از صدایِ نفس‌های عمیق و سنگین که در طولِ اجرا مدام تکرار می‌شد، میشه فهمید که همه چقدر دل‌های پُری داریم، چقدر خسته‌ایم، چقدر دلتنگیم... [فَتیگ] رو باید جدی گرفت، قبل از اینکه خودمون یا دیگران رو ویران کنیم...
.
.
مجموعِ اجرا رو دوست داشتم و حتی با وجودِ طولانی بودنِ زمانِ اجرا احساسِ خستگی نکردم. اما اگه من اجازه‌ی دخالت در کارگردانیِ این کار رو داشتم هم بخشِ نوازنده‌ی گیتار رو حذف می‌کردم (با اینکه دوست‌داشتنی بود ولی به نظرم خیلی فضای متفاوتی از بقیه‌ی اجرا داشت) و هم اینکه از حجمِ شوخی‌ها و تلاش برای خندوندن کم می‌کردم تا مخاطب فرصتِ بیشتری برای فکر کردن داشته ... دیدن ادامه ›› باشه.
.
.
خیلی ساله که جوادِ مولانیا در نظرم انسانِ محترم ‌و ارزشمندیه ولی تا حالا هیچ‌ اجرایی از ایشون -چه در مقامِ بازیگر و چه در مقامِ کارگردان- ندیده بودم... خوشحالم که بالاخره فرصت شد و این اتفاق افتاد... و چقدر دوست‌داشتنی بود که ایشونم همراهِ ما اجرا رو دیدن :)

و بسیار بسیار خوشحال شدم از دیدنِ مریمِ داننده‌فردِ گرامی، یک آشنا از زمان‌هایِ نسبتاً دووور، که برای من خاطراتِ خوشِ سال‌ها قبل رو زنده می‌کنن... و امیدوارم بازم رویِ صحنه ببینمشون :)

همون چند دقیقه‌ی اولِ اجرا یه لحظه از ذهنم گذشت که اگه قرار بود یه روزی من کارگردان بشم، احتمالاً سبکِ انتخابیم یه چیزی می‌شد شبیهِ کوروشِ سلیمانی... داستان‌هایی که می‌فهمم، دیالو‌گ‌هایی که می‌فهمم، دکورهایی که می‌فهمم... همه چی خودمونی و واقعی و شبیهِ زندگی‌های روزمره، با یه کمی اغراق و یه کمی طنز.

پس در نتیجه... مشخصه که این اجرا رو دوست داشتم و فکر می‌کنم به نسبتِ کارهای قبلیِ جنابِ سلیمانی پخته‌تر و دلچسب‌تر هم بود...

و بسیار بسیار خوشحال شدم از دیدنِ اجرایِ رامینِ ناصرنصیر... اجراهای قبلی که از ایشون دیده بودم انقدر زمان ازش گذشته که فکر می‌کردم تا حالا کاری ازشون ندیدم! اما قول میدم دیگه آقایِ دووالِ گیج و ساده رو فراموش ... دیدن ادامه ›› نکنم! :)
.
.
.
.
و چقدر دلم برای ایرانشهر تنگ شده بود...
۲۴ شهریورِ ۱۴۰۱ که از ایرانشهر برگشتم خونه اصلاً فکر نمی‌کردم تا دفعه‌ی بعدی که از لابلایِ درختا و گربه‌های پارک رد میشم و واردِ این ساختمون میشم و به خانومِ خوش‌رویِ توی گیشه سلام می‌کنم و بلیتم رو پرینت می‌گیرم انقدر زمان گذشته باشه...
امشب که واردِ ساختمونِ ایرانشهر شدم ناخودآگاه یادِ این جمله افتادم:
"وطن یعنی اینکه نباید همه‌ی این‌ها اتفاق می‌افتاد."

یه خبرِ بد بهمون بده.
همه‌مون موقتی هستیم.

یه خبرِ خوب بهمون بده.
همه‌مون موقتی هستیم.
.
.
فکر کنم این اجرا رو اگه از آخر به اول می‌دیدم ... دیدن ادامه ›› بیشتر می‌تونستم دوست داشته باشمش. به وضوح حسِ چند دقیقه‌ی پایانی، پررنگ‌تر و متفاوت از بقیه‌ی کار بود.

