نمایشی بر پایه ترانه های فولکلوریک.
طراحی لباس و دکور زیبا و موسیقی زنده سنتی متناسب!
تمامی هنرمندان زن بودند و کوریوگرافی خوبی هم داشت و بر بستر ستم تاریخی به زنان اجرای مناسبی داشتند.
مناسب نوروز ما و‌کسانیکه اجراهای سنتی را دوست دارند!

آخرش کارگردان گفت که کی گفته تئاتر باید مفهومی داشته باشه، برید خودتون فکر کنید یک مفهومی براش پیدا کنید!؟
من الان تو ساندویچی بغل تئاتر هستم و فلافل با قارچ و پنیر سفارش داردم. یکهویی مفهوم نمایش بدستم آمد. هنرپیشه ها مانند گلوله های فلافل بودند، کارگردان هم قارچ و پنیرش که روی همه فلافلها ریخته میشد. این هم مفهومی بود و هم تجربی!

حد اعلای تئاتر مفهومی و‌سمبلیک
از تولد تا مرگ
از کودک تو سری بخور تا قهرمان شدن
تئاتری صامت که با حرکات و اکت پیامش را به بهترین وجه منتقل میکند
و همه این مراسمی که بدان زندگی میگوییم چیزی نیست جز باندپیچی شدن در یک سری آداب و اسیر شدن که شاید مرگ رهایی آن باشد.
پیروز باشید!

آمده بودم کرمان تا در کنفرانس پوستی شرکت کنم که به هفته دیگر موکول شد. گفتم پیش از بازگشت به تهران نمایشهایی را ببینم.
نمایش زیبایی بود.
چند نکته تکنیکی:
کاش در هنگام جابجایی صندلیها و یا گذاشتن آینه ها روی زمین نور صحنه خاموش میشد تا از هوای نمایش بیرون نیاییم.
کاش عوامل صحنه لباس بدون مارکی میپوشیدند تا تبلیغی برای جیونچی و غیرو نباشد.
بهتر بود زوایای مختلف روان خرد شده بیمار بوسیله هنرپیشه ها با طراحی لباسهای گوناگون نمایش داده میشد. مثلا جنبه نفرت یا عشق ووو بوسیله هنرپیشه ای اجرا میشد که لباسش رنگ و بوی آن جنبه روان فرد را داشت.
و اما از ... دیدن ادامه ›› نظر محتوایی:
چون در ایران یکی از دلایل افسردگی در دختران نفرت از اندام و جنسیت بخاطر نگاه گناه آلود تبلیغی است شاید آن جملاتی که سارا میگفت من از کفلم یا اندام جنسی ام بدم میاید بهتر بود در نمایش میامد.
نمایش تا حد زیادی وفادار به متن بود و نشان از تکه پارگی روح فرد داشت که با جملات نامربوط بهم نشان داده میشد. البته آنجاییکه اعداد با شمارش ۷ تا ۷ تا کم میشوند بهتر بود نمایش داده میشد تا نشان از تمرکز و هوش نرمال فرد میبود.
سارا دو نوع نگاه را به خود برنمیتابد. یکبار میگوید نگاهم نکن! از اینکه استیگماتایز شده ناراحت است. یکبار میگوید مرا ببین و از من بپرس! این همان عدم ارتباطات واقعی و عاطفی در جامعه را نشان میدهد که میتواند باعث از هم پاشیدگی روح شود.
برای عوامل این نمایش بهترینها را آرزو میکنم.

الان آمده ام و در سالن انتظار هستم. آقا و خانمی بسیار موقر وارد سالن انتظار تئاتر مولوی شدند. مسئول حراست که مردی ریشو و به احتمال زیاد بیسواد بود به خانم گیر داد که نمیتوانید وارد شوید چون شلوارتان دو بریدگی دارد. جالب آنکه این دو بریدگی کوچک افقی روی زانو بخاطر گشاد بودن شلوار روی هم افتاده و هیچ از پای خانم معلوم نبود.
به همسر این خانم بسیار برخورد و با اینکه بلیط خریده و بیست دقیقه هم زودتر آمده بودند سالن را ترک کردند و گفتند به حال تئاتر این مملکت بایستی تأسف خورد که مسئولانش اینگونه اند. البته من آمدم دلداری بدهم و‌گفتم در شوروی هم پوشیدن البسه غربی غیر مجاز بود ولی دیدید چگونه فروپاشیدند ولی این افاقه نکرد و آن دو نفر رفتند و مقاومت نکردند و البته هنوز تماشاچیان دیگری نیامده بودند تا از ما طرفداری کنند.
بخاطر توهین به زنان این آخرین دیدار من در تئاتر مولوی خواهد بود.
بیایید اتحاد خود را اینگونه نشان دهیم:
۱. تئاتر دانشگاه تهران را تحریم کنیم تا دیگر از این غلط ها نکنند. دانشجویان تئاتر بیچاره چه با بیننده و چه بدون بیننده فارغ التحصیل خواهند شد.
۲. در صورتیکه حراست در هرجایی به کسی اهانت کرد همه بر ضد حراست و به طرفداری از مردم برخیزند تا یک بیسواد لمپن نتواند به بانوان ما جسارت کند.

