رژه ی نیروهای غیر مسلح در برابر دیده گان تماشاگر بی پناهی که به هزار حیل با سعی بین یمین و یسار صحنه به وسلیه ی چشمان بیچاره اش باید بکوشد در برابر هجوم بی امان موسیقی و اکت که به مثابه شلیک مسلسل ، پیوسته به سمت وی روان است در میان انبوهی از اِلمان های جور و واجور که مانند دست فرو بردن در انبانی مملو از اشیاء بُرَّنده ی مکسر است غور کند تا شاید بتواند از دِل پُر آشوب و خونین این ماجرا معنایی بیرون بکشد و یا در نماد شناسی موفق باشد و یا به شخصی سازی نماد از منظر خویش با اتکا به آنچه بر بستر پر رفت و آمد صحنه ای که از نظر طراحی در مینیمال ترین وضعیت ممکن ، یعنی خود صحنه بودنش قرار دارد در جریان است بسنده کند .
هبوط و سقوط انسان معاصر از اصل و فرع موجودیت انسانی خویش و شکست های سنگین مادی و معنوی انسان چه در بُعد فردی و چه در ابعاد اجتماعی محور اصلی آنچه شاهدیم است اما چنان فشرده و در هم آمیخته سعی در پرداخت به تمام مصائب بشری در مدت کمتر از شصت دقیقه دارد که میتواند منجر به اُوِردوز برخی از تماشاگران و در نتیجه دیسکانکتیگ آنها با اجرا شود که با توجه به نحوه ی نورپردازی کاملا بصورت عینی مشهود است .

نهایتا به نظر میرسد پرفورمنس عنوانیست که بیشتر شایسته ی “ هار “ است .

خسته نباشید خدمت تیم پر انرژی اجراگران که با تمام قوا بر صحنه حاضر بودند .