«مانش»... تئاتری که فک می‌کردم خیلی خیلی بیشتر درگیرم کنه؛ اما اینکه نمایشی با چنین موضوعی که از دغدغه‌های همیشگی منه ازم گریه نگیره خودش از عجایب روزگاره! درنهایت به یک «دوسش داشتم» ساده و «خوب شد که دیدمش» اکتفا می‌کنم و بی اونکه مدت‌ها روانمو درگیر کنه عبور می‌کنم ازش.

بعد از «مکبث» (آقای کوزه‌گر) فک می‌کردم که تمام طراحی و اجرای نورها سوتفاهمی بیش نیس تا امشب. حقیقتاً نور چقد خوب بود، چقد خلاقانه، چقد دوست‌داشتنی، چقد حرفه‌ای و چقد درخدمت اثر و محتوا.

در کنار نور، موسیقی خوب و تأثیرگذار از نقاط خیلی قوت اجرا بود؛ اگرچه طبق مشاهدات مِیدانی خودم حس می‌کنم بار اصلی مسئولیت تنظیمات صدا روی دوش یک نفر بود و من هر از گاهی بهشون نگاه می‌کردم و می‌خواستم کشف کنم میکروفون جلوی دهانشون برای چه کاریه و آیا آوایی ازشون برمی‌خیزه که آخرم متوجه نشدم برخیزید یا نه🤦‍♀️

طراحی لباس با توجه به ملیت افرادْ مناسب بود و بیش از همه، هویت کُردیِ به اجبار دستخوشِ تغییرشده‌ی دختر که از دل این طراحی فریاد زده می‌شد ... دیدن ادامه ›› رو دوس داشتم.

طراحی صحنه هم فقط شامل همون نورپردازی جذاب و چند المان ساده‌ی دیگه بود و البته مِهی که گاهی وهم، گاهی تفکر و گاهی حتی موج دریا رو به ذهن متبادر می‌کرد و درهرمورد به خوبی درخدمت روایت قرار گرفت (چشماتونو به این اسپویل ریز ببندید لطفاً: صحنه‌ی غرق شدن دختر چه شاهکاری بود!)

بازی بازیگران خوب بود؛ اما شاید از همگی انتظار ملموسیت و انتقال حس بیشتری داشتم. شایدم چون مدام حواسم پیِ بازی نور و صدا می‌رف ارتباطم با بازی‌ بازیگران اون‌طور که باید برقرار و حفظ نمی‌شد.
بازی «خدیم» کمی اغراق‌آمیز و فریادآلود و خشک به‌نظرم رسید؛ اگرچه حقیقتاً آقای درخشانی فراتر از انتظارم ظاهر شدن. تئاتریستِ خوبین‌ها! (اختراع کلمات موج می‌زنه!)
بازی «لاویا» در ابتدا کمی سنگین و دور بود؛ اما به مرور بهتر و راحت‌تر شد. فک کنم تو اجراهای آخر دیگه به اوج خودشون برسن! درکل اینکه باید چنان غم و رنج زنانه‌ی عمیقی رو از خطه‌ی خاورمیانه منتقل می‌کردن کارشون رو خیلی سخت کرده بود و‌ کاش از دل ماجرای ایشون، حرف‌های بیشتری از زنانگی نسل ما و «از رنجی که می‌بریم» بیرون می‌اومد.
بازی «سیلان» اما از نظر من بهترین بود. مظهر غم یک پدر زجرکشیده‌ی همیشه منتظرِ مسافر که که حتی خودشم می‌دونه مقصدی نداره و پاگیر یک مکان شده تا شاید روزی... و من، هربار که می‌گفتن «آسمار» چه غریبانه می‌شنیدم «ری‌را» و دلم پرمی‌کشید پیش اونایی که باید می‌بودن، اما چه مظلومانه و بی‌گناه رفتن یا بهتره بگم برده شدن!
به‌قول «تامی شلبی» در سوگ برادرش:
It’s like with Grace. They’re just gone. Just *** gone!

