یک کمدیِ عاشقانه یِ اندوهناکِ تراژیک
وقایعی که پاره پاره شده و میخوره توی صورت آدمی

قصه ی عشق هایی نافرجام شده، کم کاری هایی که در عاشقی شده، تکاپوهای بی نتیجه، درک نشدن های بی پایان، انتظارات عجیب، رقص بر بالای سر جنازه عزیز از دست رفته از سر جنون یا سوگ

نمایش خوب و تاثیرگذاری بود. بازیگران فوقالعاده و بسیار مسلط و هماهنگ بودند. نورپردازی عالی و در خدمت اثر.
صدای ضبط شده به خوبی احساسات، درگیری های ذهنی و اضطراب را ... دیدن ادامه ›› منتقل میکرد.
متن نمایش سردرگرم کننده بود اما به مرور گره ها گشوده شد.
به نظر من بیشتر شبیه دلنوشته هایی بود که به روی صحنه آمده و خوب هم به روی صحنه آمده بود.

با آرزوی موفقیت های بیشتر برای عوامل و آسوده خاطری برای آن ها.

چرا من باید خواب خانم حسابدار این نمایش رو ببینم؟

ضمن عرض احترام به هنرمندان شرکت کننده در این کار و یک خداقوت به آن ها، باید بگم این نمایش چیزی بود شبیه به "سوء استفاده از علاقه تماشاگران به فرهنگ و موسیقی هرمزگان"

نمایش کوتاه و جمع و جوری بود اما دلچسب نبود. تلخ بود. روایت خوب و دلنشینی نداشت. حرکات نامفهوم و اضافه داشت. بازیگران مسلط و پخته نبودند. شخصیت پردازی ضعیف بود. هماهنگی عوامل خوب بود. نورپردازی ضعیف بود. موسیقی خوب بود.
به هیچ وجه من رو تحت تاثیر قرار نداد. موضوعی که جای کار زیادی داره اما بیان بدی داشت.

نمایش بدی نبود در کل ولی خیلی جای کار داشت هنوز.
متن منسجمی داشت. موسیقی و طراحی صدای حاشیه‌های نمایش رو پسندیدم. طراحی لباس و نحوه تعویض لباس ... دیدن ادامه ›› خانم‌ها رو دوست داشتم. نور گرم صحنه را دوست داشتم. نمایش سه زمان مختلف در یک صحنه جالب بود فقط برای من که مالتی تسک نیستم سخت بود!

بازیگران خانم و آقای نقش اصلی (مادر - دختر - نوه - پدر - داماد) به نقش خودشان مسلط بودند ولی با هم هنوز هماهنگ و روان و یک دست نشده بودند. نقش‌های اضافه و حاشیه‌ای همچون وصله‌های ناجوری بود روی اجرا. سایر دست اندرکاران که وظیفه چیدمان صحنه و... را به عهده داشتند از فرط طولانی شدن نمایش دیگه تسلط و هماهنگی‌شان رو از دست دادند.

بعضی از جزییات صرفا فقط نقش جزییات را داشتند و نقشی در پیش روی داستان یا کمک به گره گشایی یا زیبایی‌های بصری نداشت.

شخصیت پردازی مادر و دختر خوب نبود به همین دلیلی ذره‌ای از کارهایی که میکردن یا رفتارهایی که انجام می‌دادند طبیعی یا قابل درک نبود و روابط فرعی‌شان بسیار گنگ بود، درست برعکس نوه. شخصیت پردازی دختر نسل سوم خوب و کامل بود.

مشکل بزرگ دیگر این نمایش زمان طولانی و بی هدف و بی ثمرش بود. این زمان طولانی فقط صرف اضافه گویی شده بود طوری که صرفا باعث شد عوامل، بازیگران فرعی و تماشاگران خسته بشن و جذابیت قصه و زیبایی‌های صحنه بی ارزش بشه.

دو تا مساله اساسی و آزاردهنده:
- خرگوش بی نوا رو رها کنید. به زور لازم نیست ازش بازی بگیرید، لمسش کنید و اذیتش کنید.
- یه فکری به حال تق تق بی مورد کلید چراغ های صحنه بکنید. عجیب بود واقعاً.

خب الان متوجه شدم که ایده این نمایش دست اول نبود. البته حدسش رو زده بودم که به یقین تبدیل شد.
فضای این نمایش به شد سرد و تلخ و اندوهناک بود. دود غلیظی که در سالن درجریان بود هم باعث شد حال بد این نمایش عمیق تر باشه.
حال بد این نمایش کیفیت بالایی داره. تمام عناصر این نمایش عالی هستند. اتفاقات سلسله وار رقم میخورند. خوش ریتم است. اوج و فرودها به موقع است. بازیگران تسلط بسیار بسیار بالایی به نقش دارند در حدی که انگار نه انگار که بازیگرند. نورپردازی و موسیقی خوب بود.
ای کاش اجرای این مدل نمایش های خوب دوباره تکرار بشند.

این نمایش اصلا سلیقه من نبود. همه چیز معمولی بود.
مهدی یگانه بازیگر خیلی خوبیه و به نظرم دیگه کافیه حضور در همچین نمایش هایی.

هار نمایش یا پرفورمنس کاملی بود. اجراگران بسیار مسلط بودند. طراحی صحنه و لوازم و لباس هدفمند و در خدمت مفاهیم نمایش بود.
انتخاب موسیقی درست و به جا بود و انتقال بخشی از پیام ها رو به عهده داشت.
این اجرا دیالوگ نداشت اما هرچه منظور و هدفش بود را به خوبی منتقل میکرد.
فضای نمایش به شدت سیاه و تلخ بود... این سیاهی نشان دهنده بخشی از جامعه و تاثیر رسانه بر آن و کنترلگری اقلیت بر اکثریت است.