نمی‌دونم تصمیم این بوده که این اجرا «در ادامه‌ی سبُکی» باشه، یا یه کارِ مستقل. ولی به شخصه ترجیح می‌دادم اشتراکِ کمتری بینِ این اجرا و «سبُکی» ببینم؛ چون وقتی فضا و شیوه‌ی اجرایِ دو تا کار شبیه به هم باشه، آدم ناخودآگاه سعی می‌کنه دو تا داستان رو به هم وصل کنه... که اینجا این اتصال اتفاق نمیفته و قصه گُم میشه.

انرژیِ اجرا خوب بود، بازی‌ها هم بی‌ایراد (مخصوصاً با توجه به نبودِ دکور و وسایلِ صحنه)، شوخی‌ها و شیرینیِ اجرا هم به اندازه بود، ولی قصه پراکنده و بدونِ هیجان پیش می‌رفت... یا حداقل برای من این‌طور بود. و اگه بخوام خیلی صادقانه بنویسم، داستان اصلاً من رو درگیر نکرد.

شایدم اگه بی‌حوصلگیِ این روزام نبود، حس و نظرِ دیگه‌ای می‌داشتم..‌‌.


خوشحال شدم از دیدنتون. :)
سالنِ ۳ شهرزاد، یک‌ سال بعد.
.
.
.
کاین عمر طی نمودیم، اندر امیدواری

انگار یه خوابی می‌بینم که سر و‌ تهش خیلی معلوم نیست... می‌بینم داره چه اتفاقی میفته، ولی مطمئن نیستم که می‌فهممش یا نه. یا انگار که یه داستانِ ... دیدن ادامه ›› دو_سه خطی دارم که می‌خوام تعریفش کنم ولی انقدر هیجان دارم توی تعریف کردنش که اون دو_سه خط هی کش میاد و اصلِ داستان یادم میره.
شاید خلاصه‌ی دوکلمه‌ایش این بود: انتقامِ شیطان...
و فکر می‌کنم می‌تونست پرداختِ بهتری داشته باشه.

موسیقیِ عالی...
صدایِ بهشتیِ مارتا...
قسمتِ شمشیربازی 😁
اگه این سه تا نبود، احتمالاً اجرا برای من یه مقدار خسته‌کننده می‌شد.
و همون‌قدر که این سه مورد رو دوست داشتم، بخش‌‌هایی هم برام آزاردهنده بود. اما به هر حال همیشه استقبال می‌کنم از دیدنِ فضاهای غیرِ تکراری.

(به شخصه ترجیح می‌دادم این کار با فاصله‌ی چند ماه بعد از "آلندهٔ نازنین" اجرا می‌شد... با اینکه فضا کاملاً متفاوت بود، ولی به نظرم توی بازی‌ها قسمت‌های کاملاً مشابهی وجود داشت با بازی‌های آلندهٔ نازنین.)


* حضورِ کارگردان روی صحنه و مراقبتش از اجرا تجربه‌ی جالبی بود برای منِ بیننده. ولی شما رو به خدا به ریه‌ی خودتون رحم کنین. 😅
** از بزرگترین آرزوهام (و بزرگترین حسرتم) داشتنِ صدایی مثل مارتاس... هزار ماشالا بهت... حظ کردم... و امیدوارم بازم این صدا رو بشنوم. ❤️

نه بدم اومد، نه خیلی دوست داشتمش... نسبت به گروهِ بازیگران توقعِ اجرایِ پخته‌تری رو داشتم و متاسفانه از توقعم فاصله داشت.
"هیتلرِ عصرِ ... دیدن ادامه ›› جدید". این عبارت در تمامِ طولِ اجرا توی ذهنم تکرار می‌شد و با اینکه ترکیبِ دو زمان مقداری عجیب بود، من دوست داشتمش.
اما اجرا کش‌دار، کش‌دار، کش‌دار...
بازی‌ها اغلب متوسط... به جز وحیدِ منتظری و گاهی فاطیما بهارمست، بقیه‌ی بازی‌ها برای من زیاد راضی‌کننده نبود. ولی از دیدنِ دوباره‌ی امیرِ نوروزی روی صحنه‌ی تئاتر بسیار بسیار خوشحال شدم و امیدوارم بیشتر در تئاتر ببینیمش.