در مورد متن، با اینکه روایتِ ۳ داستان غیرخطیِ به‌غایت دغدغه‌مند و نقاط عطفشون باهم بود برای من کشش لازم رو تا انتها حفظ نکرد و روم به دیوار ۵-۱۰ دیقه‌ی آخر دوس داشتم نمایش هرچه زودتر تموم شه. حتی اگه بخوام با خودم صادق باشم باید بگم که با اینکه اجرا اصلاً ریتم کندی نداشت، اما حتی دقایقی بعد از شروع هم تو گویی یه چیزایی، یه قلاب‌هایی، یه جذابیت‌هایی، یه انسجامی کم بود و کم ماند.
نفهمیدنِ اینکه دقیقاً چی باعث شد که منِ دنبال‌کننده‌ی جدی مسائل این‌چنینی با این متنْ احساس نزدیکی و همدلی کافی نکنم و تو اجرا غرق نشم داره بدجور اذیتم می‌کنه! حتی متنش از متن «بچه» هم دورتر بود برام. چرا واقعاً؟!؟

الانم حس می‌کنم باید دانای‌کل‌وار بگم که کاش هیچ انسانی از روی شکم‌سیری و دلایل سطحی، آگاهانه راه پناهندگی رو در پیش نگیره و جایگاه مُسَلم کسانی رو که حقیقتاً مستحق استفاده از این شانسِ رهایین و حقشونه که از بودجه‌های بین‌المللی برای زندگی و نفس کشیدنِ عادی استفاده کنن ندزده.
اگرچه درنهایت از نظر من در این برهه‌ی زمانی-مکانیِ غریب، همه‌ی ما درختانی هستیم در کمپ کاله...

مقدمه:
یاد این دکلمه‌ی نسل ما به‌خیر:
«فدای مهربونی‌هات چه می‌کنی با سرنوشت
دلم برات تنگ شده بود، این نامه رو واست نوشت»
قضیه‌ی نوشتن ما در تیوالم شده قصه‌ی این شعر که الان دارم از سر دلتنگی برای تیوال رو دیوارش می‌نویسم نه اینکه نظر قابل بیان و جدیدی در مورد نمایش داشته باشم.

اصل ... دیدن ادامه ›› مطلب:
«گردن»... گردن خوب بود، گردن خیلی خوب بود، گردن خیلی خیلی خیلی خوب بود و الی آخر.!

بازم برمی‌گردم به جشنواره‌ی تجربه دانشگاه تهران (قشنگ شده قضیه‌ی اون شخصی که ۲ سال می‌رن سربازی ۲۲ سال آینده رو ازش خاطره تعریف می‌کنن🤦‍♀️)
امسال با تمام وجود از این جشنواره لذت بردم و «گردن»، «گردن» زیبا چقد بهم یادآوری کرد که از این نسل و این محیط آکادمیک و این همه ایده و خلاقیت و پشتکار قراره چه‌ها که درنیاد.

با دکور مینیمال (بدون دکور درواقع)، با نورپردازی مناسب (که به‌نظر من جا داشت یه کم بهتر بشه و لحظاتی زیباتر رو خلق کنه)، با بازیگرانی بی‌نهایت درخشان و درحد نهایت هماهنگ، با میمیک صورتایی که فراموش نشدنین، با گرفتن بازی فوق‌العاده از تمام بازیگران اونم در چند نقش و برهه‌ی زمانی-مکانی، با طراحی لباس مناسب و دقیق، با پیام و دغدغه‌ای ملموس، با متنی فرازمینی (دقیقاً نمی‌دونم منظورم از این کلمه چیه؛ اما می‌خوام بگم رایج و درعین حال فرای عادی!)، با میزانسن‌هایی دقیق و جذاب و در آخر، با دردی که می‌شینه رو سینه‌ت و مگه رهات می‌کنه؟!؟

