تو بابا بالا سرت نبوده باید ادب شی …
از فقر و فقدان سایه ی سَر تا عصیان و سقوط ..
روایت زخم هایی عمیق بر روح معصوم کودکی نحیف اما جسور تا طغیان ... دیدن ادامه ›› هوش سیاه جوانی سرکش که راه نا کجا آباد را بر می گزیند آنجا که عشق با آن ید بیضاء و زره پولادین و سلاح بُرّایش حریف عنصر موذی و نا پیدای طمع نمی شود .
مهر مادری اما دست بالای قمار آخر است ..
مادری که هرگز نرقصیده اما دیگر خاطرش خالیست از هر چه بد و خوب و زشت و زیباست و تنها بوی نفت است که از زمین زیر پایش به مشامش میرسد ، زمینی که آخرین داییناسور آنجا چال است ..

متن درگیر کننده و پیش رونده ی “ دوباره بازی “ در محور آسیب شناسی فردی شخصیت کیوان و جنبه های روانشناختی آن بسیار موفق تر است تا بخش های کنایه آمیز و سیاسی آن که به نظر میرسد شاید بعدا به آن الحاق شده است که کاملا از اجرا جدا مانده و از آن بیرون زده است و نتوانسته ترکیبی جذاب آنچنان که شاید انتظار میرفته را ایجاد کند هر چند که اگر تلاشی در جهت کنش گری اجتماعی و حرفه ای و ادای دینی به آسیب دیده گان وقایع اخیر کشور فرانسه بوده باشد قابل احترام است !
همچنین تعلیق های زمانی دُرُست متنی با اجرای دقیق و به اندازه ی اسماعیل گرجی آن را اثر گذارتر به نمایش میگذارد .
دکور خلاقانه و نیز نور و موسیقی مناسب فضای اثر به هر چه قابل قبول تر شدن آن کمک شایانی میکند تا شاید بعد از ضربه ی مهلک و مهیبی که فضای هنری کشور علی الخصوص تئاتر متحمل شد بتواند سر آغاز شروعی مجدد و امیدوارانه باشد هر چند که به نظر نیاز به زمان بیشتری برای نرمالیزاسیون اتمسفر حاکم بر جامعه ی هنر و مخاطبان آن است .

پ . ن اول :
علیرغم درک مسائل اقتصادی که بی شک گریبانگیر گروه های هنری و تولید کننده گان آثار تئاتریست اما روال قیمت گذاری های جدید تا حد زیادی نا امید کننده و غیر خوشبینانه است .

پ . ن دوم
حالا که بحث تنظیم و تصویب انواع لوایح صیانتی با تضامن اجرایی نرم و سخت و با تمام ظرفیت در حال وقوع و داغ است ، خوب بود لایحه ای هم تحت عنوان عدم ورود هر گونه گوشی تلفن همراه به داخل سالن های تئاتر تصویب میشد و عوامل جلوگیری از حضور این جرثومه فساد و تذکر دهنده گان و شهروند خبرنگاران هم ضمن مصونیت مورد تشویق و حمایت نیز قرار میگرفتند تا هر چه بیش از پیش رستگار میشدیم !

متلک گویی سیاسی و سندروم احساس لوله ی سرد اسلحه بر شقیقه که آشکارا ترس از باد سواری سَرِ سبز در مجلس رقاصی زبان سرخ علیرغم جسارت و چشم سفیدی ... دیدن ادامه ›› منحصر بفرد اصل ایرانی در فضای اجرا که بهتر بود در توضیحات آن پرفورمنس قید می شد را میتوان علی الخصوص در دقایق ابتدایی آن حس کرد .
سِرو خام و سرد اجزاء با کیفیتی که یقینا اگر هنر بیشتری چاشنی آن بود و پخته تر عرضه میشد میتوانست اثر درخوری باشد برای شاید آغاز موج نوی تئاتر بعد از التهاباتی که همچنان با آن دست به گریبانیم و بعید است به این سادگیها بشود ۱۱ ماه و دو روز قبل !
اما نهایتا فکر میکنم همگی باید فرصت بیشتری به تئاتر و هنر بدهیم تا غبار از آینه اش بزداید و دوباره زلال از سرچشمه اش بجوشد .

