عرض سلام و خدا قوت. به نظرم آلزایمر اثری متوسط بود و این قابلیت رو داشت که خیلی بهتر باشه . خسته نباشید میگم به اعضای گروه آلزایمر

سلام . اول خسته نباشید عرض میکنم خدمت عوامل این اجرا . نمایش اسب های انباری که اسمش رو اصلا نفهمیدم و نمی‌دونم نمایش چه ربطی به اسب و انباری داشت ، اتفاقا اینجا تنها چیزی که بحث ما نبود اسب در انباری بود . داستان نمایش : پدر و مادر و دختری در خفقان حاکم بر جامعه بوسیله گاوشان شیر برای سیستم و آدم هایش می فرستند ، مأموری که ناظر بر آنهاست کتابی گم می‌کند و دخترک که کتاب را برداشته قرار است از آن طریق به رستگاری برسد. کتابی که ما می فهمیم گم شده و دست دختر است . اما موضوع اصلا این نیست و گم شدن کتاب بهانه یی میشود برای ادامه اجرا و رفته رفته نویسنده بسوی اهمیت کتاب گام بر می‌دارد اما اگر کتاب خوب است چرا خوب است و اگر بد است چرا بد ؟ کتاب روی دختر چه تاثیری دارد و اصلا چرا مامور باید کتاب را گم کند . متن اصلا پرسشی خلق نمیکند که ما پاسخی بخواهیم و به همین اکتفا می کند که کتاب خوب است و باقی نمایش هذیانات ذهن نویسنده می باشد زیرا نمی‌تواند درام خلق کند و مجبور است به چند تابلوی تکراری و کسل کننده روی آورده و اکتفا کند .دوستان تئاتر یا باید مخاطب را سرگرم کند یا به تفکر وادارد یا احساسش را درگیر کند یا .... قصه نمایش ناخودآگاه شعار زده و در سطح مانده و چیزی به عنوان شخصیت پردازی ، کشمکش ، تعلیق و غیره در اجرا اتفاق نمی‌افتد. اشخاص بازی فارغ از اینکه ما بدانیم آنها دقیقن کجایند ، کیستند ، چه میکنند ، چرا اینگونه اند و... رها شده آند . به این دلیل هیچکدام از شخصیت ها در نیامده و بازیگران با وجود مشقت زیاد، دلپذیر نیستند و دوستشان نداریم چون اصلا نمیدانیم آنها کیستند و چه میخواهند و انگیزه شأن چیست ، فقط میدانیم انها همه هستند چون میخواهند یک نمایش اجرا کنند ، نمایشی که میخواهد فلسفی و خشن ، مدرن و بدیع باشد ولی راستش هیچکدام از اینها نیست . در انتها از موسیقی خوب و بروشور بسیار زیبای اثر کمال تشکر دارم . ممنون 🌺

سلام و خسته نباشید . متاسفانه اجرای خوبی نبود و بهتر بگم نه تئاتر بود نه کنسرت . تکلیف کار با خودش و مخاطب روشن نبود و نمایش در حد سالن چهارسو اصلا نبود . مدیریت تئاتر شهر همین جوری پیش بره بزودی شاهد فجایع بیشتری در سالن های تئاتر شهر و ریزش تماشاگران باقی مانده هم خواهیم بود.

سلام . خداقوت و خسته نباشید . گروه خوب و صمیمی بازیگران و عوامل محترم این کار . به شخصه وقتی فهمیدم نویسنده و کارگردان این نمایش یک بانو هستن اونم تو این شرایط کلی ذوق کردم و به دیدن اجراتون نشستم . بنظرم بازیها متوسط بود اما متن و کارگردانی میتونست بهتر و با کیفیت تر باشه . مشکل بزرگ این نمایش از دید من نمایشنامه اش هست . نمایشنامه هنوز جا داره و بنظرم باید پخته تر بشه . در کل بنظرم اجرای متوسطی بود و خسته نباشید عرض میکنم

سلام . بنده سه تا کار دیدم و برونسی چهارمین کار بود . خیلی خیلی دوست داشتم و به نظرم این کار تا حالا بهترین کار جشنواره بوده .

سلام و عرض خدا قوت . نمایش سون سی رو در حالی تماشا کردم که متاسفانه هیچکدوم از پروتوکل های بهداشتی از سوی سالن مستقل رعایت نشده بود و با اینکه جای خالی در سالن بود همه تماشاچی ها کنار دست هم نشسته بودن .
اما نمایش سون سی ـ خلاصه قصه اینه که مردی به همراه برادر عقب مانده اش و همسرش که آبستن است در جنگ و درون محله شان گیر افتاده است . این مرد یک پیکان هم دارد . اینکه چرا و چگونه است که نتوانسته اند بگریزند با وجود این پیکان یکی از ابهامات در قصه است . آنها میگویند منتظر مادری هستند و مادر معطلشان کرده که این قانع کننده نیست و فاقد منطق است . همه ی طول نمایش با این دستمایه را دیالوگ ها تشکیل میدهند . دیالوگ هایی نه چندان پیش برنده و موقعیت های نه چندان منطقی . مثلاً برادر زن به چه دلیل با مرد درگیر میشود / به دلیل ساخت موقعیت مهیج/ بدون آنکه پیش زمینه و یا شناختی از رابطه ی آنها بدانیم . یا در انتهای نمایش چه اتفاقی افتاد ؟ هیچ . آنها گیر کردند و پایان . گویی نویسنده میخواهد کاراکترها گیر کنند و نه موقعیت و منطق و قصه ی نمایش . بنظرم نمایشنامه از اجرا عقب تر بود و متن کامل نبود . در اجرا هم کارگردان کامل و دقیق نبود و همه چیز به طراحی صحنه معطوف گشته بود . وقتی برای اولین بار پیکان تکان خورد جذاب بود اما آنقدر از این تکنیک استفاده شد که از لذت بسوی تکرار خسته کننده کشیده شدیم . بازیها نسبتاً خوب بود و در کل نمایش متوسطی را شاهد بودیم . خداقوت و خسته نباشید ?