کسی اسمِ تابلوها رو به ترتیب یادشه؟
من در مورد یکی دو تا از اسامی و ترتیب شک دارم

ترکیب‌بندی شماره ۸ (کاندینسکی)
شبِ پُر ستاره (ونگوگ)
زنی با چترِ آفتابی (مونه)
اتاقِ قرمز (ماتیس)
سومِ ماهِ می ۱۸۰۸ (گویا)
اتاق (اسم نقاش یادم نمیاد)
سفید روی سفید (مالویچ)

* خانومِ بغل‌دستیِ سمتِ راست، ببخشید اگه چند بار نگاهم چرخید سمتِ شما و تمرکزتون رو به هم زدم. دنبالِ اون غیرِعزیزانی بودم که بی‌وقفه صحبت می‌کردن که پیداشون کنم و سعی کنم یه لنگه کفش بهشون پرت کنم حداقل دلم خنک شه. 🤦🏻🤦🏻🤦🏻
خدا نگذره از این خودخواهانِ نامحترم

دوستانی که "شفیره" رو ندیدن یا دوست دارن دوباره ببینن...
اگه‌ دوست داشتین دورِ هم اجرا رو ببینیم، "جمعه، اولِ مهر" تشریف بیارین، خوشحال میشیم. ☺️

کارگردان‌های خوب، گروه‌های نمایشیِ عزیز... اگه از اینجا رد میشین، خواستم بهتون بگم بیاین و یه بار دیگه "هاروی" رو اجرا کنین. لطفاً.
نمی‌دونم چرا به این متن انقدر کم توجه شده...
از سالِ ۹۵ تا الان، سوژه‌ی این کار از یادم نرفته و خیلی وقتا دلم می‌خواد باز روی صحنه ببینمش... این مدت انقدر هوسِش رو داشتم که بالاخره چند روز پیش رفتم سراغِ نمایشنامه‌اش. دلم خیلی برای "هاروی" تنگ شد و بازم دلم خواست در زندگیم یک "اِلوود" باشم... نمی‌دونم، شایدم یه کمی هستم... 🤷🏻


(من نمایشنامه‌اش رو قدیما خریده بودم و داشتم... ولی جالبه که انقدر به این متن بی‌توجهی شده که حتی خودِ نشرِ بیدگل هم نسخه‌ی فیزیکیش رو موجود نداره! ولی اگه حوصله‌ی خوندنش رو داشتین، نسخه‌ی دیجیتالش موجوده‌.)

"سرانجام هر سفر باید از جایی شروع شود... با من بیا."

جمله‌ی ابتدایی رو دوست داشتم و بعد از اون فقط شاعرانگی‌ای بود که من هیچ چیزی ازش نفهمیدم.

کنجکاوِ دیدنِ این کار بودم، به خاطرِ اسمش و پوسترش که هر دو رو دوست دارم.
منظورِ اجرا رو درک نکردم.
فضای اتاقِ شمع و تارِ نخ برام جذاب بود.
و حالِ دمام‌نواز دوست‌داشتنی.
همین

خیلی هم گرم بود و تهویه بد ... که دیگه گفتنش الان فایده‌ای نداره.

خداوندا، این دل‌شادانِ همیشه‌خندانِ ... دیدن ادامه ›› گوشی‌به‌دستِ همیشه‌درصحنه رو به جاهای بهتری از تئاتر هدایت بفرما... جایی که هم اونا براشون بهتر باشه، هم ما.
خسته‌مون کردین که توی هر سالنی و هر سبک اجرایی همیشه هستین.

"به پرهای پدرم بخندم اگر معنیِ مذبذب را بدانم."

آقا، خانوم، دَمِتون گرم. بیشتر کار کنید، بیشتر کار بسازید... همین‌قدر تمرین‌شده، ... دیدن ادامه ›› همین‌قدر غیرِ تکراری. آفرین به همه‌تون.

