسنده بوده.
ای وطن ای مادر تاریخ ساز
ای مرا در خاک تو روی نیاز
تشکر.
امیرمسعود فدائی، بابک، حسین بهمنش، مریم علیپور، مهدی ستارزاده، رحیم نوروزی و فراز غلامی این را
خواندند
سینا افشار، مهدیه سلیمانی، فریبا و هما م این را دوست دارند
سینا افشار، مهدیه سلیمانی، فریبا و هما م این را دوست دارند
قربان شما آقا محمد رضا
مرسی که برای ما نوشتید
مرسی که تشریف آوردید
مخاطبان و تماشاچیان صاحب اصلی نمایش ها و سالن های تئاتر هستند
عزیز هستید آقا محمد رضا 🌹
مرسی که برای ما نوشتید
مرسی که تشریف آوردید
مخاطبان و تماشاچیان صاحب اصلی نمایش ها و سالن های تئاتر هستند
عزیز هستید آقا محمد رضا 🌹
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
درود. تشکر از همه عوامل این نمایش و خسته نباشید. به هیچ وجه پیش بینی نمی کردم نویسنده قصد داره توی یه فضای سورئال و فانتزی با چنین شخصیتهایی شوخی کنه و آنها را از رئالیسم موجود در آثاری که سالها از آنها خواندیم و دیدیم جدا و در یک دورهمی سورئال جمع کنه. همیشه از فیلم و سریالهای سورئال و فانتزی بدلیل اجبار و نهایتاً عادت به تعامل با رئالیسم خشن زندگی دوری کردم و این نمایش برای من تلنگر و سورپرایز خوبی بود.
احساس می کنم شخصیت مرلین مونرو برای هم کناری با این گروه انتخاب خوبی نبود و یه شاعره نامدار مثل امیلی دیکینسون و یا سیلویا پلات انتخاب های بهتری می بودند. موسیقی تا حدودی غایب بود. کانونی بودن شخصیت مولیر و دیالوگ های رابعه عَدویه بسیار لذت بخش بود. این نمایش قصد نزدیک شدن به فضای کمدی و حتی ادعای آن را نداشت. پوستر کمکی به درک محتوای روایت نمایش نکرد. قضیه تفنگ چخوف هم بعد از مدتی رها شد و عقیم ماند.
حالا که بزرگان ادب و سیاست قصد رجعت دارند تا دیکته نوشته شده زندگی گذشته را غلط گیری کنند چرا ما زندگی و گذشته خود را بازنویسی و بازبینی نکنیم؟ این عادت به استخراج نتیجه گیری اخلاقی رئالیستی از یه فضای فانتزی و سورئال نشان از سختی ترک عادت دارد.
مثل همیشه می تونم صدها کلمه بنویسم ولی بهتره سخن کوتاه کنم. همه گروه خوب بودند و آقای معتضدی اما بهترین.
احساس می کنم شخصیت مرلین مونرو برای هم کناری با این گروه انتخاب خوبی نبود و یه شاعره نامدار مثل امیلی دیکینسون و یا سیلویا پلات انتخاب های بهتری می بودند. موسیقی تا حدودی غایب بود. کانونی بودن شخصیت مولیر و دیالوگ های رابعه عَدویه بسیار لذت بخش بود. این نمایش قصد نزدیک شدن به فضای کمدی و حتی ادعای آن را نداشت. پوستر کمکی به درک محتوای روایت نمایش نکرد. قضیه تفنگ چخوف هم بعد از مدتی رها شد و عقیم ماند.
حالا که بزرگان ادب و سیاست قصد رجعت دارند تا دیکته نوشته شده زندگی گذشته را غلط گیری کنند چرا ما زندگی و گذشته خود را بازنویسی و بازبینی نکنیم؟ این عادت به استخراج نتیجه گیری اخلاقی رئالیستی از یه فضای فانتزی و سورئال نشان از سختی ترک عادت دارد.
مثل همیشه می تونم صدها کلمه بنویسم ولی بهتره سخن کوتاه کنم. همه گروه خوب بودند و آقای معتضدی اما بهترین.