سلام و خداقوت. خسته نباشید . اصولاً اساسی ترین رکن تئاتر و غالباً هنرهای نمایشی ، نمایشنامه است . نمایشنامه نه مکالمه است نه خاطره گویی نه گزارش دهی نه حدیث نفس و نه درد و دل . شور بختانه ضعف در مقوله نمایشنامه نویسی /درام نویسی/ کلیت تئاتر کشور را دربرگرفته وتهدید می کند.
‌در خلاصه نمایش جوادیه آمده : قصه چهار نفر از بچه محله های جوادیه تهران است که در دهه شصت هر کدام زندگی خود را داشته اند و در حال حاضر که انها مرده اند به محله خود می ایند و روایت خاطرات محله وزندگی خود را در گذشته میکنند...
اما این روایت نه تنها خلاصه قصه نیست بلکه ذاتن نمیتونه تعریفی از قصه باشه و بهتره بگیم خلاصه اجراست چون معتقدم اصلا قصه یی در کار نیست و خلاصه قصه همهٔ ان چیزیست که به اجرا در میآید . چهار نفر می آیند و خاطراتشان را روایت می کنند . جایی خواندم که بدترین نوع شخصیت پردازی در نگارش نمایشنامه ، مستقیم گویی یا رو گویی یا/شرح حال کاراکتر از زبان خویش/ است . یعنی کاراکترها خودشان را معرفی می کنند و خاطره شان را میگویند و تمام . یعنی در نمایشنامه جوادیه مسئله قصه ، پرداخت، تقابل،گره افکنی، کشمکش، ایجاز، هدف، تعلیق و.... به کل فراموش شده است . حتی روایات هم ساده انگارانه اند و به محض شروع روایت دوم روایت اول فراموشمان میشود و بی آنکه حظ ببریم و بخاطر بسپاریم ، فراموش میکنیم زیرا در اجرا فقط بسیار می شنویم بی آنکه لحظه یی درگیر ماجرا بشویم و تعملی کنیم . اگر از بازیگران یک نفر را حذف کنیم اتفاق خاصی نخواهد افتاد و اگر چند کاراکتر دیگر را هم بیافزاییم فرقی به حال اجرا نمی‌کند و این نشان از ضعف در قصه و پرداخت و شخصیت پردازی است . به امید روزهای درخشان و آرزوی سلامتی تک تک عوامل این اجرا
‌

سلام و خدا قوت . بنده به دعوت یکی از دوستانم به تماشای این اجرا که در تماشاخانه شانو روی صحنه بود دعوت شدم . اول خسته نباشید میگم. چند تا نکته به ذهنم میرسه ، تماشاخانه های خصوصی باید برای بقا و جذب مخاطب به سوی آثار باکیفیت برن و خودشون رو با اجراهای خوب برند کنن . اما اجرای آقای اشمیت کیه ، میتونم بگم من بعد از اجرای این گروه جوان با بازیگرای آینده دار نمی‌خواستم نظر بزارم چون کار ایرادای ساختاری زیادی تو اجرا داشت و یه کار متوسط بود . به نظر نمیشود شما اول نمایش صبحانه را اِلمانی بخوری و آخر نمایش شام را واقعی صرف کنی و ... در کل خسته نباشید میگم خدمتتون.

سلام خدا قوت . من اجرای این کار رو دیروز دیدم و خسته نباشید میگم به گروه اجرایی . این سومین کاری بود که از آقای گشتاسب می‌دیدم و به نظرم تفاوت چندانی با متن های قبلیشون نداشت و جهان موضوع و پرداخت و گفت و گوهای کاراکترها کاملا تکراری بود و به شخصه دوست داشتم با متن متفاوت تری از ایشون مواجه بشم . متن به نظرم ایده خوبی داشت ولی کامل نبود / چند نوجوان هم محلی با هم میرن جنگ و کشته میشن/ . این دست آویز برای نوشتن یک نمایشنامه خیلی کمه واسه همینه که درام در هیچ لحظه یی از اجرا اتفاق نمی افته و ما دایم روایت می شنویم بجای اینکه اتفاق ببینیم و تأمل کنیم . طراحی صحنه زیبا بود ولی من ازش لذت نبردم چون نمیدونم چه ارتباطی به نمایشنامه داشت . مثل دلیل استفاده از بازیگرای بزرگسال در نقش پسر بچه ها که یقین شیوه ی اجرای کارگردان است اما وقتی من مخاطب معنای این انتخاب رو نمی‌فهمم و جوابی در بطن اجرا به این سوالات داده نمیشه ارتباطم با اجرا قطع میشه . در کل خدا قوت میگم بهتون

سلام . خدا قوت . دوتا مورد هست که دوست دارم بگم . دوستان من تبلیغ این کارو دیدم که نوشته بود به علت استقبال دو اجرایی شد کلی خوشحال شدم و تعجب کردم . الان که خواستم بلیط بخرم دیدم اصلا صحت نداره و کلی صندلی خالی هر دو تا سانس و هر دوتا روز داره . تو ذوقم خورد . فریب تبلیغاتی هم باشه خوب نیست .هنرمندا با مخاطب صادق نباشن مخاطب حرفشون و هدفشون و نگاهشون رو تو اجرا نمی پذیره . نمی‌دونم ولی به نظرم این راه جذب مخاطب نیست .