به واقع که از دیدن این کار دچار شرم شدم

اصلا آدم نمیدونه از کدوم قسمتش بگه که حق مطلب بیان بشه
شما هر تیاتر بدی که دیدی ، ژیلت دو درجه ازش بدتره

«اسفرود بی دم» فوق العاده است ، وقتی چنین ریسکی می‌کنید و چنین متنی را بر روی صحنه میبرید ، در ازایش یا به شدت ستایش می‌شوید و یا به شدت تکفیر! و‌ای بر ما اگر ستایشگرش نباشیم

اسفرود چیزی است فراتر از رئالیسم اخته شده سینما و تیاتر امروز ایران که فقط دنبال دادن پیام های انسانی است، در جایی که هنر گویا به بن بست رسیده است و چیزی برای گفتن ندارد ، اسفرود با دستور زبان جدید ، از تمام توان خود استفاده میکند تا دغدغه جدیدی نظم دهد .
اسفرود اساسا آزمایشگاهی است برای سنجش طراوت دیدگاه هنری شما، اینکه چه قدر از قید و بندهای متحجرانه رهایید و تنها ساختار کلاسیک نمایشنامه نویسی را به رسمیت نمی‌شناسید و «فرم» برایتان یک قالب از پیش تعیین شده نیست . اینجا «محتوا» همان فرم است در «انقلابی» ترین حالت ممکن.

اگر «ابزورد» دوست دارید, اگر هنوز چیزهای جدید شگفت زده تان می‌کند ، اگر دوست دارید نمایشی بهتر از «لانچر ۵» ببینید ، ... دیدن ادامه ›› بلیط بخرید .
این نمایشی نیست که مثلا یک سلبریتی بابت عقده دائم حضور بر روی صحنه ، جای شخصیت زن و مرد را تغییر بدهد تا خودش در نمایش بازی کند ، یا نمایشی که با ده جلسه تمرین به روی صحنه رفته باشد ، تک‌تک لحظات اسفرود از نبوغی می آید که آدمی را به آینده این هنر امیدوار می‌کند هر چند که غالب جریان هنری را مبتذل سازانی در «لباس» فرهیخته ها پر کرده باشند

نمایشی که فرم و محتوایی در یک راستا دارد ، محتوایی شعارزده و رواج دهنده امیدی واهی، آن هم در زمانه ای که که ناامیدی واقعی چاره ساز‌تر از امیدی کاذب است!
اما همین محتوای واپس‌گرا دقیقا با فرمی عصر حجری نمایش داده می‌شود،تخت،یکنواخت و بدون هیچ خلاقیتی. وجه افتراق چنین نمایشی بر روی صحنه با یه پادکست ،کتاب صوتی یا در بهترین حالت یک نمایش رادیویی چیست ؟ ارزش افزوده چنین‌ اجرایی برای حافظه بصری بیننده چیست ؟
آنقدر هیچ اتفاقی نمی افتد که حتی قدرت تمرکز روی محتوا رو هم از دست می‌دهید! مونولوگی که سه نفره اجرا میشود اما سی نفره هم اجرا میشد ، تاثیری در هیچ بخشی نمی‌گذاشت که حتی تک نفره اجرا کردنش ، پیوستگی ذهنی بهتری برای بیننده اجرا می‌کرد

پی‌نوشت :سالن انتظامی در کنار یکی دو سالن دیگر همیشه پیشنهادهایی رادیکال در نمایش رو ارایه میدادن، آثاری که به واقع تجربه گرا بودن و به دنبال یافتن مسیری جدید در بیان بصری ، اما این روزا همه دارن از روی دست هم رج میزنن، گویا چاه خلاقیت خشکیده است

سرنوشت کاری قطب الدین صادقی به شدت یادآور وضعیت فعلی مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی است،‌ اگر لامنیور و خائن کشی را دیده باشید تنها یک درخواست از این دو پیرمرد دارید: لطفا رها کنین

قطب الدین صادقی هم دقیقا در چنین موقعیتی است ، نمایشی کارگردانی کرده که انگار اصلا کارگردانی ندارد ، یک‌ حاضرِ غایب‌. هیچ سطح نازل کیفی ای نیست که این نمایش فتح نکرده باشد ، از طراحی صحنه بی معنا تا گریم های مضحکانه و البته بازی های بد ،بازی های بد ، بازی های بد ، از صدا‌ سازی بازیگران که گاه و بیگاه آکورد صوتی خود را از دست میدهند تا ادای کلمات نامفهوم و سرعت دیالوگ گویی بسیار بالا و اکت‌هایی که حیرت می‌کنی با چه منطقی در نمایش قرار گرفته‌اند(داماد همواره در حال پریدن است)


در بروشور کار جناب کارگردان از این شاکی هستن که چرا آموزشگاه خصوصی بازیگری شان مورد توجه قرار نگرفته و احتمالا رانتی به جهت سن و سال ایشون ... دیدن ادامه ›› دریافت نکرده و ایشون مجبور به تعطیلی موسسه بازیگری‌شون شدن، واقعیتش اگه خروجی چنان موسسه ای، چنین سطحی از بازیگریه، من از تعطیل شدن بیزینس استاد ، بی‌خواب نشدم!