امیرمسعود فدائی، محمد فروزنده، مریم علیپور، حسین بهمنش، امیر مسعود، سلیم رمضانپور، پارسا رعایی، solaris و سیدمجید حسینیان این را
خواندند
Hamid R Z و نیلان نکوئی این را دوست دارند
Hamid R Z و نیلان نکوئی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
به نام الله
مروری بر فیلم
برادارن لیلا ساخته سعید روستایی
سومین ساخته کارگردان در ژانر درام خانوادگی اثری است به غایت سمبلیک و نمادگرایانه. در سه گانه سینمایی خود، روستایی جامعه ایران را در فضایی نکبت بار، فقر و فلاکت زده به تصویر می کشد و در نهایت در سومین اثر خود هم به راه حل هایی برای برون رفت از این باتلاق اجتماعی می رسد. در این یادداشت تنها به ذکر دو فقره از نمادهای اصلی این فیلم اشاره می کنم، اسماعیل جورابلو با بازی سعید پورصمیمی نماد جامعه سنتی پیشا مدرن و لیلا نماد کشور ایران که زن شخصیت اول ... دیدن ادامه ›› فیلم است.
جامعه ایرانی هنوز در تکاپو برای گذر از دوران پیشا مدرن و سنتی خود است. این جامعه سنتی ضرورتاً جامعه دینی نیست زیرا مولفه های اخلاقی و شرعی در آن دیده نمی شود. این جامعه هنوز درگیر مناسبات سنتی و عرفیِ غیر عقلانی خود است و از آن گذر نکرده. جامعه سنتی پیشا مدرن تکلیف محور وابسته به مشیت تعیین شده خود است و سرنوشت محتوم خود را پذیرفته ولی این مناسبات دیگر پاسخگوی نسل جدید نیست. جامعه سنتی غیر عقلانی دارای اندیشه ای نیست و تنها کاری که می کند آن است که خود را در مسیر و جریان آب رودخانه نگاه دارد و مسیر زندگی را طی کند. اسماعیل جورابلو تحت هیچ شرایطی حاضر نیست از سبک زندگی خود دل بکند تا سرنوشت خود را بدست خود تعیین کند. او چنان شادمانه و بی خردانه تسلیم وضع موجود است که فراموش کرده شمارش معکوس برای گذر از این موقعیت آغاز شده است.
از سوی دیگر لیلا با بازی ترانه علیدوستی نماد کشور ایران و عقلانیت است. نماد ایرانی که به مردمش راه برون رفت از منجلاب اقتصاد سیاسی را در قالب عقلانیت و اندیشیدن می دهد ولی مردمش توان بیرون آمدن از گذشته نکبت بار خود ندارد و به آن اعتماد بنفس لازم نرسیده. لیلا کسی است که پرچم عقلانیت را می خواهد بدست مردمش و ساکنین سرزمینشان بدهد تا از سرگردانی و بلاتکلیفی نجات پیدا کنند. این عقلانیت جامعه را به سمت جلو سوق می دهد تا فکری برای پیشرفت در آینده مردمانش بکند. اینجاست که به یاد جمله معروف فیلسوف فرانسوی رنه دکارت می افتیم که آغاز جامعه مدرن را رقم زد «من می اندیشم، پس هستم». جامعه مدرن عقلانی می اندیشد و تلاش می کند بی واسطه با تکیه بر عقلانیت خود موانع پیشرفت را از سر راه خود بردارد.
متاسفانه این تنها راه برون رفت و گذر از جامعه پیشامدرن است و این محقق نمی شود بجز با مرگ اسماعیل جورابلو. سعید روستایی در حقیقت مسیر حرکت جامعه را تعیین کرده و می گوید تنها با مرگ انسان پیشا مدرن است که انسان مدرن قابلیت متولد شدن پیدا می کند. البته این بدان معنی نیست که انسان مدرن مسیری هموار را از ابتدا تجربه خواهد کرد زیرا این جامعه مشکلات جدید عصر خود را بهمراه دارد از قبیل اقتصاد سیاسی و درگیری با تورم فزاینده خانمانسوز. ولی چاره ای نیست جز اینکه با تکیه بر عقلانیت به مبارزه با مشکلات و موانع برخاست. بعلاوه، جامعه مدرن البته فرسنگها با مدینه فاضلهِ غرق در مناسبات مدرنیزاسیون و نظام سرمایه داری گرفتار است. این جامعه بدون چالش و مشکلات نخواهد بود ولی با تکیه بر عقلانیت می توان به زیست خود ادامه داد. دیگر نمی توان همانند جنگ ایران و روس در دوران فتحعلی شاه قاجار با شمشیر به جنگ دشمن رفت، بلکه باید همانند آنها به سلاح جنگی مدرن به جنگ آنها رفت.
