وقت بخیر

خسته نباشید می گم به گروه بابت زحماتشون.
از محسنات کار بازی خوب و ابتکار دیوار چهارم و خلاقیت در استفاده از عروسکها در پایان نمایش بود. و البته میزانس هایی دو طرفه ( به خاطر نوع چیدمان صندلی مخاطبان) که باعث شد خیال مخاطبین در طرفین راحت باشه که چیزی از بازی رو از دست نمی دن. ولی متاسفانه ریتم و بازی کمی کند و یه نواخت بود . قطعا اگر هوشمندی استفاده از دیوار چهارم و مخاطب نبود ، کسل کننده ای کل کار تحت تاثیر قرار می داد.

واقعا خوشحالم بعد از مدت ها دوری و دل تنگ ی قراره با اجرای گروه خوبی به تماشای تیاتر برگردم.
موفق باشین.

خوب و خلاق بود ولی ریتمش خیلی کند بود ! برای من کمی گیج کننده بود چون یه جای هایی داستان ها رو گم میکردم.. .

نمایش خوب و روان و بیشتر متکی بر دیالوگ بود. در واقع می تونم بگم نمایش بی دردسری بود. یعنی شروع و پایان مشخص داشت. برشی از زندگی آدمای معمولی همین اجتماع که در نقطه ای بهم پیوند می خورن. داستان پله به پله با دیالوگ ها و میزانس های لازم و کافی مخاطب رو با خودش می کشونه و تصویرسازی مناسبی توی ذهنش شکل میده. با پایان ( گره گشایی ) ساده و بی تکلف .
اکثر بازی ها خوب و بجا بودن.
نمی تونم بگم کار فوق العاده ای بود که سالها توی ذهنت می مونه ولی قطعا می تونم بگم کاری ه که از دیدنش لذت می بری و با خیال راحت در طول اجرا باهاش همراه میشی. ( هی توی ذهنت درگیر نیستی که چی شد کجا بود ... چون داستان خوب تو رو هدایت میکنه ).

خسته نباشید میگم به کارگردان و گروه نمایشی بابت اجرا و دغدغه مندی شون نسبت به ادبیات و قابلیت های نمایشی ش.

ولی کار چندین ایراد جدی داشت. ... دیدن ادامه ›› یک مشکل میزانسن که اشتباه و گاها اضافه بودن. اشتباه ازون جهت که بازیگران اصلی نباید مدت طولانی پشت به تماشاچی باشن ... و اضافه ازون جهت که باعث اغراق بی مورد در اجرا میشد.

ایرادی جدی بعدی استفاده که ایده رقص که به خودی خود خوب و جذاب هست ولی چرا رقص باله در نمایش ایرانی!!!! با طراحی لباسی که مثل خود رقص باله وصله ناجور اجرا بود! لباس حافظ که بیشتر شبیه پیامبرا بود تا حافظ یا لباس های مریدان با اون استین های بلند که در اون دوران اگر کسی درجات بالایی رو طی میکرد استین بلند داشت ولی همه مریدان یک اندازه استین داشتن!

ایراد بعدی استفاده از ماسک هایی که شبیه ماسک های سنتی آفریقایی و به شدت نا مناسب با فضای نمایش ایرانی و ادبیات فارسی است!!

ایراد بعدی خوب از کار در نیومدن لحن ها و کاغذی بودن شخصیت ها! مثلا شخصیت حافظ که مثل راوی و یا حتی شعر دلکمه کن بود تا شخصیتی دارای ابعاد !!
یا شخصیت های مرید که نقش های مختلف دیگری داشتند ولی تنوع در لحن و بازی نداشتن !!!
یا تحول اخر تیمور و سربازش که اصلا در طول اجرا شاهد این تحول نبودیم و یهو در پایان نمایش ظهور کرد !!!

تنظیم نبودن زمان ورود و خروج نور با جابجایی صحنه و بازیگران ، حرف زدن با حالت عادی بازیگران با اینکه در صحنه بازی نمیکردن ولی گوشه صحنه حضور داشتن، لوازم جانبی که میشد کنار صحنه نباشه... همه اینا باعث شلختگی در صحنه میشد.
...

در کل کار بدک نبود.‌اگر کسی کنجکاو هست و ادبیات دوس داره بد نیست بره ببینه.

من این کار توی جشنواره دیدم. کار خلاق و با ارزشی ه با بازی بسیار خوب بازیگر. واقعا ارزش دیدن داره.

