اَمان
با وارسی در زندگی‌ِ انسان رفته رفته به این نکته پی میبریم که هر چه جلوتر‌ می‌آییم اسباب رنج خود را هم بیشتر میکنیم و وقتی به گشایش میرسیم تازه با این حقیقت مواجه میشویم که «خب حالا که چه؟»
نگاه به این زنان، موقعیتشان، حضورشان و داستانشان نکنید. این ها بهانه‌اس.
بهانه ای برای آن که نویسنده به التهاب درون‌مایه نوشتار خود بیفزاید، تصور کنید اَمان با حضور پنج مرد روایت میشد. قطع به یقین میتوانستیم داستان هایی شاید هولناک تر تعریف کنیم. پس شمایِ ظاهری داستانک ها قابل تعمیم به هردو جنس میتواند باشد. اما در باطن قصه به چه میخواهیم برسیم؟ پاسخ به این سوال که به راستی به هنگامه یِ فرار از رنج و مصائب تلخ زندگی به کجا پناه بریم؟ کدام کار درست را انجام دهیم؟ آیا واقعا ملجعی برایِ تسکین خراش روحِ انسانی وجود دارد؟ به شخصه برای من در این ۵۹ سال زندگی پاسخی جز «خیر» نیست، اما آدمی بطور معمول از آنجا که با جدا شدن از آغوش ِ پناه‌واره‌یِ مادر پا به حقیقت دنیا میگذارد و به اصطلاح بزرگ می‌شود همواره به دنبال خانه‌ی امنی میگردد تا آنجا درد و دل کند و دچار بخشش و سبکیِ روح شود. غافل از آنکه از خود بپرسد اساساً چه مبنایی بر تشخیص قصور و مقصر وجود دارد. حال همه ی این ها را با جامعه‌ی ایران که هویتی گمشده دارد پیوند دهید، نتیجه بحرانی می‌شود که قابل حل نیست، خصوصاً وقتی پایِ زن در میان باشد که امروز روزِ به دنبال ارزش ِ وجودی و رهاییِ خود از قفس ِ ایدئولوژیِ چماق به ... دیدن ادامه ›› دستان باشد.
متن را دوست دارم به خاطر آنکه به تنها وظیفه ی خود بی غل و غش عمل میکند: روایت یک قصه بی آنکه بخواهد خشگل حرف بزند، همچنین تکنیک دارد: در اپیزود اول حرف ها پاره پاره و جدا جدا نیستند بلکه فقط هیچ فعلی وجود ندارد تا تکمیل آن به عهده ی مخاطب بیفتد، اپیزود دوم با سرعت روایت می‌شود، اپیزود سوم روایت از طریق پرسش مطرح می‌شود، اپیزود چهارم لحنِ بیانی دارد و در اپیزود آخر جملات دستوری‌ست، که به فراخور شخصیت ها به نگارش درآمده.
در مواجهه با کارگردانی سلیقه‌ای عمل میکنم و با توجه به پتانسیل داستان توقع بیشتری دارم.
و در مورد بازی ها اپیزود اول‌ را بخاطر تفاوت ریتم و تمپوی درونی و بیرونی بازیگر که متناسب با کاراکتر است از همه بهتر میدانم و الباقی را در سطحی معقول میبینیم.
نمایشی‌ خوب که سهم عباس جمالی در خوب بودن آن بیشتر از همه‌ست.
برقرار

با سلام

در تمام تئوری های نظری و مکتب های ادبی هیچکدام به اندازه ی پست‌مدرنیسم یا پسانوگرایی و همینطور پساساختارگرایی یا شالوده شکنی مورد ... دیدن ادامه ›› ظلم واقع نشد، هیچ وقت سر و شکل کامل نگرفت و بارها توسط همون کسایی که به این نظریه پرداختند هم نقد شد، همینطور حضور آن در ایران هم به عنوان یک نظام ادبی با ابهامات زیادی روبرو بود، مثلاً اغلب به آثاری که آوانگارد بودن یا شمایلی گروتسک داشتند اطلاق میشد.

حال، با این تفاسیر، نمایش «گمشده» از نظر بنده میتونه جزو معدود آثار پست مدرن در نظر گرفته بشه؛ اما به شدت خامیِ خالق اثر در بالغ نشدن و احاطه نداشتن بر روی جوانب و زوایای این نظریه، در درون اثر هویداست.

مهم ترین ضعف نمایش گمشده که بطور غریزی برای من نمایش قشنگی بود، نداشتن «هارمونی» درونی در بین عناصر ساخت است.
این مقوله به شدت در آثار پست‌مدرن مسئله ی مهمیه چرا که ساخت چنین آثاری در لبه ی تیغ هرج و مرج و شلوغی تا یکدستی و انسجام در حرکته و زمانی که نتونه این «هارمونی» مورد اشاره رو بوجود بیاره میزبان دو دسته از مخاطبانیِ که یا در شلوغی اجرا دچار نفس تنگی میشن یا کاملاً به درک کامل از اثر میرسند.

یکی از دلایل نبود هارمونی ممکنه از در ارتباط نبودن بازی ها با مفاهیم درونی اثر یا حتی میزان نبودن تکنیک استفاده شده از بازی ها باشه، به عنوان مثال در فصل منتهی به آخر نمایش زمانی که مادر در حال اجرایِ صحنه ی لالایی برای کودک خود میباشد، بازی ها شمایلی پست‌مدرن دارند و در ارتباط با نور و موسیقی اتمسفر خلق شده کارایی لازم را دارد و یکی از معدود صحنه های دلنشین کار رو میسازند.

