چهار ستاره از پنج
اون یه ستاره هم برای اینکه قسمتی از دیالوگ ها واضح نیست با اینکه ردیف اول نشسته بودیم
در کل نمایش دیدنی هست

عالی بود
پیشنهاد مشاهده

درود و خسته نباشید به همه گروه
متن و بازی و ایده برگزاری در کافه خوب بود
به امید درخشش های آینده تون💙🌿

راهب تبت برای مراقبه تنهایی اینجور مودرا انجام نمی دهد، معمولا دسته جمعی از دو کف دست روی هم به صورت افقی استفاده می کنند، بعد این نوع سریع راه رفتن هم برای سامورایی هاست نه برای تبت و این دایره سیاه «اِنسو» نماد ذن هست که اونم باز در ژاپن استفاده میشه، بعد کف دست را روی دست مشت کرده قرار دادن هم نماد غلبه نرمی بر سختی که نماد احترامی که بیشتر در چین رواج داره که از آیین تائو اومده که اون هم در حین راه رفتن استفاده نمی کنند.
حالا از این ریزه کاری ها بگذریم پیام شرقی اثر واضح نبود
حالا این ایراد به ماتئی ویسنی یِک برمی گرده یا کارگردان و مترجم نمی دونم چون اثر مطالعه نکردم، اما اگر مثل من به خانم بهرامی علاقه دارید ارزش یه بار دیدن داره

درود و عرض ارادت
تبریک به نویسنده و کارگردان کار آقای سامنی، واقعا متن قوی و چالش برانگیزی نوشتن که دغدغه اهل تفکر و زوایای دید متفاوت و جامعه ایدلوژیک زده نشان می دهد که حتی اهل مطالعه آن «مطالعه صرفا برای بیان تعصبات شان با کلمات زیباتر» انجام می دهند.
بازی آقایان سپهر ‌جاویدیان و رسول ‌احمدی واقعا دلنشین بود
تنها ایراد اجرا، آهنگ های پایان هر صحنه بود که سبب می شد صدای بازیگر دقیق شنیده نشه «با اینکه ردیف دوم نشسته بودم»
این کار برای اهالی فلسفه پیشنهاد می کنم.

یاد کتاب تاریخ جنون و کتاب مراقبت و تنبیه اثر میشل فوکو افتادم
تز : سنت که بوسیله مذهب، اخلاق، مدرسه، قرص های آرامشبخش که از نسل جدید قربانی می گیرد
آنتی تز: نسل طغیان زده و از خشم لبریز شده که قیام می کند
سنتز: سنت شکست خورده که با زخم عمیق تغییر را پذیرفته

اما به نظر کار موفقی نمیشه ازش نام برد
و می توان از آن به عنوان «تئاتر آزار» یاد کرد برای مخاطبی که تحمل سکوت و خشم ندارد

پنج ستاره برای
نمایش کار درست
در زمان درست
«پیشنهاد مشاهده»