تشکر
مروری بر فیلم
برادارن لیلا ساخته سعید روستایی
سومین ساخته کارگردان در ژانر درام خانوادگی اثری است به غایت سمبلیک و نمادگرایانه. در سه گانه سینمایی خود، روستایی جامعه ایران را در فضایی نکبت بار، فقر و فلاکت زده به تصویر می کشد و در نهایت در سومین اثر خود هم به راه حل هایی برای برون رفت از این باتلاق اجتماعی می رسد. در این یادداشت تنها به ذکر دو فقره از نمادهای اصلی این فیلم اشاره می کنم، اسماعیل جورابلو با بازی سعید پورصمیمی نماد جامعه سنتی پیشا مدرن و لیلا نماد کشور ایران که زن شخصیت اول ... دیدن ادامه ›› فیلم است.
جامعه ایرانی هنوز در تکاپو برای گذر از دوران پیشا مدرن و سنتی خود است. این جامعه سنتی ضرورتاً جامعه دینی نیست زیرا مولفه های اخلاقی و شرعی در آن دیده نمی شود. این جامعه هنوز درگیر مناسبات سنتی و عرفیِ غیر عقلانی خود است و از آن گذر نکرده. جامعه سنتی پیشا مدرن تکلیف محور وابسته به مشیت تعیین شده خود است و سرنوشت محتوم خود را پذیرفته ولی این مناسبات دیگر پاسخگوی نسل جدید نیست. جامعه سنتی غیر عقلانی دارای اندیشه ای نیست و تنها کاری که می کند آن است که خود را در مسیر و جریان آب رودخانه نگاه دارد و مسیر زندگی را طی کند. اسماعیل جورابلو تحت هیچ شرایطی حاضر نیست از سبک زندگی خود دل بکند تا سرنوشت خود را بدست خود تعیین کند. او چنان شادمانه و بی خردانه تسلیم وضع موجود است که فراموش کرده شمارش معکوس برای گذر از این موقعیت آغاز شده است.
از سوی دیگر لیلا با بازی ترانه علیدوستی نماد کشور ایران و عقلانیت است. نماد ایرانی که به مردمش راه برون رفت از منجلاب اقتصاد سیاسی را در قالب عقلانیت و اندیشیدن می دهد ولی مردمش توان بیرون آمدن از گذشته نکبت بار خود ندارد و به آن اعتماد بنفس لازم نرسیده. لیلا کسی است که پرچم عقلانیت را می خواهد بدست مردمش و ساکنین سرزمینشان بدهد تا از سرگردانی و بلاتکلیفی نجات پیدا کنند. این عقلانیت جامعه را به سمت جلو سوق می دهد تا فکری برای پیشرفت در آینده مردمانش بکند. اینجاست که به یاد جمله معروف فیلسوف فرانسوی رنه دکارت می افتیم که آغاز جامعه مدرن را رقم زد «من می اندیشم، پس هستم». جامعه مدرن عقلانی می اندیشد و تلاش می کند بی واسطه با تکیه بر عقلانیت خود موانع پیشرفت را از سر راه خود بردارد.
متاسفانه این تنها راه برون رفت و گذر از جامعه پیشامدرن است و این محقق نمی شود بجز با مرگ اسماعیل جورابلو. سعید روستایی در حقیقت مسیر حرکت جامعه را تعیین کرده و می گوید تنها با مرگ انسان پیشا مدرن است که انسان مدرن قابلیت متولد شدن پیدا می کند. البته این بدان معنی نیست که انسان مدرن مسیری هموار را از ابتدا تجربه خواهد کرد زیرا این جامعه مشکلات جدید عصر خود را بهمراه دارد از قبیل اقتصاد سیاسی و درگیری با تورم فزاینده خانمانسوز. ولی چاره ای نیست جز اینکه با تکیه بر عقلانیت به مبارزه با مشکلات و موانع برخاست. بعلاوه، جامعه مدرن البته فرسنگها با مدینه فاضلهِ غرق در مناسبات مدرنیزاسیون و نظام سرمایه داری گرفتار است. این جامعه بدون چالش و مشکلات نخواهد بود ولی با تکیه بر عقلانیت می توان به زیست خود ادامه داد. دیگر نمی توان همانند جنگ ایران و روس در دوران فتحعلی شاه قاجار با شمشیر به جنگ دشمن رفت، بلکه باید همانند آنها به سلاح جنگی مدرن به جنگ آنها رفت.