هر لحظه منتظری یه عدم هماهنگی و یه چیز اضافه و تو ذوق‌زن بیینی؛ اما نه، انتظار بیهوده‌ست. این نمایش هرلحظه یه چیز جدید برای غافلگیریِ تو رو ‌می‌کنه و حس تعلیقش حتی بعد از تموم شدن اجرا هم تموم نمی‌شه.
رئال؟ بله.
نمادین؟ بله.
قابل فهم و سهل‌الارتباط (کلمه اختراع کردم!)؟ بله.
نیاز به واکاوی لایه‌های داستان؟ بله.
نیاز به نشانه‌شناسی: بله
این نمایش مجموعه‌ای از همه‌چیزای دوست‌داشتنی و دردناکه و در آخر رهات می‌کنه تو دنیایی که از بچگی خودت و اطرافیانت و ‌دنیای غیراطرافت یادت می‌آد یا دیده و شنیدی؛ ولی شاید شاید تا الان این‌طور پازل‌طور کنار هم نچیدیشون و از بالا بهشون نگاه نکردی.

👇«خطر اسپویل»👇
از لحظاتی که دوس داشتی با یه آب زدن به صورتت تمام لحظات تلخ گذشته رو بشویی و ببری، با انشگترت خط بکشی رو یه ماشین، خاطره‌ت از یک دوست یا فامیل رو فراموش کنی ولی نتونی تا وقتی که بمیره یا بمیری، بچه شی و برگردی به پشت‌بوم و ترس راه رفتن رو لبه‌ی تیغو‌ تجربه کنی، عاشق شی و اسم عشقتو بذاری رو فرزندت، بی‌پول باشی و بخوای بدونی خونه‌های مردم چه شکلین، پولدار باشی و پدری داشته باشی که کاش نداشتی، کودکی باشی که بچه‌ها تو مدرسه طوری مسخره‌ت کردن که ازت یه آدم قلدر ولی توخالی ساخت، ازدواج کرده باشی و عاشق یک هم‌جنس خودت باشی و و و...
و از من، تو، از اون، از همه چیزی رو ساختن که الان هست و کی چقد از هرکدوم از اینا رو می‌دونه که این‌جور راحت به مسند قضاوت تکیه می‌ده؟
و درنهایت فرزندانی که محصول مشترک خاطرات تلخ و شیرین والدینشون هستن بی‌اون‌که بخوان، بی ‌اون‌که حتی تصمیم‌گیرنده باشن...

دم شما گرم. مرسی که هستید.

پ.ن: در روز دیدن نمایش، فرصت ملاقات با خانم ثانی عزیزم هم دست که همه‌چی رو بسی لذت‌بخش‌تر کرد.

«دیو و دلبر»... شنیدین می‌گن تئاتر نطلبیده مراده؟ حکایت ماست! با لطف یکی از دوستان عزیزم به دیدن این نمایش رفتم و چی بگم؟ عالی بود دیگه، اگرچه...

قبل از هرچیز بگم اجرای این‌کار بسسسسیار پرزحمت و البته پرهزینه بود: دکور و تعویض دکور بسیار زیبا، لباس‌های بسیار زیبا، گریم بسیار زیبا، موسیقی زنده‌ی بسیار جذاب، بازیگران فوق‌العاده مسلط، هماهنگی‌های خارق‌العاده، نورپردازی بسیار خوب (یه جاهایی البته انگار نور باید می‌بود اما نبود)، آوازهای خوش و صداها و رقص‌های روح‌نواز.

این تئاتر تقریباً همه‌چی تموم بود؛ اما چه کنم که به دل من ننشست. مث اینکه یک نفر هیچ ایرادی تو صورتش نداره اما من نمی‌تونم بهش بگم خوشگل و جذاب!

اول اینکه زمانش به نسبتِ پرداختش به اجزای داستان برای من طولانی بود: حدود ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه فکر می‌کنم. اگه در بالکن و اون‌قدر راحت و رها ... دیدن ادامه ›› نبودم احتمالاً تا آخر دووم نمی‌آوردم.
دوم اینکه گویا من آدم تئاتر موزیکال نیستم و این هم تقصیر هیچ‌چیز و هیچ‌کس نیس و مشکل تماماً از گیرنده‌س.
سوم اینکه من با ترجمه‌ی این متن خیلی ارتباط نگرفتم و قسمت‌های ایرانیزه شده‌ش که بار اصلیش روی دو تا از وسایل خونه بود هیچ به دلم ننشست.

