جادوی هنر، هنر اکتسابی یا هنر ذاتی..!؟
در عالم تیاتر چندتا نمایشِ مونولوگ سراغ دارید اینجور چشمُ، گوشُ حواسِ شمارو درگیر کنه که گذر زمانُ متوجه نشید! و در پایان افسوس بخورید که حیف چه زود تموم شد!!
مارکز جایی میگه عشق یه استعداد ذاتیه! و مگه هنر هم جز این میتونه باشه؟؟
توی کدوم کلاس و آموزشگاه بازیگری و فن بیان شما میتونی به آمادگی و تجربه مجید رحمتی دست پیدا کنی در نقش کریم شیره ای؟؟
کجا شما میتونی طراحی صحنه و لباس در این حد کاربردی در عین سادگی (یه درخت خشک، یه فرغون، یه بیل، یه تیشه و حتی خاک پای درخت و کفپوشی که قبرستونُ تداعی کنه) پیدا کنی؟؟ کجا سراغ داری که یه تیشه هم تیشه باشه هم تیرُ کمون هم سیبیل شاه هم وافور دوشاب الملک؟؟ یا اون فرغون یا بیل یا درخت یا حتی خاک پای درخت، هر کدوم در عین واحد چندینُ چند کاربرد داشتن و در خدمت نمایش و بازیگر..
و چقدر این داستان ایرونی که حرفاش و درداش، نیشاش و کنایه هاش هنوزم جاری و ساریه، ذهن و وجدان تماشاگرُ همراه میکنه ... دیدن ادامه ›› و درگیر..
فرق این نمایش تمام ایرونی با اون نمایش های فاخر با دکور های آنچنانی و نمایشنامه های غربی اینه که اونا خوب به چشم تماشاگر میشینن ولی این یکی به جانُ دلِ تماشاگر ایرونی میشینه..!!
فیلم تیاتر خیلی با کیفیتی هم خدا رو شکر ازین اجرا و نمایش ماندگار ضبط شده..
بازم ممنون و سپاس گذارم از مجید رحمتیِ عزیز که با این بازیِ درخشانش روح ما و دوشاب الملکُ شاد کرد، و همچنین کهبد تاراج، مهران رنجبر و رضا بهرامیِ گرامی..

اجرا و نمایشی میزون و همه چیز تمام، موسیقی، طراحی صحنه و دکور (بشکه های نفت ایده ی بی نظیری بود، پر از حرف، کنایه و نکته)، طراحی لباس (دامن راه راه اختر السلطنه در زندان که تداعی کننده لباس زندانی ها بود خیلی عالی و زیرکانه بود)، نور (سایه ی میله های زندانِ اختر السلطنه رو کف سالن نمایش خیلی جالب بود واقعا)، بازی ها (چقدر خانم فرجاد خوب لهجه بختیاری رو ادا می‌کرد)، شخصیت پردازی، کارگردانی، همه و همه چیز عالی بود به تمام معنا، ولی از همه بهتر و مهمتر متن نمایش بود به نظر من.. متنی پر از نقدها و کنایه های جامعه شناسی، روشن فکری، تاریخی، سیاسی و حتی "قومیتی"!!
سپاس از تک تک عوامل و خلق کنندگان این اثر دیدنی و ماندگار..
ممنونم از محمد مجللی بخاطر پیشنهادهای بی نظیرش..
بازم مرسی تیوال عزیز

چقدر منتظر پخش آنلاین این نمایش بودم
و چقدر لذت بردم از تماشای این اجرا
و چقدر دیر من پارسا پیروزفر رو شناختم متأسفانه
واقعا پارسا پیروزفر و رضا بهبودی عااالی بودن و چه بازی های درخشانی داشتن
سپاس از پارسا پیروزفر عزیز، دوست داشتنی، با سلیقه و بسیار کار بلد..
فرای کارگردانی خوب، طراحی صحنه و لباس عالی، بازی های درخشان، متن و داستان رو بسیار دوست داشتم..
بازم ممنونم از تیوال فرهیخته و ارزشمند