تشکر
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
به نام الله
مروری بر نمایش "هار"
زندگی باید ادامه یابد.
با درود و عرض تشکر از تمامی عوامل نمایش هار از نویسنده/طراح/کارگردان تا بازیگران، تهیه کننده و بقیه هنرمندان گرامی، بالاخص آقای متین حبیبیان برای انتخاب قطعه "نمایش زندگی باید ادامه یابد" اثر گروه راک Queen. این انتخاب بطور کامل در راستای کانونی ترین پیام نمایش بود و تأثیر آن را به تکامل رساند. بهر روی بسیار خرسندم که فرصت تماشای این نمایش به غایت خلاق و بی بدیل را داشتم. بی‌اغراق اسکار یکی از بهترین‌های خلاقیت هنری برای این اثر تأثیرگذار کمترین راه تشکر از آقای پوریانی‌فر است. ای کاش بازیگران خانم هم در این نمایش حضور داشتند. البته احتمال می دهم که گرفتن مجوز برای بازی آنها مشکل بوده. تجربه تئاتر Globe دوران شکسپیر بدست داد زمانیکه بازیگران زن اجازه بازی نداشتند و آقایان با لباس مبدل نقش خانم ها را بازی می کردند.
گرفتن بلیط در عصر جمعه با وجود صندلی های خالی رزرو نشده روی سایت برای من کمی عجیب می نمود، ولی اکنون می‌فهمم که شاید ظاهر خشن و دوزخ‌گونه‌ی ... دیدن ادامه ›› و تخریبی آن رأی برخی مخاطبان را بهمراه نداشته. اما به هر حال، نمایش با قدرت تمام گمانه‌زنی‌های منفی را از ذهن پاک کرد، و به قول معروف مرا به صندلی میخکوب کرد، چرا که این نمایش یکی از ناطق ترین نمایش‌های صامت تاریخ تئاتر بود برای زدن تلنگری به انسانیت از دست‌رفته.
از فِرِدی مِرکوری خواننده اصلی گروه Queen در دهه 70 و 80 میلادی سخن بگوییم. او تنها شش هفته پس از ضبط این قطعه از دنیا رفت و بیماری خود را تا یک روز قبل از فوت از عموم مردم پنهان کرد و آن هم به دلیل اینکه رسالت هنرمند را چنین می پنداشت تا آخرین لحظه بجنگد و کارش را به اتمام برساند. در قطعه‌ی The Show Must Go On، او احتمالاً پشیمان از سبک زندگی خود و اشتباهاتی که مرتکب شده بود، مفهوم زندگی را جشن می گیرد ولی شجاعانه از خود می پرسد: ما برای چه زندگی می کنیم؟ آیا کسی می داند در جستجوی چه هستیم؟ غایت واقعی این حیات ناسوتی چیست؟ اینها پرسش هایی به غایت جهانشمول و فردی‌ست که هر‌کس روزی آن را خواهد پرسید و گریز و گزیری از آن نیست تا همچون فِرِدی خود را بدست تقدیر بسپاریم هر چند که مثل او آرزوهای محقق نشده داشته باشیم. این یادآور غزلی منتسب به مولاناست آنجا که در بیت دوم می فرمایند: "از کجا آمده‌ام، آمدنم بحر چه بود؟"
با خود چه کرده ایم؟ حرکت روی کَت واک نمایش زندگی همه ما انسانهاست. ابتدا از نمایش مد لباس و زیورآلات شروع می کنیم ولی به نمایش دادن عادت می کنیم. آنقدر جلو می رویم که حریم خصوصی خود را هم فراموش می کنیم و جلوی چشم میلیون ها بیننده آرایش می کنیم، آشپزی می کنیم و زندگی خود را به نماش می گذاریم تا بیشتر بفروشیم و خریدار و مخاطب و فالوور بیشتری پیدا کنیم. وقتی از کرده خود پشیمان می شویم تا دیگر ادامه ندهیم باز اما، نظام سرمایه داری مصرف گرا به زور وسوسه ما را به صحنه نمایش باز می گرداند تا همچنان ادامه دهیم و آنقدر بفروشیم تا از پا بیافتیم. آنقدر هار می شویم و از خون یکدیگر همچون دراکلولا می مکیم تا در نهایت به زامبی هایی تبدیل می شویم که فردیت و روح و روان خود را از دست داده. طبیعت را با دود آلوده می کنیم و درختان که منبع حیات و تأمین اکسیژن ما هستند را نابود میکنیم. پس از گذشت 2500 سال از رنجی که Antigone برای خاکسپاری محترمانه برادر کشته شده خود کشید درس نمی گیریم و آن را فراموش می کنیم تا آنجا که بشر امروز گرفتار در دوزخ خودساخته بر جسد خاکسپاری نشده انسانی دیگر ادرار می کند و این پایان و سقوط انسانیت است.
