بسیااار یکنواخت :|

احساسم اینه که یک گروهِ توانا در انتخابِ متن اشتباه کرده و نتیجه‌اش شده یه اجرای متوسط - البته منظورم از متن چیزیه که در اجرا دیدم، چون متنِ اصلی رو نخوندم.

صحنه و فضاسازی رو دوست داشتم، بازی‌ها هم قابل قبول بود، ولی مشخصاً ستاره پسیانی برای این نقش زیادی جوان بود.

و استفاده از میکروفون طبقِ معمول برای من توذوق‌زننده‌ترین بخشِ کار بود... مخصوصاً شروعِ اجرا که صداها زیادی پرانرژی و سرِحال بود تا چند دقیقه تصور می‌کردم دارم به نمایشِ رادیویی گوش می‌کنم.

در نهایت از دیدنش پشیمون نیستم... ولی توقعِ خیلی بیشتری داشتم.

به عنوانِ تئاترِ کودک، اجرایِ تر و تمیز و خوبی بود... شروعِ کار و حال و هوایِ شهرِ فرشته‌ها رو خیلی دوست داشتم.

نکته‌های مثبتِ اجرا از نظرِ منِ بزرگسال، طراحیِ لباس و طراحی صحنه و بازی‌های خوب بود؛ مخصوصاً بازیِ بازیگرهای کم‌سن‌تر و به‌ویژه فرشته‌ کوچولو که با وجودِ نقشِ کوتاه‌تر و سنِ کم از خیلی از بازیگرهای حالِ حاضرِ اجراهای بزرگسال قوی‌تر ظاهر شد... آفرین آقا سروش، موفق باشی 💚

ولی در موردِ موسیقی و صدا، در درجه‌ی اول صدای زیادِ موسیقی باعثِ ناواضح شدنِ صدای بازیگرها می‌شد و در درجه‌ی بعدی قسمت‌هایی که در مرکز و عمقِ صحنه اجرا می‌شد صدا ضعیف و تا حدی نامفهوم بود.

موضوع هم می‌تونست برای بچه‌ها جذاب باشه ولی به نظرم پیش‌رفتِ داستان و جابجاییِ زمان‌ها یا قسمت‌هایی مثلِ بازبینیِ ویدئو (که البته خیلی ... دیدن ادامه ›› ایده‌ی خوب و بامزه‌ای بود) یا برگشتِ زمان به عقب و امثالِ این‌ها یه مقدار گُنگ بود و به‌شخصه فکر می‌کنم دنبال کردنِ داستان برای بچه‌های زیرِ ۱۰ سال یه‌ مقدار سخت خواهد بود.


و یه مورد هم که برای من خیلی آزاردهنده بود اون گروهِ ۱۰-۱۲ نفره‌ی بزرگسال بود که نمی‌دونم به چه منظوری به دیدنِ این اجرا اومده بودن، چون هم بیشتر از بچه‌ها صدای خوراکی در آوردن و هم یک نفرشون چند بار با صدای بلند با تلفن صحبت کرد.
امیدوارم مسئولینِ سالن در این مواقع جدی‌تر به موضوع رسیدگی کنن.

اگه همه‌ی اینا رو خواب دیده بودم، حتماً از چنین خوابِ خوش‌رنگ و عجیبِ بی‌سرو‌تهی کِیف می‌کردم...
ولی خب متاسفانه در بیداری دیدمش و هیچی ازش نفهمیدم.

باز جایِ شکرش باقیه که برای متنِ این کار کاغذ زیاد حروم نشده 😄

با اینکه زیاد نفهمیدم ولی دوست داشتمش!
طراحی نور و صحنه، بسیار جذاب...
دوست داشتم توی بهشت بمونم.

اجراهای آخرِ وقت معمولاً انتخابم نیست. بی‌نهایت خسته بودم و تاخیرِ نیم ساعته‌ هم به قدری خسته‌ترم کرد که چند بار از ذهنم گذشت چشمام رو ببندم و بی‌خیالِ اجرا بشم. در نتیجه با کمترین دقتِ ممکن کار رو تماشا کردم و متاسفانه بعضی از داستان‌های موازی رو از دست دادم.