نه طرفدارِ این سبک اجرا هستم، نه می‌تونم با کارهایی که ادبیاتی غیر از ادبیاتِ رایج و روزمره دارن زیاد ارتباط برقرار کنم. این اجرا هر دو مورد رو داشت و در نهایتِ تعجب کاملاً راضی از سالن اومدم بیرون!
دو سه جایی خارج از حوصله و سلیقه‌ی من بود. (بیشتر تک‌گویی‌های رو به مخاطب)
ظاهرِ متن هم گاهی زیادی پیچیده می‌شد که فهمیدنِش رو برای من سخت می‌کرد.
اما
به قدری عاشقِ نور و صحنه و هماهنگیتون شدم که چندین بار وسطِ اجرا آرزو کردم کاش عکاس بودم و تک‌تکِ این قاب‌ها رو ثبت می‌کردم.

چهره‌ی شیرینِ جغد و صدایِ معرکه‌ی کلاغ یادم می‌مونه... ماشالا به حنجره‌ات کلاغ جان.
کرکس و هدهد، مواظبِ سَرتون باشین لطفاً.

دمِ همه‌ی بچه‌های جنوب و دمِ همه‌ی بچه‌های خوزستان گرم.
دوباره به دیدنتون میام. 🙋🏻


* توصیه می‌کنم اگه دوست دارین قابِ صحنه رو کامل ببینین، ردیفِ ۵ یا ۶ بلیت بگیرین. من ردیف سوم بودم و برای بعضی صحنه‌ها گردنم رو زیاد چپ و راست کردم. 😁

احتمالاً تا مدت‌ها ساعتِ ۷ و ۱۳ دقیقه‌ی عصرِ دوشنبه چهاردهمِ شهریور رو فراموش نمی‌کنم!
ممنون خانوم برومندِ عزیز که دیر رسیدین به سالن تا اجرا ... دیدن ادامه ›› تاخیر داشته باشه.
ممنون خانومِ عسگری و آقایِ کریم‌خان زند که حتی بلیتم رو چک نکردین و آخرین ثانیه و بدو بدو من رو فرستادین تویِ سالن.
هنوز باور نمی‌کنم که به اندازه‌ی مسیرِ تهران تا قم توی راه بودم!


اگه قصه شنیدن دوست دارین، و اگه عروسک دوست دارین، احتمالاً شما هم مثلِ من از تماشایِ این کار لذت خواهید برد.

عاشقِ مویِ سُرخِ دختر شدم 😍
و لحظه‌‌ای که عروسکِ پسرکِ چنگ‌نواز رو دیدم، خیلی سخت بود که از جام بلند نشم و نَرَم از نزدیک نگاهش کنم 😌 میشه یکی از اون عروسکِ پسرکِ چنگ‌نواز برای منم بسازین؟؟؟ 😍😍😍
خوشحالم که شبِ اولِ اجرا رو دیدم و فرصت دارم که دوباره ببینمش... مخصوصاً که به خاطرِ شرایطِ رسیدنم به سالن و تمرکزِ کم، قسمت‌هایی از قصه رو گم‌ می‌کردم...


دوستانی که در موردِ سبک و دسته‌بندیِ کار سوال داشتن...
از نظرِ من این کار رو نمیشه در دسته‌بندیِ اجرایِ عروسکی قرار داد. ولی عروسک داره.
از نظرِ من این کار رو نمیشه در دسته‌بندیِ کودک و نوجوان قرار داد. ولی قصه میگه.
اجرا بی‌کلامه... ولی قصه‌گو قصه رو روایت می‌کنه.
ترجیحاً ردیف اول بلیت بگیرین. من از ردیفِ دوم بعضی قسمت‌ها که کفِ زمین اجرا می‌شد رو نمی‌دیدم 🙂 چرا شیبِ چهارسو انقدر نامناسبه واقعاً؟؟؟


(چقدر چسبید دیدنِ خانومِ برومندِ عزیز از دووور و دیدن و گپ زدن با مریم خانوم جان و خانوم ثانی جان از نزدیک. 😇)

اگه چند سال پیش بود، احتمالاً در مورد متن می‌گفتم چه ایده‌ی جالبی داشت. ولی متأسفانه الان به نظرم یه پیش‌بینیِ خیلی تلخ و سیاه از آینده‌اس!!! ترسیدم از دیدنِ چنین آینده‌ای که شاید فقط چند قدم باهاش فاصله داریم...