پس نتیجه میگیریم با اینکه بازی ها بد است، کارگردانی لق میزند، و متن هم انسجام دارد اما مجموع اثر خوب و قابل دفاع‌ست، حال چرا با این تفاسیر این اتفاق میوفتد، چون عناصر یکپارچه نیستند.

از ایرادات زیادی میتوان سخن گفت اما مطلبی که حقیر کمترین عنوان کردم اساسی تر از این حرفاست که میتواند در اینده گروه اجرایی تاثیر گذار باشد.

در پایان خیلی لذت بخش بود حرکت و گذار در خلق چنین آثاری و بنده حسابی کیف کردم، فقط کافی‌ست خالق به شناخت بیشتری از دانسته های خود برسد.

آرزوی سلامتی و موفقیت بسیار🙏🏻🙏🏻🌹🌹

خسته نباشید
واقعیت من احساس میکنم تیم بازیگری شب خوبی رو سپری نکردند اما بااین حال نمایشِ بدی رو شاهد نبودم
فقط یک توصیه آنهم اینکه با توجه به دو موقعیتی بودن کاراکتر ها از پدر و دختر تا مدیر و دانش آموز فرصت بسیار خوبی‌ست تا کشش و کنش دراماتیک متن افزایش پیدا کنه، اما از جهت اینکه در اوج سادگی و بدون شعارزدگی و ابلاغ مانیفست یک قصه ی درام به راحتی روایت شد به اهمیت متن اضافه میکنه، یعنی بنده به شخصه متنی که سعی نشه با شعار و جملات قصار بهش شاخ و برگ داد و قصه ی خودش رو روایت کنه تا منِ مخاطب مجبور بشم درون آن متن را بشکافم بیشتر دوست دارم
برقرار و موفق باشید🌹🌹🙏🏻

بینِ «نَگُفتن» و «دُروغ گُفتَن» تفاوت زیادی وجود داره اما اثر گذاری و نتیجه ی آن در فردِ مقابل یکسان است.

همه چی به پیش و پس از آن واقعه برمیگردد.
۱- پرداخت عرضی به یک ماجرایِ سیاه و همینطور سیاهی و سیاهی پشتِ هم متن را لاغر نشان میدهد.
۲- لحن و بیان روایت خلاقانه ولی تکراری‌ست که این تکرار مختص این نمایش نیست، مدتی تازه ای هست که تئاتر اسیر تکرار ایده های همدیگر به شیوه های مختلف شده.
۳- بازیگر نقش اصلی از عهده ی اکثر پاساژ های حسی کاراکتر به بهترین نحو برآمده(حقیقتاً متن و وضعیت سنگینی برای اجراست)
۴- خسته نباشید🌹🌹

با سلام
شب جالبی برای من بود، در ۸۰ دقیقه یِ کار، من هر چهار دقیقه یکبار شاهد نمایشی خوب بودم و دوباره هرچهار دقیقه بعد شاهد نمایشی بد.
متن بسیار متن آشفته‌ایست، بطوریکه گفتن ازش ساعت ها جایِ بحث دارد، بسیار شعاری، بدون انسجام، مدام در رفت و آمد دراماتیک و ....، پر از ایرادات ساختاری اما قابل بحث و دفاع،

باز در کارگردانی قصه به همین منوال، گاهی میزانسن ها بسیار گیرا و باشکوه، گاهی بازی‌گیری ها درست و گاهی همه با هم تباه و سقوط آزاد.

دکور پویا و متحرک، نورپردازی قابل قبول و‌گاهاً درست در خدمت کار، اجرایِ گروه فرم نمایش کاملاً ... دیدن ادامه ›› قابل قبول.

مهمترین مسئله برای من عدم همذات پنداری با کاراکتر اول نمایش و قصه ی شخصی اوست، هرچند که روایتی که تعریف می شود، ساده و قابل فهم است.

دومین مسئله ی بسیار بسیار مهم برای من در بخش اجراست، به نظر تیم اجرایی با مبحث «سکوت در بازیگری» کاملا پدر کشتگی دارند، بطوریکه در اکثر مواقع انقدر سرعت روایت قصه و دیالوگ ها بالاست که به شخصه از نمایش جا میماندم، بارها موقعیتی دراماتیک پیش می آمد که یک سکوت میتوانست به جانم نفوذ کند اما بازیگر فورا به لحظه ورود کرده و نقره داغم میکرد. نمیدانم چرا گاهی یاد موزیک «Rap God» از دوستان هنرمند و مردمی‌مان «اِمینم» می‌افتادم.

و سومین مسئله ی من، با وجود یک بازی حیرت انگیزِ تیپیکال از صدف اسپهبدی در یک سوم پایانی نمایش، بیشتر از اینکه فرض کنم در یک موقعیت دراماتیک نمایشی، که روایت کننده یک تراژدی انسانی‌ست، که در درون خودش حاویِ این پیام است که قانون خود نمیتواند ضامنِ اخلاقیات باشد، فرض میکردم در کلاس های حقوق جزایِ ترم هایِ آخر تحصیلی‌ هستیم و با توجه به ضعف متن هیچگونه طرح مسئله ی عمیقی در من ایجاد نمیکرد.

فعلا همین
سلامت و پایدار و پرکار باشید🙏🏻🌹