داستان و ایده‌ی اجرایی رو دوست داشتم ولی بازی‌ها به جز یکی دو مورد بسیار کم‌انرژی و بدونِ لحن بود و اوایلِ اجرا کاملاً توی ذوقم خورد. از اواسطِ کار با داستان ارتباطم برقرار شد و تا حدی که ازم برمیومد سعی کردم اجرا رو دنبال کنم.

ورودِ بازیگرِ نقشِ دختربچه خوشحالم کرد... بازیِ رَوون و راحت و تناسبِ اجرا با نقش برای من دوست‌داشتنی بود و به تنهایی باعث شد نظرم در موردِ کلیتِ اجرا یه مقدار مثبت‌تر ... دیدن ادامه ›› بشه.

و در آخر ممنون از توجهِ گروه به مخاطب... هم برای توضیحی که در موردِ تاخیر داده شد (تاخیرِ گروهِ قبلی در تحویلِ سالن و بارندگی) و همین‌طور بابتِ اینکه آخرِ اجرا به تماشاگرانی که منتظرِ رسیدنِ ماشین و اسنپ بودن این امکان داده شد تا به دلیلِ بارندگی چند دقیقه‌ای توی سالن بمونن.

چند سال پیش، "لاموزیکا سوم" برام یه جوری بود مثلِ فالِ حافظ... مطمئن نبودم می‌فهممش، ولی هر جاش که دست می‌ذاشتم به حال و احوالِ اون ... دیدن ادامه ›› روزام ربط داشت... و امشب "بونکر" هم دقیقاً همین بود!

بغض می‌کنم، یه چیزی توی گلومه که نمی‌دونم چیه، سخت می‌خندم، با خودم حرف می‌زنم... و هر وقت فکر می‌کنم همه چی بهتره، دوباره آب می‌چرخه و برمی‌گرده بالا...

کسی قیمتِ بونکرِ دستِ دو نداره؟

اجرا مفرح و شاد بود ولی برای من متوسط... شاید توقع داشتم داستانش جذاب‌تر باشه یا مثلاً آخرش جالب‌تر تموم بشه.
قسمتِ فلش‌بک جذاب بود و اگه طولانی‌تر بود یا بازم تکرار می‌شد در طولِ اجرا، جذاب‌تر هم می‌شد.
و مرسی از استقبال و بدرقه‌ی گرم و صمیمی‌تون :)
فقط داشتم فکر می‌‌کردم چقدر خوشحال‌تر می‌شدم اگه موقعِ خدافظی نفری یه عروسکِ فلش‌بکِ غول رو بهمون می‌دادین ☺️ خیلی خوشگل بود با اون لباسِ گلگلی 😍

پلانِ سالن رو که در روزهای مختلف چک کردم، به نظرم اومد عده‌ای از خریداران ردیف‌های ۱۰ و ۱۱ رو به عنوانِ ردیف‌های اول و دوم در نظر گرفتن و به اشتباه افتادن در خریدِ بلیتشون.

گفتم شاید بد نباشه مثلِ اغلبِ اجراها، پلان رو جوری در صفحه قرار بدید که صحنه‌ی اجرا بالا قرار بگیره که این اشتباهِ ناخودآگاه اتفاق نیفته.

تئاترهایی که بدونِ ادا و بدونِ تلاش برای پیچیده و عجیب‌غریب بودن، حرف‌هایی از زندگیِ واقعی رو میگن، اغلب برای من دوست‌داشتنی هستن و "انگلیسی" ... دیدن ادامه ›› از همین اجراهاس...
همه چی متعادل، همه چی به اندازه، همه چی درست...
حداقل برای من که این‌طور بود.

به عنوانِ یه آدمِ [نسبتاً] ضدِ مهاجرت، غمِ "رویا" رو می‌فهمم و حرف‌های "امید" که شاید به نظر شعاری بیاد رو کاملاً درک می‌کنم...

و آرزو می‌کنم کسی مثلِ "امید" توی زندگیِ همه‌مون باشه... حامی، راضی، خوشحال.