بازی خوب سعید چنگیزیان که کمتر انتظار نمیرفت و نهنگ گرفتار در تنگ ماهی ، ایمان صیاد برهانی که دیدارش جان تازه ای بود و همینطور دیدار دوستان عزیزم خود به تنهایی آنقدر امتیاز مثبت محسوب میشد که انگیزه ای برای بیشتر صبور بودن باشد .

و آنگاه که انسان روح خود را به ابلیس فروخت و کالبدش آبستن ِ تاریکی شد تا اهریمن بزاید و شجره ی خبیثه اش از خون سیراب شود آنگاه بر سریر ستم ... دیدن ادامه ›› جلوس کند و نشسته “ بر استخوان های مرده گان “ حکم براند بر زمین خسته ی غم زده و مردمانش با آن چهره های تکیده ی شان در مرگ عشق …

دیوانه وار بودن “ رئالیسم مصنوعی “ از بدو ورود تماشاگر به سالن و حتی قبل از آن خود نمایی میکند و در طول اجرا و درباره ی تمام اجزای آن ، چنان قدرتمند است که به نوعی بدل به شناسنامه ی اثر میشود و میتوان روی پلاک معرفی آن عبارت “ دیوانه وار “ را ثبت کرد !
موسیقی مهیب ، با کیفیت و اثر گذار ، اولین تیری است که از چله ی کمان کارگردان پاشنه ی آشیل مخاطب را هدف قرار داده و برای از پای درآوردنش کافیست .
اما کار بدینجا ختم نمیشود و ترکِش وی مملو و مسلح است به پیکان های بسیار و کشنده !
طراحی صحنه مرعوب کننده است و غریب ..
طراحی نور بسیار عالیست و برای ضعف در برخی موارد قابل اغماض است .
و اما بازیها که مرکز ثقل نمایش است برای تمامی نقش ها بسیار دیدنی و ستودنیست و به عقیده ی من هر بازیگر در نقطه ی کمال نقش خویش است .
در این میان شبنم دادخواه علاوه بر بازی بینظیرش که صحنه را در زیر قدم هایش به لرزه در می آورد با استفاده از مهارت های آوازی و قدرت حنجره اش بیننده را مقهور خویش ساخته به تحسینش وا میدارد .
اسماعیل گرجی اما چنان ستاره ای منحصر بفرد میدرخشد و این مهم میسر نمیشود مگر در امتداد درخشش سایر بازیگران .
به زعم من اسماعیل گرجی نوک تیز و برنده ی پیکان و تمام کننده ی تیم بازیگریست و هر یک از دیگر بازیگران در درست ترین وضعیت به ایفای نقش میپردازند که همین امر بستر مناسبی میشود برای هنرنمایی خاص او تا نشان دهد هنرها در آستین بسیار دارد و بیش از اینها باید منتظر دیدن از او بود .
حضور گرجی بر صحنه کاملا مستقل و نو به نظر میرسد و کاملا توانسته از زیر سایه ی نقش های گذشته خود که از آخرین آن هنوز مدتی نگذشته بیرون بیاید و سیطره و سلطنت خود بر صحنه را به رخ بکشد .

و نهایتا متن .. اجرا [ در کلیت تمام اجزاء ] به حدی مسحور کننده است که عملا چرایی و انگیزه ای برای واکاوی زیر لایه های متنی و کنکاش برای چیزی بیشتر از نمود اولیه آن برای من ایجاد نشد و به همان روایت داستانی آن بسنده میکنم .


