تاریخ از آن ماست، تاریخ را مردم میسازند.

با توجه به کارهای قبلی کارگردان، سیزیف و زندگی در تیاتر توقع من از اجرا بالا بود، در واقع دلیل گرفتن بلیط این تیاتر برای من سابقه کارگردان بود ، اما متاسفانه این اجرا را ضعیف تر از دو کار قبلی دیدم، از همه لحاظ( بازی البته به جز بازی خانم صمدی،. دکور، کارگردانی، نور، موسیقی و…) .

٢ستاره از ٥ستاره.

می نویسم درود
چون میدونم کارگردان این نمایش کامنت ها را میخواند
اول اینکه بهتون تبریک میگم از نظر من امتیاز ٤ از ٥ امتیاز خوبیه برای این کار.
و دیدنشو پیشنهاد میکنم.
و ممنون بابت حال خوبی که پس از دیدن اجرا داشتم.

طراحی پوستر کار میتونست خیلی بهتر باشه ( البته نسبت به پوستر اجرای قبل بهتر شده بود).
طراحی لباس ، صحنه، کارگردانی و بازی ها همه قابل قبول بود برای من البته بازی یکی دونفر جا داشت که بهتر بشه.بازی مریض هم بی نقص بود.



ادامه ... دیدن ادامه ›› حاوی اسپویل*

خب متن با اینکه برای من جدید نبود و قبلا هم در فیلم درجه یکی به نام
Million Dollar Baby به این موضوع فکر کرده بودم اما دیدنش در غالب تیاتر هم خالی از لطف نبود.
من هم صحنه نظر خواهی از حضار را دوست داشتم (اینکه بدونم چقدر ادم دیگه با من هم نظر هستند، که اکثریت بود)
جایی خوانده بودم که تا زمانیکه تصمیمات ما به دیگران صدمه نزند نیازی به توضیح و پاسخگویی به کسی نداریم و تصمیممون به خودمون مربوط میشه. جمله قشنگی بود که وقتی حرمت و کرامت انسانیم حفظ نشده چرا باید زنده باشم، میتونیم بسطش بدیم به اینکه جایی که کرامت و حرمتمون حفظ نشد نباشیم حالا محل کارِ، روابط دوستانه است و …. به جای دیگران تصمیم نگیریم ، هر انسانی مختاره که حق انتخاب داشته باشه.

بعد از نمایش بیست متری جوادیه که با وجود گذشت سالها، هنوز اثرات بد دیدن اون اجرا در من هست. این بدترین نمایشی بود که رفتم، متاسفانه دوست بسیار عزیزی را هم به امید تیاتری شدن همراه خودم برده و به اصطلاح تیاتر اولی بود که بعد اجرا ازش عذرخواهی کردم گفتم اینو نگذار پای اون تیاتری که من برات تعریف کرده بودم، اینم مهمون من باش، فکر کن با کسی رفته باشیو نتونی همون ابتدای کار بلندشی بیای بیرون، با پایان هر اپیزود بگی بعدی احتمالا خوب میشه و نشه! حتی شک کردم با توجه به کامنت هایی که تو تیوال خوانده بودم که شاید اجرارو اشتباه اومدم، اخه مگه میشه؟! اون کامنت ها کجا این اجرا کجا، چرا اون خنده و گریه که میگفتنو من نمیفهمم! چرا اینکار کاندیدا شده؟! یعنی اینقدر کارهای جنگی ضعیف بوده! یاد نمایش هایی که از جنگ دیدم افتادم (خنکای ختم خاطره، اخرین نامه) چقدر تفاوت… حتی نگاهتونو از این زاویه به جنگ دوست نداشتم ، شاید از دید شما خلاقیت بوده، شاید رده سنی باید برای کار انتخاب میکردید مثلا زیر ١٦سال! نه کارگردانی ای دیدم نه بازی خوبی نه طراحی لباس نه گریم نه متن خوبو جدیدی ،شاید کمی دکور که اونم یونیک نبود، یاد اجراهایی که جسته گریخته اینور اونور از اجراهایی که داخل سینماها میشد افتادم،
خلاصه که از دید من "منفی پنج از پنج ".
و فقط براتون آرزوی پیشرفت میکنم.