این نظر و برداشت شخصیِ من ، ب نسبت تجربه زیستی ک داشتمه ، احتمال داره با نظر شما و دیدگاه نویسنده و کارگردان متفاوت باشه
.
دو سومه ابتدایی کار ، کاملا ب مخاطب نشون داد ک دنیا از دید یک بیمار (اعصاب روان ) ب چه صورت هست
قشنگ میبرتِت و میشونتِت توو ذهن بیمار
.
وقتی کامل مطمئن شد ک بیمار رو درک کردی
میرسه ب یک سوم پایانی (بجز پنج دقیقه آخر) منِ مخاطب میشم سوم شخص( ب زعم من ، خانواده بیمار ), ، بیمار رو توو صحنه نگه میداره ولی انرژی ... دیدن ادامه ›› و کشش کار رو میاره پایین خستت میکنه
ک ب زعم من حالا میخواد بشینی جای خانواده و اطرافیان بیمار ، کسایی ک از بیمار نگهداری میکنن
تا ببینه آیا میتونی تحمل کنی ؟؟؟؟
توو خستگی میتونی رفتاری انسانی از خودت نشون بدی ؟؟؟؟
یکی درک کرده و تونسته.. حالش خوبه و میگه کار خوبی بود.
یکی درک نمرده و نتونسته ،، میخواد فرار کنه و حس خوبی نداره ،، میگه کار بدی بود
.
و در نهایت چند دقیقه پایانی علتِ اصلی شروع بیماری و نحوه رهایی رو نشون میده.
.
.
بی شک کارِ بسیار شریفی بود
کاملا تونست هدفی ک داشت رو انتقال بده ب مخاطب
قرار نیست بعد از هر اجرایی با حال خوب و خندون بیایم بیرون
از طرفی بضاعت صحنه تئاتر همین قدره ، جلوه های ویژه وجود نداره ک‌ بخای این کار رو با فیلم ،، پدر ، با بازی هاپکینز ،مقایسه کنی
.
طراحی صحنه خوب
نور خوب
دوتا بازی بسیار درخشان
یک بازی بسیار بد
امیدوارم بعد از پایان اجرا سرنوشتِ بازیگران جوکر ، گریبان گیرِ ، نشان ، نشه

هیاهو برای هیچ
هیاهو برای همه چیز

انتخاب با خودتونه
.
متن نقطه ضعفِ کارِ ، کوتاه ، کوتاه ، کوتاه ، مختصر ، مفید و کپی
در طرف مقابل ی کارگردان قرار گرفته ک با قدرت و خلاقیتِ صِرف ، تمام کمبودهای متن رو پوشش داده
فرم روایی داستان ، نوع جلوه های بسری از نگاه
مخاطب( تصویری ک مخاطب توو قاب صحنه میبینه )
پتانسیلی ک از بازیگران اصلی و حتی صامت تونسته ... دیدن ادامه ›› بیرون بکشه
همه چیر درجه یکِ ( یکه 😉 )
فقط وهم آلود و ترسناک بودنش یمقدار کمه.
درکل ، دست مریزاد

یکی دیگه از نقاط قوت کار ، نور ،هست
طراحی عالی ، اجرا عالی ،
اپراتورِ نورِ پرتابل بی نظیر بود
مرد ، اسمتو نمیدونم (عوامل لطفا معرفیش کنن) ولی بی نظیر بودی. بدور از هیاهو با کیفیت بی نظیر کارتو انجام دادی
.
مدیریت صحنه هم بسیار عالی بود
گریم خوب بود ( هواست بیشتر ب درشکه چی باشه )
.
بازی ها استاندارد و خوب بود
بازیگرانِ نقشِ ،کَش ، مباشر و درشکه چی ،، درخشان بودن
.
صدای راوی، توو اکثر مواقع نامفهوم بود
حالا نمیدونم هدف همین بوده یا کیفیت سیستم صوتی پایین بوده ، ولی به هر روی ، اذیت کننده بود
.
نور ریسه ای آبی توو قسمتهایی ک چفت و بست نداشت و رو هوا بود. ب سمت مخاطب برمیگرده و مستقیم توو چشم مخاطب روشن میشه
(این مشکل رو حتما رفع کنید )
.
در مجموع بشخصه ب عنوان سردمدارِ هنرهای توومخی اعلام میکنم ک این کار ارزش دیدن بالایی داره
ببینید ، تجربه کنید ، لذت ببرید ، حمایت کنید
.
پ ن ،، کار هیچ ربطی ب ۵۰ ۵۰ نداره ، و نظر شخصیم اینه ک از نظر خلاقیت و کارگردانی لول بالاتری داره

ب نظرم این کار خیلی با سطح استاندارد فاصله داشت.

برای هممون پیش اومده ی تکه از ،،کتاب ،، یا ی تکه از ،، فیلم ،، رو خیلی دوست داریم خیلی باهاش ارتباط برقرار میکنیم. حالا اونو میفرستیم برای دوستانمون ، اما بازخورد مثبت یا بازخورد مورد انتظارمون رو نمیگیریم ،، چرا ؟
چون اون شخص امادگی لازم ( حس ، فاز ، وایب ) مورد نیاز رو نداره توو اون لحظه
یا مثلا ی ادم رو نمیشه از سر کلاس دیفرانسیل یهو برد وسط عروسی و انتظار شادی فراوون ازش داشت.
اولین مشکل این نمایش هم همینه
تماشاگران در حال پیدا کردن صندلی و نشستن. یهو نور میره ، تاریکی ، یک صدای ضبط شده با کیفیتِ بد ، داره جملات مهمی رو میخونه ک تماشاگر باهاش کانکت نمیشه

اضافه کنیم بهش طراحی حرکات بسیار ضعیف ، تکرار ، تکرار و تکرار
موسیقی به غایت بد

ک در نهایت این قلابِ گیر نکرده نمایش ، تا انتها گیر نکرد ک نکرد ک نکرد

کارِ تَرْ تمیز

متن حرف خاص و جدیدی نداره ، ادعای خاصی هم نداره
دکور خوب و بازیهای عالی (۳نفر درخشان ، ۲ نفر بد )
پکیجِ کلی کار رو توو دسته ،، خوب ،، قرار میده و با حس خوب از سالن خارج میشید.
پیشنهاد میکنم توو برنامه هاتون جا باز کنید برا دیدنش
.
(مهدی یگانه سرنوشت تو ،، حرص خوردن توو تمام نمایش هاست ) 😉