بازم مست کردم ولی نمیدونم برای کدوم خوشی!


در عجبم از این روزگار. روزگاری که علاقه مندان به نمایش در صف مجازی تهیه بلیت هستن برای دیدن نمایشهایی در تالار وحدت و سالنهایی که برای نمایش نیستند و پولهای گزاف برای جیغ و دادهای اگزجره و فقط ظواهر زیبا خرج می کنند ولی از دیدن یک بازیگر با تجربه و کهنه کار با این سن و سال که هر چند ده سال پیش میاد غافل هستن.

هیچ اشاره ای به نکات منفی در نمایش نمی کنم چون دیدن و لذت بردن بازی استاد پورصمیمی همه ی اونارو در تاریکی میبره و دیگه نیاری نیست بهش پرداخته شه.

از همون آغاز نمایش معلوم شد بازیگری یعنی چی و بازیگر کیه؟ صدای استاد پورصمیمی شگفت انگیز بود. حتی صندلی های ردیف آخر هم خوب میشه صدای ... دیدن ادامه ›› ایشونو شنید. استفاده از صدای پایه یک نقطه قوته که امروزی ها خیلی هاشون اصلا نمیدونن صدای پایه چیه!!!
صورت و چشمها و حرکات بدن ایشون مثل یک جوان سی ساله بود و کیف کردم. کیف کردم. از خانم سیف ممنونم که بعد از مدتها به ما یادآوری کردن دود از کنده بلند میشه.

آلن دوباتن در کتاب سیری در عشق میگه: وهم و خیالات بهترین چیزایی هستن که می توانیم از خواسته های متعدد و ضد و نقیض خود بسازیم. آنها به ما اجازه می دهند در یک واقعیت به سر ببریم بدون اینکه واقعیت دیگری را نابود کنیم. ( تفسیر و برداشتش با خودتون که نمایشو دیدید و الان اینو خوندید )

گاهی به خودم میگم مگه یک نمایش یا فیلم باید چه چیزایی داشته باشه تا بهش بگیم اثر خوب؟
همین که بعد از دیدن این نمایش حالم خوب شد خودش کلی اتفاقه.
بازی های خوب افشین هاشمی و لادن مستوفی واقعا خوب بود. این سومین نمایشی که بود از لادن مستوفی دیدم. خدای کشتار و نویسنده مرده است دوتای قبلی بود که در هر سه نمایش خوب بازی کرد.
این نمایش منو یاد نمایش نویسنده مرده است انداخت که در اون نمایش هم یک بده و بسان, کی بازی میکنه کی راست میگه بین ایوب آقاخانی و لادن مستوفی وجود داشت که آرش عباسی کارگردانش بود و قیمت بلیت اون موقع در سالن سایه بود 8000 تومن :)))

بنظرم دونستن بیش از حد فقط باعث میشه خودمونو اذیت کنیم و طرف مقابلو.

نمایش پدر یک نقطه قوت داشت که میشه امتیاز بالایی بهش داد و اونم بازی جناب کرامتی بود. چقدر خوبن ایشون واقعا. ایشون نشون دادن که بازیگری حرفه ای و توانا هستن. نگاه های عمیق و تاثیرگذاری که میشد با همه ی وجود رنج درونی یک انسان فراموشکار رو فهمید. صدای ایشون. حتی در آرومترین دیالوگها مطمینم انتهای سالن هم صدای ایشون رو واضح میشنیدن که نشان از حرفه ای بودن ایشونه ولی بقیه بازیگرا گاهی اونقدر آروم صحبت میکردن که به سختی میشد شنید.
بنظرم اگر آقای کرامتی در این نمایش نبودن این نمایش نمیتونست نمره ی قابل قبولی بگیره.
بنظرم همزمان بودن با اجرای سیزیف باعث شده طراحی صحنه ی جذابی در کار نباشه که این مورد میتونه به نمایش ضربه بزنه. کارهای اینچنینی که سکون درشون زیاد هست باید دکورهای حرفه ای تری طراحی کنن. بعضی صحنه ها بیشتر به نمایشنامه خوانی شبیه میشد.

