من یاد نمایش دولیتر در دولیتر صلح افتادم.اون تاثیر جنگ بر آدمها بود و برای من بسیار قویتر و تاثیر گذار تر از این نمایش. ولی من خودم هیچگاه حواسم به تاثیر جنگ بر موجودات دیگر نبود. با دیدن این نمایش خندیدم اما از سر درد. و چه خوب با کمترین وسایل توانسته بودید موقعیت و حیوانات را تجسم بخشید. دست مریزاد.

مجددا در اخرین شب اجرا به تماشای مواجه با حقیقت نشستم.و مطمین شدم با هر چه درد با هرچه رنج مطمینا میخوام حقیقتو بدونم

من دوشنبه نمایش دیدم و هنوز ذهنم مثل ساعت داره کار میکنه که کدوم کار درسته گفتن واقعیت یا نه؟همیشه فکر میکنم گفتن واقعیت بهتره ولی چه بسا با شنیدنش ظرفیت پذیرش نداشتم نه اینکه نپذیرم ولی اشفته شدم و ذهنم دچار یک وسواس دایمی شده نسبت به موضوع مطرح شده. کو اینکه دنیا هم کم نذاشته و کلی شواهد بعد از اون شنیده برام ردیف کرده که مطمینم کنه در دنیای شک باشم. و این جز خود دوزخ نیست.میخوام یک بار دیگه به تماشای نمایش برم و تو ارامش و رو راستی با خودم مواجه شم.ببینم بالاخره میخوام واقعیتهارو بدونم یانه؟

چرا اسمش کالاندولا ست؟