با تشکر
مروری بر نمایش "هار"
زندگی باید ادامه یابد.
با درود و عرض تشکر از تمامی عوامل نمایش هار از نویسنده/طراح/کارگردان تا بازیگران، تهیه کننده و بقیه هنرمندان گرامی، بالاخص آقای متین حبیبیان برای انتخاب قطعه "نمایش زندگی باید ادامه یابد" اثر گروه راک Queen. این انتخاب بطور کامل در راستای کانونی ترین پیام نمایش بود و تأثیر آن را به تکامل رساند. بهر روی بسیار خرسندم که فرصت تماشای این نمایش به غایت خلاق و بی بدیل را داشتم. بی‌اغراق اسکار یکی از بهترین‌های خلاقیت هنری برای این اثر تأثیرگذار کمترین راه تشکر از آقای پوریانی‌فر است. ای کاش بازیگران خانم هم در این نمایش حضور داشتند. البته احتمال می دهم که گرفتن مجوز برای بازی آنها مشکل بوده. تجربه تئاتر Globe دوران شکسپیر بدست داد زمانیکه بازیگران زن اجازه بازی نداشتند و آقایان با لباس مبدل نقش خانم ها را بازی می کردند.
گرفتن بلیط در عصر جمعه با وجود صندلی های خالی رزرو نشده روی سایت برای من کمی عجیب می نمود، ولی اکنون می‌فهمم که شاید ظاهر خشن و دوزخ‌گونه‌ی ... دیدن ادامه ›› و تخریبی آن رأی برخی مخاطبان را بهمراه نداشته. اما به هر حال، نمایش با قدرت تمام گمانه‌زنی‌های منفی را از ذهن پاک کرد، و به قول معروف مرا به صندلی میخکوب کرد، چرا که این نمایش یکی از ناطق ترین نمایش‌های صامت تاریخ تئاتر بود برای زدن تلنگری به انسانیت از دست‌رفته.
