و شاید آخرین موزیکی که تو سَرِ اعلیحضرت شاه ریچارد سوم قبل از سوار شدن روی اسب پِلِی شده صدای داریوش اقبالی بوده اونجایی که میگه :
سقوط من در خودمه
سقوط ما عین منه
مرگ روزای بچگی
از روز به شب رسیدنه …
( ورژن اجرای زنده کنسرت ) !

روایت مُدام و مکّرر و همچنان تکراری از جنگ بر سر تصاحب قدرت که در ادامه ی یادداشت کارگردان اگر بخوایم تذکره ای بنویسیم بر تکمله ای که ... دیدن ادامه ›› ژیژک نوشت بر تحشیه ی مارکس بر جمله ی هِگل !
باید گفت ما امروز در جایی از تاریخ ایستادیم که تکرارش نه تنها کُمدی نیست بلکه به غایت لوس و تلخ و گَزَنده و نا امید کننده ست !
خون از بعد از خون ، انگار تنها رسالت انسان از هبوطش به زمین همین بود که سراسر تاریخ را از آن بشوید و خشت خشتِ تمدن بشری را سُرخ روی هم قرار دهد ..

کاش این همه نبوغ و خلاقیت برای به صحنه بردن “ ریچارد سوم “ با این بازیهای گیرا و خصوصا درخشان برای شاه و این از کادر بیرون زدن های جذاب و انتخاب موسیقی های شاهکار و دقیقا دُرُست و نور پردازی در خدمت برای موضوعات دیگری بکار میرفت .
نه اینکه متن در حال اجرا جذابیت نداشته باشد ، اتفاقا با اقتباس آزاد خلاقانه ای که در این نمایش بر صحنه ست کاملا دیدنیست و خوشحالم موفق به تماشاش شدم ، اما خسته ایم از “ خون “ رفیق فقط همین !

“ ریچارد سوم “ خلاق و دوست داشتنی و شریف ، از اون دست اجراهاییست که فقط باید در کُنج ِ دِنجِ انتظامی دیدش و البته حقش سالن بدون صندلی خالیست .
من اونقدری اِشراف به لغات ندارم که بدونم چطور باید این اجرا رو تشریح کنم و فقط میتونم به دوستانم پیشنهادش بدم .

و تنها قطعه ای که به نظرم میرسه به اجرا وصل نیست پایان بندی بعد از پایان هست که زمانی اتفاق میوفته که تماشاگر از اجرا جدا شده و میتونست نباشه .
ضمن اینکه یه نکته ی ظریف در انتهایی ترین بخش هم واقع میشه که البته من به لطف تیزبینی و ذکاوت سرکار خانم علیپور عزیز که تشریف داشتند و نگاه مبسوطشون چراغ راهمون بود متوجهش شدم که اشاره به قدرت مردم در سرنگونی حکومت شاهان داره که اجازه بدید من نپذیرمش .
همه ی ما امروز دیگه به وضوح میدونیم آخرین باری که یک ملت از شاه مملکت خودش خلع قدرت کرد یا بهتر بگم خیال کرد از شاه مملکت خودش خلع قدرت کرد هنوز جاش درد میکنه !