این نمایشنامه یه شاهکار ادبی، هنریِ بی نظیرِ از شکسپیر ایران استاد بهرام بیضایی بزرگ..
داستانی انتقادی، اجتماعی، پر از حرف، کنایه و اشاره! که وجدان هر خواننده، شنونده و بیننده ای رو آزار میده! داستانی که غریب نیست متعلق به گذشته نیست (بلکه از گذشته تا به امروز هروز و هرجا اتفاق میفته!)
داستانی پر از تعلیق، تعلیق بین داستان و واقعیت، بین واقعیت و رویا.. (و چه رویای زیبا و نجات بخشی: "تو منو خلق کردی افرا، و من اومدم")
"افرا: من کی ام که تنبیه کنم؟ ما چه حقی داریم که هم دیگه رو تنبیه کنیم؟ شما مغازه تونو نو کردین، ولی خودتون همونی که بودین. نه از شما کینه ای ندارم، تقصیر شما نیست. اینطور بزرگ شدین، که خیال کنید هرچی مال شما نیست باید لگد مالش کرد. هو کردن کسی که اگر هم تقصیری داشت در حد شما نبود قضاوتش کنید. شما به نفع واقعیت منو هو کردین، و این واقعیت شماس. هر دست بسته ای حق داره در تهِ تهِ ناامیدی به کمک رویا هاش خودشو از دست واقعیت نجات بده. شما این حق مردم دست بسته رو هو کردین، با واقعیتی مثل پول، و فریاد از دهن شاگردهای خودم، و همسایه هام، که رویاهای من بودن!
نویسنده: نه کسی دوست دار واقعیت نیست. همه دوست دار اون توافق عمومی اعلام نشده ای هستن، که برای مدتی رسما واقعیت نامیده میشه...!
بد روزگاریه وقتی چپ و راست یک حرف میزنن اونم در جایی که تنها واقعیت بی تردید صفحه تسلیت روزنامه هاس! نه، کسی دوست دار واقعیت نیست.."
ممنون ... دیدن ادامه ›› از سهیل ساعی گرانقدر که این نمایشنامه فاخر و اصیلُ به این خوبی به روی صحنه بردن و اجرا کردن، و مهمتر از همه وفاداریِ واو به واوشون نسبت به متن اصلی.
و صد حیف که ازین اجرای خوب فیلم تیاتر خیلی خوبی ظبط نشده بود (مخصوصا از منظر صدا برداری متاسفانه)
و ای کاش استاد بیضایی بزرگ خودشون در وطن بودن و نمایش نامه هاشون رو یه بار دیگه به روی صحنه میبردن! مرگ یزدگرد
عمرت دراز باد استاد?
سپاس تیوال فرهیخته و ارزشمند که در این برهوت بی فرهنگی و بی هنری چراغ راهی هستی..
سپاس محمد مجللی عزیز

اگه کسی میخواد معنای خلاقیت رو بفهمه و درک کنه باید این اجرا و نمایش رو ببینه حتما!!!!
آدم تا نبینه باورش نمیشه فقط دو بازیگر در نقش نوزده شخصیت بازی کنن! (اونم با این شخصیت پردازی قوی) واقعا مگه میشه؟؟!!
چه نمایشنامه ای..!
واقعا وقتی نمایشنامه و داستان اینقدر قوی، منسجم و استخون دار باشه میشه با یه طراحی صحنه و دکور بسیار بسیار ساده و کم حجم و فقط دو بازیگر (در نقش نوزده شخصیت داستان) همچین اجرایی رو به نمایش گذاشت..
چه کردی پارسای عزیز با این اجرا و نمایش بی نظیر و باور نکردنی..
تیاتر ازین بهتر و زیباتر مگه داریم مگه میشه!
و چقدر خوشحالم که ازین نمایش و اجرای فوق العاده همچین فیلم تیاتر با کیفیتی ظبط شده! (یه فیلم تیاتر درجه یک ... دیدن ادامه ›› به تمام معنا)
مرسی از رضا بهبودی دوست داشتنی بخاطر بازیِ (البته باید گفت بازی های) درخشانش..
و پارسا پیروزفر عزیز بخاطر بروی صحنه بردن همچین نمایشِ بی نظیری و البته بازی (و بازم باید بگم بازی های) چشم و گوش نوازش..
واقعا دست مریزاد و دمتون گرم..
سپاس تیوال فرهیخته و ارزشمند

به نظر من مهمترین ویژگیِ این نمایش طراحی صحنه بی نظیر و خلاقانه ش بود! در عین سادگی (چند تا کمد یه در شیشه ای و یه "آینه") ولی بسیار کاربردی و پر مفهوم بود!!
یه متن عالی با داستانی پر کشش، که تا لحظه آخر نمایش اجازه نفس کشیدن و پلک زدن رو به تماشاگر نمی‌داد! و حتی تا ساعت ها ( و شاید روزها) بعد از دیدنش روح و ذهن تورو درگیر میکنه!
“واقعا هنر جوشش است نه کوشش“
یه اجرای تماشایی بود به تمام معنا
فیلم تیاتر خوبی هم از آب در اومده بود به نسبت!
سپاس از:
"امین اسفندیار" گرانمایه
"ایمان صیادبرهانی و سعید زارعی" بخاطر بازی های درخشانشون..
و "تیوال فرهیخته و ارزشمند"
و ... دیدن ادامه ›› محمد مجللی عزیز بخاطر پیشنهاد بی نظیرش..
و در آخر من خجالت میکشم که بگم این اثر و اجرای ارزشمندُ تا الان ندیده بودم ولی دیدنشُ به همه دوست داران تیاتر به جد توصیه میکنم!

بی حرف اضافه، بی شعار عاشقانه عااااالی بود...
زنده باد "زندگی در تیاتر"
زنده باد "تیوال"