چهارم و از همه مهمتر اینکه من با این انیمیشن زندگی کردم.
حس می‌کنم در دوران ابتدایی جرقه‌ی خیلی از چیزها با هزاران بار دیدن این کارتن در من شکل گرفت و بی‌اغراق نقش بسیار مهمی در شکل گرفتن منِ امروزی داشت. هرچی از سیندرلا و پری دریایی بدم می‌اومد، عاشق و شیدای این کارتن بودم (این و پوکاهانتس).

من باهاش عاشق شدم (البته عشق پاکِ الهی منظورمه و عشق به پاک‌کن مثلاً?)؛ ترانه‌هاشو با اینکه نمی‌فهمیدم زیرلب زمزمه می‌کردم؛ با کتابخونی بل به کتاب‌خونی جذب شدم؛ با ورودش به ضمیر ناخودآگاهم، توجهم از ظاهر به باطن انسان‌ها جلب شد؛ با تبدیل نگاه‌های دیو از خشونت به مهربانی به معجزه‌ی محبت ایمان آوردم؛ از وسایل خونه مرام و معرفت و داشتن امیدو یاد گرفتم و هربار هربار با دیدن صحنه‌ی آخرش منم با بغض و گریه به یک انسان با ظاهر دیو، اما با باطنی شریف و دوست‌داشتنی و اون‌جور عاشق که هرکاری برای عشقش می‌کنه گفتم دوستت دارم...
می‌خوام بگم این انیمیشن بُتی بود و هست برای من. پس اینجا هم مشکل از منه که با حذف پیام اصلی کارتن و تقلیلش به ظواهر، با ندیدن شخصیت‌پردازی‌های درست، با حذف المان‌هایی که سیر منطقی داستانو بالکل زیر سؤال برد (مخصوصاً شکل گرفتن تدریجی عشق بین دیو و دلبر)، قلبم طوری شکست که صداش تا خود کودکیم رفت...

درکل اگه کار موزیکال و پرزحمت و پربازیگر و هماهنگ و کاردرست دوست دارید، و البته مث من روی بعضی بُت‌هاتون این‌جور حساس نیستید، این نمایش برای شماست. لذتشو ببرید که واقعاً کار ارزشمندیه.

?از اینجا به بعد خطر اسپویل?

می‌فهمم محدودیت‌های اجرا، دکور و حتی سانسور رو، اما لااقل زمان و امکانات اجرا برای بسیاری از این پرداخت‌های موردنظر انیمیشن اصلی و من کافی به‌نظر می‌رسید.
-کجا بود اون قسمتِ رقصِ خوش‌خوشانه‌ی یک دخترک روستاییِ رها و مستقل با کتاب تو دستش دور حوض شهر و خوش و بشش با اهالی شهر که قلب مهربون و شجاع و اعتمادبه‌نفس مثال‌زدنیشو نشون می‌داد نه فقط زیبایی ظاهریشو؟ (در نمایش، فقط روی خوشگلی بل تأکید شد و حتی بل جایی به پدرش ‌گف به من می‌گن عجیب! کسی واس خوشگلی به کسی می‌گه عجیب؟! پدرش هم فرمودن تو فقط بخند همه‌چی حله!).
-کجا بود اون گستون درشت هیکل و خودشیفته و سِیل عشاقش (می‌شد اون ۳ دختر طناز رو دورادور جا داد دیگه، نه؟) که همون اول کتاب بل رو ازش گرف پرت کرد تو گِل و می‌خواست با زور عاشقش کنه و طبق دلخواه خودش شکلش بده؟
-کجا بود صحنه‌ی نشون دادن/هدیه دادن اون کتابخونه‌ی باعظمت از طرف دیو به بل و آزادی عملی که بهش داد و مقایسه‌ی ذهنی ناخودآگاه ما با اعمال گستون؟
-کجا بود لمس و حس چند نوع غرور مختلف و درجاتش؟ (غرور زنانه‌ی بل، غرور پدرانه‌ی پدر بل، غرور چندش‌آور گستون و در آخر غرور دوست‌داشتنی و متغیر دیو).
-کجا بود صحنه‌ی بلد نبودن حتی یه برف‌بازی ساده و دونه دادن به گنجشک‌ها و یاد گرفتن و لمس مفهوم مهربونی و محبت واقعی از طرف بل و دیدن نرم شدن تدریجی قلب دیو که گویی قلب من رو هم ذوب می‌کرد؟
(تو نمایش دیو رفت بل رو نجات داد و ثانیه‌ای بعد عاشقش شد! مگه می‌شه؟!؟)
-کجا بود صحنه‌ی شام خوردنشون که بل برای همراهی با دیو، قاشق و چنگالو گذاشت کنار و سوپ رو سر کشید؟
-کجا بود کنش بین خانم قوری و سؤالات بچگانه اما عمیق کودکش (فنجون)؟
-کجا بود لمس اون دوستی عمیق بین شمعدون و ساعت؟ فقط کل‌کل دیدیم ازشون.

