صحنه اجرای این تیاتر در دو بخش کناری ( گوشه سمت چپ و گوشه سمت راست) از دو ظرفیت مطبوع و دلنشین بهره میبرد: آواز عربی و اجرای پرفورمنس یک بانو
اما در میانه ی صحنه آنهم با دکوری برجسته (یادآور قوس و منحنی و معماری مشرق زمین ) به شنیدن مونولوگی محکوم میشویم که علیرغم اینکه تلاشگرانه به اجرا در می آید ولی موفق نمیشود دلبری کند.
»اگر دو بخش کناری نبودند بخش میانی کلافه کننده میشد چرا که حجم وسیعی از پریشان احوالی و روانپریشی یک فرد به اصطلاح عاشق بدون قصه ای که قصه باشد نتوانست من را با خود انچنان که باید همراه کند.
شاید برای اهل دل جور دیگری باشد.
لحظاتی که مونولوگها متوقف میشد و دو طرف کناری صحنه سکوت را میشکستند و اجرایشان جان میگرفت خودم را در بیروت و اندلس و ناکجا ابادی حس میکردم که دوست نداشتم اجرا و آواز تمام شود.

طراحی لباس کاراکتر اصلی چقدر به قاعده و خلاق و زیبا بود.

درود و سپاس به عوامل نمایش نظام ابن عربی