اسم سجاد افشاریان،به قول جوون‌های امروزی دارد تبدیل به یک «رد فلگ» می‌شود. هر جا اسمش را دیدی به قول وودی آلن‌ «پول [بلیط] رو بردارو فرار کن »

البته نمیدونم کاسه کوزه رو سر افشاریان بشکنیم یا سر محمد رضا آگاه ، البته میتونیم سر اون بی پدر مادری بشکنیم که کسی بابت انتقاد، رگ گردن کلفت نمیکند ، هوش مصنوعی نابخرد، (پس تیوال محترم ،هاید نکن ،ما داریم به هوش مصنوعی خُرده میگیریم نه به ساحت این دو بزرگوار )

آنتیگونه به روایت هوش مصنوعی ، به یقین آزمایشگاهی است برای سنجش صبر و استقامت شما، اینکه تا کجا میتوانید تحمل کنید و از سالن بیرون نرید ، تا کجا میتوانید تحمل کنید و وسط نمایش فریاد نزنید که لباس تن هیچ کسی نیست
آنتیگونه کلاسی است برای تبدیل تراژدی به نه حتی کمدی که «مضحکه» ،کمدی کلمه درستی برای نشون دادن چنین وضعیتی نیست

کارگردانی(هوش مصنوعی) که گمان میکند با حذف آگاهانه آنتیگونه ، دارد تراژدی بزرگتری خلق میکند اما نمی‌داند که نمایش را تبدیل به پرت و پلا ... دیدن ادامه ›› می‌کند ، البته احتمالا خودش هم می‌داند(!) و گرنه آن بِپَّر بپر های دقیقه آخر بازیگر نقش کرئون و اشک زوری ای که می‌چکاند چه کارکردی دارد جز تحت تاثیر قرار دادن تماشاگری که یک ساعت در این منجلاب بی سر و ته دست و پا زده و آن گریه برایش ،نوری است در این سیاهی و تباهی که مثلاً احساس کند دارد شاهکاری میبیند و حتما عقلش نرسیده که شاهکار می‌بیند و شاید این شاهکار بوده و ما که قطعا از هوش مصنوعی کمتر میفهمیم و پس حتما اون‌ گریه نشانه ای است برای ....

پی نوشت مهم تر از متن:بعد از اندکی عضو تیوال بودن ، دیگر سخت نیست حدس اینکه چه کس یا کسانی نقد های مثبت خودشون رو (بر اثری که اسم سجاد افشاریانو به همراه داره) از قبل نوشته‌اند ، این دوستان با منطق های هرمنوتیک عجیب غریب وبا تفسیر و تاویل هایی که نه تنها ذهن کارگردان که حتی عقل جن هم بهش نمیرسه ، جوری نمایش را با کامنت هاشون «بزک» میکنن که آدمی از این همه توانایی حیرت می‌کنه

خب بگذارید کارو یکسره کنم و بگم که این نمایش با اختلاف بدترین تیاتری هست که در زندگیم دیدم
یه هذیان مطلق ، یه ابتذال متحرک

فریب این نمره تیوال و این کامنتهای مثبت رو نخورید، اگه حتی یک نفر هم با دیدن این کامنت منفی میان هزاران کامنت مثبت، منصرف بشه از دیدن این «جنایت علیه بشریت» ، رسالت خودمو انجام دادم ، گویی تنها هدف خلقتم، همین برحذر داشتنه

بمونید خونه عزیزان ، از روز های آخر داشتن کولر بهره مند بشید ،به از دست دادن سلامتی روانی‌تون برای چند ساعت نمی ارزه

خب اول از اینجا شروع کنیم که کمپین تبلیغاتی اطراف نمایش واقعا خوب کار کرده ،وقتی چنین نمایشی با این کیفیت ، به روزی دو اجرا می رسد ،نشان دهنده کیفیت تیم تبلیغاتی است تا کیفیت نمایش ،تبلیغاتچی هایی هستند که نمایش را در همین تیوال باد می‌کنند و در نبود فضای نقد مکتوب جدی،نظرات مثبت شان ،معیار انتخاب نمایش می‌شود!
اما در مورد خود اثر ، بیاییم دوپس دوپس موسیقی و افکت های صوتی رو از نمایش حذف کنیم ،رقص نور های اگزجره و مداوم رو هم بگیریم ، چه می‌ماند ؟ یک نمایش فیلمفارسی طور در باب خیانت که البته چون می‌دانسته هیچ چیزی در چنته ندارد سعی کرده با تحت تاثیر قرار دادن مخاطب ، برای خودش اعتبار بخرد.
شما همین افکت های صوتی و رقص نور رو اضافه کنید به تیاتر های کمدی مدل بهزاد محمدی ، مطمئنا نتیجه از این هم مالیخولیایی تر‌ می‌شود!

