نمایش پدر یک نقطه قوت داشت که میشه امتیاز بالایی بهش داد و اونم بازی جناب کرامتی بود. چقدر خوبن ایشون واقعا. ایشون نشون دادن که بازیگری حرفه ای و توانا هستن. نگاه های عمیق و تاثیرگذاری که میشد با همه ی وجود رنج درونی یک انسان فراموشکار رو فهمید. صدای ایشون. حتی در آرومترین دیالوگها مطمینم انتهای سالن هم صدای ایشون رو واضح میشنیدن که نشان از حرفه ای بودن ایشونه ولی بقیه بازیگرا گاهی اونقدر آروم صحبت میکردن که به سختی میشد شنید.
بنظرم اگر آقای کرامتی در این نمایش نبودن این نمایش نمیتونست نمره ی قابل قبولی بگیره.
بنظرم همزمان بودن با اجرای سیزیف باعث شده طراحی صحنه ی جذابی در کار نباشه که این مورد میتونه به نمایش ضربه بزنه. کارهای اینچنینی که سکون درشون زیاد هست باید دکورهای حرفه ای تری طراحی کنن. بعضی صحنه ها بیشتر به نمایشنامه خوانی شبیه میشد.

نمیدونم چرا... این نمایش اوطور که باید راضیم نکرد...