یادمه توی فیلم "دو زن" تهمینه میلانی، هربار یه بلایی سر نیکی کریمی میومد مامانش می گفت: "حالا مردم چی می گن؟!"
خانه پدری هم اتحاد چند نسل ست برای پنهان کردن خون+آبروداری
اینقدر سر این فیلم داستان درست شد که توقع دیدن فیلمی خیلی متفاوت با صحنه های خیلی وحشتناک داشتم. اما فیلم معمولی بود.
ظاهرا توقیف به دلیل دخترکشی توسط خانواده بوده. خب مگه نمی کشن؟ مگه این ناموس پرستی ها و جهل ها همین الان سال 2019 که یه سری دارن میرن مریخ، اتفاق نمیفته؟
اما در مورد فیلم، معمولی بود و حتی گاهی شلخته. گرچه زلالی داستانگویی آقای عیاری رو داشت. بازی ها یکدست نبود.
خط اصلی داستان و اتفاقی که افتاده بود درگیر کننده و عمیق بود اما نحوه مطلع شدن افراد (در طول سالها) از قتل، دارای چالش نبود.
در مورد صحنه قتل (که ظاهرا بعدا سانسور شده یا کم شده اینو نمی دونم)، دردناک بود که باید می بود، اما همزمان یاد این جمله افتادم، " آنقدر عزا بر سرمان ریخته اند که فرصت زاری نداریم." و این برام از اون صحنه دردناکتر بود.

نمایش دوستداشتنی و دلی ایه. به نظرم ایده خیلی جالبیه که اگه کسی رو داریم اون سرِ دنیا دعوت کنیم به دیدن نمایش. چون نمایش سختی هم نیست که نگران ارتباط برقرار کردن و ... اینا باشیم.
البته جمعیت ایرانی ها در تورنتو (به قولی تهرانتو) بیشتر از ونکوور هست ولی خدا رو شکر ما ایرانی ها همه جای دنیا در صحنه حاضریم!

«ای غایب از نظر که شدی همنشین دل»

روایتی با حضور جلال، بچه هاش، زن دوم، خواهر زن، برادرزن و... درباره شیرین.
شیرین که جلال رو دوست داشته، ... دیدن ادامه ›› که زنده و مُرده اش کار جلال رو راه انداخته، میخواسته اون قصر داشته باشه ... ولی شرکت زندگانیش با جلال درش تخته شده.
فارغ از موضوع، بازی ها (بازی بچه ها درعین خوب بودن به نظرم در عاقل و بالغ بودنشون اغراق داشت)، ریتم و .... نکته جذاب این فیلم برای من، عدم وسوسه کارگردان برای نمایش حتی یک فریم عکس از شیرین بود. شیرین، غایبِ همیشه حاضر.

نظرها درباره اجرای گذشته خوب و مثبته. مشتاقیم به دیدار نمایش در یکی از شب‌های نیمه تابستان.

داستان تازه و شخصیت‌پردازی‌ها خوب و مینیمال بود.
بازی نوید محمدزاده یکی از بهترین بازی‌هاش بود و چه خوب که متفاوت از نقش‌های پیشین بود. [خیلی هم خوشتیپ شده بود:))]
دو، سه تا سکانس از جمله صحبت پریناز ایزدیار و حبیب رضایی قابلیت حذف داشتند و اون طوری باز شدن گره داستان جالبتر می‌شد.
سکانس پخش آهنگ در زندان یکی از به یادماندنی‌ترین صحنه های رومانتیک در فیلم‌ها بود که دیدم.
اما می‌رسیم به آخرش... نمی گم چرا با سرخپوست اون برخورد رو کرد، اتفاقا ادامه اون رابطه عاطفی نیازمند این پایان بود. اما ای کاش خوش ساخت‌تر بود و این حس که انگار دم‌دستی‌ترین مدل برای پایان بوده رو نداشتم. به خصوص که تقریبا از اوایل حدس زده بودم که سرخپوست کجاست.
در کل فیلم خوبی بود اما قطعا پایان فیلم می تونست با اتودهای بیشتر، بهتر باشه.

چقدر خوب، با حس و حال و خلاق. چه دکور بامزه‌ای!!
آفرین. خوش گذشت.

فیلم داستان سرراستی داشت با روایتی ساده و به دور از تعلیق و ....
اما در همین سادگی، شیرین بود. من رو یاد ده‌های خوشبختی ایرانی‌ها می انداخت. ... دیدن ادامه ›› ۴۰، ۵۰، ۶۰، خانواده‌های شلوغ پلوغ و جمع بچه‌ها در دوره‌همی‌ها. (شاید سیاه سفید بودنش هم مزید برعلت بود)
بازی‌ بازیگرها در خانواده اصلی خیلی طبیعی بود.
اما من دلیل سکانس معرفی و ورود پر ابهت پدر خانواده به پارکینگ رو متوجه نشدم. چون شخصیت پدر، بانفوذ، مقتدر یا مستبد نبود. شاید هم به نوعی کارگردان می خواسته تناقضی رو نشون بده، نمی‌دونم؟! اما ورود مادر با همون ماشین به پارکینگ خیلی خوب بود :)
نکته مثبت پایان ماجرا این بود که در آخر برچسب مقدس و فداکارانه‌ای به شخصیت اصلی زده نشد و دوباره به همون چرخه زندگی برگشت. در کنار اون بچه‌ها البته با تجربه از دست دادن در گوشه‌ای از قلبش ...