مرحبا بکم فی جمعیة المجانین …

پینوشت ۱ : “ بر استخوان های مرده گان “ نام رمانی است اثر اُلگا توکارچوک نویسنده ی لهستانی و برنده ی نوبل ادبیات ۲۰۱۸

پینوشت ۲ : بعد از دیدن این نمایش تجربه ی عجیبی رو از سر گذروندم که اگر بخوام عنوانی براش انتخاب کنم باید چیزی شبیه به “ افسردگی بعد از تماشا “ رو بهش اطلاق کنم که حقیقتا اذیتم کرد !
اینکه اولین مواجه ی من با این نمایش اتفاق افتاده و من افسوس میخورم و آرزوی محالی رو در سر می پروروندم مبنی بر اینکه ای کاش هنوز ندیده بودمش …

من یه کهکشان دیدم با کلی ستاره و یه ستاره ی خیلی بزرگ تو مرکزش ..
یه سیاهچاله ی بزرگ که داره به طرفم میاد یا من دارم به سمتش میرم ، نمی دونم ..
یه سیاهچاله که همه چیز صحنه رو داره می بلعه و تو خودش فرو می بره ، نور ، صدا ، بازیگر ، میز ، صندلی ، دسته ی صندلی ، همه چیزو .. و من ..
تو فضای تاریک و عجیبش معلقم و دارم به سمت مرکزش حرکت میکنم ..
یه غوطه وری عجیبی رو تو یه جای عجیبی که نمیدونم چیه و کجاست دارم تجربه میکنم ..
انگار تو یه ظرف عسل سیاه باشم ، نه میرم پایین نه میام بالا ..
یه غبار غلیظ کیهانی تمام سرمو پُر کرده ..
فعلا نمیتونم بیشتر بنویسم
من .. من سرم گیج میره .. من دستم درد میکنه .. من صدام گرفته .. من حالم .. حالم خوبه .. یعنی دیگه خوبه ..
من ... دیدن ادامه ›› نمیتونم برم خونه ، پاهام سالمن ، چشمام خوب می بینن ، ولی نمیتونم برم خونه …

خیلی سخته بین این همه ستاره بودن و اَبَر ستاره شدن ، ولی اسماعیل گرجی نشون داد میشه ..

نمیتونم بنویسم فعلا ..

کوچه ها باریکن دکونا بستس
خونه ها تاریکن طاقا شکستس
از صدا افتاده تار و کمونچه
مرده می برن کوچه به کوچه …

( بشنوید با صدای زنده یاد فرهاد مهراد )

سرما از در وارد شود یا از پنجره ، تاریکی به وسعت اتاقی باشد یا شهری یا جهانی و زوزه ی باد تا اله سپیده دم اگر دوام یابد ، قلب کسی اگر ... دیدن ادامه ›› برایت به ضربان می افتد و گرمای حضورش اگر هست چه باک …

یک طراحی صحنه ی بسیار دقیق با حفظ جزئیاتی که دقیقا برای آن موقعیت لازم است اولین چیزی است که با آن مواجه میشویم و آنقدر جذاب هست که تا پایان تماشاگر را در خود نگه دارد .
طراحی صدا که نقش بسیار موثری در فضا سازی و القای احساسات خاص مورد نظر نمایش دارد به طرز موفقیت آمیزی به انجام رسیده است .
متن اما علی رغم تلاش و پذیرش ریسک حرکت به سوی سورئال دارای حفره های اساسی است که با تامل بیشتر قابلیت اصلاح و تبدیل به اثری ماندگار تر را داراست و برخی از همان کاستی هاست که به گاهی از بازیها رسوخ کرده و همچون ترمزی بازیگر را در میان صحنه متوقف می نماید .
البته عنصر بازی در این نمایش قابل توجه است و تلاش آن برای رخ نمایی ستودنیست .
“ هیوشیما “ گذشته از آنکه میتوانست بسیار بهتر باشد اما نمایشی است که میشود آن را پیشنهاد داد و البته خوشحالم که در تابستان اجرا میرود !!