تا اواسطِ اجرا با بازی همراه شدم. هر چند که رمزگشایی‌ها خیلی ساده اتفاق میفتاد ولی از جلو رفتنِ هر مرحله و کشفِ قصه لذت بردم... فقط آخرایِ داستان و پایان‌بندی رو نپسندیدم و اصلاً توقعِ چنین جوابی رو نداشتم.
فکر می‌کنم ایده‌ی کار خیلی جذاب بود و می‌شد بیشتر روی گره‌ی قصه کار کرد تا پایانِ کار هم جذاب‌تر بشه.
در کل از اون اجراهایی بود که از دیدنش راضی هستم ولی می‌تونستم راضی‌تر هم باشم 😄


و یه نکته هم در موردِ زمانِ اجرا
مدت زمانِ کار یک ساعت اعلام شده ولی اجرا ساعتِ ۸:۳۰ تموم شد. چند دقیقه‌ای تاخیر وجود داشت ولی به نظرم زمانِ اجرا هم بیشتر از ... دیدن ادامه ›› ۶۰ دقیقه بود.
در صورتِ امکان زمانِ اعلام‌شده در برگه‌ی نمایش رو برای اجراهای باقی‌مونده اصلاح کنید که افرادِ دیگه‌ای هم مثلِ بنده با برنامه‌ریزی‌شون برای بعد از اجرا به مشکل نخورن.
با تشکر



[...چون چشمام خیلی وقته بسته بودن... می‌ترسم اگه بازشون کنمم نتونم چیزی ببینم...]

نمیشه این اجرا رو با "سبُکی" مقایسه نکرد... موضوع، سبکِ اجرا، لحن و بعضی صحنه‌ها اشتراکِ خیلی زیادی با "سبُکی" دارن که برای من، هم یه‌جورایی خوب و دوست‌داشتنی بود، چون ناخودآگاه خاطره‌ی خوشِ اون اجرا برام زنده شد... و هم این شباهت و تکرار بر خلافِ انتظارم بود و ترجیح می‌دادم که این اتفاق نیفته، چون به نظرم بِکر بودنِ سبُکی رو از بین می‌بره.

اما خودِ "قلبِ نارنگی"... اجرای شیرینیه... ساده و قصه‌گو... می‌تونی باهاش بخندی و هم‌زمان یادِ عزیزایی باشی که از دست رفتن... می‌تونی بخندی و هم‌زمان یادت بیاد که تو هم خیلی وقتا [از رسیدن به آرزوهات ترسیدی]...می‌تونی بخندی و فکر کنی اگه فردا نباشم یا اگه فردا نباشن چی؟؟

تنها چیزی که برایِ شخصِ من گاهی تو ذوق می‌زد این بود که یه جاهایی موقعیت‌ها و تصویرسازی‌های فرعی اونقدر زیاد یا طولانی میشه که داستان از مسیرش خارج میشه...
یه جاهایی هم سرعتِ دیالوگا خیلی زیادی بالاس 😄 لطفاً یه کمی آهسته برانید 😅



و جدا از همه‌ی اینا، خیلی خوشحال شدم از دیدنتون، خانواده‌ی عزیزِ سبُکی ❤️


[...امیدوارم تو هم ادامه بدهی و در نهایت بگویی چه خوش گذشت.]

از صدایِ نفس‌های عمیق و سنگین که در طولِ اجرا مدام تکرار می‌شد، میشه فهمید که همه چقدر دل‌های پُری داریم، چقدر خسته‌ایم، چقدر دلتنگیم... [فَتیگ] رو باید جدی گرفت، قبل از اینکه خودمون یا دیگران رو ویران کنیم...
.
.
مجموعِ اجرا رو دوست داشتم و حتی با وجودِ طولانی بودنِ زمانِ اجرا احساسِ خستگی نکردم. اما اگه من اجازه‌ی دخالت در کارگردانیِ این کار رو داشتم هم بخشِ نوازنده‌ی گیتار رو حذف می‌کردم (با اینکه دوست‌داشتنی بود ولی به نظرم خیلی فضای متفاوتی از بقیه‌ی اجرا داشت) و هم اینکه از حجمِ شوخی‌ها و تلاش برای خندوندن کم می‌کردم تا مخاطب فرصتِ بیشتری برای فکر کردن داشته ... دیدن ادامه ›› باشه.
.
.
خیلی ساله که جوادِ مولانیا در نظرم انسانِ محترم ‌و ارزشمندیه ولی تا حالا هیچ‌ اجرایی از ایشون -چه در مقامِ بازیگر و چه در مقامِ کارگردان- ندیده بودم... خوشحالم که بالاخره فرصت شد و این اتفاق افتاد... و چقدر دوست‌داشتنی بود که ایشونم همراهِ ما اجرا رو دیدن :)