همه‌ی اینا حذف شد، به‌جاش مثلاً صحنه‌ی اولیه‌ی ملاقات بل و پدر در زندانش انننننننقد طولانی و اضافه درنظر گرفته شد!
چرا؟!؟

با حذف آینه و کادو دادن گردنبند ارث رسیده از سمت مادر دیو (!)، مسیریابی قصر دیو توسط گستون کاملاً سیر دیگه‌ای در پیش گرفت. چه کاری بود؟!؟ نقش آینه‌ی جادویی خیلی مهم بود، چون در این نمایش، گویی بل با خواست خودش یا نهایتاً تحت فشار این‌کارو کرد.

چرا «دوستت دارم» گفتن آخر رو حذف کردید؟!؟ (پس چه جمله‌ای طلسم رو شکست؟!؟)
چرا تدبیر هنری زیبایی برای اون صحنه‌ی تبدیل دیو به شاهزاده درنظر گرفته نشد؟ مثل یک نور خیلی درخشان و بوم، شاهزاده وارد می‌شود و شادی‌ها جایگزین غم‌های دیرینه.
صحنه‌ی رقص پایانی و دیدن انسان‌هایی که قبلاً در قالب اشیا دیده بودیمشون هم که مطمئناً مقدور نبود.

درکل کارتون درجه یک و ستودنی بود؛ فقط روم به دیوار که این نمایش، نمایشِ من نبود.

پ.ن: خوب شد تمایلی به رفتن نداشتم یه ساعت بعد جلوی تالار وحدت بودم و البته خوب شد قرار بود ننویسم، وگرنه احتمالاً دیگه خوندنش قد مدت زمان نمایش طول می‌کشید!

«بی چرا زندگان»... نمایشی عالی که بی‌نهایت دوستش داشتم و از بهترین‌هاییه که اخیراً دیدم.

طبق معمول به سختی و دوان دوان بالاخره به سالن رسیدم، ۲شنبه‌ ۹ خردادماه؛ اما در این چند روز نه درمورد این اجرا و نه درمورد تعدادی از نمایش‌های قبل‌تر هیچ ننوشتم. نمی‌دونم چرا. شاید چون حقیقتاً دو هفته‌ی عجیب و فشرده‌ای رو از نظر سنگینی بار احساسی نمایش‌هایی که دیدم پشت سر گذاشتم.
دیگه حس می‌کردم نفس کم آوردم و این نمایش، تیر خلاصو زد...