و “ ترس “ میتواند فلج کننده باشد و آن کس که بترسید بِمُرد …

و دیگر آنکه :
چشم تنگ دنیا دوست را
یا قناعت پُر کند یا خاک گور

آلزایمر یا پاک شدن همه ی حافظه که شاید نوعی از همان باشد ، به زعم برخی میتواند برای شخص مبتلا شیرین باشد چرا که سختی هایش را ، غم هایش را ، عزیزانش ... دیدن ادامه ›› را و هیچ چیز دیگر را که به هر طریق میتواند باعث رنجش یا تشویشش باشد را به خاطر نمی آورد و مابقی عمر را در نوعی خلسه و غوطه وری در زمان طی میکند تا لحظه ی موعود فرا رسد …
و تنها سختی آن را اطرافیان وی می چشند و شاید گاهی رشک می برند ، کسی چه میداند … ؟
“ سفید “ وضعیتی را در برابر نگاهمان تصویر میکند که خانواده ای پر جمعیت چگونه دچار چالشی خاص ناشی از همزمانی فوت پدر خانواده و پاک شدن حافظه ی مادر خانواده است و حالا فرزندانی با طیف های مختلف فکری قرار است آن را مدیریت کنند .
خانواده ای که قبل از آن هم چالش های مختلفی را از سر گذرانده و به واسطه ی آنها و عدم وفاق بین اعضای آن به لحاظ روحی و عاطفی بینشان فاصله هاست و حالا باید با مسئله ای جدید روبرو شوند و در جهت حل آن همراه هم باشند .
شرایط شکننده ی روحی اعضای خانواده در این موقعیت ویژه که باعث برخورد ها و ری اکشن های پارادوکس گونه ی فراوانی بین آنها میشود ، با بازی بسیار خوب ، مسلط ، دقیق و تحسین برانگیز بازیگران آن تماشاگر را مجاب میکند که گویی مخفیانه شاهد برشی از زندگی خصوصی و مشاجرات مردم است طوری که انگار گاهی انسان از دیدن برخی صحنه ها معذب میشود و آرزو میکند کاش میشد پنجره را بست تا صدایشان نیاید !
تیم بازیگران درخشانند و هر یک دقیقا همانند که باید باشد که با توجه به ریتم نسبتا تند بازی ها شاهد یک اجرای بی نقص از ایشان هستیم اما خواهر بار دار یا به قول گویش مردم منطقه ای در افغانستان ( دو جان ) به طرزی بی بدیل و در درست ترین حالت خود اجرا میشود .
کارگردانی به نظر غیر کارشناسی من نه اینکه کاملا خالی از اشکال باشد اما درست است و شاید با حذف برخی اضافات که گهگدار از اجرا بیرون میزند میتوانست درخشان تر از چیزی که هست باشد .
بعنوان مثال گاهی شاهد مشاجرات تکراری هستیم یا بردن نام از یک چهره ی جنجالی فعال رسانه ای و سیاسی فرنگ نشین تکه ی غریبه ای برای این پازل است ، یا دیگر اینکه مرتبه ی دوم رفتار هیجانی و خشن “ بهار “ برای تکمیل پروسه ی شخصیت پردازی آن کافی و درست است و مرتبه ی اول آن بعقیده ی من زود و اضافی است .
متن اما به لحاظ محتوایی فاقد مطلبی خاص یا جدید است و موضوع مورد نظر به نوعی فرسوده مینماید که شاید کمتر در جذب مخاطب موفق باشد مگر آنکه کسی درگیر موردی مشابه باشد و از طریق همذات پنداری با شخصیت های نمایش با آن ارتباط برقرار کند .
از نور پردازی ثابت اثر که بگذریم دکور میتوانست در عین همان سادگی که مد نظر بوده از طراحی بهتری بهره ببرد و خالی های کمتری داشته باشد ، شاید بتوان گفت دکور در خود محصور و محدود شده و میتوانست رها تر باشد .
مجموعا “ سفید “ نمایشی مرتب است که تمرین بسیار برای آن کاملا مشهود است و این مهم بسیار ارزنده است که از آن خاطره ی خوبی به جای میگذارد .

