سلام و خدا قوت عرض میکنم خدمت گروه اجرایی . همه مخاطبان تئاتر با آثار حسین کیانی کم و بیش آشنا هستند و بر کسی پوشیده نیست که ایشون یکی از درجه یک ها در این عرصه بودن . چرا بودن چون ارتیست با آخرین اثرش قیاس میشه و این نمایش بنظرم از کارهای قبلی ایشون عقب تر هست . البته ایرادی هم نداره و قرار نیست همیشه شاهکار ببینیم از ایشون اما خوب مگر چندتا حسین کیانی تو تئاتر این مملکت هست . اینه که انتظار رو بالا می بره . بنده به شخصه توقع داشتم تمرکز نمایشنامه بیشتر به پروین معطوف باشه و شاهد زوایای گوناگونی از ایدولوژی و جهان بینی این شخصیت برجسته باشیم و بدانیم چرا پروین ، پروین است . اما فارغ از این موضوع که سلیقه یی هست چیزی که باعث تعجبم شد ضعف در ارائه بازی توسط چند بازیگر این نمایش بود که خیلی تو ذوق می زد . آقای رنجبر خیلی تصنعی بود آقای رحمتی غیر قابل باور بود و صداسازی بدی رو انتخاب کرده بود و پاشنه آشیل نمایش بازی خانم نرگس محمدی بود . بازی ایشون هرگز بنده رو به پروین نزدیک نمی‌کرد و انگار پروسه رسیدن به این نقش مهم که همواره با رنج و زحمت و تمرین های سخت میسر می‌شود طی نشده بود . مشخص بود ایشون تئاتری نیستن و روی صحنه باور کردنش سخت بود .نکته دیگر ، قرار دادن یک تک صندلی که در سمت چپ تماشاگران روی صحنه و دور تر از باقی اجزای حیاط بود هم کمی برایم عجیب بود و حس کردم برای قشنگی یا توازن صحنه آنجا قرارش داده اند که کمی دم دستی به نظر می آمد . در کل خدا قوت و خسته نباشید عرض میکنم و امیدوارم حسین کیانی همچنان تئاتر بسازد و بماند برای تئاتر 🌺