ایده‌ی متن جذاب‌ترین قسمتِ کار بود برام و با اینکه (در نهایتِ شرمندگی و تأسف🙈) هنوز کتابِ "۱۹۸۴، جورج اورول" رو نخوندم ولی این اجرا من رو یادِ شنیده‌هام از اون کتاب انداخت. (بعد از نوشتنِ این متن اولین کاری که خواهم کرد اینه که برم کتاب رو از کتاب‌خونه بردارم و بذارم کنار دستم تا بخونمش... قول 🙋🏻✌🏻)
اجرا قابلِ قبول و راضی‌کننده بود ولی فکر می‌کنم با توجه به سوژه، می‌تونست قوی‌تر از اینم بشه. هم متن جایِ کار و پرداختِ بیشتری داشت، هم بازی‌ها می‌تونست پخته‌تر و عمیق‌تر باشه. بازیِ مادر و دختر رو (بسته به مقدارِ نقششون) بیشتر دوست داشتم.

قسمتِ تو ذوق‌ زننده هم اون صندلی‌های سفیدِ پلاستیکی بود که به نظرم خیلی به فضایِ داستان بی‌‌ربط بود‌. شاید چند تا چهارپایه‌ی چوبیِ رنگ و ... دیدن ادامه ›› رو رفته و کهنه انتخابِ منطقی‌تری بود.

تأخیر هم که "اصولاً نباید باشد"... ولی دیشب با اینکه حدوداً به اندازه‌ی نیمی از زمانِ نمایش تأخیر داشتیم، چون به من خوش گذشت این بار اصلاً بابتش ناراحت نیستم... 😋
خیلی خوشحال شدم از دیدارِ اتفاقی و معاشرتِ نطلبیده با دوستانِ عزیزِ "سَبُکی"... خیلی سورپرایزِ خوبی بود و جایِ بقیه‌ی اعضای خانواده هم خالی بود. 😇😌🥰


(این اولین حضورم بود در سالنِ محراب. 🙃)

تقریباً هیچ‌وقت اجراهایی با ریتمِ کُند موردِ پسندم نبوده.
هیوشیما هم علاوه بر اینکه ریتمِ "خیلی کُند" داشت، سوژه و داستانِ جذابی هم (برای من) نداشت.

ولی به دیدنِ برف تویِ آخرین روزِ مرداد می‌ارزید.
وسطِ اجرا هم یادم‌ افتاد دو سه شب پیش خوابِ انار می‌دیدم... سرخِ سرخ... مناسبِ شبِ چله.

"من زیاد خواب می‌بینم
خوابِ بد بیشتر
بَداشم بیشتر از خوباش دوست دارم..."


(عزیزانی که اعصاب ندارین و مُدام باید پاتون رو تکون بدین... شما رو به خدا قبل از تماشای تئاتر یه آرام‌بخش بخورین. این چندمین باره که از شدتِ تکون‌های پایِ نفرِ پُشتی و لرزشِ صندلیم استرس می‌گیرم. 🤦🏻🤦🏻🤦🏻)

"من فکر می‌کنم عاشقِ این سکوتِ بعد از شنیده شدنِ صدای بلندِ یه بازیگر تئاتری روی صحنه‌ام... عالیه واقعاً..."
منم همین‌طور جنابِ تهیه‌کننده 😁👌🏻

اول از همه، آقایونی که توی اجرای دوشنبه ۲۴ مرداد ردیف دوم صندلی ۱۰ و ۱۱ نشسته بودین، خیلی ممنونم ازتون که صندلیِ ۱۲ رو خالی نگه داشتین 😁 خیلی به دیدِ من کمک کردین. خیر ببینین.
دوم...
جمعه کار رو دیدم، ولی ماشالا انقدر دیفن‌هیدرامین اثرش قوی بود که نصفِ اجرا رو توی خلسه و خواب و بیداری دیدم 😅 و به لطفِ اون خوش‌خنده‌هایی هم که توی سالن بودن، دیگه نشد زیاد روی جزئیات و دیالوگ‌ها تمرکز کنم و فقط خیالم راحت بود بابتِ بلیتِ هدیه‌ای که داشتم برای دیشب. 😌
توی هر دو باری که اجرا رو دیدم، بدونِ اطلاعاتِ سیاسی و بدونِ خوندنِ نظرات رفتم. به اندازه‌ی خودم فهمیدم و به اندازه‌ی فهمیدنم هم لذت بردم. ... دیدن ادامه ›› هم از موضوع، هم از بازی‌ها. ولی به شخصه بیشتر از همه، نابازیگر رو دوست داشتم 👌🏻👌🏻👌🏻 هم شخصیتِش توی داستان، هم بازی و هم توانِ بدنیش بسیار نظرم رو جلب کرد. مخصوصاً توی نیمه‌ی اولِ اجرا، هی فکر می‌کردم چقدر توی زندگیِ همه‌مون یه نابازیگر لازمه، همون‌قدر همراه، همون‌قدر حرف‌شنو، همون‌قدر بی‌آزار... 😌
زمانِ اجرا برای من طولانی بود و ترجیح می‌دادم حدودِ بیست دقیقه کوتاه‌تر باشه... اما به هر حال بدونِ بی‌حوصلگی و خستگی دنبال کردم تا آخرشو.