عصر یکشنبه ی دل پذیری حوالی اواخر بهار یا اوایل تابستانِ و شما شنونده ی محبوب ترین برنامه ی رادیوی محلی هستین .
و در خلال آیتم های جذاب برنامه ... دیدن ادامه ›› ، مخاطب درد دلها ، خاطره گویی ها و گفتگو های چهار خانم که روی ایوان خانه ای چوبی برای صرف عصرانه و معاشرت جمع شدن قرار میگیرید .
چهار مونولوگ مستقل که در انتها کانالهای ارتباطی بین هم پیدا میکنن و به لطف بازی کلامی و ترکیب بازی با تن صدا و اجزاء صورت بسیار مسلط برای هر چهار بازیگر شخصیت پردازی خیلی خوب و باور پذیری برای هر یک از چهار کاراکتر مورد نظر پدید آورده بگونه ای که بیننده تا پایان همراه جریان اثر باقی بمونه .
دکور و نورپردازی جمع جور اما گرم و جذاب نمایش هم روند داستانی این دور همی زنانه رو دلنشین تر میکنه .
گپی دوستانه که ظاهرا حول محور مشکلات بانوان شکل میگیره اما از زاویه ی دیدی مبسوط تر ، اختصاصا به مسئله ی تنهایی انسان نگاه میکنه با بیان و در کالبدی زنانه .

“ روی موج یکشنبه ها “ دوستداشتنی ، روان و گویاست و خاطره ی خوبی از خودش برای شما بجا خواهد گذاشت .

آتیش بازی در نیمه ی دوم !
اجرا با یه دکور معمولی که قراره چیپ به نظر بیاد و بازی های خیلی روان و هماهنگ ولی معمولی شروع میشه که رفته رفته به اگزجره بودن همه چیز اضافه میشه .
شوخی ها معمولیه و حتی شاید نه تنها تماشاگر خنده ش نگیره که یه مقدار هم ممکنه حوصله ش سر بره و کسل بشه !
حالا نگو اینا دارن یه سازی کوک میکنن که قراره بعدا صداش در بیاد !
همینجوری که بازیگرا دارن با متن و صحنه کُشتی میگیرن و از این در خارج میشن و از اون راه پله وارد میشن و شما هم احتمالا یکی دو بار به ساعت نگاه کرده باشین پرده ی اول تموم میشه ، دکور تغییر میکنه و یهو بعد از گذشت چند دقیقه ورق بر میگرده و دیوانه بازی شروع میشه !
حدود چهل دقیقه ی نفس گیر و بازی هایی دیوانه وار و تمام عیار از تک تک بازیگرا و هماهنگی ایی استثنایی و بی نظیر در اون شیر تو شیر و بلبشو با حفظ ریتم و اجرای یک کُمدی درست و درمون ، تماشاگر رو در موقعیتی قرار میده که حتی اگر مثل مُد این روزا و البته مثل خود من سخت خنده باشه چاره ای جز تسلیم در برابر جَو این دیوانه خانه براش باقی نمی مونه و احتمالا چون با چشم کاملا باز نمیشه محکم خندید خیلی از صحنه ها رو از ... دیدن ادامه ›› دست میده !!
حتی اون دکور لامصب و آکسسوارش هم بعد از تغییر به طرز عجیب غریبی به بار طنز نمایش اضافه میکنه !
یک کُمدی با کلاس که تقریبا از شوخی های اروتیک و صد البته متلک های اینترنتی خالیه و این چند برابر به ارزش کار اضافه میکنه .
خیلی خوشحالم که تیم بازیگری رو در این اجرای سخت و بسیار پر انرژی و پر انرژی و پر انرژی و با این هماهنگی حیرت انگیز دیدم .
خیلی اون نفس نفس زدن هاتون آخر اجرا ارزشمنده ..
و دیگه اینکه همه تون دیوانه اید !
و دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید ..