خب باید گفت اجرا یه کار خوب و تاثیرگذار بود. کاری با تلفیق تئاتر فرم ، نقالی و در قسمتی از اجرا مدرن.
بزرگترین حسن کار خوب از کار در آمدن لحن ها بود. چه بازیگران زن و چه بازیگران مرد هردو به خوبی از پس لحن حماسی کار براومده بودند. بازی ها ( فرم ها ) خوب و پر انرژی و هوشمندانه بودن ( البته در بعضی قسمت ها نیاز به کار و فکر بیشتر داشت). خط روایی داستان به شیوه سنتی نقالی حرکت میکنه ولی در میانه شکسته میشه و به حالت روایی مدرن تبدیل میشه و دوباره به همان خط روایی قبلی باز میگرده. این دو خط روایی هر کدام به تنهایی بسیار خوب روایت می کنند اما در ترکیب با هم خیلی جفت و جور در نیامدند. در واقعا شیوه انتقال فضا نیاز به تفکر بیشتر داشت چون اون نوع شکست بیشتر حالت شوک رو داشت در اجرا . ( من به شخصه واقعا باورم شد که بازیگر دیالوگ فراموش کرد ) البته شاید کارگردان به عمد چنین شوکی رو به تماشاچی داده تا ازون فضای روایی سنتی بیرون بیاد . هر چه که بود این انتقال برای من تماشاچی خوب جا نیوفتاد ولی خود اجرای مدرن خیلی خوب از کار دراومد که به نظرم می تونه به تنهایی یه اجرای مستقل باشه .
شاید تنها ایرادی خاصی که میشه به کار گرفت اینکه (نسبتا ) شخصیت ها را به خوب و بد تقسیم کرده . نکته اصلی در شخصیت های شاهنامه که هنر اصلی فردوسی هم هست ، طیف داشتن شخصیت هاست یعنی شخصیت ها خاکستری هستند نه خوب هستند و نه بد و در این میان انگیزه ها و دست تقدیر حرف اول رو می زند . از انگیزه های شغاد و رفتار رستم و همه اتفاقاتی که تراژدی رستم رو پیش میکشه حرفی گفته میشه ولی نیاز به پرداخت دقیقتر و بیشتر داشت. نکته دیگه که در داستان های شاهان و پهلوانان شاهنامه به ویژه رستم ( که حالت نیمه اساطیری دارند ) عاملی که نقش پررنگی داره حیوانات (رخش) هستند. تا جای که در هفت خان رستم، این رخش است که خان اول رو پیروز میشه . در داستان مرگ رستم ، رستم وقتی مرگ رخش ( جفت خود ) رو جلوی چشمام میبینه در برابر مرگ تسلیم میشه که در نمایش اصلا به این موضوع پرداخته نمیشه که اگر میشد بر زیباتر و جذاب تر شدن تراژدی افزوده میشد.
چند تا نکته تکنیکی : اول اینکه اگر سالن تئاتر بهتری برای اجرا بود قطعا شاهد ... دیدن ادامه ›› اجرای درخشان تری بودیم. دو اینکه قبل از اجرا اگر تماشاچی درباره مرگ رستم مطالعه کنه و با اگاهی از داستان بره اجرا رو ببینه ، حتما از اجرا لذت بیشتری خواهد برد.

بدون شک اجرا از بهترین ها بود. از همون لحظه اول یعنی قبل از خاموش شدن نورها و درحین جایگیری تماشاچی ها ، شما با ادمایی سرگردان در پس زمینه خاکستری روبرو هستید که شاید پیش زمینه ای برای سرگردانی ذهنی و زندگی شخصیت اصلی باشه. بازی های بسیارخوب و دیالوگ ها و فضای سازی های ذهنی دقیق که صحنه رو از هرگونه تکلف بی نیاز میکنه !
و رنگ ها ... استفاده هوشمندانه از قرمز و سفید و خاکستری ای که به جرات میشه گفت بیشترین بار نمایش روش بود. از رنگ خاکستری صحنه ، لباس های شخصیت ها تا طیف خاکستری شخصیت ها مخصوصا شخصیت اصلی ، مرور خاطرات خاکستری ، و از همه مهم ترین رنگی بین سیاه سفید ! رنگی شاید درمقایسه با رنگ های دیگه بی هویت . حسی بین مردن و زنده بودن ، برزخ ( اون منجلابی که قاتل درش بود ) را در تقابل سفیدی زندگی و سیاهی مرگ (قاتل) تداعی میکند ولی وقتی در کنار رنگهای دیگر قرار میگیرد قدرت آنهارا زیادتر میکند . ( شدت رنگ قرمز و سفید ). حرکت رنگ سفید در صحنه که از کسالت آور بودن خاکستری صحنه می کاهد و روال تاریخی اتفاقات را با نامنظم بیان کردن آنها بر هم میریزد!
یکی از زیبایی های کار بدون شک طیف داشتن شخصیت های داستانی ست . ادمهایی خاکستری که نمی توان به قطع به خوب یا بدی انها اعتراف کرد حتی قاتل که شخصیتی بیمارگونه با عقده های درونی بسیار داشت. (یکی از بهترین نمونه های طیف داشتن شخصیت ها مربوط به شخصیت های شاهنامه مخصوصا تراژدی رستم و سهراب است و همین ویژگی باعث میشه به جرات بگم از تمام تراژدی های دنیا یه سر و گردن بالاتره ). از کار در اوردن این ادما با طیف های مختلف واقعا هنر و فکر میخواد. ( کاری که به نظرم توی فیلم متری شش و نیم کارگردان نتونست از پسش بربیاد و حالت دراماتیک مضحکی ... دیدن ادامه ›› بهش داد )
موضع اصلی و محوری داستان شاید نه قتل بلکه زندگی بود. عجیب ترین و عادی ترین و حل شده ترین مفهوم جهان هستی و دلچسب ترین و سنگین ترین بار بر گرده وجود انسان ... .چیزی که شاید به اندازه روشن کردن سیگاری برای ما تامل کنه و بعد به راه خودش ادامه بده و دست اخر تو میمونی و خودت !
موسیقی و ریتم مناسب که به تماشاچی اجازه میده تا با شخصیت ها ارتباط برقرار کنه و اونها رو قضاوت کنه و حتی براشون گریه کنه !!
و در نهایت هم صحنه اعدام که یکی از خلاقانه ترین صحنه های اعدامی که دیدم! با این کار کارگردان انگار صحنه نمایش رو از پایین تا کرده تا بعد دیگه ای به دید تماشاچی و صحنه بده !

این نمایش واقعا ارزش دیدن و باز دیدن رو داره !