و به نظر میاد بعد از یه عالمه عقب‌افتادن و هِی نشدن، بالاخره پرونده‌ی این اجرا برای من بسته شد. حالا بشینم ذره ذره نظرها رو بخونم ببینم شما چی دیدین و من چی دیدم... 😋


"چقدر در برابرِ تو بی‌پناهم..."


(احیاناً کسی دیشب توی سالن بود که عکاسِ حاضر در سالن رو بشناسه؟)

اول از همه... کاش می‌شد جنابِ مازیارِ سیدی رو تکثیر کرد توی همه‌ی سالن‌ها که قبل از تمامِ اجراها همین‌قدر محترم و دوستانه تذکراتِ پیش از اجرا ... دیدن ادامه ›› رو بگن و منتظر بشن که همه‌ی حاضرین در سالن ماسک به صورت بزنن، گوشی‌ها رو سایلنت یا خاموش کنن، بعد بپرسن آماده‌ هستین؟ و بعد اجرا رو شروع کنن... دمتون گرم آقای سیدی 🙏🏻🌸
(البته که همیشه باید یه نفر توی سالن باشه تا اثبات کنه که در مقابلِ دوستانه‌ترین خواهش‌ها هم میشه بی‌تفاوت بود!!! و باز وسطِ اجرا گوشیش توی سالن زنگ بخوره... 🙄)

از روزِ اول، دیدنِ این کار توی برنامه‌ام بود... و بالاخره به آخرین شبِ اجرا رسیدم!
شخصیتِ همسرِ کشیش و خواهرِ برنارد رو بیشتر از بقیه دوست داشتم. مخصوصاً همسرِ کشیش که از همون شروع تونستم قصه‌اش رو دنبال کنم و برای من ملموس‌تر از بقیه بود... همراه با یه طنزِ تلخ... مثلِ جایی که با شک و تردید در مورد واقعی بودنِ اعتقاداتِ خودش یا حتی همسرِ کشیشِش صحبت می‌کنه، ولی وسطِ قصه‌هاش میگه "نمی‌دونم، شاید خواستِ خدا بوده".
بازیِ دخترِ بازیگر و گویندگیِ لیلی رشیدی هم شیرینیِ این کار بود... اگه لیلی رشیدی گوینده‌ی رادیو بود، شاید بیشتر رادیو گوش می‌کردم. 😋
فقط با وجودِ اینکه تا حدی تونستم بعضی قسمت‌ها رو به هم ربط بدم، اما بازم دنبالِ نقطه‌ی اتصالِ پررنگ‌تری بینِ چهار قصه می‌گشتم که موفق نشدم پیداش کنم.
اولین نمایشی بود که از مازیار سیدی در مقامِ کارگردان دیدم و از این به بعد همونجور که تا حالا سعی می‌کردم دنبال‌کننده‌ی بازی‌هاش باشم، دنبال‌کننده‌ی کارگردانیش هم خواهم بود.

"... من دوست ندارم با اشتباهِ خودم بمیرم... چون بعدش دیگه فرصت نداری از اشتباهت درس بگیری... نمی‌تونی عبرت بگیری..." (یا همچین چیزی😋 نقل به مضمون)


* آخرین شبِ اجرا بود ظاهراً، ولی احتمال افشا یا کاهش جذابیت رو فعال کردم محض احتیاط... شاید تمدید شد باز. 😊✌🏻