امشب فاینالی تونستم برم و نمایش رو ببینم. اینقدر که همه ی دوستان اینجا تعریف می کردند! و من امروز فهمیدم که واقعا این کار ستودنی ست. فکر کنم که یک بار دیگه باید برم برای تماشا.
من تا حالا بازی آقای میکاییل جانِ شهرستانی رو از نزدیک ندیده بودم. و امشب این به یکی از افسوس های زندگی من تبدیل شد. بعضی وقتا شده که با خودم میگم که چرا من اینقدر باید دیر به دنیا اومده باشم که نتونم دوران اوج یک هنرمند و یا یک بازیکن فوتبال ( :D ) رو درک کنم. آقای شهرستانی امشب ستاره ی بی نهایت فروزان تالار سایه بودند، خیلی ازشون ممنونم که این لحظات عالی رو خلق کردند و امیدوارم که این مهر رو به ما داشته باشند که خیلی بیشتر ازشون ببینیم.
کل گروه خیلی خوب بودند و همین طور که آقای حیدری گفتند، علاوه بر اینکه خودشون خوب بودند بازی ستاره شون رو هم خراب نکردند :)
و مهمتر از همه سپاس از آقای عبداللهی، امیدوارم که هر چه زودتر سلامتی شون رو به دست بیارند.

می دونم که یک نفر هست زیرِ این گنبد سنگی، که میاد رو آسمونم می کشه یه قوسِ رنگی!

- یغما گلرویی

وقتی ایمیلت رو چک میکنی و میبینی کسی که یکــــــــ ماهه منتظر جوابش هستی برات نوشته
Just wanted to get bk to you so that you know that I read your mails, and I hv not forgotten you.

اون موقع ست که با خودت میگی "وقتی شب از کوچه رد شد..." البته داره رد میشه و برای همین مرسی خدای جان ^_^



از: الهه

نفرینی ام، در حسرتِ بیداری از این خواب ...

از روز اولی که پوستر کار رو دیدم و اسم "پروانگی"! گفتم که حتما باید ببینمش به خاطر اسمش که منو یاد آهنگِ خوبِ "پروانگی" ئه مسیحا میندازه! شاهکار بابک بیات.
بالاخره دیروز این کارِ خیلی خوب رو تماشا کردم. کنار همه ی زیبایی های بصری ای که داشت و اون پیله و نور پردازی، داستان خیلی منو جذب کرد. اینکه در حین اجرا، کلی ذهنم درگیر بود تا داستان شخصیت ها رو پیدا کنم و به هم ربط بدم اونا رو. باید اعتراف کنم در حد کُد زدن رو مغزم بود این کار و منو عصبانی کرده بود:D عصبی بودنِ جذاب البته! که دوست داری هر چه زودتر آخرشو بفهمی، همه ی رابطه هاشو کشف کنی.
و چقدر دوست داشتم که بعد اجرا خیلی بهش فک کنم و با دوستم حرف بزنم در موردش ولی حیف که درگیری ذهنی اصلی مون - تز جان - نذاشته تا ... دیدن ادامه ›› به اینجا.

آرزوی سلامتی و آرامش دارم برای گروه پروانگی که لحظه های پر تفکر، لذت بخش و چشم نوازی رو به ما هدیه کردند.

پ.ن : در مورد جمله ی اول که از ترانه ی پروانگیه. فکر میکنم که وصف حال جنگ و آدماشه!جنگی که مثل یه کابوس می مونه و طلسم میکنه آدما رو، برای همیشه! چه اونایی که آثار جسمی از جنگ به یادگار دارن و چه اونایی که عزیزشون رو از دست دادن و روحشون زخم خورده، هیچ وقت از این کابوس بیدار نمیشن.