با درود و خسته نباشید به همه عوامل این نمایش. بازی آقای زارع در نقش کن هریسن بسیار چشمگیر و ستودنی بود. بیان دیالوگ های بسیار طولانی در طول نمایش کار ساده ای نیست. علاوه بر آن ساخت خلاقانه و بدیع آن دکور چرخان که باعث شد ما همزمان چهره کن هریسن را در طی نمایش ببینیم و با بیان احساسات و عواطف او ارتباط بیشتری بگیریم نقطه عطف این اجرا بود. البته همه بازیگران و عوامل دیگر هم نقش خود را بسیار خوب اجرا کردند خصوصاً نقش کوتاه قاضی خانم که خیلی واقعی اجرا شد. تلاش گروهی موفق در اجرا قابل ستایش بود.

کن هریسن در گیر و دار زندگی در کوتاه ترین زمان ممکن مسیر زندگی اش عوض می شود و خود را مادام العمر روی تخت بیمارستان می بیند. تحمل این رنج دراز مدت برای او دشوار و چه بسا غیر ممکن است و برای همین بین یک تلخی بی پایان، یک پایان تلخ زودهنگام را انتخاب می کند. در این حالت نویسنده تماشاگر را با این پرسش اخلاقی و حقوقی و پزشکی مواجه می کند که «بالاخره این زندگی برای کیست؟» و چه کسی حق تصمیم گیری برای ادامه و یا پایان دادن به آن را دارد. ما با نظام پزشکی کشوری مواجه هستیم که نسبت به وظایف اخلاقی پزشکی خود آگاه است و در همان راستای قوانین وضع شده تصمیم می گیرد و آن هم چیزی نیست بجز نجات جان انسانها و نه کمک به گرفتن جان آنها هر چند که تصمیم بیمار در این نوع از به مرگی موجه و عقلانی به نظر برسد. همذات پنداری با تصمیم کن هریسن و یا پزشکان وی سخت ترین چالشی است که برای تماشاگر حل نشده باقی می ماند.

علی رغم اینکه این اثر در طی ده سال گذشته چندین بار روی صحنه رفته ولی این اجرا با ساخت دکور مخصوص و عوامل زحمت کش بسیار موفق کارگردانی و ... دیدن ادامه ›› اجرا شد. نمی دانم حذف کردن کلمه «بالاخره» از عنوان اصلی نمایش چه کمکی به اجرای نمایش کرده و یا اینکه مرز بین کارگردانی و دراماتورژی در این اجرا چطور قابل تشخیص و تمییز دادن است ولی از تماشای این اثر خرسندم. امیدوارم این گروه را در اجراهای آینده در آثاری بدیع تر و کار نشده ببینم زیرا که هنر از پس راه های نرفته خلق می شود.