احتمالا در طول ادوار ، هیچ نمایش بزرگی اهمیتش را صرفا از راه منابعش به دست نیاورده است .هیچ نمایشی قرار نیست به دلیل استفاده از موسیقی با صدای بلند و یا دو تا مانیتور یا مثلا استفاده از HF نمایش خوبی شود . اول نمایش خوبی است و بعد می‌تواند منابع مهمی داشته باشد که در کیفیت و زیبایی شناسی اش موثرند.در نهایت از اجرا فقط یه اسم مرعوب کننده و شیک می‌ماند، باب میل مشتریِ تنوع طلبی که می‌خواهد خودش را در محافل از تک و تا نیندازد.

- «و نجات دهنده در گور خفته است»

کسی نیست که پایان دهد این چرخه‌ی باطلِ تسلسلِ‌ مکرر را

همه گیر کرده اند در منجلاب تکنیک
در نبود عشق ، در پایان معنویت ،در فقدان گندم و آتش باید دلخوش بود به شکر ، شکر وارداتی

شاهکار اوژن یونسکو بار دیگر قدرت نمایش را به یاد می‌آورد ، قدرت نظریه ، قدرت ایده ،اینکه چگونه میتوان در جهان مسطح‌ ، قله ای ایجاد کرد ... دیدن ادامه ››
نمایشی‌ که این شب ها در تماشاخانه تازه رسیده ای اجرا می‌شود ، شما رو برای صعود از این قله یاری میکند، و چه پرفورمنس حیرت انگیزی
درک درست تمام اجزای نمایش از متنی که اجرا میکنن، پرهیز خودخواسته از اکثر عناصر دراماتیک ، دکور مینیمال سرد که با جابجا شدن مداوم فنجان های زرد رنگ میخواهد فخر فروشی کند و موسیقی ای که گویا در تلاش هست در بی اعتناترین حالت ممکن نواخته شود با کمترین دقت در اجرا ،و در نهایت شور بی پایان و جنون آمیز تک تک بازیگران که تمام‌ نیروی خلاقه خود را به کار گرفته اند تا معلق بودن یک طبقه را در پیله سخت و دگم عادت ها نشان دهند

احتمالا این چند خط به ظاهر اغراق آمیز باشه ولی صحنه دروغ نمیگه

فکر میکردم که با تغییر شرایط نظر دهی، و ثبت عنوان خریدار در کنار نظر دهنده ، شاهد شرایط صادقانه تری در کامنت ها باشیم ولی گویا دوستان از تیوال چند قدم جلوترن و شرایط هیچ تغییری نکرده

نمایشی که فقط در این شرایط که هیچ تیاتر خوبی نیست مورد توجه قرار گرفته ، دریغ از به لحظه همدلی برانگیز ، یه لحظه تاثیر گذار ، یه خط روایی دلنشین
هیچ مطلق، هیچ مطلق، هیچ مطلق
توانایی عجیبی میخواد این همه دم و دستک و آدم و ساختمون و اتاق و دکور رو درگیر کنی و در آخر هیچی برای ارائه نداشته باشی

یه دو تا سخن بزرگان داخلش می‌گذاشتید حداقل برای بیننده آورده ای داشت ، ما به همون تکرار «یه پایان تلخ بهتر از به تلخی بی پایانه» هم قانع بودیم و نمایش شما به واقع یه بیهودگی بی پایان بود

مصداق بارز لحاف چهل تکه
گویی نویسنده هر جایی کلمه هملت رو دیده، پنج خط بالاتر و پنج خط پایین ترش رو بریده گذاشته توی نمایشنامه اش
تکه هایی با معنا که در نسبت با هم به غایت بی معنا شده اند، یک صفر بزرگ که حتی بازی های بسیار خوب دو بازیگرش رو هم بی اثر میکند چون در کمال تاسف حاصل ضرب هر امر فوق العاده ای در صفر نهایتا یک صفر است

اکوئوس فراتر از چیزی است که تصور میکنید. داستانی که البته فقیر بال و پر داده می شه اما توامان می کوشه با طراحی های بصری ضعف ها رو بپوشونه.
مشکل اما جاییه که تیاتر به یک پرفورمنس صرف نزدیک میشه.اینجاست که اثر در حفظ تعادل میان پرفورمنس و تیاتر ناموفقه