بعد از مدت ها دوری از تماشای تئاتر و به دل خواه دوستی و عدم تمایل شخصی در شرایط نه چندان مناسب جسمی در این نمی‌دانم چندمین دور اجرای بک تو بلک به تماشای این نمایش نشستم و …
با درد بیشتر، خاطری مکدر با دوستی پشیمان از انتخاب از در سالن بیرون آمدیم.
سجاد افشاریان ( بعنوان کارگردان-بازیگر-نویسنده تئاتر) همان بود که انتظار داشتم : خودنما، خود زیادی جدی بگیر و ادایی.
نمایشنامه بیخود شلوغ و‌گمراه کننده و بازی افشاریان اگزجره بود و اگر کمی نکته مثبت وجود داشت در کارگردانی خلاصه می‌شد.
خلاصه که آواز این دهل صرفا از دور خوش بود.

آلنده نازنین شروع پر فروغی داشت که البته هر آنچه به پیش رفت از شدت این تجلی کاسته شد. به نظرم مدت زمان طولانی تا حدودی آفت کار شد و حتی ایده های کارگردانی و حضور بازیگران به تدریج تحلیل رفت.
ولی پاشنه ی آشیل رو باید در متن جست و جو کرد. نمایشنامه از انسجام کافی برخوردار نبود و اگرچه به خصوص در یکساعت اول دارای لحظات مسحور کننده ای بود ولی در نهایت به یکپارچگی و فرایند کاملی منجر نشد. ایده های نمایشنامه و همچنین تلاش در لایه لایه بودن محتوای اثر در بخش های مهمی از کار به جای بالندگی نمایش را دچار تپق کرده بود . به عنوان مثال میتوان به قسمت اجرای هجو آمیز نمایش اشاره کرد.
اگر چه سه گانه برهمنی در ساختار "نمایش در نمایش" مشترک است ولی مقایسه آلنده نازنین با زندگی در تئاتر چندان موضوعیت ندارد علی الخصوص که زندگی در تئاتر بر بستر نمایشنامه ای از یکی از مهمترین نمایشنامه نویسان آمریکایی معاصر بنا شده بود . سیزیف هم با این که در نویسنده و کارگردان مشترک است ولی رویکرد و فرمی یکسره متفاوت و به زعم من به مراتب قابل اعتنا تر را برگزیده بود .
بازی اسماعیل گرجی یک بازی کلاسیک و شسته رفته تئاتری و تحسین بر انگیز بود که البته با دیگر بازیگران تفاوت اجرایی داشت . نمیدانم این موضوع خواست کارگردان بوده است یا خیر ولی چندان به مذاق من خوش نیامد.
در نهایت آلنده نازنین آنقدر که من از کارگردان سیزیف و زندگی در تئاتر انتظار داشتم نازنین نبود ولی همچنان یک سر و گردن ( به خصوص در اجرا و کارگردانی ) از بسیاری از آثار چند سال اخیر تئاتر ما بالاتر بود.

از نظر من نمایش یک دستی نبود. لحظات و ایده های بسیار خوب داشت ولی ایده های به ثمر ننشسته هم کم نداشت. بعضی از صحنه ها از بستر طنز کار فاصله می گرفت.
شخصیت نوه هم کارایی لازم رو نداشت و لحظات نسبتا زیادی دلیل حضورش برام مشخص نبود. انتخاب موسیقی ها و نحوه ی پخشش هم برای من دلنشین نبود‌.
در کل نمایش قابل اعتنایی بود که می تونست با کمی جلوگیری از زیاده روی در استفاده از ایده های قوام نیافته قابلیت یک ابزورد شسته رفته رو پیدا کنه.

باغ آلبالو روی دور تند.
تعجب می کنم از کامنت هایی که به یکنواخت یا کند بودن کار اشاره کردند. باغ آلبالو چخوف متنی به مراتب با ایستایی و سکونی بیش از این خوانش حسن معجونی است. به نظرم معجونی با یک دراماتوژی هوشمندانه نمایشنامه را به دنیای اطراف ما نزدیک تر کرده.( صحنه ی هلی کوپتر کنترلی نمونه بسیار خوب این مدعاست ) بازی ها در مجموع قابل قبول است و صد البته بازی رضا بهبودی بیش از همه به چشم می آید. طراحی صحنه و اکسسوار همانطور که به فضای کلاسیک چخوفی وفادار است پیشنهادهای جدیدی هم ارائه می کند. و قطعا کاگردانی معجونی مهمترین رکن و مزیت این اجرای باغ آلبالو بود.
در نهایت آن که خرسند و کیفور از سالن خارج شدم.
دو نکته
1-به نظرم تماشاگران بسیار بیش از آنچه اجرا میخواست میخندیدند و در نتیجه یکی دو صحنه ی کار آنطور که باید شکل نگرفت.
2- بالاخره یک سالن با تهویه ی مناسب. تا باد چنین بادا.

برای من تنها شروعی میخکوب کننده داشت و بعد از بیست دقیقه ی ابتدایی دیگر رابطه ی مناسبی با نمایش برقرار نکردم.
بازی بازیگران و طراحی کارگردان پرجزییات و قابل تامل بود و نشان از زحمت فراوان گروه داشت ولی نتیجه برای شخص من چندان به یاد ماندنی و درگیر کننده نبود.

اگر چه متن مروژک هم برای من شگفتی بزرگی نبود ولی اجرا آنچنان لوده، کم کیفیت و پر تپق بود که متن را کاملا از ریخت انداخته بود . خوانشی کاملا سطحی و کم رمق، ریتمی نا موزون با بازی های بی دلیل اگزجره ( چرا جدیداً انقدر در تئاترها بی مورد فریاد می کشند؟)
آنقدر با متوسطها فاصله بود که به هیچ عنوان برای این امتیاز نسبتاً قابل قبول توجیهی در ذهنم پیدا نمی کنم.