وقتی که کارِت حتی شغل به حساب نمیاد و اگر هِر و بِر بگی به خیلیا بر میخوره ، باید جنون داشته باشی که ادامه بدی ، جنون محض …

“ آزادی “ عنصری که انسان حتی اگر خورشید را ندیده باشد و حتی اگر زیر زمین زیسته باشد و حتی اگر با مفهوم “ عشق “ غریبه باشد باز روزی در پی آن خواهد ... دیدن ادامه ›› شد و برای یافتن و تصاحبش از جان خویش هم خواهد گذشت و شاید معنای حقیقی زندگی همین باشد .. “ آزادی “

در “ پناه کاه “ متن آنقدری در پس کنایه گویی پنهان شده است که هر تعبیری میتواند از آن به ذهن متبادر شود و این تا حدی در تماشاگر ایجاد تفسیر به رای میکند ، یا شاید این حقه ی ذهن های ما ایرانیان بعنوان یکی از سیاسی ترین مردم دنیاست که در هر چیزی به دنبال معانی اینچنینی میگردد حتی در ماه !
“ اجازه بدید این سِمَت رو قبول نکنم ! “
اما آنچه از ظاهر امر بر می آید حکایت کهنه ی میل به برتری و ریاست حتی اگر در جامعه ای کوچک و حتی اگر در زیر زمین باشد .
بدیهی است که هر جامعه ای نیاز به رهبری و هدایت دارد البته مادامی که در چهارچوب قانون باشد و میل به خودکامگی نکند .
از متن که برای من آنچنان جذاب نبود اگر گذر کنیم ، طراحی صحنه و دکور بسیار پر زحمت و البته سنگین از نظر وزن و اجرا رو شاهدیم که به نظر میرسد شاید در برخی قسمت ها میتوانست ساده تر و یا طوری دیگر باشد اما در مجموع فکر شده و کار برده است .
طراحی لباس قابل قبول است و گریم ها هم همینطور است البته درباره ی رهبر فقید پناه کاه به نظر میرسد وام دار گریم Ragnar در سریال vikings باشد !

موسیقی که از اجرای زنده بهره میگیرد در خدمت اثر است اما گاهی از آن بیرون میزند مثل موسیقی با کلام ابتدایی قبل از کنار رفتن پرده های صحنه که برای مخاطب پخش میشود و در تاریکی تنها گوشهای ایشان را هدف قرار میدهد .
نور هم البته علی رغم تلاشی که در جهت کارا بودن حداکثری آن شده بود به نظر میرسید دچار نوعی آشفتگی در طراحی است طوری که عملا برخی بخش های آن قابل تعدیل و حذف به نظر میرسید .

اما نقطه ی قوت این نمایش بازی خیلی خوب بازیگران است که نشان از تسلط کامل ایشان بر متن و صحنه است و ریتمی که از ابتدا تا انتها برقرار باقی می ماند و ارتباط با تماشاگر را به خوبی تا پایان حفظ می نماید .

نهایتا عرض درود و خدا قوت به گروه پر تلاش “ ریگولیتو “ که احترام به هنر و مخاطب در نگاهشان مشهود است و به امید دیدار مجدد در اجراهایی دیگر .

خیلی جالبه که ما برای بسیاری از امور روزمره فردی و اجتماعی مون نیازمند انواع و اقسام مجوز ها ، مدارک تایید مهارتی و احراز صلاحیت هستیم که البته درست هم هست و حرفی توش نیست اما برای بچه دار شدن و در واقع ادامه ی نسل هیچ برنامه فرهنگی ایی وجود نداره نه در سطح ملی و رسمی و نه به طور عرفی و سنتی !
شاید هم درستش همینه و نظام طبیعت اینطور میخواد که تنوع ژنتیکی حفظ بشه !