خب اگه بگم من نمی‌دونستم چی در انتظارمه دروغ گفتم (آقای امیرمسعود (غیرفدایی) قبلش بهم اخطار دادن که در اثرِ تأثیرگذاری کار، به احتمال زیاد به فنا برم!) و نَفَسشون حق بود!
این اجرا، کار اول کارگردان محترم، خانم شعبانی هست (البته اولین کاری که به اجرا رسید) و خب، مگه می‌شه؟!؟ باورکردنی نبود. حتی هنوز هم باورم ... دیدن ادامه ›› نمی‌شه چنین پرقدرت شروع کردن این مسیرو.‌

همون اول از دیدن اون دکور ساده ولی خاصش ذوق کردم. چقدرم کاربردی و در انتقال مفاهیم موردنظر خوب عمل کرد. چقدر به‌جا استفاده شد از تک‌تک این قسمت‌های جدا و به‌ظاهر ساده، اما درحقیقت خطرناک؛ درست مثل استفاده از کلام، مثل پریدن در ذهن و روان کسی وقتی فکر می‌کنی چیز خاصی نمی‌گی، مثل کلمات ساده‌ای که کنار هم قرار می‌دی و ولشون می‌کنی تو هوا و ممکنه ستون‌های زندگی کسی رو ویران کنه، مثل سِیر در لایه‌های ذهن، مثل پریدن افکار از این ستون به اون ستون و ...

طراحی لباس، با توجه به فضای نمایش، کاملاً مناسب.
نورپردازی، معمولی.

متن؟ عالی. عالی برای یک دقیقه‌شه. در عین اپیزودیک بودن نمایش، انسجامی داشت که ازنظر من درنهایت به یک مثلث پربار ختم شد و برای انتقال پیامش بسیار موفق عمل کرد: قضاوت - تأثیر کلمات - جدی گرفتن ضربه‌های روحی حتی کوچک.

بازیگران چرا انقد خوب بودن؟!؟ در نشون دادن مشکلات و حالات روحی-روانی چنان عمل کردن که حس نمی‌شد در حال بازی هستن. تو گویی سال‌هاست بار تک‌تک این مشکلاتو به دوش کشیدن و الان فقط راهی پیدا کردن تا ما رو هم شریک احساسات و روانِ پریشونشون کنن.
با تک‌تک کاراکترها زندگی کردم و حتی خودمو به‌راحتی جای اونا قرار دادم. چقد ملموس بودن و بی‌تکلف و بی‌اغراق.
هماهنگی‌ها هم عالی بود.

حسم در حین نمایش انقد عجیب بود که فقط با خودم می‌گفتم اکسیژن، اکسیژن؛ و بعد از نمایش، حالتی شبیه رسیدن به جنون نقش‌ها رو داشتم!
خب شاید من کمی جدی می‌گیرم همه‌چی رو؛ اما به‌نظرم نمایش، نمایشیه دغدغه‌مند و زیبا (بله، دقیقاً زیبا) که نباید از دستش داد.

«خطر جدی اسپویل»?

ایده‌ی به تصویر کشیدن ذهنیات و تجربیات یک خبرنگار که خودش دچار مشکلات روحی-روانیِ خاصی بوده/شده در قالب جان‌بخشی به آدم‌هایی که از نظر ما فقط تیترِ یک خبر و یا یک ستون از روزنامه هستن بسیار عالی و خلاقانه بود و چقدر هم خوب در آوردنش.
همین‌طور خلق کاراکتر «مامان فریده» برای انتقال گاه به گاه حس آرامش و در مقابل اون، ترس‌های وجودی نقش اصلی و دیگر بازیگران.

چی بگم؟ دمتون گرم، دم همه‌تون گرم.

«شکوفه‌های گیلاس»... خب فقط می‌تونم بگم گیج و گنگم هنوز، و احتمالاً تا ابد!

خب چون من برعکس دوستان عزیزم در اینجا با سبک کارگردانان تئاتر ... دیدن ادامه ›› آشنایی چندانی ندارم، نمی‌دونستم تئاترهای آقای «مساوات» به چه شکلن. نه اینکه الانم فهمیده باشم به چه شکلن و فرقی با قبل کرده باشم!
نظرات بقیه‌ی دوستان رو دیوار این نمایش واقعاً خوندنی و کامل و همه‌جانبه‌س، منم فقط حس شخصیمو می‌نویسم که بماند به یادگار.