نمیدونم چرا... این نمایش اوطور که باید راضیم نکرد...

نور که نمیتونه جلوی نورو بگیره!

یه نمایش خوب. بازیهای عالی. عالی عالی عالی. بازیها اونقدر خوبه که بشدت نگران خانم بازیگر هستم. گمونم این بازیها که فوق العاده در احساس و بدنش نشسته برای مدتها در ناخودآگاهش میمونه و یه جاهایی به سراغش میره.

بنظرم این نمایش رو باید دوبار دید. بار اول جذابیت اکت ها باعث میشن یه جاهایی از دیالوگها عقب بمونی. بار دوم اما میشه بهتر بشنوی.

طراحی صحنه فوق العاده بود. بی هیچ کم و کسری ای. تبریک میگم ... دیدن ادامه ›› به عوامل کار.

آقای کارگردان قصد ارایه یک کار شریف داشتن که به هدفشون هم رسیدن و باید تبریک گفت. از چهارشنبه دایم در فکر این نمایشم.

اما موضوعی که نمیتونم از کنارش رد شم اینه که این نمایش بدون این اکت ها میتونه همین جذابیت رو داشته باشه یا نه!!!

راستی
حرومزاده خیلی خوب بودی...!

مگه بهتر از این هم میشه؟ نشستن و دیدن و شنیدن همچین نمایشنامه ی مهمی که توسط بزرگان هنر اجرا میشه خودش کلاس درسی مهمیست و فراموش نشدنی.
اجرا و بازی استاد راد و صدای مسحور کننده ی استاد ممدوح اصلا اجازه نداد متوجه گذر 75 دقیقه از عمرمون باشیم.
هیچ حرفی برای گفتن نیست و فقط امیدوارم از این دست نمایشنامه خوانی ها خیلی بیشتر اجرا بشه. آقای اخوان دم شما گرم با کاری که ارایه دادید.
و میمونه تاسفی که باید در موردش بگم.
اینروزها رفتن به سالن های نمایش هم خودش شده کلاس و عکس انداختن و نشر دادن در اینستاگرام. این نگاه ضعیف و بشدت اشتباه باعث شده کارهای دیگه که در سالنهای معمولی تر اجرا میشه به چشم نیان. مگه هرچی سالن شیکتر و ظاهر پر زرق و برق تر باشه شاهد کار با کیفیت تری هستیم؟ واقعا اینطور نیست. امیدوارم این نگاه و عمل اشتباه هر چه سریعتر به نگاه و درک بهتری از دیدن نمایش تبدیل شه که نهادینه شدنش فقط باعث عدم رشد و پیشرفت کیفی و درک درست از دیدن نمایشه.

و البته دیدن از نزدیک جناب آقای استاد منوچهر اسماعیلی چقدر لذت بخش بود. سایشون مستدام.

نمایش بسیار دیدنی ای بود. بازی بازیگران خیلی خوب بود مخصوصا خانم سهیلی.
نور نمایش با توجه به فضای داستان به رنگ قرمز درومد که خیلی جالب بود.
بازی آقای خلیل زاده رو دوست داشتم اما چیزی که بنظرم ایشون باید در خودشون تقویت کنن فریادهاشونه. عملا به سختی میتونستم موقع فریادهای ایشون دیالوگها رو بشنوم.
و چیزی که برام عجیب بود و یک امتیاز منفی به حساب میومد آهنگ پایان کار بود. برای همچین نمایشی روانشناسانه و فلسفی. چرا باید از این آهنگ استفاده میشد؟ مخصوصا وقتی این نمایشنامه ایرانی نیست. بنظرم بهتر بود از موسیقی بی کلام استفاده میشد که ذهن مخاطب وقتی داره اون آهنگ رمزآلودو میشنوه یه دوره ی کوتاهی در نمایش داشته باشه. در کل بنظرم این نمایش بسیار جذاب بود و بسیار جای حرف داره. مخصوصا اگر نمایشنامه ای از آقای سارتر باشه.
دیدن نمایش: 27 آبان 1397