من امروز کار رو دیدم. خسته نباشید.

به نظرم کارگردان و مترجم ( که هردو یک نفر هستند) نتونسته بود روح نمایشنامه آرتور میلر رو درک و استنباط کنه.. سوالی که در ذهنم شکل گرفته اینه که وقتی نمایشنامه‌ای توسط مترجم های حرفه‌ای ترجمه شده چرا یک کارگردان و تهیه کننده و بازیگر، اثر رو ترجمه میکنه و اینطوری نمایشنامه رو دگرگون میکنه و اون رو در سطحی ترین حالت ممکن اجرا میکنه؟؟؟ وقتی ترجمه، اون روح دمیده شده در اثر رو نداشته باشه خب مسلما بازیگران هم نمیتونن به درک درستی برسند و به خوبی اجرا کنن...
و اما نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› اصلی...


حاوی اندکی اسپویل


در نمایشنامه آرتور میلر ما با عشق ممنوعه‌ای مواجهه هستیم.. عشق مردی به خواهرزاده همسر خودش( کاترین) که از بچگی با آنها بزرگ شده ولی این عشق ممنوعه خیلی رو نمیشه و مرد وقتی پای رغیب به میون میاد دچار برآشفتگی و استیصال میشه چون کاری از دستش برنمیاد.. از اون طرف همسر مرد ( خاله کاترین) از عشق شوهرش به کاترین بوهایی برده ولی هیچ وقت عنوان نمیکنه ولی برای نجات زندگی خودش در تلاش هست که کاترین زودتر ازدواج کنه و از شوهرش دور بشه. در طرف دیگر پسر مهاجر رودولفو که قراره با کاترین ازدواج کنه دارای یه سری خصوصیات زن نما هست و شائبه‌هایی از گِی بودن اون هست.. هیچکدوم از اینها در نمایشی که ما دیدیم نبود و شخصیت ها در سطحی ترین لول خودشون باقی مونده بودند و روابط پیچیده و دیالوگ های دوپهلو که در نمایشنامه بود توی این نمایش وجود نداشت.‌ از همه بدتر حذف کردن شخصیت وکیل بود که در نمایشنامه راوی داستان هست و به نوعی بازی فرمی انجام میده.. کسی که تعریف کردن داستان از زبان اون با صحنه های نمایش درهم ادغام میشه و خیلی جالب و زیباست..‌ و پایان بندی عجولانه و نامعقولی که در نمایش دیدیم در متن اصلی طور دیگه‌ای بود...
اگر نمایش اقتباسی از نمایشنامه اصلی هست باید این عنوان بشه ولی وقتی قسمتی از دیالوگ ها و قسمتی از صحنه ها عین نمایشنامه اصلی هست، پایان بندی چرا باید اینگونه تغییر کنه؟؟ نمیدونم.. من اینکار رو نمی‌پسندم.. هم از جهت امانتداری و هم از جهت اقتباسی‌...

شخصیت ادی هم به نظرم خیلی خوب درنیومده بود.. هم لهجه غریبی داشت( شبیه لهجه آذری.. با احترام به همه همزبان های خودم ) که باور پذیری یه نمایشی که محلش آمریکاست رو کم میکرد و هم حرکات اضافه و رفت و آمدهای مداوم، زیاد داشت.

همگی خسته نباشید.❤️❤️

ایده اولیه به نظرم خوب بود. ایده کف پوش ها و پروژکتور رو دوست داشتم. دیالوگ ها میتونست بهتر باشه. پایان رو دوست داشتم. یه نگاه شیرینی به مرگ داشت. به نظرم ارتباطی با ماجرای me too نداشت. نویسنده انگار سعی کرده بود نگاه قضاوت‌گری نداشته باشه و اینو من دوست داشتم.. ولی گاهی به سمت جانبداری از مردها رفته بود که اینم من دوست داشتم و هیچ اشکالی توش نمیبینم.

در طول نمایش داشتم فکر میکردم اگر دو داستان( گذشته و حال) بصورت موازی روایت و نشان داده می‌شد،( مثلا با ۴ بازیگر) به جذاب‌تر شدن کار کمک می‌کرد. ولی خب نویسنده اینطور صلاح دیده بود.

مساله اصلی این بود که چون تو جامعه ما نویسنده با کتاب نوشتن نمیتونه پولدار و مشهور بشه، برای ما یکم این قضیه باورناپذیر میشه که من اینو بردم زیر قسمت سورئال نمایش😉😉

همگی خسته نباشید❤❤❤

تا حالا اینقدر خنده‌های الکی و نمایشی ندیده بودم.
دیالوگ:
- یه راه حل سومی هم هست
+ چی؟
_ من بزنم دهنت رو.....
و ناگهان قاقاه بلند افراد و انفجار سالن.

دیالوگ:
- تو مطمئنی زن منم میتونه بیاد؟
+ من خودم میرم میارمش
و انفجار سالن و خنده‌های نمایشی.. و گاها مشمئزکننده.
من نگران بعضیاشون ... دیدن ادامه ›› شدم بخدا که از حال نرن..

من درک میکنم که آشناها و فامیل و دوستان با خنده میخوان ارادت خودشون رو نشون بدن ولی یکم زیاده‌روی میکنید دوستان.

و اما نمایش... متن ضعیف و دیالوگ های ضعیف... ربط موز با جنگ چیه؟؟؟ پاسخ :صرفا جهت تولید دیالوگ های پایین تنه‌ای.. اونقدر عنصر مهمی بود که تو طراحی پوستر هم اومده...
تاحالا بعنوان تماشاگر شرمگین نشده بودم که شکرخدا شدم.


خسته نباشید به بازیگران و به امید کارهای و متن‌های بهتر.❤️

پ.ن: خانواده کارگردان محترم که معرفی شدن انصافا خیلی محترم و باشخصیت بودن.. این جمع رو استثنا میکنم..