چقدر یک اثر در نهایت و اوج مینیمال بودن در همه ی عناصر حتی اکت ها میتونه هوشمندانه و دارای ابعاد مختلف باشه و به خوبی هر چه تمام تر اجرا بشه و مخاطب رو در خودش غرق کنه .
بعد از خواندن بروشور و اینکه نمایشنامه به نوعی اقتباسی یا دارای رگه هایی از کدوم نمایشنامه اس و با توجه به اینکه نمایشنامه مذکور خیلی برام جذاب نیست کمی مردد شدم اما اصلا انتظار نداشتم چنین کار بی نقصی رو شاهد باشم اونهم با این فرم منحصر بفرد و خلاقانه .
طراحی نور خیلی دوستداشتنی در عین سادگی و موسیقی درست و تنظیم و بازیهای فوق العاده خوب و دقیق روی متنی با پیچیده گی هایی خاص نهایتا باعث خلق این اثر موفق و تماشایی شده که به احترامش باید ایستاد .

به عقیده من “ گردن “ میتونه بعنوان یک طرح آموزشی در نظر گرفته بشه و برای طیف گسترده ای ... دیدن ادامه ›› از دانشجویان و حتی اساتید رشته های مختلف مربوط به امور اجتماعی ، خانواده ، کودک و روانشناسی به نمایش در بیاد .

درود به تک تک عوامل اجرا خصوصا بازیگران که چقدر بی نقص و باور پذیر بودند .

ما برای پرسیدن نام گلی ناشناس
چه سفرها کرده ایم ، چه سفرها کرده ایم
ما برای بوسیدن خاک سر قله ها
چه خطرها کرده ایم ، چه خطرها کرده ایم
ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود
خون دلها خورده ایم ، خون دلها خورده ایم
ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود
رنج دوران برده ایم ، رنج دوران برده ایم
ما برای بوئیدن بوی گل نسترن
چه سفرها کرده ایم ، چه سفرها کرده ایم
ما برای نوشیدن شورابه های ... دیدن ادامه ›› کویر
چه خطرها کرده ایم ، چه خطرها کرده ایم
ما برای خواندن این قصه عشق به خاک
خون دلها خورده ایم ، خون دلها خورده ایم
ما برای جاودانه ماندن این عشق پاک
رنج دوران برده ایم ، رنج دوران برده ایم

بشنوید با صدای زنده یاد محمد نوری
سراینده زنده یاد نادر ابراهیمی


خیلی ممنون که یاد قهرمانان این کشور رو زنده کردید ، شاید روزی بیدار شدیم و دونستن اینکه چه خون دلهایی برای این خاک خورده شده به کارمون اومد …

به راستی جز “ عشق “ چه میتواند بر تارک دنیا جاودانه گردد و زمان را برای ابد اسیر خویش نماید و دست زورمند اجل را تهی از غنیمت قبض زندگی وانهد آنکه از “ عشق “ عروج کرده ست تا بیکران و از آبی بینهایت هستی به زمین کوچک می نگرد گویی بر ذره ای نا چیز میخندد …
و آیا زندگی اینست که هست ؟
و فراموش شده گانیم در تنها لحظه ای از تاریخ لایتناهی عالم وجود اگر بی عشق بمیریم …
برادرها ، خواهر ها عاشق شوید …

نظرم هنوز تغییر نکرده و سَبُکی ِ انتظامی رو با اختلاف دوست داشتم .
اما جنس نمایش و بازیها و انرژی ها اونقدر لطیف هست که باز هم لحظه ای از اجرا احساس میکنید دل تون به نازکی حبابی شده بر روی گودالی پر از بارانِ یک صبح خلوت و آرام اردیبهشت …

سَبُکی با همه ی احترامی که در مجموعه ی شهرزاد برایش قائل نشدند باز هم سَبُک است …

و آیا واقعا این بود زندگی …؟

و اما تو پسرم من این بار برای اولین بار بهترین و سخت ترین نقش ُ واست گذاشتم کنار ، تو یه سگی …


“ آقای ماروین “ از “ گروهه او و دوستانش “