کل تئاتر برای من نمایشی از مکتب فکری سهراب بود (که البته نه مکتب جدیدی بوده نه مختص ایشون؛ اما چون من خیلی سهرابیم ترجیحم اشاره به ایشونه و بهش می‌گم «سهرابیسم» مثلاً). پس من باهاش بیگانه نبودم و حس می‌کنم پیام نمایشو با تمام وجودم درک کردم؛ اما به‌نظر می‌رسه برای انتقال چنین پیام ژرف و جهان‌بینی عظیمی چیزی فراتر از این صحنه‌ها لازمه، فراتر از اون سکوت طولانی، فراتر از نوشته‌هایی که از روی صفحه می‌خوندیم و فراتر از حسی که بهمون منتقل شد.
حتی به‌عنوان اشاره و تلنگر هم کمی گنگ بود و به‌قول خودِ نمایش «کسالت‌بار».
روم به دیوار کاش نمایشنامه رو می‌دادن دستم با عشق و صفا می‌خوندم و به تخیل و ادراکم اجازه می‌دادم اوج بیشتری بگیرن.

درهرحال تمام مدت اجرا، این شعر «سهراب» در ذهنم تجسم می‌شد:

«زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب‌تنی کردن در حوضچه اکنون است [اکنونِ بی اکنون]
رخت‌ها را بکنیم
آب در یک قدمی است
روشنی را بچشیم
شب یک دهکده را وزن کنیم خواب یک آهو را
گرمی لانه لک لک را ادراک کنیم
روی قانون چمن پا نگذاریم
در موستان گره‌ی ذایقه را باز کنیم
و دهان را بگشاییم اگر ماه درآمد [دنبال دهان ماه بگرد و از دندان
هایش بپرس!]
و نگوییم که شب چیز بدی است
و نگوییم که شب‌تاب ندارد خبر از بینش باغ
و بیاریم سبد
 ببریم این همه سرخ این همه سبز
.
.
پشت سرنیست فضایی زنده
پشت سر مرغ نمی خواند
پشت سر باد نمی آید
پشت سر پنجره سبز صنوبر بسته است
پشت سر روی همه فرفره ها خاک نشسته است
پشت سر خستگی تاریخ است
پشت سر خاطره ی موج به ساحل صدف سرد سکون می ریزد»


و البته شعر «مسافر».

و تمام!

پ.ن ۱: چون خط نوشتاری من نستعلیقه و چپکی نوشتن هم از سرگرمی‌هام، با خوندن نوشته‌های «سایه» هیچ مشکلی نداشتم! اصاً هی منتظر بودم «سایه» جان صحبت کنن من بخونم?‍♀️ ولی در کل به‌نظر می‌رسه متن‌های این قسمت جهت نخوانده شدن نوشته شده بودن و گاهی جواب‌های «آتمان» طوری نبود که بشه حرفای «سایه» رو از روی اون فهمید.

«موتوری»... خب من دوسش نداشتم و اصلاً نتونست منو همراه کنه؛ اما دلیل نمی‌شه شما هم دوسش نداشته باشید و همراهش نشید.

خب، این تئاتر، مونولوگه. ... دیدن ادامه ›› بذارید راحت‌تر بگم: به‌قول دوستی عزیز، بیشتر استندآپ کمدیه. اجرایی با شرکت بی‌پاسخِ تماشاگرها. مثلاً امشب با نگاه مستقیم بازیگر و روی صحبتشون شدن، من شدم فرنگیس، همسر شاید اول آقای رضا موتوری.
(چون مجال صحبت نبود، از همین‌جا بهشون اعلام می‌کنم که آقا، من مهریه‌مو به شما بخشیدم، شما در حد همون ۳ ثانیه و یه جمله هم خاطر خودتونو مکدر نکنین?).

خب، طراحی لباس به‌نظرم مناسب و مرتبط بود: شلوار جین مشکی جیب‌دار و کت چرم فرسوده و عینک خلبانی بچگی‌های آقای کارل (انیمیشن آپ). البته شاید من بودم کتونی سبز فسفری با این مدل رو انتخاب نمی‌‌کردم.

