واقعا دوست داشتم، با تمام نقدهای وارده در خصوص تک گویی های شاید طولانی نمایش و وقفه های کلامی دو تن از بازیگران؛ اما بازی درخشان آقای آقاپور و فضای باورپذیر و بیان صمیمی اتفاقاتی که شاید برای خیلی از تماشگران تجربه ای زیسته بود؛ باعث‌ شد حدود ۱۰۰ دقیقه هوای آلوده تهران و دغدغه های این روزها رو فراموش کنم… ممنونم از آقای مولایی بابت این تجربه دلنشین

لذت بردم، هم خندیدم هم گریه کردم، اما می تونست یک تئاتر تک گویی باشه و کمی خلوت تر اجرا بشه

دیدن اثر استاد بیضایی با فضایی رنگین و زنانه که به هنر خانم آدینه مزین شده بود، بسیار لذت بخش بود

بازی های خوبی دیدم (به جز بازیگر نقش پروین) صحنه رو هم دوست داشتم، اما چیزی که در طول نمایش آزارم داد نپرداختن به بعد اجتماعی شخصیت پروین اعتصامی بود، از پروین چهره زنی دغدغه مند و متفکر تو ذهن من بود نه زنی که بخاطر شکست از ازدواج کوتاهش زمین خورده و مدام گرفتار اشک و بغض و ناامیدیه؛ پروین تو دید من زنی جسور و بااراده است، زنی که صحنه نشون دادنش حیاط خونه نیست، وسط جامعه است…
اما اگر به دید صرفا یک داستان نگاه کنم، بازی ها خوب بود
و شاید بهترین قسمت قضیه این بود که شروعی بود برای پرداختن به زندگی شاعری بزرگ
و البته امین حیایی بسیار مسلط بود حیف که متن ضعیف بود

مثل همه کارهای آقای نبویان متن عالی بود، علاوه بر شوخی های آشکار لایه زیرین طنز قوی و دلنشین بود
بازی آقای حاجی عبداللهی راحت، بی ریا و روان
خانم نوروز پور بخش اول خیلی خوب بازی کردند اما در بخش دوم نمایش تمرکز کافی نداشتن یا به دلیلی بازی کمی مصنوعی شد که البته با جمع بندی این اوصاف دیدن این نمایش رو حتما شدیدا و قطعا به دوستانم و همه شما دوستداران نمایش توصیه می کنم، مطمئنم لذت خواهید برد