از فِرِدی مِرکوری خواننده اصلی گروه Queen در دهه 70 و 80 میلادی سخن بگوییم. او تنها شش هفته پس از ضبط این قطعه از دنیا رفت و بیماری خود را تا یک روز قبل از فوت از عموم مردم پنهان کرد و آن هم به دلیل اینکه رسالت هنرمند را چنین می پنداشت تا آخرین لحظه بجنگد و کارش را به اتمام برساند. در قطعه‌ی The Show Must Go On، او احتمالاً پشیمان از سبک زندگی خود و اشتباهاتی که مرتکب شده بود، مفهوم زندگی را جشن می گیرد ولی شجاعانه از خود می پرسد: ما برای چه زندگی می کنیم؟ آیا کسی می داند در جستجوی چه هستیم؟ غایت واقعی این حیات ناسوتی چیست؟ اینها پرسش هایی به غایت جهانشمول و فردی‌ست که هر‌کس روزی آن را خواهد پرسید و گریز و گزیری از آن نیست تا همچون فِرِدی خود را بدست تقدیر بسپاریم هر چند که مثل او آرزوهای محقق نشده داشته باشیم. این یادآور غزلی منتسب به مولاناست آنجا که در بیت دوم می فرمایند: "از کجا آمده‌ام، آمدنم بحر چه بود؟"
با خود چه کرده ایم؟ حرکت روی کَت واک نمایش زندگی همه ما انسانهاست. ابتدا از نمایش مد لباس و زیورآلات شروع می کنیم ولی به نمایش دادن عادت می کنیم. آنقدر جلو می رویم که حریم خصوصی خود را هم فراموش می کنیم و جلوی چشم میلیون ها بیننده آرایش می کنیم، آشپزی می کنیم و زندگی خود را به نماش می گذاریم تا بیشتر بفروشیم و خریدار و مخاطب و فالوور بیشتری پیدا کنیم. وقتی از کرده خود پشیمان می شویم تا دیگر ادامه ندهیم باز اما، نظام سرمایه داری مصرف گرا به زور وسوسه ما را به صحنه نمایش باز می گرداند تا همچنان ادامه دهیم و آنقدر بفروشیم تا از پا بیافتیم. آنقدر هار می شویم و از خون یکدیگر همچون دراکلولا می مکیم تا در نهایت به زامبی هایی تبدیل می شویم که فردیت و روح و روان خود را از دست داده. طبیعت را با دود آلوده می کنیم و درختان که منبع حیات و تأمین اکسیژن ما هستند را نابود میکنیم. پس از گذشت 2500 سال از رنجی که Antigone برای خاکسپاری محترمانه برادر کشته شده خود کشید درس نمی گیریم و آن را فراموش می کنیم تا آنجا که بشر امروز گرفتار در دوزخ خودساخته بر جسد خاکسپاری نشده انسانی دیگر ادرار می کند و این پایان و سقوط انسانیت است.
با تشکر
حسین بهمنش، محمد فروزنده، مریم علیپور، رحیم نوروزی، سپهر، نرگس رضوی، امیرمسعود فدائی، زهره سپهریان و مهدی ستارزاده این را
خواندند
امیر ساعتچی، فریبا، سمانه فرمهین فراهانی، حسام منفرد و متین رجبی این را دوست دارند
امیر ساعتچی، فریبا، سمانه فرمهین فراهانی، حسام منفرد و متین رجبی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با درود و تشکر از همه عوامل فنی و بازیگران محترم و پرتجربه و چند بُعدی این نمایش. فرصت تماشای نمایش به همراه موسیقی زنده و اجرای گروه کُر و همچنین نوازندگی کنترباس سرکار خانم خداوردی تجربه بی نظیری بود که بعداً ارتباط آن با پوستر نمایش را متوجه شدم.
درمورد این نمایش دیدنی و قابل توصیه سوالات بسیاری از متن برایم بی پاسخ مانده چون همانطور که اجرا جلو می رفت پرسشهای قبلی پاسخ داده می شد و همزمان گره های جدید ایجاد می کرد. از اینکه نتونستم ارتباط معناداری بین عنوان نمایش و شخصیت نورا و شخصیت آن پرنده پیدا کنم کلافه شده ام. دیگر اینکه چرا لحن دیالوگهای آقای رحیمی برای من گرم تر، صمیمی تر، و راحت تر نمود پیدا میکرد ولی لحن دیالوگهای مابقی بازیگران مُغَلق تر و نمایشی تر و شاید حاکی از خطای تراژیک نهفته در شخصیت پردازی آنها؟ حتی میزانسن های آقای رحیمی و نزدیک تر شدن ایشان به تماشگران کمک می کرد به همزادپنداری و همدردی بیشتر با این کاراکتر. آیا در اینها پیامی نهفته بود؟
ای کاش این نمایش سر وقت شروع میشد و نه با حدود نیم ساعت تأخیر و هیچ اشکال فنی (احتمالاً صوتی و نوری) هم در کار نبود که به نظرم خلل در اجرا بوجود آورد. این سالن به هیچ وجه مناسب اینکار نبود و دوست داشتم جایگاه گروه کُر از پشت صحنه بیرون می آمد. سیستم تهویه سالن بیش از حد دما را پایین آورده بود.