نمابشنامه ای که در به تصویر کشیدن هذیانهای بیماران اسکیزوفرن موفق بود.
تنها دو اشکال بود. یکی گاهی برخی دیالوگها طولانی بود و میشود کوتاه تر شود.
دیگری رورانس نسبتا طولانی با تشکر از همه مانند برادر گریمور ووو بود. برخی که سن بالا بودند مینشستند و برخی که در مسیر بین صندلی ها بودند بطرف پایین حرکت کردند شاید رورانس کوتاه تر شود. نخست پیشنهاد من این است که پس از کف زدن اگر میخواهید از کسانی نام ببرید بهتر است تماشاگران را به نشستن دعوت کنید تا خسته نشوند. دو دیگر اینکه میتوانید بگویید از تمامی عوامل که نامشان در برگه معرفی تئاتر هست ولی روی سن نیستند هم تشکر میکنیم. در نهایت اگر از فامیل و دوست و آشنا میخواهید سپاسگزاری کنید که تشریف آورده اند بنظر من بهتر است نام همه را با هم بگویید و بینندگان تنها یکبار برای همه آنها دست بزنند چون دست زدن تماشاگران برای کسانیکه نمیشناسند تنها تعارف است و بیهوده است.
پیروز باشید.

چقدر یک کارگردان ایرانی و بازیگران ایرانی با سناریوی ایرانی میتوانند حتا در یک سن کوچک خوش بدرخشند!
هم اکت، هم دیالوگها و هم موسیقی صحنه و خواننده عالی بودند.
هم کمدی بود و هم درام، هم موزیکال بود و هم مستند و تاریخی!
همیشه استعمارگران خارجی و استثمارگران داخلی(صاحبان قدرت) و استحمارگران (روشنفکران خود فروخته و دین فروشان) در یک سه گوش و در تبانی با هم به این کشور ضربه زده اند.البته در بسیاری از موارد سه نیروی فوق جنی عمل میکنند و در پشت پرده خدمت به خدا و خلق و میهن و با واژه های ظاهر فریب پنهان میشوند.
وای به وقتی که هر سه با هم جمع شوند، یعنی آقازاده یک استحمارگر در خارج از کشور مدرکی بگیرد و با اقامت خارجی اش عامل دست استعمارگری شود و پس از بازگشت بواسطه رانت حکومتی خود استثمارگری قهار شود.
چو دزدی با چراغ آید گزینه تر برد کالا
کلا اگر از تاریخ بیاموزیم و این نمایش را درست بفهمیم در هرجنبشی بر نیروهای داخلی تاکید کرده و مقهور قدرت و تفکرات ارتجاعی نمیشویم.

نگاهی فمنیستی به ماجرای عشق یاقوت به معشوقی ناشناخته و اجرای سناریوهای گوناگون یحتمل!
البته که به نظر من یاقوت خانم اختلال روانی داشته اند که از اختلال ادجاستمنت یا تطابق با شرایط شروع شده و تا حد هذیان اروتومانیا که هذیانی پارانوئید است که فرد فکر میکند کسی عاشقش است پیش رفته است.
از این که بگذریم و بقول نمایشنامه نویس قضاوت نکنیم، مسئله عشق و عاشقی بویژه در ایران مشکلات خود را دارد. بقول نمایشنامه مردان هوسبازند یا زنان آهن پرست؟
بپذیریم که روابط دو جنس مخالف سطوح گوناگونی دارد و‌هر سطح در جای خود نیک و زیباست. تنها نبایستی بهمدیگر دروغ بگوییم.
رابطه ای میتواند برای رفع نیازهای جسمی و‌جنسی و یا حتا مالی باشد. بسیار هم خوب ولی آنرا بالاتر به دیگری عنوان نکنیم.
رابطه ای میتواند سطحی بالاتر برای رفع تنهایی و نیازهای روانی همدیگر باشد. آنهم خوب است در صورتیکه هر دو طرف سطح این رابطه را بدانند و اگر کس دیگری نیازهای روانی و حس تنهایی یکی از دو زوج را بهتر برطرف کرد و پارتنرمان ما را ترک کرد آمادگی پذیرشش را ... دیدن ادامه ›› داشته باشیم.
در نهایت بالاترین سطح عشق و دلدادگی و دلشیفتکی دوطرفه است که با پول و‌موقعیت بهتر و پیر شدن هم قابل جایگزینی نیست و هر دو طرف در تمام عمر بهم وفادار و از وجود یکدیگر لذت میبرند.
قبول کنیم عاشقی شاید نصیب هر کس نشود و سطح روابط پایین تری در زندگی نصیبمان شود. بهتر است با واقعیت کنار بیاییم و روابط را آنگونه که هست ببینیم تا در دام خیالبافی یاقوت وار نیفتیم.