این که کارگردان و نویسنده این جسارت را داشتند که تماشاچیان هم وارد نمایش کنند به نظر من قابل تقدیر و خلاقانه است ،فقط یک نکته ، تماشاگر بازیگرها صدای رسایی نداشتند و کسانی که در ردیف های بالاتر نشسته بودند صدای آنها را نمی شنیدند ،من به نظرم بهتر بود بهشون میکروفون می دادید.
نمایش خوبی بود.از دیدنش لذت بردم و قابل تامل بود.ارزش دیدن داشت.
این نمایش بیشتر از هر چیز برای من تداعی مفهوم انتخاب بود.چون حتی تماشاگر ،بازیگرها هم انتخاب می کردند که چه اتفاقی بیفتد و بهترین دیالوگ به نظر من دیالوگ یک تماشاگر بازیگر بود که در روزی که من نمایش را دیدم به ایمان که بین انتخاب پرستو و پریماه گیر کرده بود اینگونه مشورت داد که :مشکل از اون دختر هایی نیست که باهاشون بودی ،مشکل از خودته.سعی کن خودت را تغییر بدی.
ما هر روز و هر ثانیه داریم انتخاب می کنیم.این که بریم یا نریم.رابطه برقرار کنیم یا نکنیم و .....و خیلی اوقات بیشتر از این که فکر کنیم که شاید باید خودمان را تغییر بدهیم به این فکر می کنیم که شرایط بهتر را انتخاب کنیم.
از این قسمت به بعد متن من احتمال لو دادن نمایش را دارد.
با اینکه همه ما می دانیم که شرایط کشورمان خیلی خوب نیست ولی باز هم من خود پرستو را مقصر می دانم.پرستو در اول نمایش خودش انتخاب کرد که نامزدش ... دیدن ادامه ›› را تنها بگذارد و بدون هیچ توضیحی به او به آمریکا برود و تنها شود و بعد در آخر نمایش دیدیم که همین تنهایی باعث پرواز عمودی پرستو شد و دیگه براش فرقی نداشت ،چه به وطن برگردد و چه در آمریکا بماند ،باز هم تنها بود.
طبق تئوری انتخاب ، سام می توانست در آمریکا دوام بیاورد ،چون نیازش به عشق و تعلق خاطر کم بود و بیشتر نیاز به قدرت داشت .
به هر حال یادمون باشه که ما هر ثانیه داریم انتخاب می کنیم و بهتره بیشتر انتخاب کنیم که خودمان را تغییر بدهیم تا دیگران را.روی خودمان بیشتر کار کنیم ،چون بیشترین آدمی که می تونیم تغییر بدهیم خودمونیم.