طراحی صحنه که خب، نداشت، مینیمال‌طور دیگه. من چقد امیدوارانه در انتظار ورود با یک موتور بودم (به سبک الکس یولیگ مثلاً?) که خب محقق نشد.

طراحی و اجرای نور خاصی نداشت، یه دایره وسط سالن روشن بود یا کل سالن. شاید در دو صحنه، مسیر دوییدن آقا رضا برای رسیدن به مکان تست بازیگریشون می‌تونس روشن بشه یا با حرکت موتور خیالی، نورهای خاصی از چراغ جلوش روی دیوار روبرو بیفته و...

به‌نظرم بازی تک-بازیگر واقعاً خوب بود؛ اما خیلی، خیلی، یعنی خیلی فریاد می‌کشیدن. در تک‌تک مونولوگ‌ها و خوندن‌ها فریاد بود و فریاد! من واقعاً و به‌معنای واقعی کلمه گوش‌درد گرفتم و گاهی مجبور می‌شدم نامحسوس یک دستمو روی گوشم بگیرم تا این حجم از فریاد و صدای بلند کمی تعدیل بشه.
درکل اما انرژی و توان و تمرین زیاد بازیگر نمایان و قابل قدردانی بود.

اما، اما امان از متن. یعنی امان...
سبک صحبت‌ها و رفتارها در فیلم «خائن‌کشی» آقای کیمیایی در سال ۱۴۰۰ رو یادتونه؟ حالا اونو تبدیل کنید به تئاتر؛ همون‌قدر دور، همون‌قدر ناملموس. شاید چند بار نام بردن از ایشون هم در این اجرا پربیراه نبوده.
خب به‌نظرم متن اصلاً رو کار ننشسته بود (فک کنم مفهوم جدیدی اختراع کردم!).
به‌نظرم اومد نویسنده‌ی اثر تصمیم داشتن تمام خوانده‌ها و دانسته‌ها و مفاهیم ذهنیشون رو به‌نوعی، درحد تک‌جمله، در این نمایشنامه بگنجونن: از عباس آقا و فرنگیس‌نامی گرفته، تااااااا پتروس و کلمب و هلن و پینوکیو!
من راستش اصلاً متوجه نشدم نمایش قرار بود چی به من بگه یا انتظار چه نوع ری‌اکشنی رو از منِ مخاطب داره؟
شنیدنِ صِرفِ پشت سر هم و ازنظر من بی‌ارتباطِ یک سری اسم و رسم؛ یا گریزی بسیار بسیار کوتاه به تعداد بسیار زیادی از اسطوره‌های تاریخی و وقایع علمی؟ ایجاد خنده از این طریق؟ ایجاد هم‌ذات‌پنداری؟ اشاره به ارتباط پنهان همه‌چیز؟ تلنگری برای مطالعه و تفحص بیشتر؟ اشاره به دستگاه‌های فکری مختلف در تاریخ بشریت؟ هرج و مرج و شلوغی جامعه‌ی امروزی؟ خنده‌ی خالی؟ همه، هیچ‌کدام، من، شما، سوررئال؟!؟
دوره‌ی خنده گرفتن از ادای خواننده‌های قدیمی و شخصیت‌های نمایشنامه‌های شکسپیر تموم نشده؟ خنده گرفتن از نسبت دادن تمام اختراعات و اکتشافات تاریخ بشریت به یک شخص و از این دست ادعاها؟ از گفتن اصطلاحات لاتی یک‌نفس (قیصرطور) که ازنظر من ننشسته رو این نقش؟
نمی‌دونم... من خیلی سالَمه (می‌خوام بگم از نسل جدید نیستم) و باز هم با این اجرا ارتباط نگرفتم و برام نوستالژیک نبود که هیچ، روم به دیوار، خسته‌کننده هم بود.

این‌ها فقط نظرات شخصی من هستن. می‌دونم زحمت کشیدید، می‌دونم چی‌ها کشیدید! و از همگی ممنونم که در عرصه‌ی تئاتر هستید و موندید.

*ادامه در کامنت?