یه متنی راجع به نمایش نوشتم بعد فکر کردم تکراریه و بیخیالش شدم... به جاش اینو نوشتم:
یه سری نمایش هست که فیلم، عکس و پوسترش بیشتر حال آدمو خوب می‌کنه تا خود نمایش! ولی اسفرود بی دم برعکس بود و دیدنش بیشتر کیف داد.
درس اخلاقیشم این بود که کارای بد نکنید وگرنه داستانتونو  می‌نویسیمو به بقیه نشون میدیم :)
می‌گفت زندگی بقیه رو قهوه‌ای نکنید البته با ادبیات واقعی!
خلاصه می‌گفت هر کس با یه وسیله‌ای این کارو می‌کنه؛ بازجو با اسلحه، اسپانسر با پولش، یکی با اخلاق بد، یکی با سانسور و نویسنده با ماشین تایپ! 
مومان‌ها همه یک مفهوم را در قالبی جدا نشان می‌دادن و مومان "نویسنده" تلفیقی از سه مومان قبل بود.
در پایان مرسی که هستین ❣

پ.ن: تماشاگر محترم لطفا با صدای آرام، داد نزنید که الان تئاترم ... بعدا زنگ بزن...  :))

پ.ن ۲: برای پدربزرگ‌ها تبلت بزرگ نخرید.

آقا ما چی بگیم؟
از تئاتر خوبتون تعریف کنیم یا از فضای سالن که گرم و نفس‌گیر بود و دید مناسب نداشت شکایت کنیم؟!
خب میگفتین ما هم مثل بازیگرا زیرپوش می‌پوشیدیم ... البته بعضیا هر بار که نور میرفت، یه تیکه از پوششو کم می‌کردن :))

در میان نوشته‌ها، متنی از آقای رضا یعقوبی خواندم که محتوایش ارتباط نزدیکی با نمایش دارد.
اگر فرصت داشتید، بخوانید که ارزشمند است.

"معمولاً در ادبیات روزمره از اصطلاح "تروما" برای اشاره به مشکلات فیزیولوژیکی استفاده می‌کنند اما اهالی علوم اجتماعی و سیاسی با اصطلاح ترومای جمعی و فردی به خوبی آشنا هستند. ترومای فردی در حالتی ایجاد می‌شود که شخص بر اثر حادثه ناگواری در زندگی مثل تجاوز، تصادف، قتل و غیره دچار استرس و افسردگی و اختلال شده و توان هر روزه برای فعالیت و کار را ندارد و انگیزه و امیدش فروکش کرده است. ترومای جمعی حالتی است که فجایع طبیعی مثل زلزله سیل و غیره جامعه را در شوک فرو می‌برد و در حالت غیرطبیعی مثل جنگ، سرکوب، استبداد، کشتار در صورتی که مردم توان مقابله را نداشته باشند یا شکست بخورند، گریبان جامعه را می‌گیرد.
جامعه‌ای که دچار تروما شده در حسی از ناامیدی، تحقیر، حس ناتوانی و پوچی فرو می‌رود و خودکامه فرصت بیشتری برای اعمال دیکتاتوری و خفقان پیدا می‌کند و از سکوت به دست آمده نهایت استفاده را می‌برد به همین دلیل خودکامه حتی در زمانی که هیچ فعالیت و کنشی از جانب مردم انجام نمی‌گیرد برای نابودی توان جامعه و محو انگیزه‌ها و امیدهایشان به بحران‌های عمدی دامن می‌زند تا به حس استیصال جمعی دامن بزند و انرژی روانی مردم را نابود کند و به ترومای جمعی ... دیدن ادامه ›› دچارشان کند تا از شدت یاس و ناتوانی دیگر نایی برای مقاومت نداشته باشند و هر کس با روح زخمی خودش تنها بماند تا شاید مرهمی برای افسردگی خودش پیدا کند. خودکامه از این حس افسردگی نهایت استفاده را می‌برد و فضای جامعه را منجمد و توان‌ها را مضمحل می‌کند شکستن این فضا نیازمند یک عمل قهرمانانه است
کسانی که در این در چنین شرایطی دوام می‌آورند و زیر بار این زخم‌ها کمر خم نمی‌کنند و حتی به عکس فضای خفقان را می‌شکنند قهرمانانی راستین‌اند که زخم‌ها آنها را از پای در نیاورده و با فریاد خود صدای وجدان افسرده مردم را بلند می‌کند و قلب‌های دیگران را احیا کرده و شور زندگی و مبارزه را زنده می‌کنند"

در ابتدا انتظار یک نمایش پیچیده روانشناسانه  را داشتم  ولی اینطور نبود
در هیچ یک از نظرات، عکس‌ها و پوستر، به حس و حال کمدی این نمایش اشاره نشده بود
صحنه ورود ادیپ و الکترا از قسمت‌های جذاب نمایش بود
فقط ارتباط تصویر کهکشان‌ها همراه با شوخی‌های خاخام برایم مشخص نشد..

دوست عزیزی می‌گفت: "قدرت" فساد به همراه می‌آورد و قدرت مطلق، مطلقا فسادآور است.
حکایت همین نمایش است که از تاریخ مردمان ایران برداشت شده است و یادآوری می‌کند که زن‌ها و مردها علی‌رغم اینکه همیشه به دنبال قدرت هستند ولی فریاد برابری سر می‌دهند!
و چراغ‌های قرمز صحنه را خاموش می‌کنند تا زمانش برسد...
اصلا یاد گرفته‌اند که آدم‌های یکرنگی باشند و در مصرف برق صرفه‌جویی کنند!
و چنان در نقش خود فرو می‌روند که یادشان می‌رود پشت پرده این نمایش همه ما انسان‌های عادی هستیم و روا نیست که به دیگری ظلم کنیم.

زندگی فقط ۲۴ ساعت است که مدام تکرار می‌شود
اما
" تکرار را خواستن شهامت می‌طلبد. آنکه فقط امید می‌ورزد بزدل است، آنکه فقط به یاد می‌آورد هوسباز است ولی او که تکرار را می‌خواهد مرد است و هر چه مجدانه تر کوشیده باشد معنای این خواهش را درک کند، انسانی عمیق تر است.
ولی آنکه در نمی‌یابد که زندگی تکرار است و این زیبایی زندگی است، خود را محکوم کرده است و سزاوار چیزی بیش از آنچه به طور قطع به سرش می‌آید نیست-هلاکت."