تشکر.
درمورد این نمایش دیدنی و قابل توصیه سوالات بسیاری از متن برایم بی پاسخ مانده چون همانطور که اجرا جلو می رفت پرسشهای قبلی پاسخ داده می شد و همزمان گره های جدید ایجاد می کرد. از اینکه نتونستم ارتباط معناداری بین عنوان نمایش و شخصیت نورا و شخصیت آن پرنده پیدا کنم کلافه شده ام. دیگر اینکه چرا لحن دیالوگهای آقای رحیمی برای من گرم تر، صمیمی تر، و راحت تر نمود پیدا میکرد ولی لحن دیالوگهای مابقی بازیگران مُغَلق تر و نمایشی تر و شاید حاکی از خطای تراژیک نهفته در شخصیت پردازی آنها؟ حتی میزانسن های آقای رحیمی و نزدیک تر شدن ایشان به تماشگران کمک می کرد به همزادپنداری و همدردی بیشتر با این کاراکتر. آیا در اینها پیامی نهفته بود؟
ای کاش این نمایش سر وقت شروع میشد و نه با حدود نیم ساعت تأخیر و هیچ اشکال فنی (احتمالاً صوتی و نوری) هم در کار نبود که به نظرم خلل در اجرا بوجود آورد. این سالن به هیچ وجه مناسب اینکار نبود و دوست داشتم جایگاه گروه کُر از پشت صحنه بیرون می آمد. سیستم تهویه سالن بیش از حد دما را پایین آورده بود.
تشکر.
Leyla Daneshi، امیرمسعود فدائی، امیر مسعود، محمد فروزنده، روابط عمومی پردیس شهرزاد، رضا آرامش و هاله شریفی این را
خواندند
امیر فراهانی و نوید محمدی نوقی زاده این را دوست دارند
امیر فراهانی و نوید محمدی نوقی زاده این را دوست دارند
با سلام و درود. برداشت من این بود
یه جا لاگرتا پرسید پرنده پدربزرگت هنوز زنده است، نورا جواب میده : اره، پدر بزرگم می‌گفت ممکنه هزار سال عمر کنه.
این عمر هزار سال ، یادآور ققنوس هست که از خاکستر خودش ، مجدداً برمی‌خیزد.
نام پرنده سی بود که شبیه ققنوس اسطوره ایه، که باعث شده بود روح موسیقی در نورا زنده بمونه.
یه جورایی نماد خود نورا که در صحنه آخر دوباره متولد شد....
البته این برداشت من بود.
یه جا لاگرتا پرسید پرنده پدربزرگت هنوز زنده است، نورا جواب میده : اره، پدر بزرگم می‌گفت ممکنه هزار سال عمر کنه.
این عمر هزار سال ، یادآور ققنوس هست که از خاکستر خودش ، مجدداً برمی‌خیزد.
نام پرنده سی بود که شبیه ققنوس اسطوره ایه، که باعث شده بود روح موسیقی در نورا زنده بمونه.
یه جورایی نماد خود نورا که در صحنه آخر دوباره متولد شد....
البته این برداشت من بود.
ممنون ازتوضیحات دقیق شما. در اینصورت با توجه به طرح پوستر، عنوان نمایش، و شخصیت کانونی خانم نورا، و همچنین سابقه طولانی و لبریز از موفقیت سرکار خانم خداوردی در رشته موسیقی، این نمایش را باید یک تاتر بایوگرافیکال بنامیم در مورد استعداد و توانایی های ایشان و سابقه طولانی موسیقی در این خانواده که همانند روح آن پرنده سی یا ققنوس در یک عضو جدید حلول و شخصیت جدیدی خلق می کنه و این روند تا ابد ادامه خواهد یافت. به سختی می تونم این تاتر شخصیت رابه اِلِمانهای سنتی پدر سالارانه در یک جامعه اروپایی ارتباط بدم. موارد دیگه همگی پی رنگهای فرعی Subplot داستان به نظر میان. تشکر.
سپاس از حضور شما و درود بابت این حجم از ریز بینی و دقت
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۶۷,۰۰۰ نفر
+۲۹,۶۳۰ برنامه
+۹,۶۵۳,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۹۳۸ برگه
۹,۷۷۶ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
