قسمتی از نمایش فردریک در فرانسه - قسمت دوم
قسمت‌های زیادی داشت ولی به همین دو قسمت اکتفا می‌کنم.

قسمتی از نمایش فردریک در فرانسه

به نظرم درک روابط عاطفی مردم پاریس در قرن ۱۹ با شرایط فعلی تفاوت زیادی داشته و فهمش برای فردی که در حال حاضر در تهران زندگی می‌کند، کمی دشوار است؛ از اینر‌و با توجه به شرایط فعلی جامعه، تغییراتی در نمایشنامه ایجاد شده است.
  در نظرات می‌خوانیم که "نیمه اول نمایش کسل کننده است و بعد از ورود پیره‌مردان بامزه خوب شد"! از این نوشته چنین می‌توان برداشت کرد که اگر قسمت‌های کمدی به این اثر اضافه نمی‌شد، بعضی از مخاطبان حوصله دنبال کردن کار را نداشتند.
متاسفانه به نظر می‌رسد که عده‌ای از تماشاگران ما از نمایش‌های دیالوگ‌محور کمتر لذت می‌برند و علاقه بیشتری به لحظات هیجان‌انگیز و کمدی دارند که این تمایلات در تصمیم‌گیری کارگردان بی تاثیر نبوده است.
در خصوص لباس‌ها نیز باید بگویم در عین زیبایی من را به یاد نقاشی‌های آرتور ریچی می‌انداخت که یادآور فخرفروشی ثروتمندان آن دوره است.
در کل این نمایش مجموعه‌ای از هنرهای مختلف را در کنار یکدیگر جمع کرده است که تحسین برانگیز است و جا دارد از همه اعضای گروه قدردانی شود💯 اما فکر می‌کنم که شاید این‌ مدل از کار  نوعی فخرفروشی کارگردان هم باشد که می‌خواهد بگوید تمام هنرها را با چاشنی همه احساسات و کمی دیالوگ سیاسی در یک نمایش ... دیدن ادامه ›› گنجانده‌ام.
نقد دیگری هم به پوستر دارم که می‌توانست بهتر طراحی شود و جنبه‌های هنری اثر را بیشتر نشان دهد اما مثل بعضی از نقاشی‌های قاجار که تصویر شاه بزرگ‌تر است، تصویر آقای نعیمی در بالا و بزرگتر از دیگر بازیگران چاپ شده است.
و در پایان ما برای تمام هنرمندان ارزش زیادی قائل هستیم اما بهتر است اگر چند هنرمند درمیان تماشاگران بودند، نام همه را یکجا بخوانید و یکبار همه را تشویق کنیم.

درخشان و پیروز باشید💐💫

یه متنی راجع به نمایش نوشتم بعد فکر کردم تکراریه و بیخیالش شدم... به جاش اینو نوشتم:
یه سری نمایش هست که فیلم، عکس و پوسترش بیشتر حال آدمو خوب می‌کنه تا خود نمایش! ولی اسفرود بی دم برعکس بود و دیدنش بیشتر کیف داد.
درس اخلاقیشم این بود که کارای بد نکنید وگرنه داستانتونو  می‌نویسیمو به بقیه نشون میدیم :)
می‌گفت زندگی بقیه رو قهوه‌ای نکنید البته با ادبیات واقعی!
خلاصه می‌گفت هر کس با یه وسیله‌ای این کارو می‌کنه؛ بازجو با اسلحه، اسپانسر با پولش، یکی با اخلاق بد، یکی با سانسور و نویسنده با ماشین تایپ! 
مومان‌ها همه یک مفهوم را در قالبی جدا نشان می‌دادن و مومان "نویسنده" تلفیقی از سه مومان قبل بود.
در پایان مرسی که هستین ❣

پ.ن: تماشاگر محترم لطفا با صدای آرام، داد نزنید که الان تئاترم ... بعدا زنگ بزن...  :))

پ.ن ۲: برای پدربزرگ‌ها تبلت بزرگ نخرید.

آقا ما چی بگیم؟
از تئاتر خوبتون تعریف کنیم یا از فضای سالن که گرم و نفس‌گیر بود و دید مناسب نداشت شکایت کنیم؟!
خب میگفتین ما هم مثل بازیگرا زیرپوش می‌پوشیدیم ... البته بعضیا هر بار که نور میرفت، یه تیکه از پوششو کم می‌کردن :))

در میان نوشته‌ها، متنی از آقای رضا یعقوبی خواندم که محتوایش ارتباط نزدیکی با نمایش دارد.
اگر فرصت داشتید، بخوانید که ارزشمند است.

"معمولاً در ادبیات روزمره از اصطلاح "تروما" برای اشاره به مشکلات فیزیولوژیکی استفاده می‌کنند اما اهالی علوم اجتماعی و سیاسی با اصطلاح ترومای جمعی و فردی به خوبی آشنا هستند. ترومای فردی در حالتی ایجاد می‌شود که شخص بر اثر حادثه ناگواری در زندگی مثل تجاوز، تصادف، قتل و غیره دچار استرس و افسردگی و اختلال شده و توان هر روزه برای فعالیت و کار را ندارد و انگیزه و امیدش فروکش کرده است. ترومای جمعی حالتی است که فجایع طبیعی مثل زلزله سیل و غیره جامعه را در شوک فرو می‌برد و در حالت غیرطبیعی مثل جنگ، سرکوب، استبداد، کشتار در صورتی که مردم توان مقابله را نداشته باشند یا شکست بخورند، گریبان جامعه را می‌گیرد.
جامعه‌ای که دچار تروما شده در حسی از ناامیدی، تحقیر، حس ناتوانی و پوچی فرو می‌رود و خودکامه فرصت بیشتری برای اعمال دیکتاتوری و خفقان پیدا می‌کند و از سکوت به دست آمده نهایت استفاده را می‌برد به همین دلیل خودکامه حتی در زمانی که هیچ فعالیت و کنشی از جانب مردم انجام نمی‌گیرد برای نابودی توان جامعه و محو انگیزه‌ها و امیدهایشان به بحران‌های عمدی دامن می‌زند تا به حس استیصال جمعی دامن بزند و انرژی روانی مردم را نابود کند و به ترومای جمعی ... دیدن ادامه ›› دچارشان کند تا از شدت یاس و ناتوانی دیگر نایی برای مقاومت نداشته باشند و هر کس با روح زخمی خودش تنها بماند تا شاید مرهمی برای افسردگی خودش پیدا کند. خودکامه از این حس افسردگی نهایت استفاده را می‌برد و فضای جامعه را منجمد و توان‌ها را مضمحل می‌کند شکستن این فضا نیازمند یک عمل قهرمانانه است
کسانی که در این در چنین شرایطی دوام می‌آورند و زیر بار این زخم‌ها کمر خم نمی‌کنند و حتی به عکس فضای خفقان را می‌شکنند قهرمانانی راستین‌اند که زخم‌ها آنها را از پای در نیاورده و با فریاد خود صدای وجدان افسرده مردم را بلند می‌کند و قلب‌های دیگران را احیا کرده و شور زندگی و مبارزه را زنده می‌کنند"

در ابتدا انتظار یک نمایش پیچیده روانشناسانه  را داشتم  ولی اینطور نبود
در هیچ یک از نظرات، عکس‌ها و پوستر، به حس و حال کمدی این نمایش اشاره نشده بود
صحنه ورود ادیپ و الکترا از قسمت‌های جذاب نمایش بود
فقط ارتباط تصویر کهکشان‌ها همراه با شوخی‌های خاخام برایم مشخص نشد..