و بسیار بسیار خوشحال شدم از دیدنِ مریمِ داننده‌فردِ گرامی، یک آشنا از زمان‌هایِ نسبتاً دووور، که برای من خاطراتِ خوشِ سال‌ها قبل رو زنده می‌کنن... و امیدوارم بازم رویِ صحنه ببینمشون :)

همون چند دقیقه‌ی اولِ اجرا یه لحظه از ذهنم گذشت که اگه قرار بود یه روزی من کارگردان بشم، احتمالاً سبکِ انتخابیم یه چیزی می‌شد شبیهِ کوروشِ سلیمانی... داستان‌هایی که می‌فهمم، دیالو‌گ‌هایی که می‌فهمم، دکورهایی که می‌فهمم... همه چی خودمونی و واقعی و شبیهِ زندگی‌های روزمره، با یه کمی اغراق و یه کمی طنز.

پس در نتیجه... مشخصه که این اجرا رو دوست داشتم و فکر می‌کنم به نسبتِ کارهای قبلیِ جنابِ سلیمانی پخته‌تر و دلچسب‌تر هم بود...

و بسیار بسیار خوشحال شدم از دیدنِ اجرایِ رامینِ ناصرنصیر... اجراهای قبلی که از ایشون دیده بودم انقدر زمان ازش گذشته که فکر می‌کردم تا حالا کاری ازشون ندیدم! اما قول میدم دیگه آقایِ دووالِ گیج و ساده رو فراموش ... دیدن ادامه ›› نکنم! :)
.
.
.
.
و چقدر دلم برای ایرانشهر تنگ شده بود...
۲۴ شهریورِ ۱۴۰۱ که از ایرانشهر برگشتم خونه اصلاً فکر نمی‌کردم تا دفعه‌ی بعدی که از لابلایِ درختا و گربه‌های پارک رد میشم و واردِ این ساختمون میشم و به خانومِ خوش‌رویِ توی گیشه سلام می‌کنم و بلیتم رو پرینت می‌گیرم انقدر زمان گذشته باشه...
امشب که واردِ ساختمونِ ایرانشهر شدم ناخودآگاه یادِ این جمله افتادم:
"وطن یعنی اینکه نباید همه‌ی این‌ها اتفاق می‌افتاد."

یه خبرِ بد بهمون بده.
همه‌مون موقتی هستیم.

یه خبرِ خوب بهمون بده.
همه‌مون موقتی هستیم.
.
.
فکر کنم این اجرا رو اگه از آخر به اول می‌دیدم ... دیدن ادامه ›› بیشتر می‌تونستم دوست داشته باشمش. به وضوح حسِ چند دقیقه‌ی پایانی، پررنگ‌تر و متفاوت از بقیه‌ی کار بود.

نمی‌دونم تصمیم این بوده که این اجرا «در ادامه‌ی سبُکی» باشه، یا یه کارِ مستقل. ولی به شخصه ترجیح می‌دادم اشتراکِ کمتری بینِ این اجرا و «سبُکی» ببینم؛ چون وقتی فضا و شیوه‌ی اجرایِ دو تا کار شبیه به هم باشه، آدم ناخودآگاه سعی می‌کنه دو تا داستان رو به هم وصل کنه... که اینجا این اتصال اتفاق نمیفته و قصه گُم میشه.

انرژیِ اجرا خوب بود، بازی‌ها هم بی‌ایراد (مخصوصاً با توجه به نبودِ دکور و وسایلِ صحنه)، شوخی‌ها و شیرینیِ اجرا هم به اندازه بود، ولی قصه پراکنده و بدونِ هیجان پیش می‌رفت... یا حداقل برای من این‌طور بود. و اگه بخوام خیلی صادقانه بنویسم، داستان اصلاً من رو درگیر نکرد.

شایدم اگه بی‌حوصلگیِ این روزام نبود، حس و نظرِ دیگه‌ای می‌داشتم..‌‌.


خوشحال شدم از دیدنتون. :)
سالنِ ۳ شهرزاد، یک‌ سال بعد.
.
.
.
کاین عمر طی نمودیم، اندر امیدواری